Ψαροκόκαλο...

Χθες, Παρασκευή, έκλεισα 10 μέρες στην καινούργια δουλειά... Ήταν αρκετά περίεργες αυτές οι 10 μέρες... Κατά κύριο λόγο ήταν ένα συναισθηματικό roller coaster, μια έτσι και μια αλλιώς... Υπήρχαν μέρες που γυρνούσα στο σπίτι με κέφι, υπήρχαν κι άλλες που γυρνούσα με τα μούτρα κατεβασμένα... Δεν κρύβω ότι σε κάποιες από τις μέρες της δεύτερης περίπτωσης περάσαν από το μυαλό μου σκέψεις ως προς την ορθότητα της απόφασης που πήρα να αλλάξω δουλειά...  Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος στην όποια κριτική κάνω, τόσο στον εαυτό μου όσο και στους άλλους και στο περιβάλλον... Βασικά προσπαθώ να μην κάνω κριτική, είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο και δεν είναι δίκαιο για κανέναν... Πιστεύω ότι επί της ουσίας μόνο σε ένα χρόνο από τώρα θα μπορώ να εξάγω κάποια ασφαλή συμπεράσματα... Το πως έχει η κατάσταση είναι αρκετά σαφές, ως προς τα δεδομένα τουλάχιστον...  Η αλλαγή του industry απαιτεί από εμένα να κάνω μια πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αλλάξω τον τρόπο που σκεφτόμουν τη δουλειά τα τελευτ

Στα 12 χρόνια της επαγγελματικής μου εμπειρίας έχω συμμετάσχει σε διάφορα projects, άλλα πολύ σημαντικά και άλλα μηδαμινής σημασίας και έχω συνεργαστεί με business users όλων των πιθανών levels, από τον τελευταίο υπάλληλο μέχρι τον CFO... Ποτέ, κανένας από αυτούς τους χρήστες δεν έφερε αντίρρηση όταν τους απάντησα ότι το αίτημα τους δεν μπορεί να υλοποιηθεί όπως το θέλουν, τους εξήγησα απλά και κατανοητά τους λόγους και τους εξήγησα ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις... Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε, κανένας δεν δυσανασχέτησε, ίσα ίσα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι όταν παραλάμβαναν το προϊόν που είχαμε συμφωνήσει...  Η πλειονότητα του ελληνικού management δεν συμφωνεί με την λογική μου... Θεωρεί απόλυτα λογικό να "χτυπάει προσοχή" και να αποδέχεται ασυζητητί οποιοδήποτε λογικό ή παράλογο αίτημα φτάνει σε αυτούς (συνήθως από τα υψηλά κλιμάκια των εταιρειών) για να επιβαρύνουν με την σειρά τους τους developers με την ευθύνη να υλοποιήσουν τα αδύνατα, γεγονός που οδηγεί πολύ σ

Σήμερα είναι μια μεγάλη και περίεργη μέρα για μένα...  Σήμερα έκλεισα ένα κύκλο 12 σχεδόν χρόνων, μεγάλο και σημαντικό για τη ζωή μου και αυτό που είμαι...  Πριν από μισή ώρα υπέβαλα την παραίτηση μου, η τελευταία μου μέρα στην Τράπεζα θα είναι η 16/12...  Μου έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνω ένα νέο ξεκίνημα, σε μια εντελώς διαφορετική εταιρεία, με αμοιβή κατά πολύ καλύτερη από αυτή που παίρνω τώρα...  Νιώθω ένα κατακλυσμό συναισθημάτων αυτή την στιγμή που δεν μπορώ να περιγράψω...  Είμαι ενθουσιασμένος και ανυπόμονος για όσα πρόκειται να έρθουν, για όσα μπορώ να επιτύχω στην νέα μου δουλειά αλλά και αρκετά σαστισμένος καθώς θα βγω από την τόσο οικεία καθημερινότητά μου, με τα καλά και τα κακά της, για να ξεκινήσω να χτίσω μια καινούργια καθημερινότητα με νέους ανθρώπους και νέες προκλήσεις αλλά νιώθω σίγουρα έτοιμος...

Όταν ήτανε μωρό ο Σ. παίζαμε το εξής παιχνιδάκι όταν ήταν γκρινιάρης... Λέγαμε ότι όλη αυτή η γκρίνια και το κλάμα δεν είναι του Σ. γιατί ο Σ. είναι το καλύτερο παιδάκι κι ότι για όλα αυτά φταίει ο "μοχθηρός μουσαφίρης" που παίρνει την θέση του Σ. ... Ψάχναμε τον μοχθηρό μουσαφίρη μέσα στο σπίτι μέχρι που φτάναμε στον καθρέφτη και τον βρίσκαμε στην αντανάκλαση του Σ. οπότε αυτός ξεκαρδιζόταν και του πέρναγαν (συνήθως) οι γκρίνιες... Όταν μεγάλωσε σιγά σιγά και άρχισε να μιλάει, το παιχνίδι άλλαξε και ο Σ. αποφάσισε ότι δεν είναι αυτός ο μοχθηρός μουσαφίρης αλλά εγώ οπότε κυνηγιόμασταν μέσα στο σπίτι απαντώντας στο ερώτημα "Ποιος είναι ο μοχθηρός μουσαφίρης;" ... Το παιχνίδι αυτό δεν το παίξαμε με τον Θ. παρά πολύ λίγο διότι δεν τον ενθουσίασε ποτέ, για την ακρίβεια τον άφηνε αδιάφορο...  Θυμήθηκα τον  μοχθηρό μουσαφίρη χθες το πρωί κάνοντας την προπόνηση μου στο τρέξιμο, τον τελευταίο μήνα ακολουθώ ένα πολύ συνεπές πρόγραμμα προπονήσεων... Πολλές φορές η προπό

Μεγάλη κουβέντα γίνεται τα τελευταία χρόνια για τις startup και τους startuppers, έχουν γίνει τα απόλυτα buzzwords στον επιχειρηματικό κόσμος κι όχι μόνο... Ευαγγελίζονται το φρέσκο, το καινοτόμο, έχουν να προσφέρουν μια πιο agile φιλοσοφία, όχι μόνο στο τρόπο ανάπτυξης του software αλλά και στις κλασσικότερες έννοιες όπως αυτή της φυσικής παρουσίας στον εργασιακό χώρο, το τι σημαίνει και περιλαμβάνει αυτό ο εργασιακός χώρος, την πλήρη απουσία dress code και διαφόρων άλλων παραδοσιακών συμβάσεων του εταιρικού κόσμου κτλ... Πολλές φορές προσφέρουν επιπλέον benefits, όπως δωρεάν πρωινό ή δωρεάν βιβλία και υλικό για επιμόρφωση καθώς και άλλα πιο πρωτότυπα από το κλασσικό laptop, κινητό και στο τσακίρ κέφι αυτοκίνητο...  Αυτό που δεν προσφέρουν (από την μέχρι τώρα εμπειρία μου και μιλώντας πάντα για την Ελλάδα ) είναι ανταγωνιστικούς μισθούς και όταν λέω ανταγωνιστικούς εννοώ πάντα για τον χώρο των εξειδικευμένων και έμπειρων επαγγελματιών της Πληροφορικής οι οποίοι κατά κανόνα είναι

Χθες το μεσημέρι στις 3:30, στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου έγινε η κηδεία του συναδέλφου Γ.Δ. ... Σχεδόν το σύνολο των συναδέλφων, πλην κάποιων που έπρεπε να παραμείνουν στον γραφείο για λειτουργικούς λόγους και αυτών που δεν ήθελαν να πάνε στην κηδεία, τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία όπως συνηθίζεται να λέμε... Εγώ δεν πήγα, ήμουν μεταξύ αυτών που δεν ήθελαν να πάνε στην κηδεία...  Δεν πηγαίνω ποτέ σε κηδείες παρά μόνο αν είναι απολύτως απαραίτητο για να στηρίξω κάποιον δικό μου άνθρωπο που με χρειάζεται να είμαι εκεί και αυτό γίνεται με βαρύ προσωπικό κόστος... Είμαι ένας άνθρωπος με διάφορα θέματα μέσα στο κεφάλι μου οπότε δεν θέλω να ζορίζω τον εαυτό μου σε κάποια θέματα, ειδικά όταν μπορώ να το αποφύγω... Με καταρρακώνει η απόγνωση των αγαπημένων που μένουν πίσω και η απελπισία του αποχωρισμού, δεν θέλω να το βιώνω ούτε σαν παρατηρητής... Στις κηδείες με ενοχλούν (με εξοργίζουν) και αυτοί που τις αντιμετωπίζουν σαν κοινωνικό δρώμενο, που νιώθουν την υποχρ

Σήμερα το πρωί γύρω στις 10:30 ένας συνάδελφος έπαθε ανακοπή καρδιάς... Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες άλλων συναδέλφων που προσπάθησαν να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες αλλά και των διασωστών του ΕΚΑΒ και του Ιατρικού Κέντρου (τους καλέσαμε και αυτούς επειδή είναι πολύ κοντά μας) ο συνάδελφος πέθανε... Ήταν ένας άνθρωπος με ιστορικό καρδιοπάθειας, υπολογίζω γύρω στα 55, ανύπαντρος, κλειστός και ντροπαλός... Όταν εξέπνευσε οι συνάδελφοι που δούλευαν στην ίδια ομάδα με εκείνον έψαξαν το κινητό του μήπως και βρουν κάποιον που να φαίνεται από την επαφή ότι είχε μια σχέση πιο στενή για να τον ενημερώσουν... Μου φάνηκε τόσο στενάχωρο αυτό... Αυτό που γυρνάει στο μυαλό μου είναι το ποιος τελικά θα τον αναζητήσει... Ο Γ.Δ. έφυγε το πρωί από το σπίτι του χωρίς να ξέρει ότι δεν θα γυρίσει ποτέ πια, δεν είναι τρομερό αν το καλοσκεφτείς;  Η διοίκηση κάλεσε άμεσα ψυχολόγο για να μιλήσουν όσοι θέλουν μαζί του... Αυτή την στιγμή ο όροφος είναι σχεδόν άδειος, όλοι σχεδόν έχουν πάει στην ομα

Αναδημοσιεύω το post του Solaris , ως εξαίρετο δείγμα πληροφόρησης από πρώτο χέρι, από τα "χαρακώματα" των σχολείων, έτσι όπως τα έχουν κάνει αυτές τις μέρες κάποιοι με το ζήτημα των προσφυγόπουλων, που πλαισιώνεται από μια εξαιρετική στάση/άποψη απέναντι στο ζήτημα, χωρίς υπερβολές και κορώνες... Η υπογράμμιση είναι δική μου... λίγη κανονικότητα επιτέλους!   Διαβάζω δύο εντελώς αντίθετα πράγματα. Αλλού κλειδώνουν τα σχολεία για να μη μπουν προσφυγόπουλα για μάθημα, κι αλλού τα υποδέχονται εν χορδαίς και οργάνοις. Υπερβολικοί σε όλα μας, όπως πάντα. Στο δικό μας σχολείο φοιτούν ήδη 4 προσφυγόπουλα, ήρθαν μια μέρα με έλληνες συνοδούς και μας ρώτησαν αν μπορούμε να πάρουμε κάποια παιδιά, ζουν σ’ έναν χώρο καταλειμμένο. Τέσσερα χωρούσαν στο σχολείο μας με τις μικρές αίθουσες όπου σε κάποιες απ’ αυτές οι καθηγητές δεν έχουν που ν’ ακουμπήσουν το βιβλίο τους. Ξέρουν ελάχιστες λέξεις στα ελληνικά, ένα δυο μιλάνε κάπως αγγλικά. Ενσωματώθηκαν αμέσως στη ζωή του σχολ

