Ψαροκόκαλο...

Χθες το βράδυ, για πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκε ο κύριος Σ., εγώ και η Μ. βγήκαμε οι δύο μας και πήγαμε στο Γκάζι στη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου και άλλων καλλιτεχνών για το το "Χαμόγελο του Παιδιού"  ... Πήραμε το αυτοκίνητο, το αφήσαμε στην Άμυνα και κατεβήκαμε με το μετρό... Στο Γκάζι ο κόσμος πολύς, χιλιάδες, και ο Νίκος Πορτοκάλογλου στα κέφια του με άξιους συμπαραστάτες τον Νίκο Ζιώγαλα, τον Μανώλη Φάμελο και άλλους καλλιτέχνες... Περάσαμε πολύ ωραία, τραγουδήσαμε, ήπιαμε μπύρες, φάγαμε βρώμικο στα όρθια, ανακατευτήκαμε με τον κόσμο... Θυμήθηκα τα παλιά όταν ήμασταν μόνο οι δυο μας και κάτι τέτοια ή μια βραδινή βόλτα στην πόλη χωρίς πρόγραμμα ήταν κάτι συνηθισμένο... Όταν γυρνούσαμε το βράδυ με το μετρό προς την Άμυνα για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να γυρίσουμε στο σπίτι, νυσταγμένοι και κουρασμένοι, ασυνήθιστοι γαρ πλέον σε νυχτερινές εξόδους, καθισμένοι με τους αγκώνες μας να αγγίζουν και να έχει γύρει ο ένας πάνω στον άλλον, σκεφτόμουν τον κύριο Σ.

Χθες ( 10 χρόνια από τον θάνατο του Joey Ramone ) το απόγευμα είχαμε πάει οικογενειακώς βόλτα στο Χαλάνδρι... Πήγαμε στο H&M που έχει βγάλει μια σειρά t-shirts για μωρά και παιδάκια με στάμπες συγκροτημάτων και αγοράσαμε μια μπλούζα Ramones στον κύριο Σ. για να είναι το πιο punk μωρό της παιδικής χαράς... Θα πάρω μια και για μένα  για να τις φοράμε μαζί και να είμαστε ασορτί!!! :)

Χθες το μεσημέρι ο κύριος Σ., το μικρό αφεντικό, βγήκε για πρώτη φορά για φαγητό σε εστιατόριο... Δεν είναι ακριβώς η πρώτη φορά, έχει ξαναβγεί για φαγητό, αλλά χθες έκατσε για πρώτη φορά στο τραπέζι μαζί μας, χάρη στο νέο καθισματάκι-γκατζετάκι  (όχι ακριβώς αυτό αλλά δεν το έβρισκα το δικό μας)... Είχαμε μαζί μας και το δικό του φαΐ, αλλά λίγο έφαγε από αυτό καθώς προτίμησε να φάει ψωμί, πατάτες τηγανητές, ελιές (!!!) και κολοκυθάκια τηγανητά... Όταν χόρτασε δε, άρχισε να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι: Να πιάνει το φαγητό (πατάτα και κολοκυθάκι στην προκειμένη περίπτωση) να το λιώνει στο χέρι του και να ακούει τον ήχο... Προκαλέσαμε ένα μικρό χαμό αλλά δεν ενοχλήσαμε και όταν τελειώσαμε το φαγητό μαζέψαμε μόνοι μας την ακαταστασία μας... Στο τέλος βγάλαμε και φωτογραφίες με το κινητό (γιατί ξεχάσαμε την φωτογραφική μας στο σπίτι) και ρίξαμε και κάτι γελάκια πονηρά!!!

