Τέλος εποχής...

Η αυριανή ημέρα θα είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας μου ζωής... Η επιστροφή στη δουλειά μετά από 10 μέρες συνοδεύεται από πολλά ερωτηματικά... Ότι γνώριζα για 8 χρόνια δεν υπάρχει πια... Το τι υπάρχει στην θέση του δεν το ξέρω ακόμα ή μάλλον το ξέρω αλλά μόνο στην θεωρία, σαν λεζάντα... Τι θα γίνει αύριο, τι θα μας πούνε, τι θα γίνει με τις δουλειές μας, με τους μισθούς μας, με τα δικαιώματά μας, πού θα δουλεύουμε, πάνω σε τι θα δουλεύουμε, είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που γυρνάνε στο μυαλό μου...Το φοβάμαι το αύριο, δεν το κρύβω, γιατί είναι άγνωστο... 

Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που δεν έχουν προλάβει να κάτσουν μέσα μου... Προσπαθώ να αυξήσω τα skills μου, τον ελεύθερο χρόνο αυτών των ημερών τον αξιοποίησα, όταν δεν έτρεχα με τον σύλλογο μας, διαβάζοντας πυρετωδώς, γράφοντας κώδικα και επεξεργαζόμενος διάφορα προσωπικά projects... Παρά το γεγονός ότι προτιμώ την ανωνυμία που απολαμβάνω αυτή την στιγμή ως blogger σκέφτομαι σοβαρά την πιθανότητα να την απωλέσω εκούσια, στην λογική της συνολικής και σφαιρικής παρουσίας του εαυτού μου διαδικτυακά, ένα self promotion το οποίο δυνητικά θα μου εξασφαλίσει περισσότερες ευκαιρίες... 

Προσπαθώ να είμαι έτοιμος και καλυμένος, οτιδήποτε και αν φέρει η επόμενη μέρα... Η ευκολία με την οποία ανατράπηκε η επαγγελματική μου ζωή εν μία νυκτί και το άγχος όλης αυτής της αβεβαιότητας είναι κάτι από το οποίο πρέπει να θωρακίσω και να προστατέψω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου  όσο περνάει από το χέρι μου, δεν μπορώ να το επιτρέψω να ξανασυμβεί...

Σχόλια

  1. Η αλήθεια είναι ότι τα λόγια σου μου δημιούργησαν αμηχανία. Κανείς δεν θα 'θελε να βρεθεί σε τέτοια θέση και να, που κάθε τρεις και λίγο, όλοι είμαστε υποψήφιοι. (Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον...)
    Σε σκέφτομαι από το πρωί και ενώ είπα ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι καλύτερα να σωπάσεις, εντούτοις ένιωσα ότι για να εκφράσεις την αγωνία σου, προφανώς η ανάγκη σου να τη μοιραστείς, ώστε να μην είναι "Φωνή βοώντος εν τη ερήμω", ήταν μεγαλύτερη από την κομ-ιλ-φο πρώτη σκέψη μου να μην πω τίποτα.

    Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, δηλώνω τη συμπαράστασή μου σε σένα γι' αυτό που πρόκειται να έρθει και που ελπίζω κι εύχομαι να είναι το λιγότερο κακό.
    Εννοείται ότι θα ήθελα να μάθω τα νεότερα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον -αν δεν είμαι αδιάκριτη.


    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατ' αρχήν σε ευχαριστώ για την έννοια σου για μένα...

      Εκφράζω την αγωνία μου από αυτό εδώ το blog για δύο λόγους, ένα προσωπικό και ένα όχι...

      Ο προσωπικός λόγος είναι ότι αυτό εδώ το blog πολύ σύντομα απ' όταν γεννήθηκε αποτέλεσε ένα τσάμπα ψυχαναλυτή στον οποίο μπορώ και λέω πολλά από αυτά που σκέφτομαι και με απασχολούν, τα βγάζω από μέσα μου και ενίοτε από τα σχόλια και την συμμετοχή των αναγνωστών παίρνω πολύ καλές συμβουλές και συμπαράσταση, όπως τη δική σου...

      Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτό που συμβαίνει σε μένα, συνέβη και σε άλλους πριν από μένα και θα συμβεί και σε άλλους μετά από μένα... Οφείλουμε να κάνουμε αυτού του είδους τα "προσωπικά" προβλήματα γνωστά για να μαθαίνουν οι άλλοι που ίσως δεν ξέρουν τι μπορεί να τους συμβεί στο μέλλον και να για να βρούμε ο ένας τον άλλον και να συναντηθούμε όσοι μοιραζόμαστε τα ίδια προβλήματα και αγωνίες...

      Και ναι θα μάθεις νέα μου και όχι δεν είσαι αδιάκριτη... :)

      Υ.Γ. Την ώρα που γράφεται αυτό το σχόλιο ακόμα δεν ξέρω αν αύριο θα πάω στο γραφείο...

      Διαγραφή
  2. Αγάντα φίλε,

    δεν έχουμε πλέον καμία άλλη επιλογή, παρά να προχωρήσουμε.
    Ξέρουμε άλλωστε πως τελικά, η μόνη χαμένη μάχη, είναι εκείνη που δεν δόθηκε ποτέ.
    Κλισεδιά του κερατά ακούγεται αυτό, αλλά δεν γίνεται αλλιώς
    Ναι, θα πέσουν κορμιά και θα υπάρξουν απώλειες. Πολλές.
    Την ανθρωπιά μας μόνο να μην χάσουμε και να κρατήσουμε αποθέματα κουράγιου και σθένους για να παλέψουμε να επιβιώσουμε και να προστατεύσουμε τους δικούς μας όπως μπορούμε.

    Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και ο εαυτός μας η ασπίδα μας φίλε...


    Πολύ "μελό" μπορεί να ακούγονται όλα ετούτα (ιδιαίτερα για κάτι άκαπνους και όψιμους κριτικούς εκ του ασφαλούς), αλλά επί της ουσίας, εκείνοι που είναι στα χαρακώματα κάθε μέρα μπορούν να κατανοούν την αλήθεια τους.
    Κι αυτό είναι που μετράει τελικά

    Γερά φίλε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Βλάχο μου... Ποτέ δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να προχωράμε μπροστά μέχρι το τέλος μας,ειδικά εμείς που σέρνουμε παιδιά πίσω μας...

      Η αλληλεγγύη είναι μεγάλη και σπουδαία κουβέντα αλλα όχι εύκολη υπόθεση... Με τρόμαξε η απουσία πολλών συναδέλφων από τις κινητοποιήσεις που κάναμε σαν σύλλογος... Μην με παρεξηγείς δεν το παίζω Τσε Γκεβάρα αλλά όποιος δεν αντέδρασε τώρα δεν θα αντιδράσει ποτέ...

      Φοβάμαι την αποκτήνωση που μπορεί να έρθει από την αγωνία να εξασφαλιστεί το αύριο αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω να με πιάσουν πάλι στον ύπνο...

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου