Ψαροκόκαλο...

Σ: Μπαμπά, πότε θα ανοίξουμε τον κουμπαρά μου; Εγώ: Πότε θες να τον ανοίξουμε, θες να τον ανοίξουμε το καλοκαίρι; Σ: Όχι, θέλω να τον ανοίξουμε τώρα. Εγώ: Εντάξει, μπορούμε να τον ανοίξουμε τώρα απλά θα πρέπει να πάμε στην τράπεζα όλα αυτά τα ψιλά που έχει ο κουμπαράς για να μας δώσουν χάρτινα λεφτά. Σ: Εγώ μπαμπά λέω να μην τα δώσουμε όλα στην τράπεζα, να πάμε τα μισά στην τράπεζα και τα άλλα μισά να τα δώσουμε στους φτωχούς (!!!) Ο Σ. είναι 6 χρονών...

Απόγευμα Κυριακής, ο Θ. ζωγραφίζει καθισμένος στο τραπεζάκι του με τους μαρκαδόρους του... Τον αφήνω για 2 λεπτά και φεύγω από το δωμάτιο... Όταν επιστρέφω τον βλέπω να κάθεται με τους αγκώνες ακουμπισμένους πάνω στο τραπεζάκι με το πρόσωπο μέσα στα χέρια του τα οποία είναι καταζωγραφισμένα... "Τι έκανες Θ.;" του λέω, κι αυτός κατεβάζει τα χεράκια και βλέπω ότι έχει βάψει ρίγες στο πρόσωπό του... Σηκώνει τα χέρια, κάνει την σχετική κίνηση και μου λέει: "Γκρρρ, είμαι τίγηθ (=τίγρης)..." !!!

Όλοι μου λέγανε ότι δεν μου φαίνεται αλλά εγώ ήξερα και απλά δεν το έπαιρνα απόφαση... Όταν η ζυγαριά έγραψε 98,4 δεν υπήρχε άλλη επιλογή... Από σήμερα το πρωί είμαι κι επισήμως σε δίαιτα... Πριν την ξεκινήσω όμως, πήγα χθες στα TGI Friday's κι αποχαιρέτησα τις γαστρονομικές κραιπάλες (για αρκετό καιρό τουλάχιστον) με έναν εμφατικό τρόπο...

Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο η ιδέα του να διδάξω με τρόμαζε και με απωθούσε ταυτόχρονα, πίστευα ότι δεν κάνει για μένα η διδασκαλία κι εγώ δεν κάνω γι' αυτήν...  Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου χρειάστηκε αρκετές φορές να εκπαιδεύσω συναδέλφους στην χρήση εφαρμογών, γεγονός που δεν μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο αλλά μπορούσα να το διαχειριστώ, ήταν η δουλειά μου...  Πριν από ούτε δύο εβδομάδες μπήκα επίσημα για πρώτη φορά σε κανονική αίθουσα με μαθητές για να δώσω μια διάλεξη σχετικά με το επαγγελματικό αντικείμενο, μια εμπειρία ευχάριστη για την οποία έχω γράψει στο σχετικό post ...  Χθες το μεσημέρι έλαβα μια πρόσκληση να διδάξω ένα course για Βάσεις Δεδομένων σε ολόκληρο το εαρινό εξάμηνο, στο New York College , μια κανονική δουλειά, έμμισθη, απογευματινή, παράλληλα με την πρωινή μου δουλειά... Η πρόκληση είναι μεγάλη κι όχι τόσο για τα επιπλέον χρήματα που θα μπούνε στο σπίτι όσο για την εμπειρία και την έμπρακτη εκτίμηση των άλλων σε αυτό που είμαι κι αυτό που έ

