Ψαροκόκαλο...

Στην πραγματικότητα δεν έχει έρθει ακόμα... Κάνουμε ότι τίποτε δεν συμβαίνει και ότι η ζωή κυλάει όπως και πριν... με μικρές διαφορές... Υπάρχουν πράγματα που έχουν παγώσει εντελώς και άλλα που έχουν επιταχυνθεί και κινούνται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες... Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν διαβεβαιώσεις ότι καμιά θέση εργασίας δεν κινδυνεύει, η ανασφάλεια υπάρχει και καλύπτει τα πάντα σαν αόρατο πέπλο... Όλες οι συζητήσεις από όπου και αν ξεκινούν καταλήγουν πάντα στο ίδιο σημείο, στο μετά και στο αύριο... Ψάχνουμε να βρούμε πληροφορίες για το πως δουλεύουν στο αντίστοιχο τμήμα του νέου μας εργοδότη, τι τεχνολογίες χρησιμοποιούν, να διασταυρώσουμε φήμες και γνωριμίες... Επεξεργαζόμαστε σενάρια που μας βρίσκουν είτε να εργαζόμαστε, χωρίς όμως να έχουμε κατανοήσει το πλαίσιο ακόμα, είτε στο ταμείο ανεργίας... Όσο για μένα, όπως έλεγα και σε προηγούμενη ανάρτηση, προσπαθώ να προετοιμαστώ για κάθε ενδεχόμενο... Έχω στο μυαλό μου το χειρότερο σενάριο και προσπαθώ να βρω τρόπους να είμαι όσ

Πέρα από μνημόνια, καταθέσεις, επιλεκτικές ή μή χρεωκοπίες και άγχη για το αύριο, αυτή είναι η είδηση που έκλεψε την προσοχή μου περισσότερο τις τελευταίες μέρες... Ένας ύμνος στη ζωή και στην ομορφιά της... Το σύνδρομο του πανκ: Ένα ντοκιμαντέρ για μια διαφορετική μπάντα Στο ντοκιμαντέρ Το σύνδρομο του πάνκ, ο φακός ακολουθεί μια πανκ μπάντα της Φινλανδίας από τον καιρό που ήταν άγνωστοι μέχρι που έγιναν ευρύτερα γνωστοί στο κοινό. Το αξιοσημείωτο είναι πως οι Pertti Kurikan Nimipäivät πάσχουν από νοητική στέρηση. Αυτό δεν τους εμποδίζει να κάνουν αυτό που αγαπούν, δηλαδή να παίζουν μουσική. Ο Πέρτι, ο Κάρι, ο Τόνι και ο Σάμι μιλούν εκ βαθέων, γράφουν οι ίδιοι τους στίχους και τη μουσική τους και διαμαρτύρονται μέσα από αυτά για την αντιμετώπιση που δέχονται τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Είναι αληθινοί εκπρόσωποι της πανκ μουσικής, με ό,τι βέβαια αυτό συνεπάγεται. Η μπάντα ταρακούνησε τους θεατές του 15ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης όπου παίχτηκε και τους έκανε να

Η αυριανή ημέρα θα είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας μου ζωής... Η επιστροφή στη δουλειά μετά από 10 μέρες συνοδεύεται από πολλά ερωτηματικά... Ότι γνώριζα για 8 χρόνια δεν υπάρχει πια... Το τι υπάρχει στην θέση του δεν το ξέρω ακόμα ή μάλλον το ξέρω αλλά μόνο στην θεωρία, σαν λεζάντα... Τι θα γίνει αύριο, τι θα μας πούνε, τι θα γίνει με τις δουλειές μας, με τους μισθούς μας, με τα δικαιώματά μας, πού θα δουλεύουμε, πάνω σε τι θα δουλεύουμε, είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που γυρνάνε στο μυαλό μου...Το φοβάμαι το αύριο, δεν το κρύβω, γιατί είναι άγνωστο...  Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που δεν έχουν προλάβει να κάτσουν μέσα μου... Προσπαθώ να αυξήσω τα skills μου, τον ελεύθερο χρόνο αυτών των ημερών τον αξιοποίησα, όταν δεν έτρεχα με τον σύλλογο μας, διαβάζοντας πυρετωδώς, γράφοντας κώδικα και επεξεργαζόμενος διάφορα προσωπικά projects... Παρά το γεγονός ότι προτιμώ την ανωνυμία που απολαμβάνω αυτή την στιγμή ως blogger σκέφτομαι σοβαρά την πιθανότητα να την απωλέσω εκούσια, σ

Δεν μπορώ να μην φουσκώσω από υπερηφάνεια για την εξ ημισείας κυπριακή καταγωγή μου και να μην χαιρετίσω το ΟΧΙ της κυπριακής βουλής στο πρωτάκουστο σχέδιο "διάσωσης" που θέλησε να επιβάλλει το Eurogroup και η Γερμανία... Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του πως το πολιτικό σύστημα συμπορεύεται με την λαική βούληση σε καταστάσεις κρίσης και δεν πάει κόντρα σε αυτή... Οι Κύπριοι βουλευτές και τα κυπριακά πολιτικά κόμματα δεν "μάσησαν" από εκβιαστικά διλλήματα και καταστροφολογικές θεωρίες και επέλεξαν, έστω και από πολιτικό τακτικισμό, να εισακούσουν τον κυπριακό λαό που στάθηκε εξαρχής ενάντιος στην συμφωνία της Παρασκευής... Δεν μπορεί να μην σκεφτεί κάποιος το πόσο διαφορετική στάση κράτησε το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε παρόμοιες καταστάσεις που ζήσαμε πριν από τρία χρόνια εδώ στην Ελλάδα και το πως μπέρδεψε εσκεμμένα την έννοια της τυφλής υποταγής με αυτή της διαπραγμάτευσης... Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν ακόμα καλοπροαίρετοι υποστηρικτές της ιδέας της ε

Από χθες το πρωΐ,  αν εργάζεσαι σε κυπριακή τράπεζα, όπως εγώ,  δεν βρίσκεις ύπνο... Παρακολουθείς τις ειδήσεις, ψάχνεις στο internet, μιλάς με συναδέλφους στο τηλέφωνο και περιμένεις... Σκέφτεσαι ότι ήρθε ίσως η ώρα να ζήσεις αυτό που εκατομμύρια άλλοι έζησαν πριν από σένα... Ζυγίζεις την κατάσταση, υπολογίζεις, σκέφτεσαι εναλλακτικές, παρακαλάς να κερδίσει το δελτίο του ΤΖΟΚΕΡ που έχεις κολλημένο με μαγνητάκι στο ψυγείο και τρέμεις για το τι θα γίνει από την Τρίτη το πρωΐ στη δουλειά...

Πόσο βολικό θα ήταν αν η μέρα δεν είχε 24 ώρες αλλά περισσότερες, 36 ας πούμε ή 48... Πώς να χωρέσω όλα αυτά που πρέπει και θέλω να κάνω σε 24 μόνο ώρες; Ακόμα δεν το έχω καταφέρει...  Μέσα στο 24ώρο πρέπει να στριμώξω 8 ώρες το λιγότερο που βρίσκομαι στη δουλειά και 5 με 6 ώρες ύπνου για να μπορώ να λειτουργώ χωρίς να κουτουλάω στα ντουβάρια από την νύστα...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με το παιδί μου, να παίξω μαζί του, να μην χάσω τις στιγμές μαζί του που δεν ξαναγυρνάνε πίσω...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με την Μ., την σύντροφο, τον άνθρωπό μου, την φίλη μου, γιατί πριν και πάνω απ' όλα η ζωή μας ξεκίνησε από εμας τους δυο μαζί μόνους μας κι εκεί θα καταλήξει, φτάνει να προσπαθούμε για αυτή...  Πρέπει να βρω χρόνο για μένα, για τον εαυτό μου, να δω τους φίλους μου, να διαβάσω το βιβλίο μου, να δω κάποια ταινία, να γυμναστώ... Πρέπει να βρω χρόνο να μελετήσω, να αποκτήσω επιπλέον skills που ίσως να με βοηθήσουν και να μην μείνω άνεργος ή αν μείνω άνε

Η Google ανακοίνωσε χθες ότι σκοπεύει να τερματίσει την λειτουργία του Google Reader μέχρι την 1η Ιουλίου του 2013 ... Το νέο αυτό δυσαρέστησε πάρα πολύ κόσμο, μαζί και τον υπογράφοντα το post, που χρησιμοποιεί καθημερινά το application για να ενημερώνεται για όλα αυτά που τον ενδιαφέρουν, να παρακολουθεί τα sites που αγαπά, να ψυχαγωγείται, να διασκεδάζει, χωρίς να χρειάζεται να επισκέπτεται κάθε url που περιέχεται στην bookmarks list...  Ο Google Reader είναι κατά την άποψή μου ο καλύτερος on line rss feeds reader, ο πιο user friendly, ο πιο παραμετροποιήσιμος, αυτός που μου αρέσει καλύτερα απ' όλους...Αν συμμερίζεστε τις απόψεις μου και θέλετε να δείξετε στην Google πόσο σας δυσαρεστεί αυτή η εξέλιξη, μπορείτε να υπογράψετε αυτό το κείμενο που απευθύνεται στην Google και στόχο έχει τη διάσωση του Google Reader... Αν παρ' όλα αυτά η Google κωφεύσει στο αίτημά μας και τελικά "σκοτώσει" τον Google Reader, υπάρχουν κάποιες αξιοπρεπείς εναλακτικές λύσεις, η κ

Άμα δεν πάθεις δεν θα μάθεις...  Σήκωσα ένα post πριν δυο μέρες που είχε μερικές... κακές λεξούλες μέσα και χθες το βράδυ συνειδητοποίησα ότι δεν έπαιζε καμία από τις διαφημίσεις που έχω στο blog και είναι στο AdSense ... Σήμερα το πρωί, μπαίνοντας από διαφορετικό υπολογιστή, όχι μόνο επιβεβαίωσα αυτό που συνέβαινε αλλά και διαπίστωσα ότι για την ακρίβεια οι διαφημίσεις δεν έπαιζαν στο Home page και στο συγκεκριμένο post, στα static pages και στα υπόλοιπα posts έπαιζαν κανονικά...  Προφανώς το AdSense , το οποίο έχει καταχωρήσει το blog μου σε κατηγορία που δεν περιέχει υλικό ακατάλληλο για ανηλίκους, έπαθε κοκομπλόκο κρωλάροντας τα συγκεκριμένα keywords και αποφάσισε να μου κόψει τις διαφημίσεις μέχρι να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο του blog... Έτσι κι εγώ, αφού δεν σκοπεύω να κάνω το blog "ακατάλληλο δι' ανηλίκους" , αφαίρεσα το επίμαχο post, ένα πονηρό ανέκδοτο ήταν, και περιμένω τις διαφημίσεις μου να ξανακάνουν την εμφάνισή τους, όπως ήταν και παλιά, στ

Η πρώτη μου επαφή με τον Ευγενίδη ήταν κάμποσα χρόνια πριν όταν διάβασα το "Αυτόχειρες Παρθένοι" ... Δεν ενθουσιάστηκα αλλά η εποχή και η διάθεση όταν διάβαζα το βιβλίο δεν ήταν οι καλύτερες... Έκτοτε σκεφτόμουν ότι ίσως τον έχω αδικήσει αλλά διατηρούσα μια επιφυλακτική στάση απέναντί του ... Το καλοκαίρι η Μ. από μια αλλαγή κάποιου άλλου βιβλίου αγόρασε το "Σενάριο Γάμου" ... Το βιβλίο παρέμεινε αδιάβαστο και από τους δυο μας για μήνες στο κομοδίνο της μέχρι που το έπιασα στα χέρια μου... Η Μάντλιν είναι μια φοιτήτρια Φιλολογίας που αγαπά τα ρομαντικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα... Ο Λέναρντ ένας φοιτητής Βιολογίας, όμορφος, έξυπνος και "μυστήριος" αρκετά για να γοητεύει τις κοπέλες που έχουν πρόσφατα βγει από την εφηβεία τους... Ο Μίτσελ είναι ένας φοιτητής Θεολογίας με έντονη ροπή προς τον χριστιανικό μυστικισμό, λίγο αλλόκοτος για την ηλικία του αλλά από το είδος που αγαπούν οι γονείς θυγατέρων... Ο χρόνος είναι οι αρχές της δεκαετίας του 

Νταήδες και νταηλίκια μέσα στα σχολεία και στη γειτονιά πάντα υπήρχαν... Θυμάμαι οταν ήμουν παιδί πως υπήρχαν πάντα κάποια παιδιά που απολάμβαναν να τρομοκρατούν και να εξεφτελίζουν άλλα παιδιά, συνήθως πιο μοναχικά, πιο ντροπαλά ή με κάποιο φυσικό μειονέκτημα... Δεν υπήρξα ποτέ θύμα εκφοβισμού,  ίσως γιατί ήμουν πολύ ψηλός από παιδάκι, ίσως γιατί  το συνοφρυωμένο και σοβαρό μου ύφος με προστάτευε, ούτε και υπήρξα ποτέ νταής...  Σήμερα μάλλον έχουν γίνει χειρότερερα τα πράγματα... Από την μία τα παιδιά που έχουν γίνει πιο σκληρά και βάλλονται καθημερινά με ατέλειωτες εικόνες και συναισθήματα βίας από την άλλη το γεγονός ότι η τεχνολογία έχει δώσει νέα όπλα στα χέρια αυτών που θέλουν να εκφοβίσουν ή να εξευτελίσουν το θύμα τους... Κοινό στοιχείο και των δύο εποχών, του τότε και του σήμερα, είναι η σιωπή... Η σιωπή του θύματος, εκτός από τον φόβο ή τον εξευτελισμό αντιμετωπίζει και την ντροπή γι' αυτό που του συμβαίνει, και η σιωπή του παρατηρητή, αυτού που παρακολουθεί το &quo

Το ρολόι έδειχνε εννέα και κάτι όταν γεννήθηκες πριν από τρία χρόνια... Πώς περάσανε αυτά τα τρία χρόνια... Από ένα μικρό, κόκκινο, πασαλειμμένο με αίμα μωρό που τσιρίζει με όλη του την ψυχή έγινες ολόκληρος άντρας... Η τσιρίδα παρέμεινε ίδια όμως όταν σε πιάνουν τα διαόλια σου... Αυτά τα τρία χρόνια ήταν τα πιο γεμάτα και τα πιο ουσιαστικά της ζωής μου... Όχι μόνο γιατί γεννήθηκες εσύ, που σε λατρεύω και που ζήσαμε τόσα πράγματα μαζί αλλά γιατί εσύ ήσουν η αιτία να μου συμβούν τόσες αλλαγές, να καταλάβω τόσα πράγματα για τον εαυτό μου και τους γύρω που δεν θα τα κατάφερνα ποτέ αν δεν υπήρχες εσύ... Πόσα πολλά θα μπορούσα να σου γράψω αλλά και πάλι να μην λέω τίποτα που να αξίζει τόσο όταν σε κοιτάζω και μου γελάς ή όταν κοιμόμαστε μαζί τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ή όταν παίζουμε "ποιος είναι το αφεντικό" ... Το ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό έχεις τα νεύρα σου διότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν σε σηκώνουν στην αγκαλιά τους και ότι έχεις μπερδευτεί με το καινού

Κάποτε η γενιά των 700 ευρώ ήταν όρος αρνητικά φορτισμένος που περιέγραφε τους νέους εκείνους που δούλευαν πολύ, αμείβονταν λίγο και το μέλλον τους ήταν αβέβαιο ακριβώς λόγο των λίγων χρημάτων που κέρδιζαν από την εργασία τους... Σήμερα τα 700 € αποτελούν όνειρο για πολλούς από τους συμπολίτες μας και προεκλογική δέσμευση που προκαλεί αντιπαραθέσεις και κόντρες... Τι κατάντια...

