Ψαροκόκαλο...

Έχουμε κατέβει οικογενειακώς το απόγευμα στην πλατεία... Ο Σ. κάνει ποδήλατο κι εμείς χειροκροτούμε, για κάποιο λόγο αρνιόταν πεισματικά να κάνει πετάλι μέχρι σήμερα... Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι... Η Μ. ρίχνει το σύνθημα, μια, δυο, τρεις φορές, ο Σ. κάνει του κεφαλιού του... Στο τέλος ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος: Μ : Άντε αγόρι μου, έλα να πάμε στην ευχή της Παναγίας... Σ : Δεν  μπορούμε να πάμε στην ευχή της Παναγίας, μαμά... Μ : Γιατί αγόρι μου; Σ : Γιατί, η ευχή της Παναγίας είναι... κλειστή !!!

Όπως ίσως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του blog, δουλεύω στον τραπεζικό κλάδο, είμαι προγραμματιστής... Στα αρκετά χρόνια εμπειρίας που έχω, οι στιγμές που μου άφησαν "σημάδια" ήταν αυτές που έζησα κατά τη διάρκεια των δύο projects πιστωτικού ελέγχου στα οποία συμμετείχα, στον έλεγχο των κυπριακών τραπεζών από την Pimco το 2012 και στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών από την Black Rock το 2013... Ειδικά ο έλεγχος της Pimco ήταν μια εξοντωτική τρίμηνη σχεδόν εμπειρία με 18ωρες βάρδιες, χωρίς σαββατοκύριακα και αργίες, απίστευτο άγχος, πίεση και ένταση... Συζητούσα χθες με μια συνάδελφο με την οποία δουλεύαμε μαζί στα εν λόγω projects και της έλεγα χαριτολογώντας ότι αν ποτέ γράψω τα απομνημονεύματά μου σίγουρα ο έλεγχος της Pimco και ειδικά το παρακάτω περιστατικό θα έχει θέση σε αυτά: Το project του ελέγχου από την Pimco διαρκούσε ήδη περίπου δυο μήνες και μετά από πολλές δύσκολες μέρες και νύχτες και πολλά δοκιμαστικά exports των δεδομένων είχε έρθει η ώρα για

Χθες το απόγευμα στο Public του Mall ένας πιτσιρικάς γύρω στα 15 με 16 έπαιζε σε μια κονσόλα PS3 που έχουν στήσει για το κοινό... Κρατούσε ένα χειριστήριο χωρίς καλώδια, μια λαβή με μια φωτεινή σφαίρα στην κορυφή και έπαιζε εικονικό τένις, οι κινήσεις του αντανακλούνταν στις κινήσεις του παίκτη του στην οθόνη... Πάσχιζε στα σερβίς, επιχειρούσε δυνατά ρεβέρ, προσπαθούσε σκληρά να κατακτήσει τον κάθε πόντο ενώ παράλληλα απειλούσε να χτυπήσει (άθελά του) τους υπόλοιπους πελάτες του μαγαζιού που κινούνταν κοντά του...  Είναι αλήθεια θαύμα το τι επιτεύγματα έχει επιτύχει η τεχνολογία αλλά είναι γελοίο και ίσως και λίγο μελαγχολικό να βλέπεις κάποιον να χτυπιέται μπροστά σε μια οθόνη... Το ξέρω ότι είναι απλά ένα παιχνίδι για να σκοτώνεις την ώρα σου αλλά η συγκεκριμένη εικόνα, ειδικά για κάποιον που μπορεί να μην έχει προσέξει κατευθείαν την οθόνη μπροστά στον "παίχτη", θύμιζε μεθυσμένο ή κάποιον άνθρωπο με σοβαρά προβλήματα... 

Αν υπήρχε κάποιος να αποθανατίσει σε video το συγκεκριμένο περιστατικό και το ανέβαζε στο YouTube τότε το video αυτό σίγουρα θα μπορούσε να γίνει viral ... Χθες το απόγευμα, κάθομαι στον καναπέ και κρατάω τον Θ. στα χέρια μου... Παίζω μαζί του, προσπαθώ να τον κάνω να γελάσει... Τον σηκώνω ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου και αυτός κοιτάει προς τα κάτω και κακαρίζει...  Ξαφνικά και χωρίς κανένα προηγούμενο σημάδι, ενώ τον έχω σηκώσει ψηλά και κοιταζόμαστε, μου εκτοξεύει μια ρουκέτα με τα περιεχόμενα του στομαχιού του, η οποία λούζει το πρόσωπό μου και το στήθος μου...  Ευτυχώς, χθες το απόγευμα είχε φάει μόνο γάλα και ακόμα πιο ευτυχώς πρόλαβα να κλείσω το στόμα και τα μάτια μου... Ο Θ., μετά την ρουκέτα, εξακολουθεί να γελάει...

Γύρω στις 9:30 σήμερα το πρωί αφού έχω πάει τον Σ. στον παιδικό σταθμό, βρίσκομαι στο πάρκινγκ του Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, έχω παρκάρει και κατευθύνομαι πεζός στην είσοδο...  Λίγο πριν κάθεται μια έφηβη κοπέλα, τσιγγάνα, μαζί με ένα μικρό αγοράκι σε ένα καροτσάκι... Σηκώνεται και με πλησιάζει, την βλέπω και σκέφτομαι ότι το πορτοφόλι μου είναι άδειο, πρέπει να πάω στο ATM για να ψωνίσω και ότι δεν είναι σπάνιο ένας τσιγγάνος να στέκεται στην είσοδο ενός super market και να ζητάει λεφτά...  Ναι το ξέρω, είναι κλισέ και υποτιμητικό για τους τσιγγάνους συνολικά αλλά το σκέφτηκα...  Για να αισθανθώ εντελώς μαλάκας, μου λέει: "Καλημέρα, δεν θέλω να μου δώσεις λεφτά... Μπορείς να μου πάρεις κανένα λάδι, κανένα ρύζι για να μαγειρέψω να φάνε τα αδέρφια μου; Να σε περιμένω;" ...  Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, λίγο πριν βγω, έδειχνε 8,5 βαθμούς θερμοκρασία περιβάλλοντος και ψιχάλιζε, σχεδόν χιονόνερο...  Αυτή όμως με περίμενε...

Είναι κάτι μέρες που η διάθεσή μου μπορεί να τουμπάρει από την μια στιγμή στην άλλη, από το γέλιο, στον θυμό, στο κλάμα και πάλι από την αρχή.... Χθες είχα μια καλή μέρα στη δουλειά, παραγωγική τόσο για τον εργοδότη μου όσο και για μένα... Είχα σχολάσει στην ώρα μου γιατί όλα είχαν πάει ρολόι, είχα καλή διάθεση, όλα καλά μέχρι που μπήκα στο λεωφορείο... Κάθισα απέναντι από ένα πιτσιρίκο , 7 με 8 χρονών και τον πατέρα του... Ο πιτσιρικάς μια χαρά αγοράκι της ηλικίας του, καλοντυμένος, καθαρός, ωραίος... Ο πατέρας του δίπλα, του κρατούσε την τσάντα από το σχολείο, άντρας γύρω στα 45, όψη κουρασμένη και σοβαρή, με μουστάκι... Όταν κάθισα στην θέση μου ο πιτσιρίκος σήκωσε τα μάτια δειλά και μου έριξε ένα βλέμμα με αμηχανία και μια υποψία χαμόγελου... Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά και άρχισα να ακούω μουσική και τον παρατηρούσα πως έπλεκε τα δάχτυλά του νευρικά έτσι όπως ήταν καθισμένος, κοιτώντας στο κενό, αμίλητος κι αυτός κι ο πατέρας του... Όταν ήρθε η ώρα να κατέβουν στην στάσ

Χθες το απόγευμα είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει από τα σκουπίδια... Δεν έψαχνε, δεν ξεδιάλεγε για να βρει κάτι και να το πάρει μαζί του, έτρωγε κατευθείαν από τα σκουπίδια... Πήγαινα με τον Θ. στο καρότσι στον Βασιλόπουλο στην Αγία Παρασκευή  και τον είδα από μακρυά...  Ήταν ο μισός χωμένος μέσα στον κάδο και έψαχνε...΄Οταν έβρισκε κάτι έβγαινε από τον κάδο, το καθάριζε όσο καλύτερα μπορούσε, το φύσαγε και το ξεσκόνιζε και μετά το έβαζε στο στόμα... Όταν πλησίαζε κάποιο αυτοκίνητο σταματούσε την εξερεύνηση, ντρεπόταν ίσως, και μετά συνέχιζε...  Ήθελα να του δώσω λεφτά, να τον βοηθήσω αλλά σκέφτηκα πόσο άσχημα θα ένιωθα εγώ αν κάποιος ερχόταν να μου δώσει ελεημοσύνη χωρίς να τη ζητήσω απλά και μόνο επειδή θα ήταν μάρτυρας της εξαθλίωσης μου γι' αυτό και έκανα ότι δεν τον πρόσεχα όσο πλησίαζα...  Ακριβώς μόλις τον προσπέρασα μου μίλησε αυτός, μου ζήτησε λεφτά, μιλώντας μου στον πληθυντικό ενώ ήταν εμφανώς μεγαλύτερος μου... Έβγαλα και του έδωσα και με

Έχω να πάω στο Galaxy Bar  του Hilton από το 2001, λίγο πριν κλείσει για την ανακαίνιση που έγινε για τους Ολυμπιακούς... Εκείνη την εποχή πήγαινα πολύ συχνά, αν και ήταν και τότε πανάκριβο, άλλες εποχές...  Ένα βράδυ περιμένω το ασανσέρ μαζί με τον αδερφό μου στο lobby για να ανέβουμε πάνω... Μπαίνουμε, η πόρτα κλείνει και κάποιος προσπαθεί να την προλάβει και να μπει, είναι η Ειρήνη Παπά... Κομπλάρουμε και οι δύο... Αν και γυναίκα μεγάλης ηλικίας είναι πολύ εντυπωσιακή, στην κυριολεξία ακτινοβολεί...  Ενώ οι δυο μας παραμένουμε σιωπηλοί αυτή προσέχει το κρικάκι που φοράει ο αδερφός μου ψηλά στο αυτί, απλώνει το χέρι της και το αγγίζει πιάνοντας του κουβέντα, της φαίνεται πολύ ωραίο, ρωτάει αν πόνεσε όταν έκανε την τρύπα... Την κοιτάμε και οι δύο σαν αποχαυνωμένοι, είναι φοβερά άνετη και πρόσχαρη... Λίγους ορόφους πιο πάνω, κατεβαίνει και μας καληνυχτίζει με χαμόγελο, αφήνει εμένα και τον αδερφό μου να κοιταζόμαστε σαν χαζοί... 

Χθες το πρωί, χαστούκισα για πρώτη φορά τον Σ. ...  Ευτυχώς όχι δυνατά, η κίνηση όμως έφτανε για να τον παγώσει, το βλέμμα του μου έριξε ένα χαστούκι πολύ πιο δυνατό... Με κοίταξε λίγο αμίλητος και μετά έβαλε τα κλάματα, λέγοντάς μου ότι ο κανόνας στα Χελωνάκια λέει ότι δεν πρέπει να χτυπάμε...  Τον πήρα αγκαλιά και προσπάθησα να τον ηρεμήσω, ζητώντας του συγνώμη, ένιωθα ότι είμαι ο μεγαλύτερος μαλάκας του κόσμου... Όταν ηρέμησε μου είπε να κάνουμε μια συμφωνία, και μου έδωσε το χέρι του για να την επισφραγίσουμε, μου είπε ότι από εδώ και πέρα θα είναι καλό παιδάκι...  Δεύτερο χαστούκι, δυνατότερο από το πρώτο που μου έριξε το βλέμμα του... Δεν θέλω το παιδί μου να γίνει ενοχικό, να νομίζει ότι πάντα φταίει... Του είπα ότι θα κάνουμε συμφωνία να μην τον χτυπήσω ποτέ ξανά, ότι ήταν λάθος αυτό που έγινε... Περάσαμε όλη την ημέρα οι δυο μας, το μεσημέρι κοιμηθήκαμε μαζί, το βράδυ το ίδιο...  Σήμερα το πρωί φεύγοντας για δουλειά μου είπε, "Άντε ciao!" ... Χαίρομ

Χθες το απόγευμα, γύρω στις 8:00, στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, ο Σ. κάνει κούνια στην παιδική χαρά... Σ. : Μπαμπά, πότε θα ανάψει το κοτσάνι; Εγώ: ... Ποιο κοτσάνι, αγόρι μου; Σ. : Αυτό που γίνεται μπλε στο σκοτάδι... Εγώ: Πού είναι αυτό το κοτσάνι, αγόρι μου;;; Σ. : Πάνω στην εκκλησία, μπαμπά... Εγώ: (Γελάω) Δεν είναι κοτσάνι αυτό, αγόρι μου, είναι ο σταυρός της εκκλησίας! Σ. : Ναι, σωστά... το κοτσάνι!

Το μωρό έχει ξυπνήσει και πεινάει, αναλαμβάνω να τον ταΐσω αφού η Μ. τον κρατούσε όλο το βράδυ για να κοιμηθεί λίγο... Τον ταΐζω, τον αλλάζω και επειδή τον έχει πιάσει λόξιγκας περπατάω ξυπόλυτος μέσα στο σκοτεινό σπίτι και τον κρατάω μέχρι να του περάσει και να νανουριστεί... Μέσα στην κουζίνα φαίνεται η οθόνη υγρών κρυστάλλων του ραδιοφώνου που λέει την ώρα, 4:19 ... Μάλλον πεινάει ακόμα, ανασηκώνει το κεφάλι του από τον ώμο μου και αγγίζει με το στόμα του το μάγουλό μου σαν να μου δίνει φιλί... Ο χρόνος σταματάει, είμαστε μόνο εγώ κι αυτός... Η ζωή όταν κοιτάς προς τα πίσω είναι στιγμές, αυτή είναι μια από τις πρώτες μας...

Είμαι τυχερός άνθρωπος... Έχω προσπαθήσει τη ζωή μου να την φέρω εκεί που είναι αλλά με έχει βοηθήσει και η τύχη και είμαι ευγνώμον για αυτό...  Αρκετό καιρό τώρα λιμπιζόμουν ένα tablet...  Την Παρασκευή που επέστρεψα στη δουλειά μετά από την αναρρωτική , το συζήταγα πάλι με ένα συνάδελφο και το απόγευμα στο σπίτι ήρθε το δωράκι!!!  Στην κοπή πίτας στην δουλειά της Μ., της έπεσε το φλουρί και το δώρο (μεταξύ άλλων) ήταν ένα Samsung Galaxy Tab 2 !!! Εννοείται ότι ενθουσιάστηκα και χάρηκα πάρα πολύ αν και στην αρχή δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω διότι όταν μου έδωσε η Μ. το κουτί του tablet δεν κατάλαβα ότι το είχε κερδίσει στην βασιλόπιτα και νόμισα ότι πήγε αψυχολόγητα και έδωσε 300 ευρώ για να μου το πάρει δώρο... :) Μπορεί να φανεί γλυκανάλατο αυτό που θα γράψω ( σκασίλα μου ) αλλά η μεγάλη μου τύχη φαίνεται που έχω την Μ. δίπλα μου και όχι από το ωραίο gadget που βρέθηκε στα χέρια μου από το πουθενά και δωρεάν....

... έτσι έλεγε ο Γιάννης Βογιατζής στον Φαίδωνα Γεωργίτση στην ταινία   "Οι θαλασσιές οι χάντρες" για να τον προειδοποιήσει ότι η Ζωή Λάσκαρη τον σέρνει από την μύτη... Εγώ μουστάκι δεν έχω αλλά όταν μου είπε ο Σ., ότι τα γένια μου (τα άφησα για πρώτη φορά στην ζωή μου) τον τσιμπάνε όταν τον φιλάω, εγώ τα ξύρισα και άφησα μόνο ένα μικρό στο πηγούνι... Ο Σ. με είδε, με έλεγξε αλλά μου είπε ότι και αυτό τον τσιμπάει... Έτσι, σήμερα πρωί-πρωί, το ξύρισα κι αυτό...

Η διάγνωση έλεγε αριστερή βουβωνοκήλη, η απόφαση να την εγχειρίσουμε πάρθηκε άμεσα και η επέμβαση έγινε την Τετάρτη... Δεν είχα ξανακάνει ποτέ μου εγχείριση, ούτε είχα προσωπική εμπειρία αυτού που λέγεται δημόσιο νοσοκομείο...Γράφω από το κρεβάτι του σπιτιού μου, ξαπλωμένος διότι πονάω πολύ όταν στέκομαι όρθιος ή κάθομαι... Δεν ξέρω από πού να αρχίσω... Η εγχείριση έγινε στο Ασκληπιείο της Βούλας...Η πρώτη εντύπωση για τις κτιριακές εγκαταστάσεις ήταν επιεικώς αρνητική...Διάφορα παραπήγματα και παραγκάκια, κατασκευασμένα εδώ και 100 χρόνια κάποια από αυτά, συνθέτουν το συγκρότημα των υπηρεσιών και των κλινικών του νοσοκομείου... 'Αβαφτοι και μουχλιασμένοι τοίχοι, ελλιπείς εγκαταστάσεις υγιεινής, θάλαμοι με καμένες λάμπες ή χωρίς πρίζες, βουλωμένοι νιπτήρες... Η χειρουργική πτέρυγα (στο πολυώροφο μεγάλο κτίριο για όσους γνωρίζουν τη γεωγραφία του Ασκληπιείου) φάνταζε υπέρ λουξ μπροστά στα άθλια παραπήγματα στα οποία έγινε η εισαγωγή μου... Μέσα σε αυτό το "ειδυλλιακό&qu

Έμαθα σήμερα ότι ένας γνωστός με τον οποίο κάποτε είχαμε βρεθεί σε μια παρέα , σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα οδηγώντας το ποδήλατό του στον γυρισμό από τη δουλειά... Κατευθείαν σκέφτηκα την χήρα γυναίκα του που δεν πρέπει να είναι ούτε τριάντα και το τρίχρονο παιδάκι τους, ίδια ηλικία με τον Σ. μου... Το δικό μου ποδήλατο κάθεται στην αποθήκη εδώ και πολύ καιρό... Αυτές τις μέρες όλο μου περνούσε από το μυαλό να το πουλήσω... Δεν κατάφερα ποτέ να το εντάξω στην καθημερινότητά μου είτε σαν μέσο μεταφοράς είτε σαν όργανο γυμναστικής... Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα άνετα να οδηγώ στους δρόμους και ο χρόνος ήταν και είναι εξαιρετικά περιορισμένος για ποδηλατάδες σε δάση και εξοχές... Επιμένω, και από σήμερα ακόμα περισσότερο, ότι η Αθήνα τόσο από άποψη γεωγραφικού αναγλύφου, όσο και από άποψη ποιότητας δρόμων και συνολικής απουσίας της ποδηλατικής κουλτούρας, είναι ακατάλληλη για ποδηλάτες... Μακάρι τα πράγματα να ήταν όπως στο Άμστερνταμ ή ακόμα και στα Τρίκαλα και την Κ

Σκεφτόμουν ότι θα ήταν ωραίο μαζί με τις ευχές μου να μπορούσα να έκανα κι ένα δωράκι σε όσους διαβάζουν αυτό το blog, για το καλό, μήπως έβρισκα κάποιο freebie ή κάποιο γουστόζικο video από το You Tube αλλά δεν ήξερα τι.... Το δώρο μου τελικά είναι μια εικόνα και ένα συναίσθημα...  Κατά τις 8:00 απόψε, ετοιμάζω hot dogs στην κουζίνα για να φάμε μαζί με τον αδερφό της Μ. (και νονό του Σ. ) και την κοπέλα του... Ο Σ. παίζει με τον νονό του, την μαμά του και την Κ. στο δωμάτιό του όταν τον ακούω να τραγουδάει τον "Ρούντολφ το ελαφάκι" με την αδέξια μισομωρουδιακή, μισοπαιδική φωνούλα του, να θυμάται όλους τους στίχους απ' έξω και να χοντραίνει την φωνή του όταν ο Άη Βασίλης μιλάει στον Ρούντολφ... Μπήκα στο δωμάτιο του και τον είδα να κάθεται στο καρεκλάκι του και να απολαμβάνει την λατρεία στα μάτια των υπολοίπων στο δωμάτιο, τον αγκάλιασα και του έδωσα δυο φιλιά στα μάγουλα, προσέχοντας να μην τον γρατζουνίσω με τα γένια μου καθώς έχω αρκετές μέρες αξύριστος και ήμο

Έμαθα χθες ότι ένας γνωστός από τον Ταύρο πέθανε από κάποια αρρώστια, πιθανότατα καρκίνο... Ο εκλιπών ήταν άρρωστος οπαδός της ΑΕΚ, την ακολουθούσε παντού, γνωστός στους οπαδικούς κύκλους... Κάποτε, αν τα θυμάμαι σωστά, του την είχαν πέσει αντίπαλοι οπαδοί, παναθηναϊκοί ήταν νομίζω, και τον σάπισαν στο ξύλο... Όταν τον αφήσανε, σηκώθηκε πάνω κουτσά στραβά, κρατώντας ακόμα το κασκόλ της ΑΕΚ και είπε : "Μουνόπανα, δεν μου το πήρανε το κασκόλ" ... Η ατάκα έμεινε και συζητιόταν στον Ταύρο για χρόνια... Σκεφτόμουν ότι είμαι μόλις 34 αλλά ξέρω πάρα πολλούς νεκρούς και δεν μιλάω για παππούδες, γιαγιάδες και γονείς αλλά για ανθρώπους που θα είχαν πάνω κάτω την ηλικία μου σήμερα... Για την ακρίβεια δεν ξέρω και κανέναν άλλο άνθρωπο, πλην Ταυριωτών της ηλικίας μου, που να ξέρει κι αυτός τόσους νεκρούς... Αυτοκινητιστικά, ναρκωτικά, αρρώστιες έχει απ' όλα ο κατάλογος... Οι αναμνήσεις μου περιέχουν λίστα πεσόντων...

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες δουλεύω με εξαντλητικούς ρυθμούς σε ατελείωτα ωράρια... Κάποιοι θα σκεφτούν ότι είμαι τυχερός που έχω ακόμα δουλειά αλλά δεν είναι της παρούσης... Πιάνω δουλειά στις 7:45 και σχολάω κατά μέσο όρο μετά τις 19:00...  Φυσικά δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα, ούτε για μένα, ούτε για το παιδί, ούτε για την Μ., καλύπτονται απλά οι βιολογικές μου ανάγκες, φαΐ, ύπνος, ξεκούραση... Το δυστύχημα είναι ότι κατά 99% όλη αυτή η δουλειά δεν θα πληρωθεί, υπερωρίες δεν θα δοθούν (κανονικά δίνονται), αν πληρώνονταν θα μιλούσαμε για σχεδόν άλλο ένα μισθό... Θα ήταν καλά αυτά τα επιπλέον λεφτά, ειδικά τώρα και τους μήνες που έρχονται... Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, μια χαρά την ενισχύουν και την στηρίζουν... Χθες το πρωί όμως όταν πηγαίναμε με το αυτοκίνητο επίσκεψη στον μικρό του ξάδελφο, ο Σ. με ρώτησε αν θα φύγω και θα τον αφήσω και αν θα φάμε μαζί το μεσημέρι... Δεν με έχει ρωτήσει ποτέ κάτι παρόμοιο και δεν μπορώ να μη

Σάββατο βράδυ, παρκάρω στην πυλωτή... Το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου είναι χαμηλό, είναι καθισμένοι διάφοροι στο μπαλκόνι και συζητάνε δυνατά... Το θέμα γνωστό και συνηθισμένο στις μέρες μας, τα λεφτά που δεν φτάνουν, ποιοι τα φάγανε, τι θα γίνει αύριο...  Όσο είμαι από κάτω και περιμένω τον Σ. να κατέβει από το αυτοκίνητο, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τους βουλευτές και τους πολιτικούς, που τα φάγανε, που μας κοροϊδέψανε... Μιλάει μια φωνή που ανήκει σε άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, άνω των 65, και λέει με παρρησία : "Θα τους στρώσει όλους αυτούς η Χρυσή Αυγή " ... Ο Σ. ακούει τις φωνές και με ρωτάει: "Τι λένε μπαμπά;" ... "Βλακείες λένε αγόρι μου..."

Ο Θοδωρής είναι ένα σοκολατένιο, στρουμπουλό αγοράκι από την Νιγηρία που χθες το απόγευμα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ , στο πάρκο Γουδή, όλοι ήθελαν να το πάρουν αγκαλιά και να βγουν φωτογραφία μαζί του... Πήγαμε οι τρεις μας κατά τις 7, ο ήλιος ακόμα έκαιγε, ο αδερφός μου ήταν εκεί από τις 5:30 για το στήσιμο... Ο κόσμος ήταν λίγος στην αρχή αλλά όσο έπεφτε η νύχτα, πλήθαινε και στις 10:00 που φύγαμε εμείς για να πάμε να βάλουμε τον Σ. για ύπνο, υπήρχαν παντού ουρές από τα μπαρ και τα φαγάδικα, μέχρι την είσοδο και τις τουαλέτες... Πολλοί άνθρωποι, πολλά χρώματα, πολλές γεύσεις (ωραιότατες γεύσεις!!!), πολλές γλώσσες, μουσική, θέατρο, ωραίο σουλάτσο μέσα στον κόσμο... Ο Σ. έπαιξε και έτρεξε (πάρα πολλά παιδάκια στο φεστιβάλ) μέχρι που ξεθεώθηκε... Δεν πιστεύω ότι λύνεται το πρόβλημα της μετανάστευσης όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα μόνο με φεστιβάλ, είναι όμως ένα θετικό βήμα... Είναι καλό να γνωρίζεις τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο, να βλέπεις ότι δεν έχει κέρατα