Η πρώτη μας συνάντηση είχε κανονιστεί με ραντεβού... Θα γεννιόσουν Δευτέρα 1η Μαρτίου με καισαρική... Τα υπερβολικά πολλά αμνιακά υγρά στην κοιλιά της μαμάς σου σε έκαναν να επιπλέεις κανονικότατα και να μην παίρνεις θέση "εξόδου", ενώ κανά δυο περιστροφές του ομφάλιου λώρου γύρω από τον λαιμό σου συνιστούσαν όχι ακριβώς ανησυχία αλλά προσοχή...  Εκείνο το τελευταίο Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου, πριν τη γέννηση σου είχαμε περάσει μια χαλαρή και ξεκούραστη μέρα... Το βραδάκι βάλαμε στο dvd να δούμε το "Agora" ... Είδαμε καμιά ώρα, νυστάξαμε και το κλείσαμε για να το δούμε την επομένη... Δεν ξέραμε ότι θα αξιωθούμε να ολοκληρώσουμε την ταινία κάποιους μήνες μετά... Κατά τις 5 το πρωί της Κυριακής, 28 Φεβρουαρίου, ακούω μέσα στον ύπνο μου την μαμά σου να με φωνάζει από το μπάνιο... Πετάχτηκα πάνω και την ρώτησα τι έγινε...  "Μάλλον σπάσανε τα νερά" , μου είπε... Κάτσαμε λίγο στο κρεβάτι ξαπλωμένοι και οι δύο και αφήσαμε την ώρα να περάσει για να

Δεν έχω κάνει ποδαρικό ακόμα στο "Ψαροκόκαλο" , φταίει που ασχολούμαι πολύ με τις "Ιστορίες από τη βιβλιοθήκη" , θέλω να τις κάνω να λάμψουν... Περνάω μια περίοδο φορτισμένη συναισθηματικά, όχι αρνητικά όμως... Έχω καταλάβει πλέον πόσα πολλά έχει αλλάξει ο ερχομός του παιδιού στη ζωή μου και στη ζωή της Μ. ... Οι ζωές μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες και δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό... Άλλαξαν πια οι προτεραιότητες και τα θέλω μας και πράγματα που στερούμαστε, ούτε που τα σκεφτόμαστε... Έχει αλλάξει και ο τρόπος που βλέπω την Μ.... Πάντοτε την αγαπούσα και την αγαπώ, είναι η καλύτερή μου φίλη, το άλλο μου μισό... Τώρα όμως όταν τη βλέπω με το παιδί, πως το μεγαλώνει, πως το αγαπάει, πως θλίβεται που θα ξαναγυρίσει στη δουλειά (αυτή, μια πάλαι ποτέ workaholic), τη σέβομαι, την θαυμάζω και την ευχαριστώ που είναι αυτή που είναι, που μου χάρισε το καλύτερο και μεγαλύτερο δώρο... Τώρα θα σταματήσω εδώ... Η Μ. διαβάζει το  "Ψαροκόκαλο&q

Επιστροφή στη δουλειά μετά από 10 μέρες, επίπονη και βαρετή... Η δουλειά με περιμένει κι εγώ δεν θέλω να την βλέπω... Ο Σ. απλά και μόνο για να μου βγάλει τη γλώσσα αποφάσισε να ξυπνήσει σήμερα στις 7:30 ενώ όλες τις υπόλοιπες μέρες της άδειας τα εγερτήρια ξεκινούσαν από τις 5:30... Μακάρι να ήμουν στο σπίτι και ας με είχε ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα...

Ο καιρός δεν λέει να μας θυμίσει Χριστούγεννα, χθες έπινα καφέ στο Θησείο καθισμένος έξω... Η διάθεση δεν είναι η καλύτερη αλλά και τι σκατά να φας, πρέπει να σταθείς όρθιος, "tomorrow will be another day" , που έλεγε και η Scarlett, όχι η Johansson, η άλλη η προπολεμική... Καλά Χριστούγεννα να έχουμε, να περάσουμε όλοι όσο καλύτερα μπορούμε, υγεία, ευτυχία και κανένα φράγκο δεν θα ήταν άσχημο... Ακολουθεί η φωτογραφία του πακέτου που έφερε ο πατέρας μου στον εγγονό του (έχει λαλήσει, ο παππούς όχι ο εγγονός) ο οποίος ψάχνει διαρκώς τρόπους να του κάνει δώρα...