Χθες το απόγευμα είχε έρθει ο αδερφός από το σπίτι και συζητούσαμε διάφορα οικογενειακά μας, άλυτα και αιώνια, που ευτυχώς πλέον κι εγώ κι αυτός καταφέρνουμε να τα παρακολουθούμε αρκετά αποστασιοποιημένοι...  Μέσα από αυτή την κουβέντα, σκέφτηκα κάποια πράγματα για μένα... Οι γονείς μου και κυρίως η μάνα μου, με μεγάλωσαν προσπαθώντας να τονώνουν διαρκώς την αυτοπεποίθησή μου... Ήμουν πάντα ο καλύτερος, ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός... Αντικειμενικά, δεν χρειαζόμουν αυτό το "ντοπάρισμα", είχα όλα τα φόντα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Ήμουν ένα παιδάκι εσωστρεφές και ντροπαλό και ίσως γι' αυτό να θεώρησε ότι έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο, αλλά φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ακόμα και στα παιδικά μου μάτια ότι ήμουν πάνω από τον μέσο όρο σε αρκετούς τομείς... Λέγε, λέγε το πίστεψα ότι όντως ήμουν ο καλύτερος σε όλα, ο γιος του ανέμου... Το περίεργο στην περίπτωσή μου ήταν ότι αντί να γίνω ένα αυτάρεσκο κωλόπαιδο, αυτή η αντίληψη της υποτιθέμενης υ

Παρατηρώ τις ημερομηνίες που δημοσιεύτηκαν τα posts για τα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας και βλέπω ότι την διάβασα μέσα σε 20 μέρες, πάνω κάτω... Όχι κι άσχημα για σχεδόν 1500 σελίδες, ειδικά αν λάβεις υπόψη σου ότι ο ρυθμός ανάγνωσης δεν ήταν σταθερός και ότι υπήρξαν και μέρες που δεν έπιασα καθόλου βιβλίο στα χέρια μου... Το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του " Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" βρίσκει την Μέση-Γη να φλέγεται από τον πόλεμο μεταξύ των ελεύθερων λαών και του Σάουρον ενώ συνεχίζεται η απελπισμένη πορεία του Δαχτυλιδοκουβαλητή μέσα από την χώρα της Μόρντορ, προς το Βουνό του Χαμού για να καταστρέψει το Ένα Δαχτυλίδι... Ο Άραγκορν αποκαλύπτει πλέον την πραγματική του ταυτότητα και οδηγεί τον στρατό των Ανθρώπων στην τελική αναμέτρηση... Το βιβλίο ακολουθεί το ίδιο συγγραφικό μοτίβο που είχαμε συναντήσει και στα προηγούμενα δύο μέρη της τριλογίας, τα γεγονότα είναι δραματικά και η δράση καταιγιστική... Η "Επιστροφή του Βασιλιά" είναι ένα ε

Είμαι τυχερός άνθρωπος... Έχω προσπαθήσει τη ζωή μου να την φέρω εκεί που είναι αλλά με έχει βοηθήσει και η τύχη και είμαι ευγνώμον για αυτό...  Αρκετό καιρό τώρα λιμπιζόμουν ένα tablet...  Την Παρασκευή που επέστρεψα στη δουλειά μετά από την αναρρωτική , το συζήταγα πάλι με ένα συνάδελφο και το απόγευμα στο σπίτι ήρθε το δωράκι!!!  Στην κοπή πίτας στην δουλειά της Μ., της έπεσε το φλουρί και το δώρο (μεταξύ άλλων) ήταν ένα Samsung Galaxy Tab 2 !!! Εννοείται ότι ενθουσιάστηκα και χάρηκα πάρα πολύ αν και στην αρχή δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω διότι όταν μου έδωσε η Μ. το κουτί του tablet δεν κατάλαβα ότι το είχε κερδίσει στην βασιλόπιτα και νόμισα ότι πήγε αψυχολόγητα και έδωσε 300 ευρώ για να μου το πάρει δώρο... :) Μπορεί να φανεί γλυκανάλατο αυτό που θα γράψω ( σκασίλα μου ) αλλά η μεγάλη μου τύχη φαίνεται που έχω την Μ. δίπλα μου και όχι από το ωραίο gadget που βρέθηκε στα χέρια μου από το πουθενά και δωρεάν....

... έτσι έλεγε ο Γιάννης Βογιατζής στον Φαίδωνα Γεωργίτση στην ταινία   "Οι θαλασσιές οι χάντρες" για να τον προειδοποιήσει ότι η Ζωή Λάσκαρη τον σέρνει από την μύτη... Εγώ μουστάκι δεν έχω αλλά όταν μου είπε ο Σ., ότι τα γένια μου (τα άφησα για πρώτη φορά στην ζωή μου) τον τσιμπάνε όταν τον φιλάω, εγώ τα ξύρισα και άφησα μόνο ένα μικρό στο πηγούνι... Ο Σ. με είδε, με έλεγξε αλλά μου είπε ότι και αυτό τον τσιμπάει... Έτσι, σήμερα πρωί-πρωί, το ξύρισα κι αυτό...