Υπάρχει μια έκφραση που λέμε στην δουλειά, ίσως να την λένε και σε άλλα εργασιακά περιβάλλοντα που έχουν σχέση με την Πληροφορική... Όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος πρέπει να πέσει με τα μούτρα πάνω σε ένα project, να το αναλάβει και να κάνει το καλύτερο που μπορεί να γίνει, λέμε ότι "πρέπει να πάρει ownership" που επί της ουσίας πάει να πει να το κάνει δικό του...  Την θυμήθηκα αυτή την έκφραση την Κυριακή, καθισμένος σε ένα μεγάλο οικογενειακό τραπέζι και ακούγοντας ιστορίες για δικούς μου ανθρώπους, λεπτομέρειες από ζωές που κάποιοι από αυτούς δεν πήραν ποτέ τους το ownership, τις ζήσανε και τις ζούνε στον αυτόματο πιλότο, εκχωρήσανε τα δικαιώματα χρήσης τους σε άλλους που συχνά τους απογοητεύουν αλλά δεν κάνουν κάτι ουσιαστικό γι' αυτό, απλά γκρινιάζουν και συνεχίζουν να συντηρούν όλες τις (συναισθηματικές τους) εξαρτήσεις αναρωτόμενοι, ενδεχομένως, αν και γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι...

Κατά καιρούς εμφανίζονται στο Internet ντοκουμέντα σαν αυτό  τα οποία αποτελούν αποδείξεις ή "αποδείξεις" για την ύπαρξη πολλών μυθικών πλασμάτων... Η ύπαρξή τους έχει απορριφθεί από το συλλογικό συνειδητό της πλειονότητας των ανθρώπων και όσοι δεν το έχουν κάνει αντιμετωπίζονται σαν συμπαθείς γραφικοί... Ο φανατισμός στην άρνηση της ύπαρξής τους ενισχύεται από δυο βασικές συνιστώσες, την θρησκεία και τον ορθολογισμό... Η μεν θρησκεία εξ ορισμού οφείλει να αρνηθεί την ύπαρξη ανθρωπόμορφων πλασμάτων πλην του ίδιου του ανθρώπου καθώς σε αντίθετη περίπτωση καταρρίπτεται το "καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση" ... Ο δε ορθολογισμός, γεννημένος από τις αρχές του Διαφωτισμού, αρνείται και απορρίπτει οτιδήποτε μπορεί να είναι ή να θυμίζει δεισιδαιμονία, μεταφυσική πίστη, οτιδήποτε δεν μπορεί να εξηγηθεί με την λογική και την επιστήμη... Προσωπικά πιστεύω ότι και οι δύο προσεγγίσεις είναι λάθος... Σκέφτομαι ότι κατά την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας αναρίθμητες ή

Στεκόταν στο πεζοδρόμιο και προσπαθούσε να περάσει απέναντι από ένα σημείο που δεν είχε διάβαση ούτε φανάρι, δίσταζε, έκανε μια μπρος, μια πίσω... Φορούσε ένα μπλε παντελόνι, καθαρό και σιδερωμένο, 10 πόντους πιο κοντό από ότι θα έπρεπε να είναι, φαινόντουσαν οι γκρίζες κάλτσες του... Το μπλουζάκι που φορούσε, ένα γαλάζιο τύπου polo, ήταν βαλμένο μέσα από το παντελόνι αλλά πίσω στην μέση του το είχε περάσει μέσα από τη ζώνη του... Τα μαλλιά του ήταν κομμένα πολύ κοντά, είχε στον ώμο ένα μαύρο σακίδιο πλάτης... Το κοντό του παντελόνι, οι κινήσεις του, το βλέμμα του, μου προκάλεσαν μια σκέψη, σχεδόν βεβαιότητα, ότι ο άνθρωπος αυτός κουβαλούσε στις πλάτες του όλο το βάρος και τη δυστυχία του κόσμου... 

