Ψαροκόκαλο...

Σήμερα πήγαμε στην θάλασσα για πρώτη φορά φέτος και στην τσέπη του μαγιό βρήκα ένα δίευρω ξεχασμένο από πέρυσι... Το άφησα εκεί... Κάτι μου λέει ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο καιρό αυτό το δίευρω θα θεωρείται καβάντζα...

Η συμφωνία που φαίνεται ότι θα υπογραφεί είναι μια ξεκάθαρη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης με τις απαιτήσεις των εταίρων χωρίς μάλιστα να προβλέπει χειροπιαστή εξέλιξη στο θέμα της διευθέτησης του χρέους...  Δικαιώνει τις πολιτικές των Σαμαροβενιζέλων και βάζει ταφόπλακα στο παραμύθι (όπως εξελίχθηκε) του "Πρώτη φορά Αριστερά"...   Τα μέτρα είναι ξεκάθαρα υφεσιακά, στοχεύουν κατά κύριο λόγο και πάλι τους συνήθεις υπόπτους μισθωτούς και συνταξιούχους ενώ μέτρα όπως η προκαταβολή του φόρου της επόμενης χρονιάς για τις επιχειρήσεις θα διώξει και τις τελευταίες που απέμειναν... Η προσωπική μου πρόβλεψη είναι ότι η συμφωνία θα περάσει από τη Βουλή αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί, θα γίνει οικουμενική κυβέρνηση αλά Παπαδήμος και σε ένα χρόνο το πολύ ξανά εκλογές...

Φαίνεται στα μαλλιά μου που γεμίζουν άσπρες τρίχες, στα κιλά που προστίθενται και δεν φεύγουν, στα παιδιά μου που μεγαλώνουν και παύουν σιγά σιγά να είναι μωρά...  Σκέφτομαι ότι πρέπει να αλλάξω κούρεμα και ντύσιμο, να είμαι πιο "της ηλικίας μου" αφού πλέον κι η εμφάνισή μου έχει αρχίσει να τη δείχνει...  Μετά σκέφτομαι ότι δεν θα το κάνω...  Μεγαλώνω και ασχημαίνω ίσως (ου γαρ έρχεται μόνον) αλλά είμαι ζωντανός και δραστήριος, κάνω το καλύτερο που μπορώ κάθε μέρα και μπορώ να δεχτώ στον εαυτό μου λίγη σκεμπέ ή κάποιες άσπρες τρίχες, πόσο να προσπαθείς και να τρέχεις και να μην βάλεις και μια μπουκιά φαΐ στο στόμα, θα πέσεις κάτω...  Κοντεύω αισίως τα 37 αλλά δεν επιτρέπεται κι ούτε θέλω να το βάλω κάτω επειδή βλέπω τα σημάδια του χρόνου που περνάει...  Περνάω απλά μια κρίση μέση ηλικίας... :)

Το πιο δύσκολο πράγμα στο να είσαι γονιός δεν είναι ούτε η κούραση, ούτε τα ξενύχτια, ούτε οι λερωμένες πάνες, ούτε ακόμα η οικονομική επιβάρυνση για κάθε μέλος της οικογένειας... Το πιο δύσκολο πράγμα είναι ότι το μυαλό σου δεν ξεκουράζεται ποτέ, δουλεύει ασταμάτητα, ακόμα και στον ύπνο σου... Για το αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένοι, αν τρώνε, αν πίνουν, αν κοιμούνται, αν παίρνουν όλα όσα χρειάζονται, αν θα γίνουν δυνατοί άνθρωποι με αυτοπεποίθηση, αν, αν, αν... Είναι δύσκολο αλλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά και ζεις με αυτό το βουητό μέσα στο κεφάλι και στο τέλος, μετά από καιρό, σου γίνεται δεύτερη φύση, μαθαίνεις τόσο πολύ να ζεις έτσι που γίνεσαι σαν τους γονείς σου που σε ρωτάνε κάθε μέρα, τώρα που είσαι κοντύτερα στα 40 πια παρά στα 30, αν έχεις φάει κι αν ντύθηκες καλά...

Σκέφτομαι τον αδελφό μου που περνάει ζόρια για ακόμα μια φορά, γιατί η τύχη του γύρισε άλλη μια φορά την πλάτη...  Έχει κάνει κι αυτός τα λάθη του αλλά είναι κι άτυχος, πολύ άτυχος...  Θα μπορούσε κι έπρεπε, να του κάτσει αυτή την φορά η μπίλια στην σωστή θέση...  Δεν ήταν παράλογη η επιθυμία ούτε και απίθανη ακόμα και για τους κωλοκαιρούς που ζούμε...  Τον σκέφτομαι και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να μισήσεις τα πάντα γύρω σου, την κοινωνία, τους άλλους, τον ίδιο σου τον εαυτό όταν σου στερούν τη δυνατότητα να κάνεις σχέδια για το μέλλον...  Είναι εύκολο, απλά αφήνεσαι και συμβαίνει αλλά δεν πρέπει να το αφήσεις να συμβεί γιατί πέφτεις στην λακκούβα της μιζέριας κι άντε μετά να ξαναβγείς...  Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, σφίγγεις τα δόντια, σηκώνεσαι και συνεχίζεις, γιατί αυτό σου μένει και αυτό πρέπει να κάνεις...

Αυτό είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που φτιάξαμε προχθές στην Πεντέλη... Το πήρα φωτογραφία να το θυμόμαστε γιατί είναι το πρώτο που φτιάχνουμε κι οι τέσσερις μας...  Υπήρχαν κι άλλα πράγματα στο περιβάλλον που ίσως θα έπρεπε κι αυτά να αποθανατιστούν αλλά μου έφτανε μια φορά το πόσο "φούντωσα"...  Δίπλα σε μια παιδική χαρά, έξω από τον οικισμό, εκεί που σταματήσαμε το αυτοκίνητο, εμείς κι άλλοι σαν κι εμάς, υπήρχαν διάσπαρτα από αποτσίγαρα, κουτιά αναψυκτικών,  κόπρανα και χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας μέχρι σελοφάν από συσκευασίες προφυλακτικών καθώς το σημείο, προφανώς, θεωρείται καλή "καβάντζα"...  Είναι τόσο ευδιάκριτο το αποτύπωμα από το πέρασμα του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον που σοκάρει, κανένας άλλος έμβιος οργανισμός επί της γης δεν πλησιάζει τα  "κατορθώματα" του... Ο άνθρωπος και δη ο νεοέλληνας, είναι μια ανοιχτή πληγή για την ισορροπία και την καλή λειτουργία του πλανήτη ο οποίος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς αυτόν...

«...όλοι εσείς, αστυνομικοί, δικαστές, δικηγόροι, φύλακες, γιατροί, επιτροπές, συγγραφείς, ενώσατε της δυνάμεις σας προσπαθώντας να βρείτε τη γιατρειά για το έγκλημα, τα αίτια και τα αποτελέσματά του. Με όλη αυτή τη συσσωρευμένη γνώση και τη δύναμη που διαθέτετε, δεν καταφέρατε απολύτως τίποτα, εκτός –ίσως- από το να κάνετε τα πράγματα χειρότερα. Η κοινωνία είναι αυτή που δημιουργεί το έγκλημα, η κοινωνία είναι αυτή που το διαιωνίζει. Είμαι 36 χρονών και υπήρξα εγκληματίας όλη τη ζωή μου. Έχω 11 καταδικαστικές αποφάσεις. Έχω περάσει 20 χρόνια από τη ζωή μου στις φυλακές. Γνωρίζω γιατί είμαι εγκληματίας. Είμαι επειδή γνώρισα τη βία του ισχυρού από πολύ νωρίς. Και προτίμησα να γίνω εγώ ο ισχυρός. Έχω παραβιάσει κάθε νόμο που έχει υπάρξει, θα παραβίαζα και άλλους τόσους αν υπήρχαν...» Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Carl Panzram  ενός ανθρώπου απειλή για οποιονδήποτε περπάτησε ποτέ σε αυτή τη γη... Οι πράξεις του και τα εγκλήματά του ήταν ιδιαίτερα ειδεχθή και ασυγχώρητα διαβάζο

Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα στην πράξη ότι το να μιλάς χαμηλόφωνα με σταθερό τόνο φωνής εκπέμπει μια ηρεμία η οποία είναι μεταδοτική... Το δοκιμάζω και στα παιδιά μου τις τελευταίες μέρες και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι επιδρά θετικά στην συμπεριφορά τους...  Σκέφτομαι ήδη ταξίδια και διακοπές, έξω από το παράθυρο ο ήλιος λάμπει κι εγώ σκέφτομαι το πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι σε μια παραλία και να πίνω τον καφέ μου... Οι υποχρεώσεις έχουν μαζευτεί η μια πάνω στην άλλη τον τελευταίο καιρό και ο χρόνος είναι είδος πολυτελείας... Ο λόγος είναι ότι τα μαθήματα που παρακολουθώ on line για να πάρω ένα δίπλωμα εξειδίκευσης απαιτούν προσπάθεια και χρόνο... Νιώθω σαν ξεφούσκωτο λάστιχο (πάλι), νομίζω ότι θα πατήσω λίγο φρένο, ας καθυστερήσει η απόκτηση του διπλώματος, δεν χάθηκε κι ο κόσμος...(;) Αλήθεια, δεν χάθηκε; Δεν θα χαθεί μέχρι τις 30 Ιουνίου; Θα πτωχεύσει η χώρα ή θα την σώσει ο Γιάνης με το ένα ν; Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια, πάντα βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

Βρέθηκα εκεί από μια παρεξήγηση και παρέμεινα από περιέργεια... Είδα θλιβερές φιγούρες να προσπαθούν να σε πείσουν ότι κρατάνε το μυστικό για τα πλούτη και άλλες εξίσου θλιβερές να ακούνε με προσοχή, είτε εξαιτίας της αφέλειας είτε εξαιτίας της ανάγκης... Μια ρουτίνα που φαίνεται να έχει επαναληφθεί πολλές φορές... Αισθάνθηκα άσχημα που παρακολουθούσα αποστασιοποιημένος χωρίς να συμμετέχω παρά μόνο με την φυσική μου παρουσία... Αισθάνθηκα άσχημα που η παρουσία μου και η στάση μου ίσως να δημιουργούσε τρύπες στο όνειρο που κάποιοι φαινόντουσαν ότι ήθελαν να πιστέψουν, γιατί αν δεν το πίστευαν τους περίμενε η απελπισία... Έφυγα στην μέση της παρουσίασης ενώ οι οικοδεσπότες μας ανέλυαν το πως ζουν και βγάζουν λεφτά από τη δραστηριότητά τους, χωρίς να καταφέρνουν όμως να κρύψουν την αγωνία από τα μάτια τους... Ένα χαμένο πρωινό...

Σήμερα σε μια συζήτηση που είχα για την σχέση μου με τα παιδιά μου μού είπαν ότι είναι πολύ τυχερά που με έχουν πατέρα...  Σπάνια έχω νιώσει πιο περηφανος από εκείνη την στιγμή που ειπώθηκε αυτη η κουβέντα, ούτε παράσημο να μου είχαν καρφιτσώσει στο στήθος...

