Psychotherapy Session #1...

Λένε ότι ουσιαστικά δεν μεγαλώνεις αν δεν κάνεις παιδιά και αν δεν πεθάνουν οι γονείς σου... Ελπίζω να περάσουν αρκετά χρόνια ακόμα μέχρι να βιώσω το δεύτερο, το πρώτο, Θεού θέλοντος, θα το ζήσω σε κανά δίμηνο... Αρκετό καιρό τώρα, νιώθω μια "τρικυμία εν κρανίω" , που λένε, το μυαλό μου εργάζεται υπερωρίες, όλο σκέφτεται... Πάντα σκεφτότανε πολύ, το μυαλό μου έχει εργαστεί πολύ στη ζωή του αλλά τόσο δρωτάρι έχει να ρίξει από την εφηβεία μου... άρα μεγαλώνω!!! Ο ερχομός του μπέμπη προφανώς έχει λειτουργήσει σαν καταλύτης και έχουνε βγει πάρα πολλά πράγματα στην επιφάνεια που ήταν καλά κρυμμένα ή επιμελώς παραμελημένα... Μάλλον το ακούραστο μυαλό μου σκεπτόμενο τι ζόρια έχει να τραβήξει με τον ερχομό του διαδόχου, αποφάσισε να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς που εκκρεμούν, τα ανεξόφλητα γραμμάτια... Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει πολύ γραμμάτιο απλήρωτο και σε πολλές μεριές... Πολλές μικρές ή μεγάλες παραχωρήσεις που έγιναν γιατί τότε έμοιαζε σωστό αλλά άφησαν κάτι τις, κάτι μικρά σκουπιδάκια, τα οποία μαζεύτηκαν και έχουν κάνει κατάληψη... Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς τώρα επειδή έτσι σου 'ρθε να πας να τους πιάσεις ένα ένα και να τους πεις, "Θυμάσαι τότε που έγινε αυτό; Ε, λοιπόν αυτό με είχε πειράξει πολύ!"... "Χέστηκα!", θα σου πει κι ο άλλος, "Ας είχες αρνηθεί ή ας είχες μιλήσει τότε, τι με σκοτίζεις τώρα;" και θα έχει και δίκιο...κι όχι μόνο θα έχει δίκιο αλλά στο τέλος θα καταλάβεις, διότι δεν είσαι κανένα ζωντόβολο, ότι...εσύ φταις...εγώ δηλαδή! Ας είχα κάνει αλλιώς, ας είχα ρίξει κι ένα σταυροκάντηλο κι ένα άντε γαμήσου... Aς είχα χειριστεί καταστάσεις πιο έξυπνα, πιο πονηρά... Δεν το έκανα όμως και τώρα βράζω στο ζουμί μου... Ο μπέμπης όμως είναι καθ' οδόν κι εγώ πρέπει να βρω την άκρη, δεν χρωστάει τίποτα το παιδί να υπομένει τα ψυχολογικά τα δικά μου, δεν θα τον κάνω stress ball, δεν χρωστάει τίποτα επειδή είναι ο πατέρας του (λίγο) μαλάκας... Κάποιος θα πει, "Γιατί δεν μιλάς σε κάποιον δικό σου άνθρωπο, κάποιον επαγγελματία ίσως;"... Εντάξει, basta, δεν είμαι (τόσο ) ψυχασθενής, απλά μεγαλώνω κι είμαι μπερδεμένος και δεν ξέρω τι μου γίνεται και μου φταίνε όλοι αλλά αγχώνομαι αν είναι καλά και αν τους έχω στενοχωρήσει (γαμώ το ενοχικό μου σύνδρομο!) και δεν γουστάρω να τα πω σε κανέναν face to face διότι το ενδιαφέρον τους με αγχώνει χειρότερα και γιατί δεν γουστάρω να μιλάω για μένα, period... Οπότε τι μένει; Το blog μου!!! Αυτός ο υπέροχος, μικρός χώρος ξεβρακώματος, όπου η ανωνυμία σου δεν είναι εντελώς εξασφαλισμένη διότι κάποιοι σε μυρίστηκαν ποιος είσαι και σε κάποιους άλλους το είπες εσύ (μαλάκα) αλλά σου παρέχει τουλάχιστον τη δυνατότητα να εξομολογείσαι χωρίς να βλέπεις τον "παπά", όπως οι Καθολικοί... Αυτό μου κάνει στην παρούσα φάση οπότε...Welcome "Psychotherapy Sessions"! Όσο έχω διάθεση για ξεβράκωμα, εξακολουθώ να μην ξέρω τι μου γίνεται και δεν βαριέμαι, θα συνεχιστούν, ειδάλλως θα τα φάει το μαύρο σκοτάδι...

Σχόλια

  1. μην ανησυχείς, θα σου περάσει. όταν έρθει το μωρό σιγά σιγά θα γίνει αλλιώς.
    ΥΓ.με το καλό, με το καλό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μάλιστααααα!

    Welcome to the club Χιονόμπαλλα.
    (Φράξια Μπαϊλντισμένων Ενοχικών Μικροαστών Γονιών, με Μαχητικό Παρελθόν και Υποθηκευμένο Μέλλον)

    :-DDD

    Όλα καλά ρε, μην μασάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλώς σε βρήκα σύντροφε μικροαστέ, εμπρός για νέες, καλύτερες ενοχές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να 'σαι καλά, μου δίνεις κουράγιο... :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χαχα χα!!! Αμάν αυτός ο Βλάχος και η αχαλίνωτη φαντασία του στη δημιουργία τίτλων. Μη τον πολυακούς, είναι πάαααρα πολύ μπαϊλντισμένος (κι εγώ σ' αγαπάω Βλάχο μου... :-Ρ)
    Μη μασάς ρε, είναι κυρίως το άγνωστο που σε περιμένει με τον ερχομό του μπέμπη. Νομίζω πως για τους άντρες είναι λίγο χειρότερο. Το περιμένεις αλλά δεν το νιώθεις όπως η Μ. Δεν χοροπηδάει στη δικιά σου κοιλιά. Όχι πως και η Μ. το νιώθει κανονικά, σε όλο του το μεγαλείο αλλά είναι σίγουρα αλλιώς. Εγώ στην αντίστοιχη φάση έλεγα πως νιώθω σαν τη Σιγκούρνι Γουίβερ και πως θα πεταχτεί το άλιεν ξαφνικά από την κοιλιά μου και φρίκαρα τη μάνα μου. Αλλά θα είναι ωραία αν και εντελώς αγχωτικά και αμήχανα στην αρχή.
    Για το δεύτερο τρόπο μεγαλώματος σου εύχομαι να μείνεις για πολλάπολλά χρόνια ακόμα μικρός. Συζητούσα με δύο φίλες μου πριν λίγο καιρό και τους έλεγα για τη φάση με τον πατέρα μου. Η μία από τις δύο έχει χάσει και τους δύο γονείς της και μου έλεγε πως είναι πολύ άσχημο το συναίσθημα να μην είσαι πλέον παιδί κάποιου. Ξαφνικά γίνεσαι εσύ το "ταβάνι", δεν υπάρχει κανείς άλλος πριν και πάνω από σένα. Τότε μεγαλώνεις καλέ μου Χιονόμπαλα. Με το μπέμπη μη σου πω πως ώρες ώρες απλά θα ξεμωραίνεσαι.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κάπως έτσι το έχω ερμηνεύσει κι εγώ όλα αυτό ρε Daria...ελπίζω δηλαδή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου