Ψαροκόκαλο...

Όπως λέγαμε στο προηγούμενο post, η "ερωτική" σχέση με το αυτοκίνητό μου, είχε ακόμα ένα επεισόδιο το οποίο επρόκειτο να μου στοιχίσει περί τα 850 Ευρώ, όλα αυτά όμως συνέβαιναν πριν επέμβει ο πεθερός μου ως μασκοφόρος εκδικητής και μας σώσει... Χθες το μεσημέρι ήμασταν στου πεθερού μου για φαγητό... Πάνω από το πιάτο κι ενώ προσπαθούσα να μην σκοτωθώ καταπίνοντας κανένα κόκκαλο της τσιπούρας που έτρωγα, του περιγράψαμε πως είχε η κατάσταση με το ρημάδι το Polo... Ο πεθερός μου, άνθρωπος που πιάνουν τα χέρια του και γενικά "μαμούνι" , το ψάχνει το θέμα "αυτοκίνητο", μόλις άκουσε την τιμή έπαθε πλάκα: " Άσε να το πάρω εγώ αύριο το αμάξι να το πάω σε ένα δικό μου συνεργείο να δούμε τι τιμή θα μας πει και αν δεν μας δώσει κάποια καλύτερη, το πάτε στην αντιπροσωπεία και κάνετε την δουλειά σας" ... "Τι έχουμε να χάσουμε" , σκεφτήκαμε με την Μ. και του είπαμε ναι... Όντως πήγε και το πήρε από το γραφείο της Μ., το πήγε συνεργείο,

Την Παρασκευή "ανακάλυψα" το πολύ καλό blog ΥΟ!Reeka's Place το οποίο "ξεφυλλίζοντας", έπεσα πάνω σε αυτή την ιστορία η οποία μου θύμισε μια παρόμοια που έζησα κι εγώ πολλά πολλά χρόνια πριν, δεν υπήρχε ακόμα το ευρώ, φανταστείτε... Ήταν καλοκαίρι, ντάλα ζέστη, ήμουνα ακόμα φοιτητής και ο αδερφός μου το ίδιο...Ήμασταν στην Αθήνα, βαριόμασταν, ζεσταινόμασταν, καταριόμασταν την μαύρη μας την τύχη που δεν βρισκόμασταν κάπου αλλού και όχι στην τσιμεντούπολη και αποφασίζουμε να πάμε για μπάνιο... Ο τόπος? Πλαζ ΕΟΤ Βούλας... Είναι Σάββατο ή Κυριακή, δεν καλοθυμάμαι, και γίνεται πανικός τόσο στην αμμουδιά όσο και μέσα στην θάλασσα... Νέοι, γέροι, άντρες, γυναίκες και παιδιά όλοι έχουν κατέβει για μπάνιο στη Βούλα, πλατσουρίζουν στα νερά ή λιάζονται στην παραλία... Βρίσκουμε ομπρέλα και ξαπλώστρα μετά χιλίων βασάνων και επιτέλους κάνουμε την πολυπόθητη βουτιά... Ενώ εμείς (και μερικές ακόμα χιλιάδες Αθηναίοι) μουλιάζουμε στα ρηχά, σε βάθος μέχρι εκεί που το νερό

Πρώτη μέρα στη δουλειά μετά την άδεια, βαριέμαι και ακούω την ηχώ της σκέψης μου στο άδειο γραφείο (τι ποιητικός που γίνομαι ο πούστης ώρες ώρες...). Βρίσκομαι σε καταστολή εδώ και μέρες και δεν ξέρω τι να ποστάρω, το πιο ενδιαφέρον πράγμα που σκέφτομαι είναι να φάω το νεκταρίνι μου για να πιω την αντιβίωση μου στις 10:30... Αααα, αυτό δεν το έχω πει... Λοιπόν... Ήμουν 10 μέρες στην Νάξο, παραλίες, βουνά, λαγκάδια, άγρια φύση και γύρισα μια χαρά, ούτε μια καλοκαιρινή διάρροια δεν έπαθα... Την ημέρα που γύρισα στην Αθήνα κάτι με τσίμπησε στο μπράτσο και τουμπάνιασε και όχι μόνο τουμπάνιασε αλλά άρχισε να επεκτείνεται προς την μασχάλη κάνοντας μια κατακόκκινη λωρίδα καυτού δέρματος... Έψαχνα δερματολόγο τη Δευτέρα, όλοι ήταν διακοπές, τελικά βρήκα μια από το doctors , μου είπε ότι έχω λεμφαγγειακή μόλυνση, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, σε απλά ελληνικά ότι το γαμημένο έντομο που με τσίμπησε ήταν μολυσμένο και ότι το οίδημα κινείται προς τον πλησιέστερο λεμφαδένα και ότι αν το άφηνα

Η μίνι κρουαζιέρα ξεκίνησε πρωί πρωί του Σαββάτου από την μαρίνα στο Καλαμάκι και ολοκληρώθηκε την Κυριακή το βράδυ στον Πειραιά... Αν κάποιος με ρωτήσει αν θέλω να την επαναλάβω κάποτε η απάντηση είναι σίγουρα όχι και αυτό δεν οφείλεται μόνο στις αναποδιές που συνέβησαν... Το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, το σκάφος εκ πρώτης όψεως φαινόταν εντυπωσιακό, η παρέα ήταν μεγάλη και κεφάτη και όλα συνηγορούσαν για ένα πολύ καλό Σαββατοκύριακο... Δεν ήταν όμως ακριβώς έτσι... Φεύγοντας από το Καλαμάκι το Σάββατο, ο Σαρωνικός είχε 5 Μποφόρ... Τα 5 Μποφόρ δεν μπορούν να κλάσουν τίποτα σε ένα μεγάλο Φέρυ μποτ, στο ιστιοφόρο μας όμως, παρ' όλο που δεν ετίθετο θέμα ασφάλειας, έκλαναν μια χαρά και για κανά 2ωράκι μας κούνησε αρκετά καλά... Υπόψιν ότι ο γράφων, χωρίς να ζαλίζεται ποτέ στα καράβια, τα μισεί και αγχώνεται στην παραμικρή αστάθεια, οπότε αυτό το 2ωράκι δεν ήταν και πολύ ευχάριστο για μένα, οπότε έκανα υπομονή... Μετά κάνα 2ωράκι κι ενώ είχαμε πιάσει τ