Παρακολουθώ καθημερινά την επισκεψιμότητα του  "Ψαροκόκαλου"  κι ο λόγος είναι διπλός... Από την μία η ματαιοδοξία μου και από την άλλη ότι όσες περισσότερες επισκέψεις έχει το blog τόσο περισσότερα είναι τα κέρδη από το  AdSense    (έχω σωθεί από τα κέρδη του  AdSense , λέμε... lol ) ...   Μετά από 4 χρόνια blogging ακόμα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το ποια είναι η μαγική συνταγή που κάνει ένα post επιτυχημένο... Αν κρίνω από τα δικά μου πιο δημοφιλή, θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι είναι εκείνα τα posts που έχουν τα κατάλληλα keywords και που έχουν ως θέμα κάτι που είναι trend στο Internet και πάλι όμως αν δεις την πορεία του blog συνολικά, δεν ισχύει πάντα αυτός ο γενικός κανόνας... Επίσης, έχω γράψει posts για τα οποία ήμουν περήφανος όταν πατούσα το κουμπί της δημοσίευσης και η υποδοχή που είχαν ήταν χλιαρή και άλλα που μου φαίνονταν συνηθισμένα αλλά είχαν ανέλπιστα καλή πορεία τόσο σε views όσο και σε πλήθος σχολίων...  "Content is king"   λένε αρκετ

Στο "κρεβάτι του πόνου" ο χρόνος είναι πολύς... Τι καλύτερη παρέα από ένα βιβλίο (και το Internet) ; Το δεύτερο μέρος της τριλογίας του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" ήταν εξαιρετική παρέα αν και η ανάγνωσή του ξεκίνησε επιφυλακτικά επειδή η "Συντροφιά του Δαχτυλιδιού"  δεν ήταν αυτό που περίμενα... Στους "Δύο Πύργους" η ιστορία συνεχίζεται από εκεί που έμεινε στο τέλος του πρώτου βιβλίου... Η Συντροφιά έχει διαλυθεί, τα μέλη της έχουν τραβήξει διαφορετικούς αλλά παράλληλους δρόμους και η Σκιά του Κακού μεγαλώνει πάνω από τις ελεύθερες χώρες της Μέσης Γης... Η προδοσία του Σάρουμαν είναι πλέον ολοφάνερη καθώς επιτίθεται στο ελεύθερο βασίλειο των Ανθρώπων του Ρόαν χωρίς να υπολογίζει όμως ένα απροσδόκητο αντίπαλο που ορθώνει το ανάστημά του... Παράλληλα η πορεία του Φρόντο και του Σαμ προς το Βουνό του Χαμού για να καταστρέψουν το Ένα Δαχτυλίδι συνεχίζεται με οδηγό ένα περίεργο πλάσμα, το Γκόλουμ... Οι  "Δύο Πύργοι"  ήταν ανέκαθε

Ο καλύτερος φίλος του γιου μου στον παιδικό σταθμό είναι ο Άμπι και είναι από την  Ιορδανία... Στα μυαλά των παιδιών σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχουν έθνη, θρησκείες ή πολιτικές ιδεολογίες... Αυτές είναι διαχωριστικές γραμμές που δημιουργούνται αργότερα, κάποιοι μεγάλοι τις διδάσκουν και μαθαίνουν τα παιδιά να ζουν με αυτές... Η κατάσταση με τους φασίστες έχει εκτροχιαστεί...  Όταν δεν φωτογραφίζονται με τους "φίλους" τους μέσα στη Βουλή , ιδρύουν φιλανθρωπικές οργανώσεις - ρατσιστικές καρικατούρες , σκοτώνουν , τραμπουκίζουν ... Σκέφτομαι πολλές φορές πως μπορεί να μην είναι μακρυά η μέρα εκείνη που θα βρεθούν έξω από τον παιδικό σταθμό που πάει ο γιος μου και θα ζητήσουν να φύγουν τα παιδιά των μεταναστών... Και μετά από αυτή  την ημέρα μπορεί να έρθει μια άλλη μέρα που θα έρθουν για τα παιδιά των άθεων, των αριστερών, για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που δεν πληρούν το πρότυπο του Σπαρτιάτη οπλίτη...  Δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθουν αυτές οι μέρες... Το αυγό

Η ανάρρωση προχωράει καλά (απ' ότι φαίνεται) και αύριο κόβω τα ράμματα... Θα βγω έξω από το σπίτι μετά από μια εβδομάδα... Μπορώ να κινούμαι πλέον μέσα στο σπίτι και να αυτοεξυπηρετούμαι αλλά δεν μπορώ να μένω όρθιος ή καθιστός σε καρέκλα για πολύ ώρα, πονάω...  Περνάω την μέρα κατά κύριο λόγο ξάπλα, στο κρεβάτι ή τον καναπέ... Δεν λέω, ωραίο πράγμα η ξάπλα αλλά πρέπει να περνάει κι ευχάριστα η ώρα... Κάνω ότι μπορώ να σπρώξω τον χρόνο... Έχω "συγυρίσει" το blog μου, έχω δει ταινίες (χθες είδα το The Dark Knight Rises  το οποίο είναι ΦΟΒΕΡΟ!), μελετάω C# (προσπαθώ να εκπληρώσω το resolution μου), διαβάζω τα βιβλία μου κι εξερευνώ την Wikipedia για τον Bradley Manning ...  Δόξα τον Θεό που υπάρχει το Internet και οι υπολογιστές διότι θα είχα τινάξει τα μυαλά μου στον αέρα από την βαρεμάρα... Αυτό που θέλω πραγματικά όμως είναι να βγω μια βόλτα έξω, να πάω να πιω ένα καφέ, να δω άλλους ανθρώπους βρε αδερφέ... Θα μου πει κάποιος ότι είμαι υπερβολικός, ότι υπάρ

