Ψαροκόκαλο...

Σπρώχνω το καρότσι του Σ. στον ανήφορο της Αγίου Ιωάννου... Σε αντίθετη κατεύθυνση με εμένα κινείται χαριτόβρυτος δεσποινίς μεταξύ 25 και 30 που μιλάει στο hands-free και δείχνει πολύ σοβαρή... Κρυφακούω την συνομιλία: Κοίτα, έχει γίνει κάτι... ... Εεεε...βασικά μου τελείωσε το... make up (!!!) Σκέφτομαι: "Αχ, δύσμοιρη τι σε βρήκε..."

Επιβιβάζομαι στο αυτοκίνητο με Μ. και μπέμπη και βγαίνω αργά αργά από την πυλωτή... Ελέγχω τον δρόμο προσεκτικά και δεν τολμώ να ξεμυτίσω πριν βεβαιωθώ ότι δεν φαίνεται άλλο αυτοκίνητο στον ορίζοντα... Δεν προλαβαίνω να κάνω μισό μέτρο και ακούω κόρνα αυτοκινήτου λες και κάποιος έχει γονατίσει επάνω της... Γυρνάω απορημένος και βλέπω ένα μαύρο αυτοκίνητο, Citroen C1 νομίζω, σε απόσταση τουλάχιστον 50 μέτρων να έρχεται επιταχύνοντας και κορνάροντας... Όταν αυτό πλησιάζει και περνά από μπροστά μου, βλέπω απορημένος μια κοπέλα (το εν λόγω τσόλι), βία 25 χρονών, να με κοιτάζει περιφρονητικά και αγανακτισμένα με ένα ύφος, "Μα πόσο μαλάκας είσαι; "... O θυμός έχει αρχίσει να βράζει μέσα μου αλλά δεν βρίζω, δεν μιλάω, απλά κορνάρω κι εγώ καθώς περνάει από μπροστά μου και τότε, το τσόλι βγάζει το χέρι από το παράθυρο και μου κάνει την γνωστή χειρονομία της μαλακίας... Θόλωσα και από το στόμα μου βγήκε κάτι σαν "Γμτ$ρ%ηδβ#ργκ@@@ρρρρρρ" κι ενώ η πρώτη μου σκέψη ήταν να πατ

Δεν πήγα διακοπές στην Άκουιλα... Αυτό είναι απλά το αστείο του φετινού καλοκαιριού... Το "πέταξε" η πεθερά μου σε μια φίλη της όταν την ρώτησε πού θα πάμε διακοπές και αυτή όχι μόνο απάντησε Άκουιλα μπερδεύοντας την σεισμοχτυπημένη ιταλική πόλη με την Άκολη, το χωριό του Αιγίου όπου κάναμε τις διακοπές μας, αλλά επέμενε κιόλας όταν η φιλενάδα της της επεσήμανε ότι η Άκουιλα είναι στην Ιταλία... Anyway, οι διακοπές στην Άκολη ή στην Άκουιλα, όπως αγαπάτε, άρχισαν και τέλειωσαν και διήρκεσαν 6 μέρες και 5 νύχτες... Το γιατί δεν υπήρξε 6η νύχτα θα το πούμε παρακάτω... Η Άκολη είναι ένα συμπαθέστατο χωριουδάκι 5 λεπτά από την πόλη του Αιγίου... Έχει μια ωραία βοτσαλάτη παραλία με νερά βαθιά και καθαρά... Έχει αρκετά καλές υποδομές, δημοτικά πάρκινγκ και πάρκα, ένα ωραίο παραλιακό πεζόδρομο κλειστό για τα αυτοκίνητα και πάρα πολλά ποδήλατα!!! Δεν έχει πολύ τουρισμό, δουλεύει κυρίως με ντόπιους, και από ότι μας λέγανε και οι μαγαζάτορες τα πράγματα φέτος είναι εντελώς ψόφι

Εδώ και καμιά εβδομάδα μια ανακοίνωση που είχε αναρτηθεί στις κολώνες τις ΔΕΗ και σε κορδέλες μεταξύ των δέντρων του πεζοδρομίου ενημέρωνε ότι στις 13 και 14 Ιουλίου θα γίνουν εργασίες στο δρόμο μας για την τοποθέτηση οπτικών ινών... Πουθενά δεν αναφερόταν το όνομα του φορέα που είχε "διατάξει" το έργο... Επιστρέφω χθες το μεσημέρι από τη δουλειά και συνειδητοποιώ ότι...δεν έχουμε νερό!!! Όλες οι βρύσες έχουν στερέψει... Η Μ. ρώτησε τη γειτόνισσα η οποία μας ενημέρωσε ότι το συνεργείο που τοποθετεί τις οπτικές ίνες έσπασε τον αγωγό του νερού... Βγήκα κατευθείαν για να αγοράσω μερικά μπουκάλια εμφιαλωμένο για να έχουμε τουλάχιστον για το γάλα του μωρού και λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου είδα το σημείο του "εγκλήματος" , εκεί που είχε σπάσει η σωλήνα η οποία ήταν όντως "κουρεμένη" άγρια... Είχε έρθει ήδη η ΕΥΔΑΠ και γύρω από το βανάκι της είχαν μαζευτεί διάφοροι περίοικοι που λέγανε το κοντό τους και το μακρύ τους... Όταν ρώτησα κάποιον από το