Υπέρ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ήταν ο δίσκος που κυκλοφόρησε μέσα στην εκκλησία χθες το πρωί της Κυριακής όταν πήγαμε για την πρώτη μετάληψη του Σ. (δεν φταίω εγώ, η Μ και οι παππούδες φταίνε)... Όπως μας ενημέρωσε ο παπάς από άμβωνος, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας κάνει μεγάλη φιλανθρωπική και ιεραποστολική δουλειά στις χώρες του Τρίτου Κόσμου...  Τι  περίεργο πάτερ, πώς δεν έχει δραστηριοποιηθεί ακόμα το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και στην Ελλάδα;  Χώρα του Τρίτου Κόσμου δεν είναι κι αυτή; Ok, ακόμα δεν βλέπουμε παιδάκια με τυμπανισμένες κοιλιές στους δρόμους αλλά πού θα πάει, θα το πετύχουμε...

Χθες το πρωί, μέσα σε ένα ήλιο με δόντια βαφτίσαμε τον Σ. μου... Μετά το νταβαντούρι στην εκκλησία, οι λίγοι καλεσμένοι μας ήρθαν από το σπίτι να πιούμε ένα ποτήρι κρασί για τον μπέμπη... Πέρασα αρκετά καλά, ο Σ. μου ήταν ήσυχος, η διάθεση ήταν καλή, ο καιρός μας την χάρισε και μπορούσαμε έστω φορώντας το παλτό να καθίσουμε στη βεράντα να κάνουμε κι ένα τσιγάρο... Το πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύομαι να χαρώ αυτόν τον καιρό γιατί φοβάμαι.... Φοβάμαι αυτό που έρχεται αύριο και δεν μπορώ να το κουμαντάρω, δεν μπορώ να το προβλέψω... Κάποτε υπήρχαν σταθερές στο μυαλό και στη ζωή μου (μας) τώρα όλα είναι στον αέρα...  Δεν ξέρω τι λεφτά θα παίρνω τον επόμενο μήνα, πόσος θα είναι ο μισθός μου, αν θα έχω μισθό, αν θα μπορώ να πληρώσω το νοίκι... Πάω στο βενζινάδικο και στο super market και καταθέτω μικρές περιουσίες για να ψωνίσω τι ρε γαμώτο; Κοιτάζω τον Σ. και δεν ξέρω τι ζωή θα μπορέσω και θα με αφήσουν να του προσφέρω, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να ζήσει όπως έζησα εγώ στα παιδικά χρόνια που

Πίνω μια Boddingtons , έχω πάρει το lap top αγκαλιά κι έχω αράξει στον καναπέ, η Μ χαζεύει το CSI... Όσα περισσότερα μου συμβαίνουν τόσο λιγότερο έχω μυαλό για να γράψω στο blog... Αυτή την περίοδο συμβαίνουν πολλά και ο χρόνος είναι λίγος, αυτό που θέλω είναι να ρίξω λίγο τις στροφές, να μειώσω το άγχος... Παρ' όλα αυτά, έχω διάθεση για δημιουργικά πράγματα, από χθες μου την κάρφωσε κι άρχισα να διαβάζω Python κι έκανα αίτηση για ένα μεταπτυχιακό!!! Ευχηθείτε μου καλή τύχη, θα την χρειαστώ... Άλλη μια γουλιά μπύρα, μην γίνει και κάτουρο, και καληνύχτα με το αγαπημένο τραγούδι του Σ. μου...