Η υπόθεση εξελίσσεται τόσο γρήγορα κι έχει τόσα επεισόδια που δεν προλαβαίνω να την παρακολουθήσω... Θέλω να γράψω κάτι αλλά νιώθω ότι το όλο ζήτημα θα έχει μπουκώσει την μπλογκόσφαιρα, άλλη μια γνώμη που θα μοιάζει πάνω κάτω με μερικές χιλιάδες άλλες δεν λέει πολλά... Υπάρχει κάτι όμως το οποίο θέλω να το γράψω γιατί νιώθω ότι κάποια πράγματα πρέπει να τα λέμε και να τα ξαναλέμε μέχρι να κολλήσουν στο κεφάλι όλων σαν τσίχλα... Ποτέ δεν στήριξα την ατομική τρομοκρατία... Μπορεί να κατανοώ τα κίνητρα, τα ιδανικά και τις αφετηρίες που οπλίζουν το χέρι κάποιου που πιστεύει ότι μόνος του θα σώσει τον κόσμο αλλά είμαι κάθετα αντίθετος στις πρακτικές που χρησιμοποιεί και στην φύση της δράσης του εν τέλει... Ένα "ξεφύλλισμα" στο blog αποδεικνύει του λόγου το αληθές... Δεν μπορώ όμως να μείνω ασυγκίνητος και να μην εξοργιστώ με τις εικόνες των ξυλοκοπημένων συλληφθέντων, με την μασκαράτα που παίχτηκε και παίζεται από την αστυνομία και το υπουργείο προστασίας του πολίτη, δεν ξέρ

Η Μ. με πειράζει και μου λέει ότι μετά την εγχείριση της θυμίζω το δήμαρχο... :-)

Πρόσφατα, φίλος blogger απέσυρε την φωτογραφία του από το blogger profile του και άλλαξε το knickname του το οποίο "υποδείκνυε" το πραγματικό του όνομα για να προστατευτεί από κάποιους κακοπροαίρετους που τον ενοχλούσαν... Το σχόλιο που άφησα στο blog του, στην ανάρτηση που εξηγούσε το πως και το γιατί, ήταν ότι δεν πρέπει να δίνει σημασία και να τους διαολοστείλει... Από τότε που έκανε την εμφάνισή του το Google+ έχω σκεφτεί αρκετές φορές να χρησιμοποιήσω το πραγματικό μου όνομα για να υπογράφω τα posts μου... Υποστηρίζω κάθε τι που έχω γράψει εδώ μέσα, ακόμα και αυτά με τα οποία δεν συμφωνώ πλέον, και δεν υπάρχει τίποτα που γράφεται εδώ που να μην το υποστηρίζω και προφορικά ... Παρά τις παραινέσεις μου στους άλλους, οι οποίες είναι μάλλον επιπόλαιες, εξακολουθώ να χρησιμοποιώ knickname... Ο λόγος είναι ότι το internet όσο υπέροχο μέσον γνώσης και πληροφόρησης είναι, άλλο τόσο είναι ένας βούρκος μέσα στον οποίο κρύβονται σκοτεινά όντα... Όντα που είτε από ψυχική διαστ

Η διάγνωση έλεγε αριστερή βουβωνοκήλη, η απόφαση να την εγχειρίσουμε πάρθηκε άμεσα και η επέμβαση έγινε την Τετάρτη... Δεν είχα ξανακάνει ποτέ μου εγχείριση, ούτε είχα προσωπική εμπειρία αυτού που λέγεται δημόσιο νοσοκομείο...Γράφω από το κρεβάτι του σπιτιού μου, ξαπλωμένος διότι πονάω πολύ όταν στέκομαι όρθιος ή κάθομαι... Δεν ξέρω από πού να αρχίσω... Η εγχείριση έγινε στο Ασκληπιείο της Βούλας...Η πρώτη εντύπωση για τις κτιριακές εγκαταστάσεις ήταν επιεικώς αρνητική...Διάφορα παραπήγματα και παραγκάκια, κατασκευασμένα εδώ και 100 χρόνια κάποια από αυτά, συνθέτουν το συγκρότημα των υπηρεσιών και των κλινικών του νοσοκομείου... 'Αβαφτοι και μουχλιασμένοι τοίχοι, ελλιπείς εγκαταστάσεις υγιεινής, θάλαμοι με καμένες λάμπες ή χωρίς πρίζες, βουλωμένοι νιπτήρες... Η χειρουργική πτέρυγα (στο πολυώροφο μεγάλο κτίριο για όσους γνωρίζουν τη γεωγραφία του Ασκληπιείου) φάνταζε υπέρ λουξ μπροστά στα άθλια παραπήγματα στα οποία έγινε η εισαγωγή μου... Μέσα σε αυτό το "ειδυλλιακό&qu