Στην Ελλάδα λέμε, "τα εν οίκω μη εν δήμω" , δηλαδή ότι γίνεται μεσα στο σπίτι, μένει μέσα στο σπίτι... Στην Ολλανδία η συντριπτική πλειοψηφία των σπιτιών έχει τεράστια παράθυρα, χωρίς παντζούρια, οι κουρτίνες είναι δε σπάνια κλειστές... Ο κουνιάδος μου μού είπε ότι αυτό οφείλεται τόσο στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν κάθε αχτίδα ήλιου όσο και στο γεγονός ότι στην Ολλανδία, μια κάποτε θαλασσοκράτειρα χώρα, οι γυναίκες των ναυτικών που έλειπαν σε μακροχρόνια ταξίδια, έπρεπε να αποδεικνύουν καθημερινά την τιμιότητά τους αποδεικνύοντας ότι δεν είχαν τίποτα να κρύψουν... Με εντυπωσίασε πολύ αυτή η ιστορία, το πόσο διαφορετικές αντιλήψεις και συνήθειες δημιουργούνται σε κάθε χώρα ανάλογα με τις αντικειμενικές ανάγκες και συνθήκες...

Στον πυρήνα του μοντέρνου δράματος για το οποίο χύνονται δάκρυα αγνών και όχι τόσο αγνών προθέσεων, βρίσκονται δύο χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, το πρώτο είναι η (μη) ανοχή στο διαφορετικό και το δεύτερο είναι το παγιωμένο και οριζόντιο αίσθημα της ατιμωρησίας...  Το πόσο άντρας ή όχι είναι κάποιος, όμορφος ή άσχημος, λευκός ή μαύρος και η βεβαιότητα ότι θα τη γλυτώσεις αν τον χλευάσεις, τον εξευτελίσεις και τον περιφρονήσεις γι' αυτό που είναι... Θα καθαρίσει ο βουλευτής του νομού, ο μπάτσος αδερφός της μάνας σου, ο αρχιμανδρίτης που πίνει καφέ με τον πατέρα σου...  Η ουσία είναι ότι σιωπηλά αλλά ξεκάθαρα επιβραβεύεται αυτή η ατιμωρησία, θεωρείται μάγκας ο νταής και παλικάρι, όπως μάγκας θεωρείται αυτός που κλέβει την εφορία, κι αυτός που παρκάρει στο πεζοδρόμιο πάνω στην ράμπα των τροχήλατων κι αυτός που σου κλέβει την θέση στην ουρά για το ταμείο...  Αυτοί είμαστε...

Τα αγόρια έχουν ξυπνήσει αργά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, φοράνε τις πυτζάμες τους κι είναι ξυπόλυτοι...  Έχουμε πάρει το ραδιόφωνο στο δωμάτιο του Σ., ακούμε μουσική και χορεύουμε... Ο Θ. ανακαλύπτει κάποια ξεχασμένα μπαλόνια μέσα στο συρτάρι του Σ., φουσκώνουμε δύο μεγάλα και κάνουμε κεφαλιές...  Τα παιδια γελάνε και ξεφωνίζουν... Είμαστε μόνοι μας πάνω στον κόσμο, μόνο οι τρεις μας...  Η ευτυχία είναι στιγμές...

Το 'χω στην άκρη της γλώσσας μου και διστάζω να το πω, όχι ακόμα... Κυρίως γιατί θέλω να μην κρίνω εν θερμώ και ακόμα πιο κυρίως διότι αν το παραδεχτώ φοβάμαι ότι θα εκπέσω στον κυνισμό και τον συντηρητισμό...  Δεν με πείθει η όλη προσπάθεια, δεν βλέπω συγκεκριμένο στόχο, δεν βλέπω μέθοδο, λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, πασαλείμματα κι εξυπνακισμοί ουκ ολίγες φορές... Έχω μπει στην χρονομηχανή και πάλι, είναι ξανά 2010 ή 2011 και τα δελτία ειδήσεων με εξοργίζουν ή με καταθλίβουν, έχει έρθει και πάλι η ώρα να τα κόψω...  Τα θηρία εν τω μεταξύ περιμένουν ήσυχα την ημέρα που θα ανοίξει η πόρτα του κλουβιού τους αφήνοντας όλους του υπόλοιπους να κάνουν τη δουλειά για αυτούς, "κοιμούνται" κι η τύχη τους δουλεύει... 

