Ψαροκόκαλο...

Είχα δει αυτό το live σε βιντεοκασέτα πριν πολλά χρόνια και το ανακάλυψα τυχαία απόψε στο You Tube... Είναι κατατοπιστικό για το τι ήταν αυτό το συγκρότημα και της ιδιόρρυθμης περσόνας που λεγόταν Jello Biafra...Το video περιλαμβάνει ολόκληρη την εμφάνιση των Dead Kennedys, διάρκειας μιας ώρας, σε μια συναυλία που ήταν η τελευταία του club "On Broadway" το οποίο αποτέλεσε συναυλιακό χώρο για punk συγκροτήματα για πολλά χρόνια στο San Francisco...

Κατάφερα  να το βρω στο περίπτερο μπροστά στο Θέατρο Μουσούρη, το Σάββατο που είχα κατέβει στο κέντρο... Το έψαχνα, όποτε το θυμόμουν, από τον πρώτο μήνα που κυκλοφόρησε αλλά δεν το έβρισκα... Εξαιρετικά ενδιαφέρον, σε μικρό/βολικό μέγεθος με αισθητική διαφορετική από αυτή των περισσοτέρων περιοδικών... Διαφημίσεις ελάχιστες και επί τω πλείστω "στοχευμένες", θεματολογία πολιτική  και επικαιρότητα αλλά με ματιά και λόγο, όχι συνηθισμένο και mainstream, δεν είναι τυχαίο ότι η συντακτική ομάδα αποτελείται και από περσόνες του διαδικτύου... Σε γενικές γραμμές μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις πλην μιας αρνητικής... Το κόστος του περιοδικού είναι πολύ μεγάλο, τα 5 ευρώ είναι πολλά για ένα περιοδικό το οποίο είναι μικρού μεγέθους,  σε χαρτί που δεν είναι ιλουστρασιόν και δεν χρειάζεται να πληρώσει για να βάλει κώλους στο εξώφυλλο... Ok, κανένας δεν εργάζεται από χόμπι και κάθε περιοδικό όπως και κάθε επιχείρηση έχει λειτουργικά έξοδα αλλά στο τέλος το τάλιρο που δίνεις

Διαβάζω καμιά φορά παλιότερα posts μου, πριν 2 ή 3 χρόνια, και παθαίνω πλάκα με το πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στον εαυτό μου και γύρω μου από τότε που ξεκίνησα αυτό το blog μέχρι σήμερα... Διαβάζω απόψεις που είχα και τώρα διαφωνώ λίγο, περισσότερο ή και εντελώς... Η πρώτη σκέψη μου ήταν να σβήσω κάποια posts τα οποία με έφερναν σε δύσκολη θέση να τα διαβάζω, τόσο σαν στυλ γραφής όσο και σαν περιεχόμενο, μετά όμως το μετάνιωσα και τα άφησα για να μου υπενθυμίζουν την πορεία μου από τότε μέχρι σήμερα, ένα ημερολόγιο των αλλαγών που μου έχουν συμβεί...

Μου πήρε αρκετό καιρό να διαβάσω το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου ... Κάτι ο χρόνος που δεν μπορούσα να διαθέσω και κάτι το γεγονός ότι προσπάθησα να το διαβάσω με προσοχή και να μην το "ξεπετάξω", έκαναν τις μέρες να περνούν... Το βιβλίο είναι μια προσπάθεια του συγγραφέα να προσεγγίσει το θέμα της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε εδώ στην Ελλάδα και στον κόσμο όλο, ιστορικά και πολιτικά, να το αναλύσει, να το ερμηνεύσει και να αντιπροτείνει... Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη... Στο πρώτο μέρος αναλύονται τα αίτια της κρίσης του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα... Το δεύτερο μέρος εστιάζει στην κρίση στην Ελλάδα, τα πως και τα γιατί που οδήγησαν εκεί... Το τρίτο μέρος είναι αυτό που ακολουθεί πολιτικά μετά την κρίση, το τι μπορεί να γίνει... Σίγουρα πολλοί διαβάζοντας το βιβλίο μπορεί να έχουν ενστάσεις ως προς τις ερμηνείες ή τις προτάσεις που κάνει ο Νίκος Μπογιόπουλος και το ΚΚΕ, του οποίου είναι μέλος... Δεν θα μπω στη διαδικασία να αξιολογήσω την μαρξιστικ

Ο θρίαμβος της ζωής, της θέλησης, της επιμονής και της αυταπάρνησης... Ένα χαστούκι στα μούτρα όσων επιμένουν να διαχωρίζουν τους ανθρώπους βάζοντάς τους ταμπέλες και σε όσους καταδικάζουν σε Καιάδες, ακόμα και μέσα στην μήτρα, όσους δεν ανήκουν στον μέσο όρο... Συνέντευξη του πρώτου Ευρωπαίου δασκάλου με σύνδρομο Down Ο 34χρονος Ισπανός Πάμπλο Πινέδα είναι ο πρώτος στην Ευρώπη πτυχιούχος πανεπιστημίου που έχει σύνδρομο Down. Χρειάζεται να περάσει ακόμη τέσσερις εξετάσεις, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να γίνει δάσκαλος. Αυτό δεν είναι τόσο ασυνήθιστο: στην Ισπανία το 85% των παιδιών με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο. Η WELT ON LINE μίλησε με τον Πινέδα για τη μάθηση, την “καθυστέρηση” και για τα υπερπροστρατευμένα παιδιά. Ο Πάμπλο Πινέδα τελείωσε τις σπουδές του παιδαγωγού και αυτό το Μάρτη έκανε την πρακτική εξάσκηση στην Κόρδοβα. Ο Πινέδα αυτήν την εποχή προετοιμάζεται για τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλματος και του μένουν μόνο τ

Συμπληρώνονται σήμερα 140 χρόνια από τη γέννηση της Ρόζας Λούξεμπουργκ ... Παραθέτω ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από το άρθρο της "Βία και Νομιμότητα" , το οποίο κι εγώ διάβασα σήμερα για πρώτη φορά.... ... Η βία, από τότε που εμφανίστηκε η «αστική νομιμότητα», ο κοινοβουλευτισμός, όχι μονάχα δεν έπαψε να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι και σήμερα επίσης, όπως και σε όλες τις προηγούμενες εποχές, η βάση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Το καπιταλιστικό κράτος στο σύνολο του βασίζεται στη βία. Η στρατιωτική του οργάνωση είναι αυτή καθεαυτή μια χειροπιαστή απόδειξη. Ο οπορτουνιστικός δογματισμός πρέπει πραγματικά να έχει θαυματουργά χαρίσματα για να μην το βλέπει αυτό. Μα είναι οι ίδιες ακόμη οι εκδηλώσεις της «νομιμότητας» που δίνουν αρκετές αποδείξεις γι'αυτό. Ή καλύτερα: τι άλλο παρά βία είναι στην ουσία της η αστική νομιμότητα; Όταν έναν «ελεύθερο πολίτη», παρά τη θέληση του, με τον εξαναγκασμό, τον κλείνει ένας άλλος πολίτης σ' ένα μέρος στενό και α

Μεγάλη φάση λαίμε , το θυμήθηκα βλέποντας το nickname μιας follower του blog (της το αφιερώνω δικαιωματικά)... Το βλέπαμε ένα βράδυ στο MAD με φίλους μαζεμένοι σπίτι μου και δεν μας είχε μείνει άντερο...  :lol: ρεεε!!!

Ο Οδηγητής ( από "Το φως που καίει") Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης ο πλαστουργός της νιας ζωής. Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής. Δεν κατεβαίνω από τα νέφη, γιατί δε μ΄ έστειλε κανείς Πατέρας, τάχα παρηγόρια, για σένα,σκλάβε, που πονείς Μέσα στο νου και στην καρδιά μου αιώνων φουντώσανε ντροπές και την παλάμη μου αρματώνουν με φλογισμένες αστραπές Δε δίνω λέξεις παρηγόρια, δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς. καθώς το μπήγω μές το χώμα γίνεται φως, γίνεται νους Όθε περνά,γκρεμίζει κάτου σαν το βοριά, σαν το νοτιά όλα τα φονικά ρηγάτα θεμελιωμένα στην ψεφτιά. Κι ένα στηλώνει κι ανασταίνει το 'να βασίλειο της Δουλειάς (Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο της Πανανθρώπινης Φιλιάς. Κώστας Βάρναλης Τελευταία με όσα συμβαίνουν γύρω μου, στην κοινωνία, στη δουλειά, νιώθω όλο και περισσότερο τέκνο της οργής ...

Το "The Wire"  είναι μια τηλεοπτική σειρά του HBO που ξεκίνησε το 2002 και ολοκληρώθηκε το 2008... Η πλοκή διαδραματίζεται στη Βαλτιμόρη και έχει να κάνει με μια ειδική μονάδα αντιμετώπισης εγκλημάτων η οποία κάνει παρακολουθήσεις και παγιδεύσεις τηλεφώνων (wiretaps)... Κάθε σεζόν εστιάζει σε συγκεκριμένα κοινωνικά προβλήματα όπως τα ναρκωτικά, τη γραφειοκρατία, το σύστημα εκπαίδευσης, η διαφθορά κτλ... Η σειρά είναι καταπληκτική... Δεν μιλάμε για μια ακόμα μπατσοσειρά τύπου "CSI"   και "Law and Order" ... Την παρακολουθώ εδώ και κανένα μήνα, είμαι στην τέταρτη σεζόν και έχω πραγματικά εντυπωσιαστεί... Δεν νιώθω ότι παρακολουθώ σειρά αλλά κάποιο ντοκιμαντέρ... Κάθε επεισόδιο είναι ένα κοινωνικό σχόλιο, σκέτη καταγγελία... Δεν προσπαθεί να ακολουθήσει τα κλασσικά σχήματα, "καλός μπάτσος / κακός εγκληματίας", δεν προσπαθεί να καλλωπίσει τίποτα... Σου δείχνει απλά τα γεγονότα, την ωμή αλήθεια των πραγμάτων, όσο δύσκολη ή άσχημη είναι, και σε

