Ψαροκόκαλο...

Η συμφωνία που φαίνεται ότι θα υπογραφεί είναι μια ξεκάθαρη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης με τις απαιτήσεις των εταίρων χωρίς μάλιστα να προβλέπει χειροπιαστή εξέλιξη στο θέμα της διευθέτησης του χρέους...  Δικαιώνει τις πολιτικές των Σαμαροβενιζέλων και βάζει ταφόπλακα στο παραμύθι (όπως εξελίχθηκε) του "Πρώτη φορά Αριστερά"...   Τα μέτρα είναι ξεκάθαρα υφεσιακά, στοχεύουν κατά κύριο λόγο και πάλι τους συνήθεις υπόπτους μισθωτούς και συνταξιούχους ενώ μέτρα όπως η προκαταβολή του φόρου της επόμενης χρονιάς για τις επιχειρήσεις θα διώξει και τις τελευταίες που απέμειναν... Η προσωπική μου πρόβλεψη είναι ότι η συμφωνία θα περάσει από τη Βουλή αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί, θα γίνει οικουμενική κυβέρνηση αλά Παπαδήμος και σε ένα χρόνο το πολύ ξανά εκλογές...

...να τα καταφέρνε λέει ο Τσίπρας να επιτύχει μια συμφωνία η οποία θα εξασφάλιζε την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ χωρίς να χρειαστεί να πάρει υφεσιακά μέτρα (περικοπές και μειώσεις μισθών και συντάξεων κυρίως ) και παράλληλα να επιτύχει διακανονισμό του χρέους... Θα εκλεγόταν πρωθυπουργός για τα επόμενα 47 χρόνια με ποσοστά σαν αυτά που έπαιρνε ο Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ ενώ τα υπόλοιπα κόμματα πλην ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η ΝΔ θα εξαφανίζονταν από τον πολιτικό χάρτη... Θα γινόταν εξέχον μέλος του club στο πάνθεον των εθναρχών και των εθνικών ευεργετών στον αιώνα τον άπαντα...

Κυριακή από το πρωί σε ένα σκιερό κήπο ψηλά στην Παλλήνη, έξι οικογένειες, δέκα παιδιά...  Κουβαδάκια στα χώματα, ποδήλατα στο δρόμο, ποδόσφαιρο...  Μια φουσκωτή πισίνα κάτω από τα δέντρα, τα παιδιά να μπαινοβγαίνουν, γέλια και νερά και λάσπες παντού...  Φαγητό κάτω από τα δέντρα, πλαστικά πιάτα, χωρίς μαχαίρια, κεφτεδάκια και παστίτσιο και φέτα και ντοματοσαλάτα, μετά παγωτό σε χωνάκια, μετά πάλι παιχνίδι... Οι μεγάλοι πίνουν μπύρες και κρασιά παγωμένα στην κατάψυξη, ο Θ. κοιμάται στο καρότσι, τα μεγαλύτερα ταράζουν την μεσημεριανή ησυχία με τις φωνές τους κι ενίοτε με τα κλάματα τους... Η ώρα περνάει, πλησιάζει το απόγευμα, τα πρώτα φραπέ κάνουν την εμφάνισή τους, ο Θ. ξυπνάει και θέλει να σκουπίσει την αυλή με την σκούπα ενώ οι αλλαξιές που έχουν φέρει οι μαμάδες μαζί τους εξαντλούνται... Η ζέστη υποχωρεί, περασμένες 6:30, αρχίζουν οι σταδιακές αποχωρήσεις συνοδεία των απαραίτητων οδυρμών των παιδιών που θεωρούν ότι δεν έπαιξαν αρκετά, παρ' όλα αυτά θα

Φαίνεται στα μαλλιά μου που γεμίζουν άσπρες τρίχες, στα κιλά που προστίθενται και δεν φεύγουν, στα παιδιά μου που μεγαλώνουν και παύουν σιγά σιγά να είναι μωρά...  Σκέφτομαι ότι πρέπει να αλλάξω κούρεμα και ντύσιμο, να είμαι πιο "της ηλικίας μου" αφού πλέον κι η εμφάνισή μου έχει αρχίσει να τη δείχνει...  Μετά σκέφτομαι ότι δεν θα το κάνω...  Μεγαλώνω και ασχημαίνω ίσως (ου γαρ έρχεται μόνον) αλλά είμαι ζωντανός και δραστήριος, κάνω το καλύτερο που μπορώ κάθε μέρα και μπορώ να δεχτώ στον εαυτό μου λίγη σκεμπέ ή κάποιες άσπρες τρίχες, πόσο να προσπαθείς και να τρέχεις και να μην βάλεις και μια μπουκιά φαΐ στο στόμα, θα πέσεις κάτω...  Κοντεύω αισίως τα 37 αλλά δεν επιτρέπεται κι ούτε θέλω να το βάλω κάτω επειδή βλέπω τα σημάδια του χρόνου που περνάει...  Περνάω απλά μια κρίση μέση ηλικίας... :)