Μην τάξεις τ' άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι... Εμένα μου τάξανε κουλούρι, αν και δεν είμαι παιδί, αλλά δεν ήταν αυτό που περίμενα...  Είμαι από αυτούς που πρώτα γνώρισαν τον κινηματογραφικό "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" κι έπειτα τον λογοτεχνικό... Την τριλογία πρέπει να την έχω δει ολόκληρη καμιά εικοσαριά φορές, συμπεριλαμβανομένων των extended versions... Μετά διάβασα το " Σιλμαρίλλιον " και...πίστεψα!!! Ήμουν πλέον φανατικός του Tolkien ... Φέτος τα Χριστούγεννα ο Άη Βασίλης μου έφερε την τριλογία του Άρχοντα και την ξεκίνησα με ανυπομονησία και προσμονή... αλλά κάτι δεν δούλευε... Στο πρώτο μισό της "Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού" προσπαθούσα να καταλάβω γιατί αργεί τόσο πολύ να πάρει μπρος η πλοκή, γιατί το βιβλίο ξοδεύεται σε ατελείωτες και μονότονες περιγραφές λιβαδιών και δασών με διάφορα τραγούδια ή ποιήματα να παρεμβάλλονται ανά τακτά (πολύ τακτά μερικές φορές) χρονικά διαστήματα... Μερικές φορές φαινόταν σαν ο Tolkien  να απολ

Θα ήθελα να πω δυο πραγματάκια για το χτύπημα στο The Mall ... Δεν ξέρω ποιος θα αναλάβει την ευθύνη του χτυπήματος, αν ήταν προβοκάτσια, πολιτικό, από αναρχικούς, φασίστες ή μαφιόζικο... Αν ήταν και πολιτικό ένας λόγος παραπάνω για αυτά που θα πω... Καλώς ή κακώς και δεν θα το αναλύσουμε εδώ τώρα, το The Mall είναι ένας χώρος που μαζεύονται πολλοί άνθρωποι και ειδικότερα πολλές οικογένειες με παιδιά, ειδικά τις Κυριακές, γιατί δίνει τη δυνατότητα στο γονιό να πιει τον καφέ του, να κάνει τη βόλτα του και να αφήσει το παιδάκι του να τρέξει χωρίς να σκέφτεται για τα αυτοκίνητα που περνούν, το κρύο ή τη βροχή... Το ξέρω γιατί το έχω κάνει κι εγώ πολλές φορές και θα το ξανακάνω... Το να επιλεγεί λοιπόν το The Mall ως στόχος την συγκεκριμένη μέρα και ώρα, φανερώνει έλλειψη σεβασμού για την ανθρώπινη ζωή, ανθρώπους/κτήνη που αδιαφορούν πλήρως για το αν οι πράξεις τους έχουν συνέπειες και αθώα θύματα...  Δεν με ενδιαφέρει ο συμβολισμός του χτυπήματος, εφόσον αυτό είναι πολιτικό,

Το "Ψαροκόκαλο" αποδείχτηκε γερό κόκαλο... Ξεκίνησε στις 18/01/2009 και τέσσερα χρόνια μετά είναι alive and kicking (που λένε και στο χωριό μου) και μπαίνει στον πέμπτο χρόνο της ζωής του... Ετοιμάζεται να υποδεχτεί όλες τις αλλαγές και τα γεγονότα που θα σημαδέψουν την ζωή του κατόχου του μέσα στην χρονιά που έρχεται, να τον βοηθήσει να πει τον καημό του, την χαρά του, αυτά που σκέφτεται και αυτά που θέλει, ίσως και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα... Χρόνια του πολλά!!!

Έμαθα σήμερα ότι ένας γνωστός με τον οποίο κάποτε είχαμε βρεθεί σε μια παρέα , σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα οδηγώντας το ποδήλατό του στον γυρισμό από τη δουλειά... Κατευθείαν σκέφτηκα την χήρα γυναίκα του που δεν πρέπει να είναι ούτε τριάντα και το τρίχρονο παιδάκι τους, ίδια ηλικία με τον Σ. μου... Το δικό μου ποδήλατο κάθεται στην αποθήκη εδώ και πολύ καιρό... Αυτές τις μέρες όλο μου περνούσε από το μυαλό να το πουλήσω... Δεν κατάφερα ποτέ να το εντάξω στην καθημερινότητά μου είτε σαν μέσο μεταφοράς είτε σαν όργανο γυμναστικής... Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα άνετα να οδηγώ στους δρόμους και ο χρόνος ήταν και είναι εξαιρετικά περιορισμένος για ποδηλατάδες σε δάση και εξοχές... Επιμένω, και από σήμερα ακόμα περισσότερο, ότι η Αθήνα τόσο από άποψη γεωγραφικού αναγλύφου, όσο και από άποψη ποιότητας δρόμων και συνολικής απουσίας της ποδηλατικής κουλτούρας, είναι ακατάλληλη για ποδηλάτες... Μακάρι τα πράγματα να ήταν όπως στο Άμστερνταμ ή ακόμα και στα Τρίκαλα και την Κ

Από την Καθημερινή

Μου είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά εδώ και λίγους μήνες αλλά ένιωθα/προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι έπρεπε να δείξω υπομονή... Οι εξελίξεις δεν με δικαιώνουν ούτε για αυτή την απόφασή μου ούτε και γι' αυτή που πήρα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου... Ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίζεται με γοργά βήματα όλο και πιο δεξιά και δείχνει να έχει μοναδικό του στόχο να γίνει ΠΑΣΟΚ στην θέση του ΠΑΣΟΚ, να πάρει μέρος στο παιχνίδι της εξουσίας...  Όταν μιλούσαμε για κυβερνώσα Αριστερά κάποιοι από εμάς δεν είχαμε κάτι τέτοιο στο μυαλό μας... Μια "προοδευτική" φρασεολογία εμπλουτισμένη με τσιτάτα καθωσπρεπισμού (για να μην ξεχνιόμαστε και τρομάζουμε την πελατεία...) δεν λέει κάτι, δεν αλλάζει κάτι... Χρειάζονται πράξεις, έργα, δεσμεύσεις και καθαρά λόγια...  Σκέφτομαι ότι αυτή την απογοήτευση που νιώθω εγώ θα την νιώθουν κι άλλοι και μέσα στην βάση του ΣΥΡΙΖΑ και θα αναρωτιούνται και κάποιοι γιατί φαίνεται να είναι σε κάμψη η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπικ

Ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο ανάγνωσμα  το βιβλίο των  Frederic Bardeau και Nicolas Danet , μια έρευνα πάνω στο διαδικτυακό και κοινωνικό φαινόμενο που λέγεται Anonymous... Το γαλλικό δίδυμο αναζητεί και εντοπίζει τις ρίζες των Anonymous στην κουλτούρα της αμφισβήτησης της δεκαετίας του ΄60 και την κυβερνοκουλτούρα όπως αυτή διαμορφώθηκε ήδη από τα πρώτα βήματα του Internet αλλά και του προγόνου  του, του ARPANET ...  Επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή για το ποιες ήταν οι εκφράσεις του χακτιβισμού πριν από την εμφάνιση των Anonymous και παρουσιάζει το χρονογράφημα της εμφάνισης τους και των γεγονότων εκείνων που οδήγησαν στη διαμόρφωση της μορφής που έχουν σήμερα... Οι Anonymous, ένα διαδικτυακό φαινόμενο της ψηφιακής εποχής, είναι η κυριότερη και πιο προβεβλημένη εκδοχή του κυβερνοακτιβισμού όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα ως ακόμα ένα μέσο επίτευξης κοινωνικών και πολιτικών  διεκδικήσεων πέραν των παραδοσιακών... "Μάστορες" στη διαχείριση της εικόνας και των συμβό

Το παρόν post δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα για τους περισσότερους αναγνώστες αυτού του blog διότι δεν συνηθίζω να αναφέρομαι σε τεχνικά θέματα και τη δουλειά μου συχνά... Άλλοι αναγνώστες που ίσως να έχουν επαφή με το αντικείμενο μπορεί να παραξενευτούν διότι θα τους φανώ ίσως ανακόλουθος... Αυτό το post παίζει τον ρόλο μιας δημόσιας δέσμευσης απέναντι στον εαυτό μου, ένας λόγος να μην τα παρατήσω στα μισά, όπως συνήθως κάνω... Όντας BI Developer δεν υπήρχε απόλυτη ανάγκη να ασχοληθώ με κάποια high level γλώσσα προγραμματισμού... Οι λίγες γραμμές κώδικα που ήταν απαραίτητες μπορούσαν να καλυφθούν από τις αποσπασματικές γνώσεις μου τις οποίες δεν μπήκα στη διαδικασία να αναπτύξω τόσα χρόνια... Οι λόγοι ήταν διάφοροι... Από την μία η φυσική μου απέχθεια για τον πατροπαράδοτο προγραμματισμό, από την άλλη το αντικείμενό μου που απαιτεί γνώσεις στις βάσεις δεδομένων, τα χρόνια πέρασαν και εγώ παρέμεινα στις γνώσεις πασαλείμματα περί προγραμματισμού... Με την πάροδο των χρόνων

Χθες κάναμε την εξέταση Β' Επιπέδου και είδαμε το μπεμπάκι.... Όλα πάνε καλά, ο μπόμπιρας είναι super... Λέω μπόμπιρας διότι επιτέλους κάθισε ήσυχος και είδαμε το φύλο του, θα κάνουμε σετάκι τα αγοράκια, αλίμονό μας αν είναι τόσο ζωηρός όσο είναι μέσα στην κοιλιά... Προσθέτω λοιπόν καινούργιο tag, δεν γίνεται να έχει ο ένας γιος και ο άλλος να μην έχει, θα παρεξηγηθεί...

Ο Μπαλτάσαρ Μπούστος είναι ένας νεαρός Αργεντινός, γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού και οπαδός του Πολίτη της Γενεύης ... Ζει στο Μπουένος Άυρες στις αρχές του ταραγμένου 19ου αιώνα και το πάθος του για ελευθερία και ισότητα  τον οδηγεί ένα βράδυ στο να απαγάγει ένα λευκό μωρό, γιου του προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου, και να το αντικαταστήσει με το μαύρο μωρό μιας συφιλιδικής πόρνης... Μια κλεφτή ματιά στην μητέρα του παιδιού που απήγαγε και τον έκανε να την ερωτευτεί, μια πυρκαγιά, μια τραγωδία και κάπως έτσι ξεκινά η δεκάχρονη ιστορία της εκστρατείας του Μπαλτάσαρ Μπούστος, μιας εκστρατείας προσωπικής αλλά και πέρα από αυτόν... Στο υπέροχο αυτό βιβλίο ο Carlos Fuentes  αφηγείται, μέσα από την ιστορία του Μπαλτάσαρ Μπούστος, την ιστορία της γέννησης των εθνών της Λατινικής Αμερικής... Περιγράφει τα ταραγμένα εκείνα χρόνια της Λατινοαμερικανικής επανάστασης και αναλύει τους λόγους που οδήγησαν στην έκρηξή της αλλά και τις συνθήκες εκείνες που την υπονόμευσαν και δεν την άφησαν ν