Χθες το απόγευμα είχα την χαρά και την τιμή να δώσω μια διάλεξη μπροστά στους φοιτητές του τμήματος "Internet Engineering and Web Management" του New York College , ως προσκεκλημένος ομιλητής... Η πρόσκληση έγινε από το καθηγητή του συγκεκριμένου τμήματος,  Δημήτρη Δημητρέλο , ο οποίος ήταν και δικός μου εκπαιδευτής στο σεμινάριο Scrum που παρακολούθησα πριν από 1,5 μήνα ... Αντικείμενο της διάλεξης ήταν η εισαγωγή στις έννοιες του Data Warehouse και του Business Intelligence , το αντικείμενο της δουλειάς μου δηλαδή εδώ και 11 χρόνια...  Ήταν η πρώτη φορά που θα έδινα μια τέτοια διάλεξη και δεν κρύβω ότι στην αρχή όταν μου έγινε η πρόταση ήμουν λίγο διστακτικός... Έχω κάνει στο παρελθόν εκπαιδεύσεις σε μικρές ομάδες χρηστών για την εκμάθηση συγκεκριμένων εφαρμογών αλλά η ιδέα του να μιλάω μπροστά σε ένα κοινό σχεδόν νεανικό εξηγώντας θεωρητικές έννοιες και μεθοδολογίες μου φαινόταν κάπως τρομακτικό... Από την άλλη όμως η ιδέα του να δώσω μια τέτοιου είδους διάλεξη με

Ο Θ. έχει τις μαύρες του και γκρινιάζει... Προσπαθούμε να τον βάλουμε για μπάνιο κι αυτός αντιστέκεται,  τσιρίζει, χτυπιέται... Η Μ. τον παίρνει αγκαλιά και προσπαθεί να τον καλμάρει... Μ: Πού είναι το μωρό μου, πού είναι το καλό μου το παιδάκι, τι του έκανες; Θ: Το 'φαγα... !!!

Ο Σ. κοιτάζει μια φωτογραφία της Μ. από όταν ήταν μωρό... Σ: Μπαμπά, εσύ πού είσαι, στην κοιλιά της μαμάς σου; Εγώ: Όχι, εγώ είμαι μεγαλύτερος από την μαμά, δεν ημουν στην κοιλιά της μαμάς μου, απλά δεν γνωριζόμαστε τότε... Σ: Τι εννοείς δεν γνωριζόσαστε, δεν την ήξερες τότε την μαμά; Εγώ: Μπορεί να είμαστε πολλά χρόνια με την μαμά, σχεδόν από πάντα, αλλά τότε δεν γνωριζόμαστε... Σ: Ναι, αλλά θα είσαστε μαζί για πάντα! Εγώ: Ναι, αγόρι μου, για πάντα... :)

Σήμερα το απόγευμα στον Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, είδα για πρώτη φορά μια γυναίκα να φοράει μπούρκα... Από πάνω από την κελεμπία της φορούσε τζιν μπουφάν και είχε τσαντάκι στον ώμο της... Το βλέμμα μου την ακολούθησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κατάλαβα ότι αν με έπαιρνε χαμπάρι θα αισθανόταν άβολα αλλά από την άλλη μπορεί να έχει συνηθίσει να την κοιτάζουν... Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί γυναίκα με μπούρκα ούτε καν όταν πήγα στο Παρίσι όπου είδα πολλές μουσουλμάνες... Στην αρχή μου φάνηκε τόσο περίεργο σαν να βλέπω τηλεόραση και να είμαι μέσα στην οθόνη... Μετά συνειδητοποίησα ότι καλώς ή κακώς αυτή είναι μια εικόνα που θα γίνει πιο συνηθισμένη όσο περνάει ο καιρός κι ότι καλό θα ήταν αυτές οι γυναίκες να θελήσουν να βγάλουν την μπούρκα μια μέρα αλλά όσο την φοράνε γιατί νιώθουν καλά με το να την φοράνε τότε πρέπει να μπορούν να το κάνουν χωρίς να τις βάζει κανένας στο περιθώριο...