Απέρριψε την πρόταση των θεσμών η ελληνική κυβέρνηση , οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται...  Προβληματίζομαι πολύ έντονα για το αν οι εταίροι μας θέλουν όντως να βρεθεί μια λύση ή απλά να τιμωρήσουν την Ελλάδα και να την κάνουν παράδειγμα προς αποφυγή για πιθανούς μελλοντικούς μιμητές της...  Δεν θα σχολιάσω τι πήγε σωστά και τι όχι στην τετράμηνη διαπραγμάτευση, αυτά έχουν ήδη ειπωθεί...  Αυτό που έχει για μένα τώρα σημασία είναι η ελληνική κυβέρνηση να πάρει άμεσα μια απόφαση, είτε να συναινέσει και να δεχτεί τις προτάσεις των εταίρων, με ότι αυτό συνεπάγεται, είτε να εκπονήσει άμεσα ένα σχέδιο εξόδου από το ευρώ, με ταυτόχρονη στάση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να μειωθούν στο μέγιστο δυνατό οι συνέπειες μιας χρεωκοπίας...  Η απόφαση πρέπει να παρθεί και να υλοποιηθεί το συντομότερο δυνατό πριν διαλυθεί πλήρως ότι έχει απομείνει από την καταρρέουσα ελληνική οικονομία... Προσωπικά, δεν διακρίνω άλλες εναλλακτικές στην παρούσα στιγμή και κλίνω προς τη δεύτερ

Πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν ειπωθεί για την ιστορική καταγραφή και ερμηνεία των Σταυροφοριών, η συγκεκριμένη καταγραφή είναι κατά τη γνώμη μου η πιο ενδιαφέρουσα από όλες... Σε αυτό το βιβλίο ο Amin Maalouf διηγείται την ιστορία μέσα από τα μάτια των μουσουλμάνων χρονικογράφων της εποχής από την αρχή μέχρι το τέλος... Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η εικόνα που έχουν οι μουσουλμάνοι για τους δυτικούς εισβολείς... Οι "υπηρέτες του Χριστού" έπεσαν σαν λαίλαπα πάνω στους μουσουλμάνους οι οποίοι, κυριολεκτικά απέμειναν αποσβολωμένοι να παρακολουθούν τις φρικαλεότητες που συνέβαιναν... Οι Σταυροφόροι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Αράβων χρονικογράφων της εποχής, δεν δίστασαν να προχωρήσουν σε κανιβαλισμό των ηττημένων κατά τις πολιορκίες της Αντιόχειας και της Μαάρα όταν κινδύνευσαν από λιμό... Δεν σεβάστηκαν καμία από τις υποσχέσεις και τις συνθήκες που δόθηκαν στους αντιπάλους, κάθε αντιπαράθεση κατέληξε σε λουτρό αίματος, λεηλάτησαν ότι υπήρχε και ότι δεν υπ

6 χρόνια είναι πολλά αλλά δυστυχώς τόσα είχα να πάω στο σινεμά... Για την ακρίβεια, έχω πάει στο σινεμα 2-3 φορές αλλά ήταν όλες μαζί με τον Σ. για να δούμε κάποιο παιδικό... Αυτή την φορά όμως, είδα μια ταινία που αρέσει σε μένα, μαζί με ένα φίλο και με μοναδική έννοια το αν θα μου φτάσει το pop corn... Τελικά δεν μου έφτασε αλλά δεν με ένοιαξε καθόλου διότι δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα με ικανοποιούσε τόσο πολύ το "Mad Max: Fury Road" ... Καταπληκτική ταινία, άξιος συνεχιστής των τριών πρώτων που αναπαράγει πιστά, σαν μην έχουν περάσει τριάντα χρόνια, την μοναδική εκείνη ατμόσφαιρα και αισθητική της αποκτηνωμένης ανθρωπότητας του μετα-αποκαλυπτικού μέλλοντος των πρώτων ταινιών... Με ένα καταπληκτικό Tom Hardy που φτιάχνει έναν διαφορετικό Max Rockatansky από αυτόν του Mel Gibson , πιο... mad, κυριολεκτικά!!! Με μια εξαιρετική Charlize Theron , μια γυναίκα χαμαιλέοντα που αν και κουκλάρα πείθει απόλυτα στον ρόλο της μονόχειρης πολεμίστριας που προσπαθεί να

Το πιο δύσκολο πράγμα στο να είσαι γονιός δεν είναι ούτε η κούραση, ούτε τα ξενύχτια, ούτε οι λερωμένες πάνες, ούτε ακόμα η οικονομική επιβάρυνση για κάθε μέλος της οικογένειας... Το πιο δύσκολο πράγμα είναι ότι το μυαλό σου δεν ξεκουράζεται ποτέ, δουλεύει ασταμάτητα, ακόμα και στον ύπνο σου... Για το αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένοι, αν τρώνε, αν πίνουν, αν κοιμούνται, αν παίρνουν όλα όσα χρειάζονται, αν θα γίνουν δυνατοί άνθρωποι με αυτοπεποίθηση, αν, αν, αν... Είναι δύσκολο αλλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά και ζεις με αυτό το βουητό μέσα στο κεφάλι και στο τέλος, μετά από καιρό, σου γίνεται δεύτερη φύση, μαθαίνεις τόσο πολύ να ζεις έτσι που γίνεσαι σαν τους γονείς σου που σε ρωτάνε κάθε μέρα, τώρα που είσαι κοντύτερα στα 40 πια παρά στα 30, αν έχεις φάει κι αν ντύθηκες καλά...