Με αφορμή μια συζήτηση που γίνεται στο phorum και το post της dame , μια ιστοριούλα μικρής, προσωπικής ξεφτίλας... Πριν από δύο χρόνια, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από μεγάλη εταιρεία του χώρου της πληροφορικής που μου ζητάνε να πάω για συνέντευξη... Εγώ ήδη δούλευα αλλά σκέφτηκα ότι δεν έχω να χάσω τίποτα και κανονίσαμε ραντεβού... Τα γραφεία της εταιρείας είναι πολύ κοντά στην Κηφισίας, σε ένα παράλληλο δρόμο, στο ύψος του Ιππικού Ομίλου. Δεν ήξερα πως να πάω, χάθηκα στο δρόμο, καθυστέρησα, αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο να τους ενημερώσω ότι θα αργήσω, όταν βρήκα την εταιρεία δε, έψαχνα πάρκινγκ 20 λεπτά... Με τα πολλά, καταφθάνω στα γραφεία εκνευρισμένος και ελαφρώς αγχωμένος και με μια υποψία ανάγκης για κατούρημα, επειδή όμως ντράπηκα να καθυστερήσω κι άλλο το ήδη καθυστερημένο μου interview κι επειδή μου φάνηκε άκομψο να πάω στην τουαλέτα μόλις πατήσω το πόδι μου, δεν είπα τίποτα... "Σιγά" , σκέφτηκα... "Μισή ωρίτσα το interview, θα γυρίσω σπίτι να κατουρήσω, μένω κα

Πήγα χθες στο πατρικό μου να βοηθήσω την μάνα μου στο χριστουγεννιάτικο στόλισμα... Η Μ. της είχε πάρει φιγουρίτσες για την φάτνη γιατί μέχρι πέρυσι είχε ελλείψεις και την είχε διακοσμήσει με... "μπαλώματα" !!! Ο Χριστούλης ήταν μια κατασκευή από ζυμάρι,κάτι μεταξύ του Ζυμαρούλη της Pillsbury και του Pirelli... Πέρυσι που είχαμε πάει στην Ιταλία της είχαμε πάρει ένα ωραίο Χριστούλη ξαπλωμένο στο παχνί, οπότε φέτος, μετά και από την αγορά του πλήρες σετ από φιγούρες φάτνης, οι Χριστούληδες ήταν δύο... Η μητέρα μου στήνει τις φιγούρες μέσα στην φάτνη όταν συνειδητοποιώ ότι βρίσκονται και οι δύο Χριστούληδες εντός της!!!! Snowball : "Τι είναι αυτό ρε μάνα;" Μάνα-Snowball : "Έλα μωρέ, τον έβαλα κι αυτόν εκεί..." Snowball : "Τι λες ρε μάνα, δίδυμα έκανε φέτος η Παναγία;" Πατέρας-Snowbal l: (Η φωνή ακούγεται από το δίπλα δωμάτιο όπου ο πατέρας μου βλέπει τηλεόραση) "Καλά σου λέει το παιδί!!!" Μάνα-Snowball : (Με ύφος και καλά θυμωμ

Όπως λέγαμε στο προηγούμενο post, η "ερωτική" σχέση με το αυτοκίνητό μου, είχε ακόμα ένα επεισόδιο το οποίο επρόκειτο να μου στοιχίσει περί τα 850 Ευρώ, όλα αυτά όμως συνέβαιναν πριν επέμβει ο πεθερός μου ως μασκοφόρος εκδικητής και μας σώσει... Χθες το μεσημέρι ήμασταν στου πεθερού μου για φαγητό... Πάνω από το πιάτο κι ενώ προσπαθούσα να μην σκοτωθώ καταπίνοντας κανένα κόκκαλο της τσιπούρας που έτρωγα, του περιγράψαμε πως είχε η κατάσταση με το ρημάδι το Polo... Ο πεθερός μου, άνθρωπος που πιάνουν τα χέρια του και γενικά "μαμούνι" , το ψάχνει το θέμα "αυτοκίνητο", μόλις άκουσε την τιμή έπαθε πλάκα: " Άσε να το πάρω εγώ αύριο το αμάξι να το πάω σε ένα δικό μου συνεργείο να δούμε τι τιμή θα μας πει και αν δεν μας δώσει κάποια καλύτερη, το πάτε στην αντιπροσωπεία και κάνετε την δουλειά σας" ... "Τι έχουμε να χάσουμε" , σκεφτήκαμε με την Μ. και του είπαμε ναι... Όντως πήγε και το πήρε από το γραφείο της Μ., το πήγε συνεργείο,