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, για πρώτη φορά από τότε που γίναμε γονείς, εγώ κι η Μ., αφήσαμε τα παιδιά μας στους παππούδες τους και πήγαμε στην Αίγινα για να περάσουμε ένα διήμερο από τα παλιά... Πήγαμε στην παραλία, απλώσαμε τις πετσέτες μας και... αυτό ήταν! Δεν χρειαζόταν να βάλω καπελάκι κι αντηλιακό σε κανένα, να μαζέψω τα ρούχα του και να τρέξω να τον πάρω από το χέρι για να μην πνιγεί... Ένιωσα αμήχανα, έχω συνηθίσει τόσο πολύ την ζωή με τα παιδιά που ένιωσα περίεργα, ίσως και λίγο ένοχος που εγώ ήμουν στην θάλασσα και αυτοί όχι...  Η αλήθεια είναι ότι δεν με ζόρισε ιδιαίτερα αυτό το συναίσθημα, ούτε εμένα, ούτε την Μ. ... Κάτσαμε 6 ώρες στην παραλία, διαβάσαμε τα βιβλία μας με την ησυχία μας, κολυμπήσαμε, ξανακολυμπήσαμε, φάγαμε έναν ντάκο με δυο πηρούνια, μετά το βράδυ βγήκαμε για ούζα και μετά για ποτό, κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε ότι ώρα θέλαμε εμείς, κάναμε ότι θέλαμε, όταν το θέλαμε εμείς... Δεν αλλάζω τα παιδιά μου με τίποτα αλλά απόλαυσα αληθινά αυτή την ανεμελιά από

Έρχεται κάθε μέρα στο μπαλκόνι και κόβει βόλτες... Καμιά φορά την βλέπεις και το σκέφτεται, "να μπουκάρω ή όχι;"... Πριν κανά μισάωρο καθόμασταν κι οι δυο στο μπαλκόνι και κοιτιόμασταν... Της έδωσα ένα κράκερ σπασμένο, το σκέφτηκε πολύ αλλά εν τέλει πλησίασε και το καταβρόχθισε... Στο δεύτερο της πήρε λιγότερο χρόνο να πάρει την απόφαση και δεν είχε τόση υπομονή να απομακρυνθώ αρκετά, το τρίτο το έφαγε ενώ καθόμασταν πλάι πλάι, το τέταρτο θα μπορούσε να το φάει από το χέρι μου αλλά δεν της έδωσα αφενός γιατί θα έσκαγε κι αφετέρου διότι δεν θέλω να βιαστούμε, θέλω να κάνουμε ένα βήμα την φορά σε αυτή την σχέση...

Χθες το απόγευμα έπινα καφέ με δυο φίλους κι άκουσα την παρακάτω ιστορία: Φίλος φίλου, Ισραηλίτης, που έχει πολεμήσει στον Λίβανο το 1982 κατά την πρώτη εισβολή του Ισραήλ εκεί, υπηρετώντας την θητεία του, αντιμετωπίζει πρόβλημα να κοιμηθεί πολλά βράδια και βλέπει σε εφιάλτη την ίδια σκηνή που την έζησε τότε... Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν μαζέψει άνδρες, γυναίκες και παιδιά και τους έχουν κλείσει σε ένα τζαμί... Επικρατεί ταραχή, κάποιος από τους αιχμαλώτους παρακαλάει για λίγο νερό και τότε εκείνος προσφέρει το παγούρι του... Η χειρονομία του εξοργίζει κάποιον συνάδελφό του που τον χτυπάει στο κεφάλι με τον υποκόπανο του όπλου και τον ρίχνει αναίσθητο... Όταν ανοίγει τα μάτια του είναι ξαπλωμένος ανάμεσα σε πτώματα, όλοι οι αιχμάλωτοι μέσα στο τζαμί έχουν εκτελεστεί... Η όλη ιστορία μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό την πολύ καλή ταινία "Walz whith Bashir" για την οποία είχα γράψει το 2010 όταν την πρωτοείδα ( link )... 

Σήμερα πήγαμε στην θάλασσα για πρώτη φορά φέτος και στην τσέπη του μαγιό βρήκα ένα δίευρω ξεχασμένο από πέρυσι... Το άφησα εκεί... Κάτι μου λέει ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο καιρό αυτό το δίευρω θα θεωρείται καβάντζα...

