"Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ

Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα - Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ
Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον τίτλο αυτού του μυθιστορήματος από τον vangelakas, μη γνωρίζοντάς το, τον ρώτησα αν είναι ερωτικού περιεχομένου... Από τότε πέρασε καιρός, απέκτησα μια γενική γνώση ως προς το έργο και τον δημιουργό του και έφτασε στα χέρια μου επ' αφορμής της λογοτεχνικής σειράς που δημοσίευσε το Βήμα της Κυριακής, "Η Λογοκρισία στην Λογοτεχνία"...

Το "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα", το magnum opus του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, είναι ένα έργο προσωπικό αλλά και ταυτόχρονα βαθιά ρώσικο, ένα βιβλίο που βαδίζει στα χνάρια του "Φάουστ"... Στην Μόσχα του Μεσοπολέμου, ο Σατανάς αποφασίζει να κατέβει στη γη και να αναστατώσει τους ανθρώπους αφού όσο οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στον Θεό, δεν πιστεύουν και στη δική του ύπαρξη... Εγκαθίσταται μαζί με την συνοδεία του σε ένα διαμέρισμα της οδού Σαντόβαγια, μεγάλου δρόμου της Μόσχας και δίνει μια παράσταση στο Βαριετέ που ταράζει ολόκληρη την πόλη...  Ο έρωτας ενός έγκλειστου σε ψυχιατρείο, του αυτοαποκαλούμενου μαιτρ, με τη Μαργαρίτα, και το καταραμένο του μυθιστόρημα, είναι ο πυρήνας της ιστορίας που παρακολουθούμε...

Το "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" είναι ένα βιβλίο πολυδιάστατο... Αστείο και μελαγχολικό, κάποιες φορές γκροτέσκο και τρομακτικό, σίγουρα εξωφρενικό και παράλογο... Μέσα από την τρέλα και τον παραλογισμό, διακωμωδεί και επικρίνει καταστάσεις και χαρακτήρες τυπικούς της σοβιετικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου, μια τυπική φόρμα έκφρασης της κοινωνικής κριτικής στην ρώσικη λογοτεχνία από την εποχή του Γκόγκολ όπως μας ενημερώνει η Wikipedia...Το βιβλίο είναι slow starter, χασομεράει μέχρι να μπει στην καρδιά της υπόθεσης του σχεδόν σε όλο τον πρώτο τόμο με αποτέλεσμα εμένα τουλάχιστον να μην μπορέσει να με κρατήσει αφοσιωμένο κατά την ανάγνωσή του, το ύφος και ο ρυθμός όμως αλλάζουν στον δεύτερο τόμο και μαγνητίζουν τον αναγνώστη και αυτό το αποδεικνύει και το γεγονός ότι ο χρόνος που μου χρειάστηκε να διαβάσω τον δεύτερο τόμο ήταν κατά πολύ μικρότερος του πρώτου...

Κρατώ στο μυαλό μου σε νοητά σημειώματα την εικόνα του Σατανά η οποία στο τέλος δεν είναι τόσο τρομακτική, θυμίζει μάλλον ένα πνεύμα ελευθερίας παρά πνεύμα του κακού και τη διαρκή υπενθύμιση ότι "...το χειρότερο ελάττωμα είναι η δειλία..." , που επαναλαμβάνεται τόσες φορές που με κάνουν να πιστεύω με σιγουριά ότι ο Μπουλγκάκοφ απεύθυνε κυρίως προς τον εαυτό του...

Σχόλια

  1. Υπέροχο βιβλίο, σπουδαίος συγγραφέας. Παρατήρησα πως τώρα τελευταία αρκετοί διαβάζουν τον Μετρ και τη Μαργαρίτα, ίσως να φταίει το Βήμα σε αυτό, δε με νοιάζει είναι όμορφο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρέπει όντως να φταίει το Βήμα και η λογοτεχνική σειρά "Η Λογοκρισία στην Λογοτεχνία" αν και από οικονομικής απόψεως δεν ξέρω αν ήταν συμφέρουσα καθώς το βιβλίο δημοσιεύτηκε σε δύο τόμους και κάθε εφημερίδα/τόμος κόστιζε 4 ή 4,5€...