Την Παρασκευή "ανακάλυψα" το πολύ καλό blog ΥΟ!Reeka's Place το οποίο "ξεφυλλίζοντας", έπεσα πάνω σε αυτή την ιστορία η οποία μου θύμισε μια παρόμοια που έζησα κι εγώ πολλά πολλά χρόνια πριν, δεν υπήρχε ακόμα το ευρώ, φανταστείτε... Ήταν καλοκαίρι, ντάλα ζέστη, ήμουνα ακόμα φοιτητής και ο αδερφός μου το ίδιο...Ήμασταν στην Αθήνα, βαριόμασταν, ζεσταινόμασταν, καταριόμασταν την μαύρη μας την τύχη που δεν βρισκόμασταν κάπου αλλού και όχι στην τσιμεντούπολη και αποφασίζουμε να πάμε για μπάνιο... Ο τόπος? Πλαζ ΕΟΤ Βούλας... Είναι Σάββατο ή Κυριακή, δεν καλοθυμάμαι, και γίνεται πανικός τόσο στην αμμουδιά όσο και μέσα στην θάλασσα... Νέοι, γέροι, άντρες, γυναίκες και παιδιά όλοι έχουν κατέβει για μπάνιο στη Βούλα, πλατσουρίζουν στα νερά ή λιάζονται στην παραλία... Βρίσκουμε ομπρέλα και ξαπλώστρα μετά χιλίων βασάνων και επιτέλους κάνουμε την πολυπόθητη βουτιά... Ενώ εμείς (και μερικές ακόμα χιλιάδες Αθηναίοι) μουλιάζουμε στα ρηχά, σε βάθος μέχρι εκεί που το νερό

Πρώτη μέρα στη δουλειά μετά την άδεια, βαριέμαι και ακούω την ηχώ της σκέψης μου στο άδειο γραφείο (τι ποιητικός που γίνομαι ο πούστης ώρες ώρες...). Βρίσκομαι σε καταστολή εδώ και μέρες και δεν ξέρω τι να ποστάρω, το πιο ενδιαφέρον πράγμα που σκέφτομαι είναι να φάω το νεκταρίνι μου για να πιω την αντιβίωση μου στις 10:30... Αααα, αυτό δεν το έχω πει... Λοιπόν... Ήμουν 10 μέρες στην Νάξο, παραλίες, βουνά, λαγκάδια, άγρια φύση και γύρισα μια χαρά, ούτε μια καλοκαιρινή διάρροια δεν έπαθα... Την ημέρα που γύρισα στην Αθήνα κάτι με τσίμπησε στο μπράτσο και τουμπάνιασε και όχι μόνο τουμπάνιασε αλλά άρχισε να επεκτείνεται προς την μασχάλη κάνοντας μια κατακόκκινη λωρίδα καυτού δέρματος... Έψαχνα δερματολόγο τη Δευτέρα, όλοι ήταν διακοπές, τελικά βρήκα μια από το doctors , μου είπε ότι έχω λεμφαγγειακή μόλυνση, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, σε απλά ελληνικά ότι το γαμημένο έντομο που με τσίμπησε ήταν μολυσμένο και ότι το οίδημα κινείται προς τον πλησιέστερο λεμφαδένα και ότι αν το άφηνα

Η μίνι κρουαζιέρα ξεκίνησε πρωί πρωί του Σαββάτου από την μαρίνα στο Καλαμάκι και ολοκληρώθηκε την Κυριακή το βράδυ στον Πειραιά... Αν κάποιος με ρωτήσει αν θέλω να την επαναλάβω κάποτε η απάντηση είναι σίγουρα όχι και αυτό δεν οφείλεται μόνο στις αναποδιές που συνέβησαν... Το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, το σκάφος εκ πρώτης όψεως φαινόταν εντυπωσιακό, η παρέα ήταν μεγάλη και κεφάτη και όλα συνηγορούσαν για ένα πολύ καλό Σαββατοκύριακο... Δεν ήταν όμως ακριβώς έτσι... Φεύγοντας από το Καλαμάκι το Σάββατο, ο Σαρωνικός είχε 5 Μποφόρ... Τα 5 Μποφόρ δεν μπορούν να κλάσουν τίποτα σε ένα μεγάλο Φέρυ μποτ, στο ιστιοφόρο μας όμως, παρ' όλο που δεν ετίθετο θέμα ασφάλειας, έκλαναν μια χαρά και για κανά 2ωράκι μας κούνησε αρκετά καλά... Υπόψιν ότι ο γράφων, χωρίς να ζαλίζεται ποτέ στα καράβια, τα μισεί και αγχώνεται στην παραμικρή αστάθεια, οπότε αυτό το 2ωράκι δεν ήταν και πολύ ευχάριστο για μένα, οπότε έκανα υπομονή... Μετά κάνα 2ωράκι κι ενώ είχαμε πιάσει τ