Κυριακή από το πρωί σε ένα σκιερό κήπο ψηλά στην Παλλήνη, έξι οικογένειες, δέκα παιδιά...  Κουβαδάκια στα χώματα, ποδήλατα στο δρόμο, ποδόσφαιρο...  Μια φουσκωτή πισίνα κάτω από τα δέντρα, τα παιδιά να μπαινοβγαίνουν, γέλια και νερά και λάσπες παντού...  Φαγητό κάτω από τα δέντρα, πλαστικά πιάτα, χωρίς μαχαίρια, κεφτεδάκια και παστίτσιο και φέτα και ντοματοσαλάτα, μετά παγωτό σε χωνάκια, μετά πάλι παιχνίδι... Οι μεγάλοι πίνουν μπύρες και κρασιά παγωμένα στην κατάψυξη, ο Θ. κοιμάται στο καρότσι, τα μεγαλύτερα ταράζουν την μεσημεριανή ησυχία με τις φωνές τους κι ενίοτε με τα κλάματα τους... Η ώρα περνάει, πλησιάζει το απόγευμα, τα πρώτα φραπέ κάνουν την εμφάνισή τους, ο Θ. ξυπνάει και θέλει να σκουπίσει την αυλή με την σκούπα ενώ οι αλλαξιές που έχουν φέρει οι μαμάδες μαζί τους εξαντλούνται... Η ζέστη υποχωρεί, περασμένες 6:30, αρχίζουν οι σταδιακές αποχωρήσεις συνοδεία των απαραίτητων οδυρμών των παιδιών που θεωρούν ότι δεν έπαιξαν αρκετά, παρ' όλα αυτά θα

Αυτό είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που φτιάξαμε προχθές στην Πεντέλη... Το πήρα φωτογραφία να το θυμόμαστε γιατί είναι το πρώτο που φτιάχνουμε κι οι τέσσερις μας...  Υπήρχαν κι άλλα πράγματα στο περιβάλλον που ίσως θα έπρεπε κι αυτά να αποθανατιστούν αλλά μου έφτανε μια φορά το πόσο "φούντωσα"...  Δίπλα σε μια παιδική χαρά, έξω από τον οικισμό, εκεί που σταματήσαμε το αυτοκίνητο, εμείς κι άλλοι σαν κι εμάς, υπήρχαν διάσπαρτα από αποτσίγαρα, κουτιά αναψυκτικών,  κόπρανα και χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας μέχρι σελοφάν από συσκευασίες προφυλακτικών καθώς το σημείο, προφανώς, θεωρείται καλή "καβάντζα"...  Είναι τόσο ευδιάκριτο το αποτύπωμα από το πέρασμα του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον που σοκάρει, κανένας άλλος έμβιος οργανισμός επί της γης δεν πλησιάζει τα  "κατορθώματα" του... Ο άνθρωπος και δη ο νεοέλληνας, είναι μια ανοιχτή πληγή για την ισορροπία και την καλή λειτουργία του πλανήτη ο οποίος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς αυτόν...

Βρέθηκα εκεί από μια παρεξήγηση και παρέμεινα από περιέργεια... Είδα θλιβερές φιγούρες να προσπαθούν να σε πείσουν ότι κρατάνε το μυστικό για τα πλούτη και άλλες εξίσου θλιβερές να ακούνε με προσοχή, είτε εξαιτίας της αφέλειας είτε εξαιτίας της ανάγκης... Μια ρουτίνα που φαίνεται να έχει επαναληφθεί πολλές φορές... Αισθάνθηκα άσχημα που παρακολουθούσα αποστασιοποιημένος χωρίς να συμμετέχω παρά μόνο με την φυσική μου παρουσία... Αισθάνθηκα άσχημα που η παρουσία μου και η στάση μου ίσως να δημιουργούσε τρύπες στο όνειρο που κάποιοι φαινόντουσαν ότι ήθελαν να πιστέψουν, γιατί αν δεν το πίστευαν τους περίμενε η απελπισία... Έφυγα στην μέση της παρουσίασης ενώ οι οικοδεσπότες μας ανέλυαν το πως ζουν και βγάζουν λεφτά από τη δραστηριότητά τους, χωρίς να καταφέρνουν όμως να κρύψουν την αγωνία από τα μάτια τους... Ένα χαμένο πρωινό...