Σκέφτομαι τον αδελφό μου που περνάει ζόρια για ακόμα μια φορά, γιατί η τύχη του γύρισε άλλη μια φορά την πλάτη...  Έχει κάνει κι αυτός τα λάθη του αλλά είναι κι άτυχος, πολύ άτυχος...  Θα μπορούσε κι έπρεπε, να του κάτσει αυτή την φορά η μπίλια στην σωστή θέση...  Δεν ήταν παράλογη η επιθυμία ούτε και απίθανη ακόμα και για τους κωλοκαιρούς που ζούμε...  Τον σκέφτομαι και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να μισήσεις τα πάντα γύρω σου, την κοινωνία, τους άλλους, τον ίδιο σου τον εαυτό όταν σου στερούν τη δυνατότητα να κάνεις σχέδια για το μέλλον...  Είναι εύκολο, απλά αφήνεσαι και συμβαίνει αλλά δεν πρέπει να το αφήσεις να συμβεί γιατί πέφτεις στην λακκούβα της μιζέριας κι άντε μετά να ξαναβγείς...  Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, σφίγγεις τα δόντια, σηκώνεσαι και συνεχίζεις, γιατί αυτό σου μένει και αυτό πρέπει να κάνεις...

Βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 14/5 και θα την δω σίγουρα στο σινεμά και σε 3D... Σπάνια ανυπομονώ τόσο πολύ για μια ταινία...

Σε συνέχεια του προηγούμενου post και σε συνδυασμό με την επικαιρότητα, ένα ισοδύναμο μέτρο το οποίο θα μπορούσε να προταθεί στην τρόικα... ωωω, με το συμπάθειο, στους θεσμούς, είναι η επιβολή αυστηρότατου προστίμου σε οποιονδήποτε πετάει σκουπίδια στο δρόμο, εκτός των κάδων σκουπιδιών που τοποθετούν οι δήμοι...  Σκεφτείτε αν το κράτος έπαιρνε 1 € για κάθε πεταμένο αποτσίγαρο, χαρτάκι, κουτί αναψυκτικού, και ότι άλλο, η Ελλάδα θα εξοφλούσε τα χρέη της καθώς και τα χρέη των υπολοίπων χωρών της Βαλκανικής... Άσε που θα επωφελούνταν και το περιβάλλον... Ελπίζω πραγματικά να διαβάζει κάποιος από το Υπουργείο Οικονομικών αυτό το blog διότι πιστεύω ότι έχω βρει την λύση για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας...

Αυτό είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που φτιάξαμε προχθές στην Πεντέλη... Το πήρα φωτογραφία να το θυμόμαστε γιατί είναι το πρώτο που φτιάχνουμε κι οι τέσσερις μας...  Υπήρχαν κι άλλα πράγματα στο περιβάλλον που ίσως θα έπρεπε κι αυτά να αποθανατιστούν αλλά μου έφτανε μια φορά το πόσο "φούντωσα"...  Δίπλα σε μια παιδική χαρά, έξω από τον οικισμό, εκεί που σταματήσαμε το αυτοκίνητο, εμείς κι άλλοι σαν κι εμάς, υπήρχαν διάσπαρτα από αποτσίγαρα, κουτιά αναψυκτικών,  κόπρανα και χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας μέχρι σελοφάν από συσκευασίες προφυλακτικών καθώς το σημείο, προφανώς, θεωρείται καλή "καβάντζα"...  Είναι τόσο ευδιάκριτο το αποτύπωμα από το πέρασμα του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον που σοκάρει, κανένας άλλος έμβιος οργανισμός επί της γης δεν πλησιάζει τα  "κατορθώματα" του... Ο άνθρωπος και δη ο νεοέλληνας, είναι μια ανοιχτή πληγή για την ισορροπία και την καλή λειτουργία του πλανήτη ο οποίος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς αυτόν...

2 χρόνια πριν τέτοια μέρα, γύρω στις 9 το πρωί, γεννήθηκες... Στις πρώτες μας κοινές φωτογραφίες φοράω χειρουργική μάσκα γιατί ήμουν λίγο άρρωστος και φοβόμουν ότι θα σε κολλήσω... Σαν μωράκι ήσουν το πιο ήσυχο μωρό του κόσμου, καθόσουν στην αγκαλιά ή στο καρεκλάκι με τις ώρες και δεν ακουγόσουν, μόνο ύπνο, φαΐ και γέλιο...  Τώρα έχεις μεγαλώσει κι είσαι ένα παιδάκι/κεφτεδάκι γεμάτο ζωή κι ενέργεια που όλοι ξέρουν κι αγαπούν, είσαι η μασκότ του παιδικού σταθμού, ένας "αήτης μεγάλος"(=αλήτης μεγάλος) , η χαρά της ζωής, της δική μου, της μαμάς σου, του αδελφού σου που υπεραγαπάς περισσότερο απ' όλους σε αυτό τον κόσμο...  Σε αγαπώ πολύ, Θ. μου, χρόνια σου πολλά!

«...όλοι εσείς, αστυνομικοί, δικαστές, δικηγόροι, φύλακες, γιατροί, επιτροπές, συγγραφείς, ενώσατε της δυνάμεις σας προσπαθώντας να βρείτε τη γιατρειά για το έγκλημα, τα αίτια και τα αποτελέσματά του. Με όλη αυτή τη συσσωρευμένη γνώση και τη δύναμη που διαθέτετε, δεν καταφέρατε απολύτως τίποτα, εκτός –ίσως- από το να κάνετε τα πράγματα χειρότερα. Η κοινωνία είναι αυτή που δημιουργεί το έγκλημα, η κοινωνία είναι αυτή που το διαιωνίζει. Είμαι 36 χρονών και υπήρξα εγκληματίας όλη τη ζωή μου. Έχω 11 καταδικαστικές αποφάσεις. Έχω περάσει 20 χρόνια από τη ζωή μου στις φυλακές. Γνωρίζω γιατί είμαι εγκληματίας. Είμαι επειδή γνώρισα τη βία του ισχυρού από πολύ νωρίς. Και προτίμησα να γίνω εγώ ο ισχυρός. Έχω παραβιάσει κάθε νόμο που έχει υπάρξει, θα παραβίαζα και άλλους τόσους αν υπήρχαν...» Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Carl Panzram  ενός ανθρώπου απειλή για οποιονδήποτε περπάτησε ποτέ σε αυτή τη γη... Οι πράξεις του και τα εγκλήματά του ήταν ιδιαίτερα ειδεχθή και ασυγχώρητα διαβάζο

Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα στην πράξη ότι το να μιλάς χαμηλόφωνα με σταθερό τόνο φωνής εκπέμπει μια ηρεμία η οποία είναι μεταδοτική... Το δοκιμάζω και στα παιδιά μου τις τελευταίες μέρες και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι επιδρά θετικά στην συμπεριφορά τους...  Σκέφτομαι ήδη ταξίδια και διακοπές, έξω από το παράθυρο ο ήλιος λάμπει κι εγώ σκέφτομαι το πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι σε μια παραλία και να πίνω τον καφέ μου... Οι υποχρεώσεις έχουν μαζευτεί η μια πάνω στην άλλη τον τελευταίο καιρό και ο χρόνος είναι είδος πολυτελείας... Ο λόγος είναι ότι τα μαθήματα που παρακολουθώ on line για να πάρω ένα δίπλωμα εξειδίκευσης απαιτούν προσπάθεια και χρόνο... Νιώθω σαν ξεφούσκωτο λάστιχο (πάλι), νομίζω ότι θα πατήσω λίγο φρένο, ας καθυστερήσει η απόκτηση του διπλώματος, δεν χάθηκε κι ο κόσμος...(;) Αλήθεια, δεν χάθηκε; Δεν θα χαθεί μέχρι τις 30 Ιουνίου; Θα πτωχεύσει η χώρα ή θα την σώσει ο Γιάνης με το ένα ν; Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια, πάντα βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

Τι γίνεται όταν μια κοινωνία εξωραΐζει το παρελθόν της και κρύβει τις βρωμιές της κάτω από το χαλί; Τι γίνεται όταν ένας άνθρωπος αρνείται εκούσια ή ακούσια να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του κατά πρόσωπο; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η έκρηξη που θα επαναφέρει στο προσκήνιο διογκωμένο κάθε πρόβλημα και μυστικό του παρελθόντος, θα είναι σφοδρή... Στο τρίτο κατά σειρά βιβλίο του  Jo Nesbø  με πρωταγωνιστή τον Harry Hole , o Νορβηγός συγγραφέας ξεκινά την αποδόμηση του σκανδιναβικού ονείρου που συνέχισε και σε μεταγενέστερα βιβλία του... Πυρήνας της υπόθεσης είναι η εν πολλοίς αποσιωπημένη εθελοντική συμμετοχή πολλών Νορβηγών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Ναζί και η προσπάθεια να καθαριστεί αυτός ο λεκές στην ιστορία της Νορβηγίας, μεταπολεμικά, γρήγορα και αθόρυβα... Παράλληλα παρακολουθούμε τον έρωτα μιας Αυστριακής νοσοκόμας κι ενός Νορβηγού τραυματία πολέμου στη βομβαρδιζόμενη από τους Συμμάχους Βιέννη... Επιστρέφοντας στο παρόν συναντάμε και πάλι τον  Harry Hole  ν

Βρέθηκα εκεί από μια παρεξήγηση και παρέμεινα από περιέργεια... Είδα θλιβερές φιγούρες να προσπαθούν να σε πείσουν ότι κρατάνε το μυστικό για τα πλούτη και άλλες εξίσου θλιβερές να ακούνε με προσοχή, είτε εξαιτίας της αφέλειας είτε εξαιτίας της ανάγκης... Μια ρουτίνα που φαίνεται να έχει επαναληφθεί πολλές φορές... Αισθάνθηκα άσχημα που παρακολουθούσα αποστασιοποιημένος χωρίς να συμμετέχω παρά μόνο με την φυσική μου παρουσία... Αισθάνθηκα άσχημα που η παρουσία μου και η στάση μου ίσως να δημιουργούσε τρύπες στο όνειρο που κάποιοι φαινόντουσαν ότι ήθελαν να πιστέψουν, γιατί αν δεν το πίστευαν τους περίμενε η απελπισία... Έφυγα στην μέση της παρουσίασης ενώ οι οικοδεσπότες μας ανέλυαν το πως ζουν και βγάζουν λεφτά από τη δραστηριότητά τους, χωρίς να καταφέρνουν όμως να κρύψουν την αγωνία από τα μάτια τους... Ένα χαμένο πρωινό...

Σήμερα σε μια συζήτηση που είχα για την σχέση μου με τα παιδιά μου μού είπαν ότι είναι πολύ τυχερά που με έχουν πατέρα...  Σπάνια έχω νιώσει πιο περηφανος από εκείνη την στιγμή που ειπώθηκε αυτη η κουβέντα, ούτε παράσημο να μου είχαν καρφιτσώσει στο στήθος...