Σήμερα έχεις τα γεννέθλιά σου κι εγώ κλείνω δυο χρόνια μπαμπάς σου... Πέρυσι, σου έγραψα τι έγινε την ημέρα που γεννήθηκες καθώς και την προηγούμενη... Φέτος θέλω απλά να σου πω ότι είμαι πολύ ευτυχισμένος που υπάρχεις στη ζωή μου όσο και αν δεν τα καταφέρνω να σου το δείχνω πάντα με τον σωστό τρόπο... Είναι κάτι βράδια που πριν πέσω για ύπνο έρχομαι να σε σκεπάσω και κάθομαι και σε κοιτάζω για κανένα πεντάλεπτο κι εκεί καταλαβαίνω ποιο είναι το πραγματικό νόημα στη ζωή και για ποιους λόγους αξίζει να θες να γίνει ο κόσμος καλύτερος.... Χρόνια σου πολλά, σε αγαπώ πολύ...

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ο καλός Θεούλης την πρώτη μέρα έφτιαξε τα ψάρια, τη δεύτερη τα δέντρα, την τελευταία... τον Ολυμπιακό !  Νίκος Μπογιόπουλος, "Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε" Μην ψαρώνεις, το βιβλίο δεν είναι χαζοχαρούμενο, είναι πολύ καλό, απλά μέσα σε ένα καταιγισμό πολιτικής και οικονομικής ανάλυσης μια τέτοια ατάκα στα ξαφνικά μου προκάλεσε ασυγκράτητα γέλια...

Η φάκα είναι στημένη και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις πολλοί έχουν ήδη τσιμπήσει... Η ΔΗΜΑΡ είναι το κρυφό χαρτί του πολιτικού συστήματος, τώρα που το ΠΑΣΟΚ κατακρημνίζεται, αδειάζει η θέση του "προοδευτικού, φιλοευρωπαϊκού και υπεύθυνου κόμματος" και κάποιος πρέπει να την καλύψει, η βαλβίδα αποσυμπίεσης της χύτρας που λέγεται Ελλάδα...  Δίνει στέγη σε ρετάλια του ΠΑΣΟΚικού παρελθόντος που εγκατέλειψαν το καράβι τώρα που βυθίζεται και αναμασούν τις ίδιες παπαριές που τάιζαν τόσα χρόνια τον κόσμο, για ευρωπαϊκή προοπτική και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, τι σύμπτωση, τα ίδια που έλεγε και ο Γιωργάκης το 2009... Ρετάλια που ακόμα και σήμερα δεν ντρέπονται να μιλούν για συμπαράταξη με δημοκρατικές δυνάμεις (μην χέσω!!!) όπως ο Ολάντ, ο Σμιτ και ο Μόντι!!!  Όσο μαύρο πρέπει να φάει ο δικομματισμός άλλο τόσο πρέπει να φάνε και τα μασκαρεμένα αντίγραφά του που έρχονται να κοροϊδέψουν ξανά τον Έλληνα και να τον ταΐσουν φούμαρα με στόχο να μην αλλάξει στην ουσία τίποτα..

Πολύς λόγος γίνεται κατά καιρούς και προσφάτως ακόμα περισσότερο, για την αξία (μην χέσω) της λευκής ψήφου... Την άποψή μου περί της συμμετοχής στις εκλογές την έχω πει , σήμερα μου στείλανε με mail και το παρακάτω ΦΕΚ οπότε κάθε μύθος καταρρίπτεται, το λευκό δεν έχει απολύτως καμία αξία... Δημοκρατία σημαίνει συμμετοχή, όχι άρνηση και παραίτηση....