Όταν σου είπα το πόσο καλά πέρασα σε μια έξοδο με παλιούς συμμαθητές που έγινα σταφίδα από το ποτό μου είπες μισοσοβαρά μισοαστεία (περισσότερο μισοσοβαρά) ότι δεν μπορώ να κάνω τέτοια διότι είμαι πατέρας και οικογενειάρχης... Τον τελευταίο μήνα με έχεις ζαλίσει με τις αγορές που μας βλέπουν σαν μπατίρηδες, την αξιοπρέπεια του οφειλέτη και τις κωλοτούμπες... Έχεις γίνει σαν τον κυρ Παντελή του τραγουδιού και στο έχω πει αλλά δεν ακούς...

Ανέκαθεν πίστευα για τον εαυτό μου ότι έχει μια εξαιρετικά καλή σχέση με το χρήμα... Πάντα το υπολόγιζα, πάντα φρόντιζα να έχω στην τσέπη, να έχω και στην άκρη, συχνά σκεφτόμουν με κάποια ντροπή για μένα ότι είμαι δούλος του... Έχω πάρει αποφάσεις στη ζωή μου με γνώμονα το χρήμα, όπως οι σπουδές που έκανα και αυτές που δεν έκανα, όταν όμως ερχόταν η ώρα να διαλέξω μεταξύ του χρήματος και κάτι άλλου (οικογένεια, ελεύθερος χρόνος, πραγματική ποιότητα ζωής, αξιοπρέπεια) πάντα διάλεγα το άλλο... Έχω γυρίσει την πλάτη σε αρκετά χρήματα στη ζωή μου γιατί δεν θα μπορούσαν να συνδυαστούν με άλλα πράγματα που εγώ θεωρώ προτεραιότητες...Αυτά είναι από τα όχι που έχω πει στη ζωή μου για τα οποία είμαι περήφανος, τα όχι άλλωστε χτίζουν χαρακτήρες κι όχι τα ναι...  Όταν ήμουν φοιτητής είχα δουλέψει για ένα project σε μια κινηματογραφική εταιρεία με συμφωνία να πληρωθώ 50000 δραχμές... Η δουλειά έγινε στην ώρα της αλλά ο μισθός καθυστέρησε τρεις μήνες και μόνο μετά από κυνηγητό και απειλές...

Τέλειωσα το σχολείο το 1996, τους περισσότερους συμμαθητές μου δεν τους ξαναείδα από τότε, έμεινα με την εντύπωση που είχα σχηματίσει για καθέναν από τότε...  Πριν από δύο εβδομάδες έγινε reunion της τάξης μου, πήγα και πέρασα πάρα πολύ καλά...  Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι το πόσο διαφορετικοί από αυτό που εγώ νόμιζα ότι ήταν, είναι πολλοί από τους πρώην συμμαθητές/συμμαθήτριές μου...  Πόσα ενδιαφέροντα και ευαισθησίες και μελλοντικά επιτεύγματα κρύβονταν πίσω από τις εφηβικές περσόνες τους ή που δεν κρύβονταν αλλά εγώ ήμουν ανίκανος να τα δω ή δεν ήθελα να τα δω...  Αναρωτιέμαι αν προκάλεσα κι εγώ τις ίδιες σκέψεις σε αυτούς, αν οι προσδοκίες τους για μένα από τότε επιβεβαιώθηκαν ή όχι...