Στην Ελλάδα λέμε, "τα εν οίκω μη εν δήμω" , δηλαδή ότι γίνεται μεσα στο σπίτι, μένει μέσα στο σπίτι... Στην Ολλανδία η συντριπτική πλειοψηφία των σπιτιών έχει τεράστια παράθυρα, χωρίς παντζούρια, οι κουρτίνες είναι δε σπάνια κλειστές... Ο κουνιάδος μου μού είπε ότι αυτό οφείλεται τόσο στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν κάθε αχτίδα ήλιου όσο και στο γεγονός ότι στην Ολλανδία, μια κάποτε θαλασσοκράτειρα χώρα, οι γυναίκες των ναυτικών που έλειπαν σε μακροχρόνια ταξίδια, έπρεπε να αποδεικνύουν καθημερινά την τιμιότητά τους αποδεικνύοντας ότι δεν είχαν τίποτα να κρύψουν... Με εντυπωσίασε πολύ αυτή η ιστορία, το πόσο διαφορετικές αντιλήψεις και συνήθειες δημιουργούνται σε κάθε χώρα ανάλογα με τις αντικειμενικές ανάγκες και συνθήκες...

Έχω να ταξιδέψω στο εξωτερικό από το Γενάρη του 2009 οπότε και πήγα με την Μ. στην Ρώμη, νέο, φρεσκοπαντρεμένο ζευγαράκι τότε...  Αύριο, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα ταξιδέψουμε ξανά στο εξωτερικό, εγώ κι η Μ., μαζί με τα αγόρια και θα πάμε στην Ολλανδία, στην Ουτρέχτη όπου μένει ο αδερφός της Μ. μόνιμα τα τελευταία 2 χρόνια... Δεν κρύβω ότι έχω άγχος καθώς τόσα χρόνια εντός των συνόρων είναι σαν να ταξιδεύω και πάλι για πρώτη φορά και έχει ξυπνήσει ο βλάχος (με την κακή έννοια) μέσα μου αλλά και γιατί φοβάμαι ότι ένα τρίωρο ταξίδι με το αεροπλάνο και τα παιδιά μπορεί να είναι πολύ κουραστικό...  Θέλω κι ελπίζω όλα στο τέλος να είναι τέλεια και καταπληκτικά... Καλό μας ταξίδι!

Στον πυρήνα του μοντέρνου δράματος για το οποίο χύνονται δάκρυα αγνών και όχι τόσο αγνών προθέσεων, βρίσκονται δύο χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, το πρώτο είναι η (μη) ανοχή στο διαφορετικό και το δεύτερο είναι το παγιωμένο και οριζόντιο αίσθημα της ατιμωρησίας...  Το πόσο άντρας ή όχι είναι κάποιος, όμορφος ή άσχημος, λευκός ή μαύρος και η βεβαιότητα ότι θα τη γλυτώσεις αν τον χλευάσεις, τον εξευτελίσεις και τον περιφρονήσεις γι' αυτό που είναι... Θα καθαρίσει ο βουλευτής του νομού, ο μπάτσος αδερφός της μάνας σου, ο αρχιμανδρίτης που πίνει καφέ με τον πατέρα σου...  Η ουσία είναι ότι σιωπηλά αλλά ξεκάθαρα επιβραβεύεται αυτή η ατιμωρησία, θεωρείται μάγκας ο νταής και παλικάρι, όπως μάγκας θεωρείται αυτός που κλέβει την εφορία, κι αυτός που παρκάρει στο πεζοδρόμιο πάνω στην ράμπα των τροχήλατων κι αυτός που σου κλέβει την θέση στην ουρά για το ταμείο...  Αυτοί είμαστε...

Τα αγόρια έχουν ξυπνήσει αργά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, φοράνε τις πυτζάμες τους κι είναι ξυπόλυτοι...  Έχουμε πάρει το ραδιόφωνο στο δωμάτιο του Σ., ακούμε μουσική και χορεύουμε... Ο Θ. ανακαλύπτει κάποια ξεχασμένα μπαλόνια μέσα στο συρτάρι του Σ., φουσκώνουμε δύο μεγάλα και κάνουμε κεφαλιές...  Τα παιδια γελάνε και ξεφωνίζουν... Είμαστε μόνοι μας πάνω στον κόσμο, μόνο οι τρεις μας...  Η ευτυχία είναι στιγμές...

Απόγευμα Παρασκευής, γυρνάω από το γυμναστήριο και αφήνω το κινητό με τα ακουστικά πάνω στο τραπέζι...  Ο Σ. βρίσκει την ευκαιρία να το πάρει γιατί θέλει να ακούσει μουσική και να φορέσει τα ακουστικά την ίδια επιθυμία όμως έχει κι ο Θ. (ότι θέλει ο μεγάλος, θέλει κι ο μικρός... ) και για να αποφύγω την "αιματοχυσία", προτείνω στον Σ. , και το δέχεται, να βγάλει τα ακουστικά και να ακούσουμε μουσική όλοι μαζί από το μεγάφωνο...  "Να χορέψουμε κιόλας, μπαμπά" , μου λέει, "αυτά που χόρευες όταν ήσουν μικρούλης" (τα ξέρει γιατί τα βλέπαμε κάποτε μαζί στο YouTube), όπερ και εγένετο...  Ο Θ. ακολουθεί πιστά, φυσικά, έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να "μπιστάμε" κι οι τρεις μέσα στην κρεβατοκάμαρα με το κινητό να παίζει, με όσο περισσότερη ένταση του επέτρεπε το μεγάφωνο του, Astral Projection - "People Can Fly" , σχεδόν 20 χρόνια μετά που τους άκουσα live για πρώτη φορά στο Battery...  Το τι φιγούρες κάνανε και οι δύο δεν περιγράφετ

Το 'χω στην άκρη της γλώσσας μου και διστάζω να το πω, όχι ακόμα... Κυρίως γιατί θέλω να μην κρίνω εν θερμώ και ακόμα πιο κυρίως διότι αν το παραδεχτώ φοβάμαι ότι θα εκπέσω στον κυνισμό και τον συντηρητισμό...  Δεν με πείθει η όλη προσπάθεια, δεν βλέπω συγκεκριμένο στόχο, δεν βλέπω μέθοδο, λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, πασαλείμματα κι εξυπνακισμοί ουκ ολίγες φορές... Έχω μπει στην χρονομηχανή και πάλι, είναι ξανά 2010 ή 2011 και τα δελτία ειδήσεων με εξοργίζουν ή με καταθλίβουν, έχει έρθει και πάλι η ώρα να τα κόψω...  Τα θηρία εν τω μεταξύ περιμένουν ήσυχα την ημέρα που θα ανοίξει η πόρτα του κλουβιού τους αφήνοντας όλους του υπόλοιπους να κάνουν τη δουλειά για αυτούς, "κοιμούνται" κι η τύχη τους δουλεύει... 

