Ψαροκόκαλο...

Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο η ιδέα του να διδάξω με τρόμαζε και με απωθούσε ταυτόχρονα, πίστευα ότι δεν κάνει για μένα η διδασκαλία κι εγώ δεν κάνω γι' αυτήν...  Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου χρειάστηκε αρκετές φορές να εκπαιδεύσω συναδέλφους στην χρήση εφαρμογών, γεγονός που δεν μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο αλλά μπορούσα να το διαχειριστώ, ήταν η δουλειά μου...  Πριν από ούτε δύο εβδομάδες μπήκα επίσημα για πρώτη φορά σε κανονική αίθουσα με μαθητές για να δώσω μια διάλεξη σχετικά με το επαγγελματικό αντικείμενο, μια εμπειρία ευχάριστη για την οποία έχω γράψει στο σχετικό post ...  Χθες το μεσημέρι έλαβα μια πρόσκληση να διδάξω ένα course για Βάσεις Δεδομένων σε ολόκληρο το εαρινό εξάμηνο, στο New York College , μια κανονική δουλειά, έμμισθη, απογευματινή, παράλληλα με την πρωινή μου δουλειά... Η πρόκληση είναι μεγάλη κι όχι τόσο για τα επιπλέον χρήματα που θα μπούνε στο σπίτι όσο για την εμπειρία και την έμπρακτη εκτίμηση των άλλων σε αυτό που είμαι κι αυτό που έ

Πρώτο post του μήνα και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να τον ξεκινήσουμε με ένα δώρο...  Για όποιον ενδιαφέρεται για Agile, Scrum και Software Development μεθοδολογίες/frameworks, μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν και νόμιμα ένα από τα καλύτερα βιβλία της σχετικής θεματολογίας, ένα must read για όλους όσους θέλουν να ασχοληθούν με το Agile, το "Scrum and XP from the Trenches"  του Henrik Kniberg  ... Ο  Kniberg  είναι ένα από τα πλέον καταξιωμένα στελέχη της Agile κοινότητας και στο μικρό αυτό βιβλιαράκι των 142 σελίδων μοιράζεται την εμπειρία του από την εφαρμογή των Agile μεθοδολογιών/frameworks σε real case scenarios, ιστορίες από τα χαρακώματα όπως λέει κι ο τίτλος... Δεν προσπαθεί να υποδείξει τον "σωστό" τρόπο να κάνεις Scrum, περιγράφει απλά τον δικό του τρόπο με τον οποίο κατάφερε να ολοκληρώσει τα projects του έχοντας στο τέλος ικανοποιημένους και τους πελάτες και τις development teams... Το λέει ρητά, το βιβλίο περιέχει προσωπικές εμπειρίες, το πως και πό

Χθες το απόγευμα είχα την χαρά και την τιμή να δώσω μια διάλεξη μπροστά στους φοιτητές του τμήματος "Internet Engineering and Web Management" του New York College , ως προσκεκλημένος ομιλητής... Η πρόσκληση έγινε από το καθηγητή του συγκεκριμένου τμήματος,  Δημήτρη Δημητρέλο , ο οποίος ήταν και δικός μου εκπαιδευτής στο σεμινάριο Scrum που παρακολούθησα πριν από 1,5 μήνα ... Αντικείμενο της διάλεξης ήταν η εισαγωγή στις έννοιες του Data Warehouse και του Business Intelligence , το αντικείμενο της δουλειάς μου δηλαδή εδώ και 11 χρόνια...  Ήταν η πρώτη φορά που θα έδινα μια τέτοια διάλεξη και δεν κρύβω ότι στην αρχή όταν μου έγινε η πρόταση ήμουν λίγο διστακτικός... Έχω κάνει στο παρελθόν εκπαιδεύσεις σε μικρές ομάδες χρηστών για την εκμάθηση συγκεκριμένων εφαρμογών αλλά η ιδέα του να μιλάω μπροστά σε ένα κοινό σχεδόν νεανικό εξηγώντας θεωρητικές έννοιες και μεθοδολογίες μου φαινόταν κάπως τρομακτικό... Από την άλλη όμως η ιδέα του να δώσω μια τέτοιου είδους διάλεξη με

Αναδημοσίευση από το kaltsovrako  ...

Έχω τελειώσει το βιβλίο εδώ και δύο μέρες και σκέφτομαι τι να γράψω γι' αυτό... Προσπαθώ να γράψω κάτι καινούργιο, κάτι πρωτότυπο, να μην γράψω πάλι το πόσο πολύ λατρεύω τον Harry Hole και τον Jo Nesbo αλλά δεν τα καταφέρνω... Δεν τα καταφέρνω διότι δεν μπορώ να εξηγήσω επαρκώς το πόσο κομμένα και ραμμένα είναι στα γούστα μου αυτά τα μυθιστορήματα, το πόσο μου αρέσει ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας του Harry και η ματιά του Nesbo στην πραγματική εικόνα της νορβηγικής κοινωνίας απαλλαγμένης από την πατίνα του "σκανδιναβικού θαύματος"... Ο λόγος που μου αρέσει να διαβάζω τα βιβλία του Harry και του Nesbo  είναι καρμικός κι ως εκ τούτου είμαι καταδικασμένος να επαναλαμβάνομαι στις κριτικές μου... Ένας άνδρας του νορβηγικού Στρατού της Σωτηρίας δολοφονείται μέσα σε μια κατάμεστη πλατεία κι ο δολοφόνος διαφεύγει, χάνεται μέσα στο πλήθος σαν άλλος φαντομάς... Ο Harry Hole αναλαμβάνει την υπόθεση και το ανθρωποκυνηγητό ξεκινάει μέσα σε ένα παγωμένο Όσλο... Ο Harry

Ήταν βραδάκι πριν από 7 χρόνια, ήμουν 31 ετών και σε ένα μήνα και κάτι θα γεννιόταν ο μεγάλος μου γιος... Είχαμε γυρίσει από τον πεθερό μου που μας είχε τραπέζι για τη γιορτή του και κυλιόμασταν από κρεβάτι σε καναπέ, ανεύθυνοι για τα πάντα πλην του σαρκίου μας και του περιεχόμενου της κοιλάρας της Μ., το οποίο εκτός από κάποιες κλωτσιές που της έδινε, δεν ήταν απαιτητικό... Εκείνο το βράδυ λοιπόν γεννήθηκε το "Ψαροκόκαλο" , με άλλο όνομα, με άλλο url αλλά με το ίδιο mentality, πάνω κάτω τουλάχιστον...  Είναι ο καθρέφτης όλων αυτών που είμαι κι έγινα μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια και πραγματικά συνέβησαν πάρα πολλά...  Πλέον, εν έτει 2016, όντας πλέον πατέρας δυο αγοριών, 37,5 ετών στα 38, με 15 επιπλέον κιλά στο κορμί και πολλά περισσότερα στο μυαλό, θέλω να ελπίζω, συνεχίζω να θεωρώ το "Ψαροκόκαλο" ένα φίλο καλό, έναν πιστό υποστηρικτή, έναν εξομολόγο...   Πλέον εκτός από τα γενέθλια του "Ψαροκόκαλου" , εδώ και λίγα χρόνια, γιορτάζω και τη γιορτή ε

Παρακολουθώ την θλίψη των social media για τον θάνατο του David Bowie ελαφρά αποστασιοποιημένος αφού ο μακαρίτης είχε φυσικά τον σεβασμό μου αλλά δεν μου φάνηκε ποτέ τόσο σπουδαία η μουσική του από τα λίγα (είναι αλήθεια) αλλά αρκετά pop δικά του που είχα ακούσει... Ομολογώ πάντως ότι όλη αυτή η θλίψη με έχει βάλει σε ένα trip να ακούσω λίγο παραπάνω και με περισσότερη προσοχή την μουσική του εκλιπόντος μπας και ανακαλύψω αυτό που τόσοι άλλοι λένε ότι έχουν βρει...