Όταν ένα χρόνο πριν τοποθετήθηκα στην θέση που είμαι τώρα έπεσα να πεθάνω... Ένα εντελώς νέο για μένα αντικείμενο, η εμπειρία 9 χρόνων πήγαινε στράφι, ήμουν πάλι junior developer στα 36...  Η χρονιά ήταν ζόρικη, είχε πολύ δουλειά, πολύ άγχος, αρκετές συγκρούσεις, πολλά ψυχολογικά ups and downs κοιτώντας όμως προς τα πίσω αυτές τις μέρες συνειδητοποίησα ότι ήταν μια πολύ καλή χρονιά...  Το νέο αντικείμενο μου άρεσε πολύ και είναι το πλέον hot στον χώρο της Πληροφορικής με πολύ μεγάλη ζήτηση...  Έμαθα και έκανα πολλά καινούργια πράγματα, βούτηξα στα βαθιά, κολύμπησα και μου άρεσε...  Τόσο πολύ που αν πλέον μου πεις να επιστρέψω σε αυτό που έκανα μέχρι πριν ένα χρόνο πιθανότατα θα απαντήσω αρνητικά...  Τόσο πολύ που κάθισα ξανά στα θρανία (έστω και εικονικά) μετά από τόσα χρόνια και παρακολουθώ κάποια courses online που θα μου δώσουν εξειδίκευση και επιπλέον skills για τη δουλειά μου...  Παράλληλα βρίσκομαι σε μια ευρύτερη φάση δραστηριοποίησης, ξεκίνησα γυμ

Αν και δεν τον ψήφισα τελικά, χάρηκα την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ...  Ο λόγος που δεν τον ψήφισα είναι η ασάφεια σε θέσεις του στο καυτό θέμα του μνημονίου και ότι έχω βαρεθεί την απογοήτευση σε περίπτωση που δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις του... Φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο θα με οδηγούσε στην παραίτηση από την όποια, μικρή, ενασχόληση έχω με τα κοινά και μετά θα μεμφόμουν τον εαυτό μου...  Θα χαρώ να μου αποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έκανα λάθος που δεν τον στήριξα, αληθινά μακάρι...  Αυτό που εγώ περιμένω από αυτόν είναι να εξαλειφθεί (στο μέτρο του δυνατού) η κοινωνική εξαθλίωση στην οποία καταδικάστηκαν πολλοί συμπολίτες μας τα χρόνια που μας πέρασαν και να γίνει μια έστω τυπική διαπραγμάτευση της ιστορίας δάνειο/μνημόνιο/χρέος που θα καταλήξει σε μια ευνοϊκότερη κατάσταση για την χώρα και τους ανθρώπους της...  Ανάπτυξη και success story με ξενηστικωμένους πολίτες δεν γίνεται, αυτά τα δύο πάνε χέρι χέρι... Η χώρα χρειάζεται αλλαγές και όχι μόνο διαρθρωτικές, δεν πιστεύω ότι θα γίνουν

Δεν ξέρω αν φταίνε τα χρόνια που περνάνε, που γερνάω και γίνομαι νοικοκύρης, τα όσα έχω περάσει εγώ κι όλοι οι Έλληνες ή η κούραση του να απογοητεύεσαι ξανά και ξανά... Η ουσία είναι ότι δεν πιστεύω κανέναν, κανένας δεν με πείθει, ούτε από τους μικρούς, ούτε από τους μεγάλους, για πρώτη φορά την Κυριακή θα μπω στο παραβάν με τόσο βαριά καρδιά...  Δεν πιστεύω την ΠΑΣΟΚοΝΔ για ευνόητους λόγους, δεν πιστεύω τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί μου βρωμάει ΠΑΣΟΚιλα άλλων εποχών και με μπερδεύουν τα ήξεις αφίξεις... ΑΝΕΛ, Ποτάμι,, ΚΙΔΗΣΟ και ΔΗΜΑΡ δεν θέλω, απλά, [*] και όσον αφορά το ΚΚΕ και αριστερότερα, προσωπικά έχω ξεπεράσει τον σταλινισμό και πιστεύω ότι την επανάσταση και τον σοσιαλισμό δεν μπορούν να τον φέρουν οι εκλογές και αν τον έφερναν τα κόμματα αυτά δεν θα ήξεραν τι να τον κάνουν... Κατά πάσα πιθανότητα θα ψηφίσω με την λογική του μη χείρον βέλτιστον αν και πάντα υποστήριζα ότι η ψήφος πρέπει να είναι θετική κι όχι αρνητική...  Ψέματα δεν θα πω, θα χαρώ να πέσει η κυβέρνηση των Σαμαρομ