Σήμερα ο Σ. μου έγινε 5 χρονών, ένας άντρας μεγάλος που έκανε και πάρτυ σε παιδότοπο όπου κάλεσε τους φίλους του και το κορίτσι του...

Όταν σου είπα το πόσο καλά πέρασα σε μια έξοδο με παλιούς συμμαθητές που έγινα σταφίδα από το ποτό μου είπες μισοσοβαρά μισοαστεία (περισσότερο μισοσοβαρά) ότι δεν μπορώ να κάνω τέτοια διότι είμαι πατέρας και οικογενειάρχης... Τον τελευταίο μήνα με έχεις ζαλίσει με τις αγορές που μας βλέπουν σαν μπατίρηδες, την αξιοπρέπεια του οφειλέτη και τις κωλοτούμπες... Έχεις γίνει σαν τον κυρ Παντελή του τραγουδιού και στο έχω πει αλλά δεν ακούς...

Ανέκαθεν πίστευα για τον εαυτό μου ότι έχει μια εξαιρετικά καλή σχέση με το χρήμα... Πάντα το υπολόγιζα, πάντα φρόντιζα να έχω στην τσέπη, να έχω και στην άκρη, συχνά σκεφτόμουν με κάποια ντροπή για μένα ότι είμαι δούλος του... Έχω πάρει αποφάσεις στη ζωή μου με γνώμονα το χρήμα, όπως οι σπουδές που έκανα και αυτές που δεν έκανα, όταν όμως ερχόταν η ώρα να διαλέξω μεταξύ του χρήματος και κάτι άλλου (οικογένεια, ελεύθερος χρόνος, πραγματική ποιότητα ζωής, αξιοπρέπεια) πάντα διάλεγα το άλλο... Έχω γυρίσει την πλάτη σε αρκετά χρήματα στη ζωή μου γιατί δεν θα μπορούσαν να συνδυαστούν με άλλα πράγματα που εγώ θεωρώ προτεραιότητες...Αυτά είναι από τα όχι που έχω πει στη ζωή μου για τα οποία είμαι περήφανος, τα όχι άλλωστε χτίζουν χαρακτήρες κι όχι τα ναι...  Όταν ήμουν φοιτητής είχα δουλέψει για ένα project σε μια κινηματογραφική εταιρεία με συμφωνία να πληρωθώ 50000 δραχμές... Η δουλειά έγινε στην ώρα της αλλά ο μισθός καθυστέρησε τρεις μήνες και μόνο μετά από κυνηγητό και απειλές...

Τέλειωσα το σχολείο το 1996, τους περισσότερους συμμαθητές μου δεν τους ξαναείδα από τότε, έμεινα με την εντύπωση που είχα σχηματίσει για καθέναν από τότε...  Πριν από δύο εβδομάδες έγινε reunion της τάξης μου, πήγα και πέρασα πάρα πολύ καλά...  Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι το πόσο διαφορετικοί από αυτό που εγώ νόμιζα ότι ήταν, είναι πολλοί από τους πρώην συμμαθητές/συμμαθήτριές μου...  Πόσα ενδιαφέροντα και ευαισθησίες και μελλοντικά επιτεύγματα κρύβονταν πίσω από τις εφηβικές περσόνες τους ή που δεν κρύβονταν αλλά εγώ ήμουν ανίκανος να τα δω ή δεν ήθελα να τα δω...  Αναρωτιέμαι αν προκάλεσα κι εγώ τις ίδιες σκέψεις σε αυτούς, αν οι προσδοκίες τους για μένα από τότε επιβεβαιώθηκαν ή όχι...

Την πρώτη φορά που το ξεκίνησα ήταν στις αρχές Νοεμβρίου... Διάβασα καμιά εκατοσταριά σελίδες και το σταμάτησα, κάτι δεν πήγαινε καλά, δεν τράβαγε...Το ξαναέπιασα από την αρχή με την νέα χρονιά και το προσπάθησα μέχρι και πριν από 2-3 μέρες, διάβασα περίπου 250 σελίδες... Η αίσθηση ίδια, δεν ήταν ψυχαγωγία ήταν καταναγκασμός και γι' αυτό το σταμάτησα, δια πάντως αυτήν την φορά (;)... Δεν προσπαθώ να ακυρώσω το έργο του Αλεξάνδρου , δεν είμαι σε θέση άλλωστε, απλά δεν κατάφερε ποτέ να μου "μιλήσει" αυτό το βιβλίο... Η χειρόγραφη ομολογία ενός μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού, ενταγμένου σε μια ειδική ομάδα με αποστολή την μεταφορά ενός μυστηριώδους κιβωτίου από μια πόλη σε μια άλλη με κούρασε αφάνταστα... Η κλειστοφοβική, καυκική θα μπορούσα να την πω, ατμόσφαιρα που δημιουργεί δεν διασώζει το βιβλίο από το γεγονός ότι αναμασά τα ίδια και τα ίδια κάνοντας διαρκώς κύκλους και επαναλήψεις γύρω από την περιγραφή των γεγονότων... Στόχος του συγγραφέα είναι να καταγγείλε

Χθες το πρωί ξύπνησα στις 7:30, με ξύπνησαν τα παιδιά μου... Σηκώθηκα, πλύθηκα, πήρα τον καφέ μου στο χέρι και πήγα super market... Γύρισα, τακτοποίησα τα πράγματα και πήρα τα παιδιά και την Μ. και πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα Αγίας Παρασκευής για να κάνουμε αίτηση διαβατηρίου για τον Θ. ... Μετά το τμήμα πήγα στο ΚΕΠ της Αγίας Παρασκευής για να επικυρώσω κάποια αντίγραφα... Μετά πήγα σε κατάστημα οπτικών για να επιδιορθώσω τον βραχίονα των γυαλιών μυωπίας μου που μου κατέστρεψε ο Θ. το πρωί όταν ήρθε να με ξυπνήσει... Μετά πήγα γυμναστήριο... Μετά ξαναπήγα super market για να πάρω κάποια πράγματα που δεν υπήρχαν στην λίστα το πρωί όταν πήγα για πρώτη φορά... Γύρισα στο σπίτι (ήμουν μόνος, η Μ. είχε πάρει τα παιδιά για κάτι δουλειές), έβαλα το μεσημεριανό των παιδιών στον φούρνο να ετοιμάζεται και έκανα μπάνιο... Η Μ. και τα παιδιά γύρισαν, έφαγαν, έβαλαν τις πυτζάμες και έπεσαν για ύπνο... Έφαγα στα όρθια (κυριολεκτικά) και βοήθησα λίγο την Μ. να τ

Όταν ένα χρόνο πριν τοποθετήθηκα στην θέση που είμαι τώρα έπεσα να πεθάνω... Ένα εντελώς νέο για μένα αντικείμενο, η εμπειρία 9 χρόνων πήγαινε στράφι, ήμουν πάλι junior developer στα 36...  Η χρονιά ήταν ζόρικη, είχε πολύ δουλειά, πολύ άγχος, αρκετές συγκρούσεις, πολλά ψυχολογικά ups and downs κοιτώντας όμως προς τα πίσω αυτές τις μέρες συνειδητοποίησα ότι ήταν μια πολύ καλή χρονιά...  Το νέο αντικείμενο μου άρεσε πολύ και είναι το πλέον hot στον χώρο της Πληροφορικής με πολύ μεγάλη ζήτηση...  Έμαθα και έκανα πολλά καινούργια πράγματα, βούτηξα στα βαθιά, κολύμπησα και μου άρεσε...  Τόσο πολύ που αν πλέον μου πεις να επιστρέψω σε αυτό που έκανα μέχρι πριν ένα χρόνο πιθανότατα θα απαντήσω αρνητικά...  Τόσο πολύ που κάθισα ξανά στα θρανία (έστω και εικονικά) μετά από τόσα χρόνια και παρακολουθώ κάποια courses online που θα μου δώσουν εξειδίκευση και επιπλέον skills για τη δουλειά μου...  Παράλληλα βρίσκομαι σε μια ευρύτερη φάση δραστηριοποίησης, ξεκίνησα γυμ

Αν και δεν τον ψήφισα τελικά, χάρηκα την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ...  Ο λόγος που δεν τον ψήφισα είναι η ασάφεια σε θέσεις του στο καυτό θέμα του μνημονίου και ότι έχω βαρεθεί την απογοήτευση σε περίπτωση που δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις του... Φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο θα με οδηγούσε στην παραίτηση από την όποια, μικρή, ενασχόληση έχω με τα κοινά και μετά θα μεμφόμουν τον εαυτό μου...  Θα χαρώ να μου αποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έκανα λάθος που δεν τον στήριξα, αληθινά μακάρι...  Αυτό που εγώ περιμένω από αυτόν είναι να εξαλειφθεί (στο μέτρο του δυνατού) η κοινωνική εξαθλίωση στην οποία καταδικάστηκαν πολλοί συμπολίτες μας τα χρόνια που μας πέρασαν και να γίνει μια έστω τυπική διαπραγμάτευση της ιστορίας δάνειο/μνημόνιο/χρέος που θα καταλήξει σε μια ευνοϊκότερη κατάσταση για την χώρα και τους ανθρώπους της...  Ανάπτυξη και success story με ξενηστικωμένους πολίτες δεν γίνεται, αυτά τα δύο πάνε χέρι χέρι... Η χώρα χρειάζεται αλλαγές και όχι μόνο διαρθρωτικές, δεν πιστεύω ότι θα γίνουν

