"Νυχτερινός δρόμος" του Laird Hunt

Μια καλοκαιρινή μέρα με αφόρητη ζέστη... 

Ένα λιντσάρισμα... 

Δύο διαφορετικές γυναίκες και μια τρίτη κάπου στο τέλος...

Αυτό είναι πάνω κάτω το σκηνικό για το βιβλίο του Laird Hunt το οποίο είναι βασισμένο σε ένα λιντσάρισμα που έγινε στην πολιτεία της Ιντιάνα και ενέπνευσε το εμβληματικό τραγούδι "Strange Fruit" που ερμήνευσε η Billie Holiday... Είναι μια ιστορία από τρεις διαφορετικές pov, μια ιστορία για τη βία, την ρατσιστική βία πάνω από όλα, τη βία της φτώχειας, της ανέχειας, των προσωπικών και κοινωνικών αδιεξόδων... 

Η Ότι Λι είναι μια εντυπωσιακή, ερωτική λευκή γυναίκα, σε ένα γάμο που καταρρέει και μια περίεργη εξωσυζυγική σχέση με κίνητρο το χρήμα ενώ κουβαλάει μια ιστορία τραυματικής παιδικής ηλικίας... Η Κάλα είναι μια νεαρή μαύρη κοπέλα, αγοροκόριτσο και σκληρό καρύδι, αγρίμι αλλά και ένα φοβισμένο ορφανό παιδί που ψάχνει αγάπη και ασφάλεια, μερικές φορές σε λάθος μέρη... Αυτές είναι οι βασικές ηρωίδες, τις δικές τους σκέψεις παρακολουθούμε, τις δικές τους ιστορίες, δύο ιστορίες κάποτε παράλληλες και κάποτε τεμνόμενες και οι δύο την ημέρα εκείνου του λιντσαρίσματος... Μια μέρα καυτή που ο ιδρώτας τρέχει και τα νεύρα είναι τεντωμένα... Από την λευκή πλευρά της πόλης το αλκοόλ ρέει, υπάρχει ένας αιμοβόρος ενθουσιασμός, όλοι (όχι όλοι, υπάρχουν και κάποιοι που εξακολουθούν να είναι άνθρωποι) περιμένουν με ενθουσιασμό το αποτρόπαιο θέαμα, τραβάνε μαζί τους τα παιδιά τους για να το δουν γιατί είναι το χριστιανικό πράγμα που πρέπει να γίνει... Η μαύρη πλευρά της πόλης ζει στον τρόμο, εγκαταλείπει τα σπίτια της, τρέχει να σωθεί, να κρυφτεί, να μην βρεθεί κρεμασμένη από τα δέντρα απλά και μόνο γιατί το χρώμα του δέρματος της είναι διαφορετικό...

Το "Νυχτερινός δρόμος" είναι ένα βιβλίο με πολύ πλούσιες εικόνες, ο συγγραφέας καταφέρνει να ζωντανέψει στα μάτια του αναγνώστη εκείνη την μέρα, τον κάνει να μισοκλείνει τα μάτια του για να τα προστατέψει από τον καυτό ήλιο, να ξεσκονίσει τα ρούχα του από την σκόνη που σηκώνει τα πλήθη όσων πάνε κι έρχονται, από και προς το Μάρβελ, εκεί που γίνεται το λιντσάρισμα... Οι περιγραφές είναι βαθιά ρεαλιστικές και ζωντανές αλλά σε κάποια σημεία μπαίνουν σε μια σφαίρα παραζάλης και ονείρου, κακού συνήθως...  Το συναίσθημα μου διαβάζοντας το βιβλίο ήταν αρνητικό, πνιγηρό, γεμάτο οργή... Πώς μπορούσαν/μπορούν άνθρωποι που θέλουν να λέγονται πολιτισμένοι, θρήσκοι, ενάρετοι να απολαμβάνουν τέτοιες φρικαλεότητες; Αν υπήρχε πραγματικά Θεός, δεν έπρεπε να ρίξει μια φωτιά να τους κάψει πριν γίνει ένα τέτοιο έγκλημα; Ο άνθρωπος είναι το πιο τρομερό τέρας που έχει περπατήσει πάνω σε αυτό τον πλανήτη, το πιστεύω εδώ και χρόνια, το βλέπω εδώ και χρόνια, το διαβάζω εδώ και χρόνια αλλά υπάρχουν και στιγμές που δεν το αντέχω...

Ο "Νυχτερινός δρόμος" είναι ένα πολύ καλό βιβλίο που το συστήνω... Η μόνη μου παρατήρηση/απορία σχετικά με αυτό είναι η εξής: Όσον κι αν έψαξα (όχι και πολύ είναι η αλήθεια) δεν κατάφερα να καταλάβω γιατί στο βιβλίο οι μαύροι αναφέρονται ως "καλαμποκολούλουδα" και οι λευκοί ως "καλαμποκομούστακα"... Δεν έχω ακούσει ξανά αυτή την αργκό και στο βιβλίο δεν υπάρχει κάποια επεξήγηση από τον μεταφραστή, κακώς κατά τη γνώμη μου...