Ακούω ραδιόφωνο και απελπίζομαι... Μετά από όσα έχουν συμβεί, μετά το γαμήσι που έχουμε φάει όλοι πια, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, υπάρχουν ακόμα σκλάβοι που στέλνουν μηνύματα και παίρνουν τηλέφωνα στις εκπομπές και πανηγυρίζουν για τις συντάξεις που κόβονται, ηδονίζονται με τα μέτρα, καυλώνουν με το μαστίγωμα της Ελλάδας από τον Σόιμπλε...  Άκουσα ένα μαλάκα τώρα στο Ράδιο 9 να πανηγυρίζει για τις μειώσεις στις συντάξεις του δημοσίου και να εύχεται να πάνε οι συντάξεις στα 300 ευρώ και να αναγκαστούν οι πρώην δημόσιοι υπάλληλοι και νυν συνταξιούχοι να ξεπουλήσουν ότι έχουν και δεν έχουν για να ζήσουν... Κι εγώ σου εύχομαι σκατόψυχε , σκατόπουστα , ανεργία και εξαθλίωση, να κοιμάσαι στα παγκάκια.... Και το ωραίο είναι ότι δεν θα μου πάρει πολύ καιρό ακόμα να σε δω να σέρνεσαι...

Να βλέπεις ανθρώπους μισθωτούς, χωρίς καβάντζες και off-shore, καταθέσεις στο εξωτερικό και ομόλογα, να ξιφουλκούν υπέρ του μνημονίου, να υπερασπίζονται με πάθος το δίκαιο των επιχειρήσεων, την "ανταγωνιστικότητα" , την "επιχειρηματικότητα" , να μην βλέπουν πέρα από την μύτη τους... Να αρνούνται να δεχτούν αυτό που έρχεται, να νομίζουν ότι θα τους προσπεράσει, δεν θα τους αγγίξει ή να βλέπουν αυτό που έρχεται αλλά να νομίζουν ότι οφείλεται στους ανίκανους διαχειριστές της εξουσίας...  Ο φόβος παράγει την άρνηση, το καταλαβαίνω, όλοι φοβόμαστε, αυτός ο φόβος όμως οδηγεί στον γκρεμό... Αν δεν δούμε την αλήθεια, δεν την χωνέψουμε, δεν την επεξεργαστούμε καλά μέσα μας για να δούμε πού και πώς θα πάμε εκεί που εμείς θέλουμε κι όχι κάποιοι άλλοι, σωτηρία δεν υπάρχει...

Διαμαρτυρία έξω από το Αττικόν με κεριά οργανώνεται απόψε μέσω Facebook ... Απέναντι από το ιστορικό σινεμά εδώ και καιρό κοιμόντουσαν άστεγοι... Καμιά διαμαρτυρία όμως και κανένα group στο Facebook δεν οργανώθηκε γι' αυτούς...

Το Μνημόνιο ψηφίστηκε αλλά τίποτα δεν τελείωσε, τώρα αρχίζουν όλα... Χθες το απόγευμα και το βράδυ έκαναν ότι μπορούσαν για να διώξουν τον κόσμο από την πλατεία Συντάγματος, να μην φαίνεται στις κάμερες ότι υπήρχαν συγκεντρωμένοι... Μην πιστεύετε ότι και αν πουν τα media σχετικά με το ποιος ξεκίνησε τα επεισόδια... Τα πρώτα δακρυγόνα έπεσαν 10 μέτρα από τα πόδια μου (η τύχη του πρωτάρη) κι ενώ καμία πρόκληση δεν υπήρχε από πλευράς συγκεντρωμένων,   τα ΜΑΤ μας επιτέθηκαν απρόκλητα με φανερό στόχο να διαλύσουν την συγκέντρωση και να προκαλέσουν πανικό ... Χθες μπορεί να κατάφεραν να τρομάξουν και να διώξουν κόσμο σαν και μένα, πρωτάρηδες και άκαπνους, αλλά θα ξαναγυρίσουμε στο δρόμο και στις πλατείες και θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι... Θα τα ξαναπούμε...

Λίγο πριν ξεκινήσω για το Σύνταγμα διαβάζω στον Παραλληλογράφο μηνύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους Έλληνες απ' όλο τον κόσμο που βάζουν φωτιά στην ψυχή μου... Σκέφτομαι διάφορα αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια... Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι κουράστηκα να φοβάμαι...

Ο κόσμος που δεν μένει κοντά σε σταθμό του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, όπως εγώ ας πούμε, πώς θα κατέβει στο κέντρο για να συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις όταν μετρό, λεωφορεία και τραμ απεργούν όλο το 48ωρο, σήμερα και αύριο;   Ευτυχώς που την Κυριακή δεν έχει κηρυχτεί απεργία...

Η αντίδραση στα νέα μέτρα που απαιτεί η νέα δανειακή σύμβαση εκφράστηκε χθες το απόγευμα σε πρώτη φάση, έστω και εν μέσω νεροποντής, σε τρεις διαφορετικές συγκεντρώσεις... Το ΚΚΕ στην Ομόνοια, ο ΣΥΡΙΖΑ στα Προπύλαια, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά στην Κλαυθμώνος... Τρεις συγκεντρώσεις αντί για μία... Το ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν, θα πουν ότι το κάθε κόμμα και ο κάθε πολιτικός χώρος έχει διαφορετική πολιτική και διαφορετικά συνθήματα, κι εγώ μαζί σας... Όμως φτάσαμε στο νυν και αεί... Αν πραγματικά θέλει η Αριστερά να πάρει ο λαός την μοίρα του στα χέρια του πρέπει να ενωθεί σε ένα minimum πολιτικό πλαίσιο και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το "Όχι στο μνημόνιο" ... Να ενωθεί, όχι πολιτικά σε επίπεδο κομμάτων αλλά σε επίπεδο κοινής δράσης... Πρέπει να υπάρξει σαφής στοχοθέτηση των εχθρών του λαού και συντονισμένη δράση για να πέσουν από την εξουσία τα κόμματα και οι μηχανισμοί που στηρίζουν το μνημόνιο και να καταργηθεί στην πράξη αυτή η ληστρική

Χθες το απόγευμα, με την νεροποντή, πήγαμε στο ΙΚΕΑ του αεροδρομίου... Όπως ίσως δεν γνωρίζετε όσοι δεν έχετε πάει ποτέ, σε αυτό το IKEA το parking είναι υπαίθριο και με την χθεσινή βροχή μια θέση κοντά στην είσοδο του καταστήματος ήταν το ζητούμενο για όλους τους επισκέπτες... Κάποια γυφτοελληναριά βέβαια είχαν λύσει αυτό το πρόβλημα... Ο μοναδικός χώρος με υπόστεγο στο parking του IKEA είναι ο χώρος φόρτωσης των εμπορευμάτων στα αυτοκίνητα ο οποίος όμως δεν προορίζεται για στάθμευση αλλά για στάση λίγων λεπτών, φόρτωση του αυτοκινήτου και άμεση αναχώρηση... Αρκετοί πιθηκάνθρωποι, που θέλουν να λέγονται συμπολίτες μας, θεώρησαν σωστό για να μην ταλαιπωρηθούν σαν εμάς τους μαλάκες που παρκάραμε πιο έξω και βραχήκαμε μέχρι να μπούμε στο μαγαζί, να παρκάρουν στον στεγασμένο χώρο φόρτωσης των εμπορευμάτων... Αποτέλεσμα της "εξυπνάδας" τους ήταν να έχουν απομείνει 2 θέσεις όλες κι όλες για όλους εμάς τους υπόλοιπους που απλά θέλαμε να φορτώσουμε τα αυτοκίνητά μας και να π

Διαβάζω στο blogging 4 nothing για τον Andrew Hyde και την lifestyle άρνηση της ιδιοκτησίας ή μάλλον τον περιορισμό της στα απολύτως απαραίτητα... Θυμάμαι την σκηνή στο "Fight Club" που ο Edward Norton μελετούσε ευλαβικά τον κατάλογο του IKEA, όριζε την ύπαρξή του στο τι και πόσα πράγματα είχε στην κατοχή του... Προσπαθώ να μην είμαι σκλάβος όσων έχω... Δεν είμαι το αυτοκίνητό μου, η τηλεόρασή μου, τα έπιπλά μου, τα ρούχα μου... Προσπαθώ να μην έχω εξαρτήσεις τέτοιου είδους, έχω πολύ σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθώ... Ξεσκαρτάρω πράγματα που δεν χρησιμοποιώ πια, είτε γιατί έχουν φθαρεί είτε γιατί δεν τα χρειάζομαι και όπως ο eriol78 ξεκίνησα από τα ρούχα και τα παπούτσια... Γεμίζουμε ντουλάπες με εκατοντάδες πράγματα όταν στην πραγματικότητα φοράμε ελάχιστα... Αυτό που σε εμάς είναι άχρηστο, σε κάποιον άλλο φαίνεται χρήσιμο... Στις μέρες που ζούμε πρέπει να κοιτάμε λίγο και τι ανάγκες έχει ο δίπλα... Άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να βρεθείς κι ο ίδιος α

Κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο, με την κοινωνία έτσι όπως την φτιάξαμε... Φαίνεται με γυμνό μάτι... Βία, εκμετάλλευση, φτώχεια, δυστυχία, πείνα, καταστροφή του περιβάλλοντος είναι μερικές από τις συνισταμένες του κόσμου που ζούμε... Μπορεί εμείς να μην βάλαμε τις υπογραφές μας, μπορεί να μην βγάλαμε κέρδος αλλά η άγνοια και η αδιαφορία μας βοήθησε να δημιουργηθεί αυτό το έκτρωμα... Μόνη λύση για να διορθωθεί αυτή η κοινωνία είναι να γκρεμιστεί συθέμελα και να χτιστεί από την αρχή... Αυτές τις μέρες διαβάζω το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" του Νίκου Μπογιόπουλου... Σε αυτό το βιβλίο διάβασα και μια ιστορία, άρθρο για την οποία βρήκα και στο site των Γιατρών Χωρίς Σύνορα ...  Αξίζει να το διαβάσει κανείς για να δει πώς οι φαρμακευτικές εταιρείες στο βωμό του κέρδους και της απληστίας καταδίκασαν σε θάνατο εκατομμύρια φορείς του ιού του AIDS στις χώρες του Τρίτου Κόσμου...

Πολύς λόγος γίνεται για τις καταιγιστικές αλλαγές που συμβαίνουν στο πως αντιλαμβανόμαστε το internet και το πως θα είναι από εδώ και πέρα ή μάλλον πως το θέλουν κάποιοι να είναι από εδώ και πέρα... Αναδημοσιεύω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που διάβασα στο freestuff.gr το οποίο περιέχει ένα μεγάλο αριθμό links σε εξίσου ενδιαφέροντα άρθρα τα οποία κάνουν "λιανά" το πώς και το γιατί συμβαίνει ότι συμβαίνει... Στο χέρι μας είναι να αντιδράσουμε αν διαφωνούμε με ότι πάει να γίνει και η πρόταση των Anonymous για αποχή από τις αγορές προϊόντων πνευματικής ιδιοκτησίας είναι ένα σωστό πρώτο βήμα... Είμαι ο μόνος που βλέπω οργανωμένες διεθνείς προσπάθειες να διαλύσουν την ελευθερία του διαδικτύου; Είμαι ο μόνος που βλέπω οργανωμένες διεθνείς προσπάθειες να διαλύσουν την ελευθερία (για άλλους αναρχία, για άλλους απόλυτη δημοκρατία) του διαδικτύου ACTA  ( όπου η Ελλάδα είναι ήδη μέσα στο 22 της Ε.Ε. που το ψήφισε.  Stop Acta  ) SOPA / PIPA Συλλήψεις  και  κλείσιμο  

Το μήκος διαγωνίου μιας οθόνης κινητού τηλεφώνου ποικίλει από μία με μιάμιση ίντσα μέχρι και τις πέντε... Κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να χωρέσουν εκεί μέσα μια ολόκληρη ζωή... Την παρακάτω ιστορία μου τη διηγήθηκε η Μ. εδώ και καιρό....  Ήταν μια μέρα στο μετρό, καθιστή στην τετράδα των καθισμάτων που είναι αντικριστά ανά δύο... Σε κάποιο σταθμό έρχεται και κάθεται διαγώνια απέναντί της ένας μετανάστης ο οποίος από την εξωτερική του εμφάνιση έμοιαζε να είναι από Πακιστάν ή Ινδία... Βγάζει το κινητό του και κοιτάει την οθόνη... Σε λίγο η Μ. παρατηρεί ότι ο μετανάστης δακρύζει, φαίνεται συγκινημένος... Στην επόμενη στάση η Μ. κατεβαίνει και όπως σηκώνεται με την άκρη του ματιού της βλέπει ότι αυτό που κοιτάζει ο μετανάστης και δακρύζει στην οθόνη του κινητού του είναι μια φωτογραφία μιας γυναίκας από Πακιστάν ή Ινδία, όπως κι αυτός... Η γυναίκα αυτή προφανώς ήταν η γυναίκα του, η αρραβωνιαστικιά του ή η αδερφή του που είχε μείνει πίσω... Η εικόνα αυτή είμαι σίγουρος ότι επαναλα

Όσο αργές και στατικές ήταν οι ταινίες του τόσο απότομος και γρήγορος ήταν ο θάνατός του ...  Δεν τον γνωρίζω καλλιτεχνικά, έχω δει μόνο τον "Θίασο" , το είδος του σινεμά που υπηρέτησε δεν ήταν το καλύτερό μου...  Αυτό που θα μου λείψει είναι η ψωροπερηφάνια που ένιωθα όταν άκουγα και διάβαζα για την εκτίμηση που του είχαν στο εξωτερικό, για τον θαυμασμό του Κουροσάβα στο πρόσωπό του, για τον Χρυσό Φοίνικα, λες και λίγη λάμψη από αυτά τα επιτεύγματα την μοιραζόμουν κι εγώ... Αυτό που με θλίβει περισσότερο είναι η πνευματική ερημιά στην οποία βουλιάζει ακόμα περισσότερο η χώρα, μετά τον θάνατό του...

Συζητούσα σήμερα με ένα συνάδελφο στην κουζίνα, την ώρα του μεσημεριανού... Πιάσαμε κουβέντα για το karate, είχε κάνει κι αυτός για τρία χρόνια πριν πολύ καιρό... Πάνω στην κουβέντα κι ενώ λέγαμε γιατί μας αρέσει μου είπε κάτι που με εντυπωσίασε πολύ... "Ο λόγος" , μου είπε, "που μου άρεσε το karate εκτός από την φυσική κατάσταση, την ευεξία, την αρμονία που προσφέρει, ήταν κυρίως ότι βρήκα ένα σωστό τρόπο να εξωτερικεύσω την βία που έχω μέσα μου... Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν βία μέσα τους και συνήθως είναι δύο ειδών, η βία που πηγάζει από την οργή και η βία που πηγάζει από τον φόβο... Η βία που πηγάζει από τον φόβο είναι η πιο επικίνδυνη γιατί εμπεριέχει το στοιχείο της απελπισίας... Πρέπει να βρεις ένα τρόπο για να διοχετεύσεις αυτή τη βία σωστά με τρόπο τέτοιο ώστε να μην κάνεις κακό στους γύρω σου και τον εαυτό σου..." Ωραίες σκέψεις, βαθιά φιλοσοφημένες...

Στο post της 29ης Δεκεμβρίου 2011 έγραφα κάνοντας ένα απολογισμό της χρονιάς που τελείωνε: Ελάττωσα το άγχος, έγινα πιο ψύχραιμος, πιο επίμονος, πιο υπομονετικός, μπράβο μου (εγκάρδιο χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη)... Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις...  Κάτι το αβέβαιο αύριο για μένα, τους άλλους και την χώρα, κάτι που την εβδομάδα που μας πέρασε μας ανακοίνωσαν περικοπές, κάτι κάποιες οικογενειακές προστριβές και καυγάδες, κάτι που βρήκα ένα εξωτερικό πελάτη και κλείσαμε μια δουλειά και έτρεχα να προετοιμαστώ καλά γιατί θέλω να τον κρατήσω και για το μέλλον, κάτι που ο Σ. έχει γίνει σκέτος διάολος και αρνείται να κοιμηθεί με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε ησυχία μέσα στο σπίτι...  Αγχώθηκα... Με πήρε από κάτω, ένιωθα σαν να ήμουν εγκλωβισμένος κάπου και δεν μπορούσα να βγω, παράλυτος, ανίκανος να διαχειριστώ και την πιο απλή κατάσταση...  Σήμερα είναι μια καλύτερη μέρα, αν και αντιμετώπισα μια mini κρίση ερχόμενος στο γραφείο, βγήκα παλικάρι... Με πρ

Σήμερα, ανήμερα του Αγίου Αθανασίου, το "Ψαροκόκαλο" γίνεται 3 ετών... Εγκαταλείπει την βρεφική του ηλικία και περνάει δόξη και τιμή στην νηπιακή... Άλλοτε με τα κέφια του άλλοτε με τις μαύρες του, είναι ένα νήπιο που προσπαθεί να αποτυπώσει τον χαρακτήρα του "μπαμπά" του, ένα παράθυρο προς τα μέσα, άλλοτε μισάνοιχτο κι άλλοτε μισόκλειστο... Χρόνια του πολλά, anyway... Υ.Γ. Σήμερα γιορτάζει κι ο πεθερός μου, να' ναι καλά ο άνθρωπος, πέρασε κι ένα ζόρι με την υγεία πολύ πρόσφατα, ευτυχώς από αυτά που περνάνε...

Εργάζομαι σε εταιρεία που επιβάλλει dress code στους εργαζόμενους... Στους άντρες πουκάμισο, γραβάτα, υφασμάτινο παντελόνι, δερμάτινα παπούτσια και αντίστοιχα στις γυναίκες... Για κάποια τμήματα της εταιρείας ίσως και να έχει μια κάποια λογική, έρχονται σε απευθείας επαφή με πελάτες  και προωθούν το προϊόν και μέσω της "κυριλέ" εμφάνισής τους...  Οι δικοί μου πελάτες είναι τα υπόλοιπα τμήματα της εταιρείας, είμαι προγραμματιστής... Μιλάω στο τηλέφωνο μαζί τους και δεν τους βλέπω σχεδόν ποτέ... Παρ' όλα αυτά είμαι υποχρεωμένος να ακολουθώ το dress code της εταιρείας καθημερινά... Όσο και αν έχω προσπαθήσει, ούτε έχω καταλάβει γιατί εφαρμόζεται στο IT αυτό το dress code, ούτε και το έχω "χωνέψει"... Ανέκαθεν θεωρούσα γελοίο να εκτιμάται η ποιότητα της δουλειάς ενός εργαζόμενου από το αν φοράει γραβάτα ή όχι... Πόσο μάλλον όταν εξωτερικοί συνεργάτες τους οποίους χρυσοπληρώνει η εταιρεία εμφανίζονται ντυμένοι casual...  Εταιρείες κολοσσοί όπως η Microsoft,

:lol: Μου την στείλανε με mail... Thanks Bill!  :)

Κάνουν τη ζωή πιο όμορφη και σου φτιάχνουν την μέρα... Πραγματάκια ασήμαντα στα μάτια των άλλων, σημαντικά όμως στα δικά σου, σου ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση και σε κάνουν να νιώθεις σπουδαίος...  Στην περίπτωσή μου ήταν το να πειράξω το CSS του blog για να αποκαταστήσω ένα πρόβλημα στο layout...  Δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι με την χαρά... Η ζωή έχει τόσα ζόρια, τόσες πολλές αφορμές για να στενοχωρηθείς που όταν βρίσκουμε την ευκαιρία να χαρούμε ή να γελάσουμε πρέπει να τη βουτάμε από τα μαλλιά... Καλημέρα!

Άλλο ένα milestone για το Ψαροκόκαλο , ανάρτηση αριθμός 500 ... Λίγες μέρες πριν τα τρίτα γεννέθλια του blog, συμπληρώνονται 500 αναρτήσεις σοφίας, εμπειριών και γνώσης...  Αυτές τις μέρες έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου  για τα οποία θα μπορούσα να γράψω αλλά για κάποιο λόγο δεν μου βγαίνουν στην οθόνη...  Μέχρι να καταφέρω να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά θα περιοριστώ σε αυτήν την επετειακή ανάρτηση προσθέτοντας ένα ευχαριστώ πολύ σε όσους μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν με αυτά που γράφω εδώ...  Κακά τα ψέματα όλοι ζητάμε την αποδοχή των άλλων...

Αναδημοσιεύω από την Αυγή ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, επίκαιρο αλλά ταυτόχρονα διαχρονικό...Η ποιότητα των κυβερνόντων ή  "δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις" ... Η υπογράμμιση δική μου... Για μία από τις πολλές συντάξεις του! Ψάχνοντας διάφορα στο Διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε μια ερώτηση του Γιάννη Βαρουφάκη προς τον κ. Λουκά Παπαδήμο. Συγκεκριμένα: “ Αν ο κ. Παπαδήμος πραγματικά πιστεύει ότι εμείς οι Έλληνες πρέπει να δράσουμε με γενναιότητα, αποδεσμευόμενοι από τα κεκτημένα μας, τον καλώ να δώσει το παράδειγμα. Πώς; Παραιτούμενος από τη θέση του καθηγητή που κατέχει στο Τμήμα μου, σε κατάσταση αναστολής για πάνω από δέκα χρόνια, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προσλάβουμε έναν νέο επιστήμονα για να διδάσκει τους φοιτητές μας. Μπορεί να χάσει ένα ευτελές μέρος της σύνταξής του, όμως με αυτή την κίνηση θα καθιστούσε πειστικότερες τις προτροπές του προς τους υπόλοιπους.” Επειδή το θέμα ήταν σοβαρό, τηλεφώνησα στον κ. Βαρουφάκη για να διασταυρώσω την ακρίβεια της

Πρώτο post για το 2012, ξεκινάμε με βιβλίο, καλή χρονιά να έχουμε... Το "Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους", του Ian Rankin , είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασα το 2011 και το πρώτο βιβλίο του Σκωτσέζου συγγραφέα που έπεσε στα χέρια μου... Το διάβασα μέσα σε ένα μήνα,το Δεκέμβριο που ήταν ζόρικος και κουραστικός, γι' αυτό και μου πήρε τόσον καιρό να το τελειώσω... Πρόσημο θετικό (στο τέλος) αλλά βιβλίο ψυχοβγάλτης... Ο Ρέμπους, η κεντρική φιγούρα των μυθιστορημάτων του  Rankin , ο αντισυμβατικός, ιδιόρρυθμος επιθεωρητής της αστυνομίας του Εδιμβούργου, συνταξιοδοτείται σε μια εβδομάδα όταν η δολοφονία ενός διάσημου, Ρώσου, νομπελίστα ποιητή με γνωστή αντιπάθεια από και προς την επίσημη ρωσική κυβέρνηση, έρχεται να ταράξει τα νερά της επικείμενης συνταξιοδότησης ... Ένα τεράστιο κουβάρι από πολιτικά συμφέροντα, αμφιλεγόμενους επενδυτές και εμπόρους ναρκωτικών ζητεί την λύση του ενώ ο Ρέμπους προσπαθεί να τακτοποιήσει τις εκκρεμείς υποθέσεις του λίγο