Δεν ξέρω αν φταίνε τα χρόνια που περνάνε, που γερνάω και γίνομαι νοικοκύρης, τα όσα έχω περάσει εγώ κι όλοι οι Έλληνες ή η κούραση του να απογοητεύεσαι ξανά και ξανά... Η ουσία είναι ότι δεν πιστεύω κανέναν, κανένας δεν με πείθει, ούτε από τους μικρούς, ούτε από τους μεγάλους, για πρώτη φορά την Κυριακή θα μπω στο παραβάν με τόσο βαριά καρδιά...  Δεν πιστεύω την ΠΑΣΟΚοΝΔ για ευνόητους λόγους, δεν πιστεύω τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί μου βρωμάει ΠΑΣΟΚιλα άλλων εποχών και με μπερδεύουν τα ήξεις αφίξεις... ΑΝΕΛ, Ποτάμι,, ΚΙΔΗΣΟ και ΔΗΜΑΡ δεν θέλω, απλά, [*] και όσον αφορά το ΚΚΕ και αριστερότερα, προσωπικά έχω ξεπεράσει τον σταλινισμό και πιστεύω ότι την επανάσταση και τον σοσιαλισμό δεν μπορούν να τον φέρουν οι εκλογές και αν τον έφερναν τα κόμματα αυτά δεν θα ήξεραν τι να τον κάνουν... Κατά πάσα πιθανότητα θα ψηφίσω με την λογική του μη χείρον βέλτιστον αν και πάντα υποστήριζα ότι η ψήφος πρέπει να είναι θετική κι όχι αρνητική...  Ψέματα δεν θα πω, θα χαρώ να πέσει η κυβέρνηση των Σαμαρομ

Πέρασαν 6 χρόνια από την 18η Ιανουαρίου 2009 οπότε και ανέβηκε για πρώτη φορά το "Ψαροκόκαλο" στον αέρα... Κάθε του post κι ένα  bookmark της ζωής μου... Φέτος για πρώτη φορά, δεν γιορτάζω μόνο τα γεννέθλια του "Ψαροκόκαλου" αλλά και τη γιορτή του Θ. μου, εκτός από το πνευματικό παιδί μου και το βιολογικό.... Χρόνια πολλά και καλά και στους δύο... :)

Ο παιδικός εφιάλτης που με βασάνιζε για χρόνια, που τον θυμάμαι από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είναι ο εξής:  Ένα ανθρωπόμορφο πλάσμα με γαμψά νύχια στα πόδια και τα χέρια, με κέρατα και μυτερά δόντια, έρχεται πάνω από το κρεβάτι μου την νύχτα ή πετιέται μέσα από τις πρασιές, πίσω από το άγαλμα, στην πλατεία που με έχουν πάει οι γονείς μου βόλτα... Η εικόνα του με κυνηγούσε για χρόνια στον ύπνο και στον ξύπνιο μου σε βαθμό που μεγαλώνοντας μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να σκεφτώ αν ήταν όντως πλάσμα του υποσυνείδητου μου ή όχι... Εξαιτίας του φοβόμουν για χρόνια το σκοτάδι, κυρίως μέσα στο σπίτι και ακόμα και τώρα που έχω γίνει ο ίδιος πατέρας νιώθω άβολα όταν είμαι σε εντελώς σκοτεινά δωμάτια... Πριν από λίγες μέρες κι εντελώς τυχαία, συνειδητοποίησα ποια ήταν η πηγή του φόβου μου, τι γέννησε αυτόν τον εφιάλτη... Στο πατρικό μου υπήρχαν διάφορες μικρές εικονίτσες αγίων από αυτές που πολλές φορές βάζουν στα δωμάτια των παιδιών για να τα "φυλάνε", μπο

Μεγάλη κουβέντα από τον μακαρίτη @Contrabbando ...

Η αλήθεια είναι μία... Το μόνο πράγμα που μπορεί πραγματικά να σε βγάλει από το αναγνωστικό black out είναι μόνο ένα βιβλίο...  Ένα βιβλίο που θα σου αρέσει πάρα πολύ, που θα σε συνεπάρει και δεν θα μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου... Δεν σημαίνει ότι μέχρι αυτό το ένα βιβλίο δεν διάβαζες καλά βιβλία αλλά αυτό το ένα είναι το κάτι άλλο, είναι αυτό που ξεκλειδώνει το μυαλό και σε γεμίζει ξανά επιθυμία για βιβλία... Οι "Κατσαρίδες" είναι το δεύτερο, χρονολογικά, βιβλίο της σειράς του Hary Hole ... Ένα χρόνο μετά τα όσα έγιναν στο Σίδνεϊ κι ενώ μάχεται καθημερινά με τα δικά του φαντάσματα, ο Hary καλείται να ταξιδέψει στην Ταϊλάνδη και να βοηθήσει την τοπική αστυνομία στην εξιχνίαση της δολοφονίας του Νορβηγού πρέσβη... Η υπόθεση περιπλέκεται από την αρχή καθώς στο αυτοκίνητο του εκλιπόντος ανακαλύπτεται παιδοφιλικό φωτογραφικό υλικό... Κανένας δεν μοιάζει να λέει την αλήθεια και ο Hary καλείται να λύσει μια υπόθεση που έχει πολλές προεκτάσεις και με μεγάλο προσ

Η πρώτη μέρα στο γραφείο για την καινούργια χρονιά ήρθε να μου χαρίσει ένα ωραιότατο υπόσφαγμα , πολύ δουλειά, μια καλή αναποδιά που δεν θα μου επιτρέψει να σχολάσω για αρκετές ώρες ακόμα κι ένα γερό πονοκέφαλο από την ένταση...  Δεν το λες και ιδανικό ποδαρικό, αν ισχύει  ότι η κάθε χρονιά είναι σαν την πρώτη μέρα της (στο γραφείο στην προκειμένη περίπτωση), το 2015 δεν θα είναι καθόλου ευοίωνο...  Αντιπαρέρχομαι, παρ' όλα αυτά, του κύματος κακοτυχίας που με κουκούλωσε και εύχομαι καλή χρονιά με υγεία, ευτυχία και αγάπη... Θα την παλέψουμε και φέτος, θα τα καταφέρουμε... :)