Αυτό το blog επιβίωσε 7 χρόνια και θέλω να επιβιώσει πολλά ακόμα... Άλλωστε ένας από τους κυριότερους λόγους ύπαρξής του είναι μια καταγραφή σκέψεων και εικόνων που θα λειτουργήσει σαν παρακαταθήκη για τα παιδιά μου, μια ευκαιρία να πάρουν μια γεύση του τι σκεφτόμουν και ποιος ήμουν σε εποχές που αυτοί δεν με έχουν ζήσει ή που δεν θυμούνται και ίσως δεν θα θυμάμαι κι εγώ από ένα σημείο και μετά... Αυτό το post γράφεται για εσένα Θ. και σκέφτηκα να το γράψω καθώς έγραφα το προηγούμενο... Το γράφω γιατί περνάει συχνά από το μυαλό μου η σκέψη ότι μπορεί να ζηλέψεις κάποτε γιατί τα posts για τον αδερφό σου είναι περισσότερα ή γιατί βλέπω τόσο πολύ τον εαυτό μου στον αδερφό σου...  Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι αρκετά απλή... Ο Σ. είναι μεγαλύτερος από εσένα, είμαστε περισσότερα χρόνια μαζί... Ήταν το πρώτο μου παιδάκι και υπήρξε εποχή που προσπαθούσα να καταγράφω κάθε ανάμνηση διότι φοβόμουν μην τις ξεχάσω... Δεν σημαίνει ότι οι δικές σου αναμνήσεις είναι λιγότερο πολύτιμες

Της είπες ότι πίνεις 3 με 4 ποτήρια κρασί κάθε βράδυ για να χαλαρώσεις κι αυτή σου είπε ότι πρέπει να το ελαττώσεις γιατί δεν κάνει καλό ούτε στην ψυχική υγεία ούτε και στην σωματική... Σε άκουσε και σου είπε ότι ίσως πρέπει να ξανακάνεις ψυχοθεραπεία αφού η αιτία της δυστυχίας σου είναι πάντα επαναλαμβανόμενη, ότι δεν είσαι αρκετά καλός... Αυτό που σε κυνηγάει πάντα είναι ότι η σχέση που είχες με τον πατέρα σου δεν ήταν αυτή που έπρεπε να είναι, εσύ νόμιζες ότι αυτός σε απέρριπτε και κατά πως φαίνεται, ρίχνεις όλο το φταίξιμο στον εαυτό σου... Αυτό που σου στοιχειώνει την σκέψη όμως είναι να μην γίνει ο Σ. ότι ήσουν εσύ, να είναι σίγουρος για τον εαυτό του και να νιώθει ότι τον αγαπούν... Προσπαθείς υπερβολικά όμως και πρέπει να σταματήσεις διότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να πληγώσεις ένα παιδί...  Αποφάσισες πάλι να κάνεις restart (ποιο είναι άραγε αυτό, έχεις χάσει το μέτρημα), να σταματήσεις να πίνεις πολύ, να το πάρεις αλλιώς και προσπαθείς να σκεφτείς όσο πιο

Πίνεις ένα ποτό παραπάνω γιατί θες να μουδιάσεις λίγο μέσα σου, να χαλαρώσεις από το πνίξιμο... Δεν θες να καταλήξεις να παίρνεις Xanax κάθε φορά που νιώθεις ένταση... Το αλκοόλ όμως επιβραδύνει και αδρανοποιεί την επήρεια των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων οπότε το πνίξιμο παραμένει... Οπότε εσύ πίνεις άλλο ένα ποτό γιατί δεν καταφέρνεις να πείσεις τον εαυτό σου να ηρεμήσει από μόνος του και να αφήσεις τα αντικαταθλιπτικά να κάνουν τη δουλειά τους... Αναρωτιέσαι αν τελικά θα έπρεπε να πάρεις εκείνο το Xanax και να συμβουλευτείς τη γιατρό σου... Όχι τίποτε άλλο, το αλκοόλ παχαίνει κιόλας...

Κι έτσι αθόρυβα κι απλά τα χρόνια περνάνε κι εκεί που τον κράταγες στα χέρια και τον έκανες κούπεπε, τώρα τον συνοδεύεις στην πρώτη του μέρα στο σχολείο... Με την υπερμεγέθη τσάντα Avengers στην πλάτη (σαν χελωνονιντζάκι όπως λέει ένας φίλος), να τον βλέπεις ότι είναι αγχωμένος για το άγνωστο κι όταν προσπαθείς να τον καθησυχάσεις να σου λέει "Εντάξει μπαμπά, όλα καλά, σταμάτα να με ενθαρρύνεις!!!"  κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού... Καλή χρονιά, υπομονή και κουράγιο σε γονείς και παιδιά!

Συναρμολόγησα την κούνια που ήταν το πρώτο κρεβατάκι και των δυο παιδιών μου κάποια στιγμή το Δεκέμβρη του 2009... Χθες την αποσυναρμολόγησα και την πακετάρισα για να πάει στη αποθήκη αφού την Τετάρτη έρχονται οι κουκέτες που αγοράσαμε για τα παιδιά... Στην αποσυναρμολόγηση με βοήθησε ο Σ., την έκανε σχεδόν μόνος του... Ένιωθα λίγο περίεργα, λίγο συγκινημένος ειδικά με τον Σ. που αποσυναρμολόγησε το κρεβάτι που κοιμήθηκε όντας βρέφος... Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μου δεν είναι πια μωρά, όλα αλλάζουν κι εγώ γερνάω...

Σε κάποιο σημείο στο "Ο γιος" του Jo Nesbo λέει: "...Η ευθύνη ενός γιου δεν είναι να γίνει σαν τον πατέρα του, είναι να γίνει καλύτερος από τον πατέρα του..." Είναι πολύ εύκολο να γίνεις σαν τον πατέρα σου, το να αναπαράξεις τις συμπεριφορές που γνωρίζεις βγαίνει πολύ φυσικά... Φυσικά και θα κάνεις κάποια από τα λάθη που έκανε ο πατέρας σου μαζί με τα δικά σου... Το ζήτημα είναι να μην κάνεις όλα τα λάθη του πατέρα σου και να κάνεις τουλάχιστον ένα πράγμα καλύτερα από ότι τα έκανε αυτός... Μόνο τότε μπορείς να λες ότι πήγες ένα βήμα παρακάτω, έγινες έστω και λίγο καλύτερος από τον πατέρα σου... Όταν γίνεσαι πατέρας, μόνο τότε είσαι σε θέση να κατανοήσεις κάποια πράγματα σχετικά με τον δικό σου πατέρα... Να ερμηνεύσεις συμπεριφορές και αντιδράσεις, να καταλάβεις γιατί ήταν όπως ήταν, να  τον συγχωρέσεις για όσα του κρατάς... Είναι καλό να συγχωρείς αλλά σημαντικότερο να καταλαβαίνεις... Αν δεν έχει γίνει το ασυγχώρητο, το πολύ τραγικό ή φοβερό, όλα τα λ

Είναι αλήθεια ότι από το 2010 είχα πολλές ευκαιρίες και πολλούς λόγους να γράψω αυτό το post αλλά το ανέβαλλα διαρκώς και χρειάστηκε η προχθεσινή ψυχολογική και σωματική κατάρρευση μιας συναδέλφου και φίλης για να κάτσω στο laptop και να γράψω αυτές τις γραμμές... Να γράψω πάνω κάτω αυτά που είπα και στην ίδια όταν κουβεντιάζαμε προσπαθώντας να την ηρεμήσω...  Ότι δηλαδή δεν είναι ντροπή που την κατέβαλλε το άγχος και οι δυσκολίες της ζωής, ότι συμβαίνει σε πάρα πολλούς καθημερινά και χρειάζεται να ζητήσουν υποστήριξη, ψυχολογική κι ενδεχομένως φαρμακευτική...  Ότι  είναι normal να λυγίζεις, ότι μόνο οι πολύ δυνατοί ή οι αναίσθητοι παραμένουν αλώβητοι από τις συμπληγάδες της καθημερινότητας...  Ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια αφού δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματά της, ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει για τον εαυτό της, πρώτα από όλα, κι έπειτα για αυτούς που αγαπά...  Ότι όλα θα περάσουν, ότι μόνο ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, ότι για όλα τα προβλή

Είμαι ο τελευταίος που θα χαϊδέψει τα αυτιά του "άγιου" λαού που έχει πάντα δίκιο και τα πάντα καλώς καμωμένα αλλά αυτό που γίνεται τις τελευταίες μέρες με την επιτιμητική σύγκριση που γίνεται σχετικά με την αγωνιστηκότητα των Ελλήνων συγκριτικά με αυτή των Γάλλων που είναι στους δρόμους αυτές τις μέρες, είναι και άδικη και ανιστόρητη... Η μνημονιακή περιπέτεια τις Ελλάδας ξεκίνησε  το 2010 και είχε πολλά επεισόδια... Μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού αντέδρασε δυναμικά και με πολλούς τρόπους σε όλο αυτό που συνέβαινε ασχέτως του πως επικοινωνήθηκε και πως αξιολογήθηκε από τα media και τον μέσο πολίτη η κάθε δράση ξεχωριστά και στο συνολό τους... Πολύς κόσμος αντέδρασε και αυτό που βρήκε απέναντι του ήταν ξύλο, χημικά, καταστολή, ανεργία, κυνηγητό σε κάθε επίπεδο και κάθε μορφής... Δεν θα κατηγορήσω κανέναν αν κουράστηκε ή αν απελπίστηκε από αυτήν την μάχη που φαινόταν να μην καταλήγει πουθενά, είναι ανθρώπινο... Αυτό που έκανε λάθος το ελληνικό κίνημα ενάντια στα μνη

Ήταν και τότε Μεγάλη Δευτέρα, 11 χρόνια πριν, η πρώτη μέρα που έπιασα δουλειά στην Τράπεζα Κύπρου... Ήμουν 26 χρονών και 8 μηνών, junior σε όλα και στη δουλειά και σαν άνθρωπος...  Πέρασαν 11 χρόνια, άλλαξα τράπεζα με τον τρόπο που την άλλαξα , πλέον έχω οικογένεια, 2 παιδιά, μούσια και αρκετά κιλά παραπάνω...  Σε αυτά τα 11 χρόνια είχα καλές και κακές, επαγγελματικά, στιγμές, πέρασα πολλά, έμαθα πολλά, άλλαξα πολύ, πάρα πολύ, από τον 26χρονο junior developer που ανέβηκε γραβατωμένος και τέζα ψαρωμένος στον 6ο όροφο του κτιρίου στο νούμερο 170 της Λεωφόρου Αλεξάνδρας...  Πολύ σημαντικό ότι δεν έμεινα ούτε ένα μήνα απλήρωτος αυτά τα 11 χρόνια, δεν μπήκα ποτέ στην στρατιά των ανέργων...  Οι συνθήκες έχουν αλλάξει πάρα πολύ από εκείνη την μέρα του Απριλίου του 2005... Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα φίλο μου ακούγοντας την είδηση της πρόσληψης μου να μου λέει ότι θα πάρω σύνταξη από την Τράπεζα Κύπρου... Πλέον η Τράπεζα Κύπρου δεν υπάρχει στην Ελλάδα και δεν ξέρω αν τελικά θα