      Διαγραφή
  2. Όντως εξαιρετικό βιβλίο... Το διάβασα πριν κάνα-δυο χρόνια και ενθουσιάστηκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πολύ καλό βιβλίο... Όχι my cup of tea αλλά πολύ καλό...

      Διαγραφή
  3. Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τις αρετές αυτού του βιβλίου, καθώς και τη σπουδαιότητά του.
    Έτερον εκάτερον.
    Ομως, δεν θα έλεγα ότι ενθουσιάστηκα με το θέμα κι ας θυμίζει Φάουστ. Άλλωστε ούτε ο Φάουστ με ενθουσίασε, τότε που τον διάβασα.
    (Πειράζει;)

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα τί ερωτήσεις αγαπητή μου κ.κ., εσείς προ ολίγου δε μου γράψατε κατηγορηματικά πως δεν πειράζει; Εγώ πάλι να το πω, τότε που διάβασα τον Φάουστ, αλλά πάει καιρός, ενθουσιάστηκα...

      Διαγραφή
    2. Κατερίνα,
      φυσικά και δεν πειράζει.
      Επιτρέψτε μου όμως να αποζητώ τη συμπάθεια του άλλου, παρά τη συμφωνία ή διαφωνία των απόψεων.
      (Πώς λένε τα παιδάκια:
      -Με έχεις φίλη;)


      κ.κ.

      Διαγραφή
    3. Καθόλου δεν πειράζει, αλίμονο αν δεν έχουμε το θάρρος της γνώμης μας! Και για μένα όπως είπα σε προηγούμενο σχόλιο, το βιβλίο είναι πολύ καλό αλλά όχι στο στυλ μου...

      Διαγραφή
  4. Δημήτρη, στάθηκα στὸ συμπέρασμά σου, πὼς ἴσως καὶ μᾶλλον ὁ Μπουλγκάκωφ ἀπηύθυνε τὸ ἐρώτημα στὸν ἑαυτό του ἂν τὸ χειρότερο ἐλάττωμα εἶναι ἡ δειλία. Δὲν νομίζω νὰ εἶχε τέτοιο θέμα ὁ συγγραφεὺς ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Τσουγκασίλης ἀναρωτώμενος γιὰ τὸν ἀντικομμουνισμὸ τοῦ Μπ., γιὰ τὴν ἐν γένει ἀντικαθεστωτικὴ στάση του, τὸν ῥώτησε κάποτε: Τί σᾶς ἔχουμε κάνει καὶ μᾶς ἀντιπαθεῖτε τόσο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιθανότατα έχεις δίκιο αλλά τις περισσότερες φορές ο σκληρότερος και πιο άδικος κριτής μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας... Ο Μπουλγκάκοφ πρέπει να ήταν ιδιάζουσα περίπτωση, από την μια αγαπημένος του Ατσαλένιου από την άλλη μονίμως στην κόντρα με την λογοκρισία, αντιφατικός και ασταθής ο ίδιος, παντρεύτηκε και χώρισε πολλές φορές, μου κολλάει να είναι ο τύπος που μονίμως μέμφεται τον εαυτό του και την αξία του, δεδομένου ότι το μυθιστόρημα αυτό έχει πολλές προσωπικές του αναφορές...

      Διαγραφή
  5. Η μεταφραση ομως ειναι λαθος…Το εργο λεγεται "Мастер и Маргарита", οχι μαιτρ αλλα MASTER.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το google translate μεταφράζει το "Мастер и Маргарита" ως "Μαιτρ και η Μαργαρίτα" κατά την άποψή μου πάντως μικρή σημασία έχει καθώς one way or another δεν αλλοιώνεται το περιεχόμενο του τίτλου...

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου