Για τη βία και την τοξικότητα στα σπορ...

Κανένα παιδί όταν ξεκινάει να παρακολουθεί τα σπορ, να αγαπάει μια ομάδα, δεν έχει στο μυαλό του να γίνει χούλιγκαν... Η ενασχόληση αυτή ξεκινάει από την αγάπη για το άθλημα, από την ανάγκη να ανήκεις κάπου, να έχεις κοινά με άλλους όμοιους ή και όχι τόσο όμοιους με σένα... 

Η αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια του αγώνα, η έξαψη της νίκης, η οργή ή η απελπισία της ήττας, είναι δυνατά συναισθήματα που σου χαρίζουν τα ομαδικά αθλήματα, το πόσο πολύ αφήνεις να σε καθορίζουν αυτά τα συναισθήματα και τα σπορ είναι θέμα και μιας άλλης κουβέντας που έχει να κάνει με την παιδεία αλλά δεν θα την κάνουμε τώρα... 

Το ζήτημα είναι ότι τα σπορ για πολύ κόσμο και εμένα συμπεριλαμβανομένου είναι ένας τρόπος για να απολαύσεις μικρές νίκες μέσα σε μια καθημερινότητα που έχει να σου προσφέρει μόνο ήττες, προσωπικές, επαγγελματικές, οικονομικές, ηθικές... Αυτές τις νίκες τις χρειάζεσαι, τις έχεις ανάγκη, είναι αυτές οι δύο ώρες μέσα στην εβδομάδα που το μυαλό σου ξεφεύγει και σημασία έχουν μόνο μερικοί μαντράχαλοι με σορτσάκια, η χαρά από αυτές τις δύο ώρες κάποιες φορές σε βοηθάνε να βγάλεις όλη την υπόλοιπη εβδομάδα έχοντας σώας τα φρένας και φτου κι από την αρχή... 

Είναι υγιές όλο αυτό; Πιθανότατα όχι, ειδικά αν εστιάσουμε στους ανθρώπους που για να "υπερασπιστούν" την ομάδα τους και το αίσθημα της υπεροχής που τους χαρίζει καταφεύγουν στη βία αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας κατάστασης στην κοινωνία που ζούμε κι όχι το αίτιο αλλά κι αυτό είναι μέρος άλλης κουβέντας...