Σήμερα σε μια συζήτηση που είχα για την σχέση μου με τα παιδιά μου μού είπαν ότι είναι πολύ τυχερά που με έχουν πατέρα...  Σπάνια έχω νιώσει πιο περηφανος από εκείνη την στιγμή που ειπώθηκε αυτη η κουβέντα, ούτε παράσημο να μου είχαν καρφιτσώσει στο στήθος...

Τα αγόρια έχουν ξυπνήσει αργά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, φοράνε τις πυτζάμες τους κι είναι ξυπόλυτοι...  Έχουμε πάρει το ραδιόφωνο στο δωμάτιο του Σ., ακούμε μουσική και χορεύουμε... Ο Θ. ανακαλύπτει κάποια ξεχασμένα μπαλόνια μέσα στο συρτάρι του Σ., φουσκώνουμε δύο μεγάλα και κάνουμε κεφαλιές...  Τα παιδια γελάνε και ξεφωνίζουν... Είμαστε μόνοι μας πάνω στον κόσμο, μόνο οι τρεις μας...  Η ευτυχία είναι στιγμές...

Απόγευμα Παρασκευής, γυρνάω από το γυμναστήριο και αφήνω το κινητό με τα ακουστικά πάνω στο τραπέζι...  Ο Σ. βρίσκει την ευκαιρία να το πάρει γιατί θέλει να ακούσει μουσική και να φορέσει τα ακουστικά την ίδια επιθυμία όμως έχει κι ο Θ. (ότι θέλει ο μεγάλος, θέλει κι ο μικρός... ) και για να αποφύγω την "αιματοχυσία", προτείνω στον Σ. , και το δέχεται, να βγάλει τα ακουστικά και να ακούσουμε μουσική όλοι μαζί από το μεγάφωνο...  "Να χορέψουμε κιόλας, μπαμπά" , μου λέει, "αυτά που χόρευες όταν ήσουν μικρούλης" (τα ξέρει γιατί τα βλέπαμε κάποτε μαζί στο YouTube), όπερ και εγένετο...  Ο Θ. ακολουθεί πιστά, φυσικά, έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να "μπιστάμε" κι οι τρεις μέσα στην κρεβατοκάμαρα με το κινητό να παίζει, με όσο περισσότερη ένταση του επέτρεπε το μεγάφωνο του, Astral Projection - "People Can Fly" , σχεδόν 20 χρόνια μετά που τους άκουσα live για πρώτη φορά στο Battery...  Το τι φιγούρες κάνανε και οι δύο δεν περιγράφετ

Σήμερα ο Σ. μου έγινε 5 χρονών, ένας άντρας μεγάλος που έκανε και πάρτυ σε παιδότοπο όπου κάλεσε τους φίλους του και το κορίτσι του...

Όταν σου είπα το πόσο καλά πέρασα σε μια έξοδο με παλιούς συμμαθητές που έγινα σταφίδα από το ποτό μου είπες μισοσοβαρά μισοαστεία (περισσότερο μισοσοβαρά) ότι δεν μπορώ να κάνω τέτοια διότι είμαι πατέρας και οικογενειάρχης... Τον τελευταίο μήνα με έχεις ζαλίσει με τις αγορές που μας βλέπουν σαν μπατίρηδες, την αξιοπρέπεια του οφειλέτη και τις κωλοτούμπες... Έχεις γίνει σαν τον κυρ Παντελή του τραγουδιού και στο έχω πει αλλά δεν ακούς...