Εγώ: Τι κάνεις Σ. ; Σ: Ντα, ντα, ντα, ντα... Εγώ: Ήσουν καλό παιδί σήμερα ή την κούρασες την μαμά σου; Σ: Ντα, ντα, ντα, αγκ, μπλεχ... Εγώ:  Θα πάμε να παίξουμε τώρα και να φάμε την κρέμα; Σ:  Αχχχ, ντα, ντα, εοοοοοο.... (Παράλληλα τον αλλάζω, έχει αρχίσει να βαριέται και θυμώνει...) Σ:     (Φωνάζει) Ντα, ντα, ντα, μα, μα, μα, νι, νι, νι, νι.!!! Εγώ: Όχι αγόρι μου εσύ έχεις δίκιο, πάντα έχεις δίκιο [*] ... (τον σηκώνω αγκαλιά) [*] Copyright της Μ.

Λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελά... Μπορεί η συγκεκριμένη ατάκα να ανήκει στην λίστα με τα χίλια πιο ειπωμένα κλισέ αλλά μερικές φορές περιγράφει πολύ καλά την πραγματικότητα... Κόλλησα μια μέρα άδεια την Παρασκευή για να κάτσω τέσσερις μέρες συνεχόμενες με την Μ. και το μωρό, να περάσουμε λίγο χρόνο οι τρεις μας... Χρόνο περάσαμε αρκετό οι τρεις μας αλλά δεν ήταν και τόσο "καλός" ... Ο μικρός αρρώστησε από το δίχως κι έβηχε σαν γαϊδούρι και είχε καταρροή κι ενώ συνεννοηθήκαμε κατευθείαν με τη γιατρό και πήρε φαρμακευτική αγωγή δεν καταφέραμε να ξεμπερδεύουμε εύκολα και γρήγορα, ο μικρός δεν καλυτέρευε και όχι μόνο αυτό αλλά φαινόταν να χειροτερεύει και να το γυρνάει σε λαρυγγίτιδα με αποτέλεσμα να τρέχω μέσα στο Σαββατοκύριακο να βρω φαρμακείο για να αγοράσω άλλα φάρμακα... Σίγουρα η αρρώστια έπαιξε ρόλο αλλά ο μικρός αποφάσισε να εξαντλήσει τα όρια της υπομονής μας και από εκεί που ήταν το πιο ήσυχο και συνεργάσιμο μωρό του κόσμου μεταμορφώθηκε μέσα σε

...είναι αυτά τα τελευταία λεπτά λίγο πριν ο Σ. (ο μπέμπης έχει όνομα, είχε ήδη από την κοιλιά της μαμάς του) τελειώσει το βραδινό του γάλα και μπει στο κρεβάτι του για ύπνο... Είναι τα λεπτά εκείνα που ξέρω ότι με χωρίζουν από την ξεκούραση μου γι' αυτό και μου φαίνονται αιώνες και γίνομαι ανυπόμονος... Όταν ο Σ. είναι γκρινιάρης ή "παίζει" με το γάλα του χάνω την ψυχραιμία μου και μπορεί να του μιλήσω σηκώνοντας τον τόνο της φωνής μου... Τότε εκείνος με κοιτάει όλο απορία παραξενεμένος κι εγώ νιώθω μαλάκας και μετανιώνω... 

...με τη γαϊδουριά (τι φταίνε άραγε τα συμπαθή τετράποδα;) της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων οδηγών, ανδρών και γυναικών, που όχι μόνο είναι ικανοί να σε αφήσουν με τις ώρες να περιμένεις στην άκρη του χωρίς ράμπα πεζοδρομίου/γκρεμού για να διασχίσεις το δρόμο αλλά  κάποιοι από αυτούς γκαζώνουν κιόλας για να σε τρομάξουν, σε περίπτωση που δεις το αυτοκίνητο σε καμιά πενηνταριά μέτρα απόσταση και τολμήσεις να κατέβεις στο δρόμο, για να καταλάβεις ποιος έχει προτεραιότητα...

Οι φίλοι μου είναι εργένηδες... Άλλοι έχουν σχέσεις κι άλλοι όχι, άλλοι είναι "snippers" και άλλοι "αγκαλίτσες" ... Είναι πετυχημένοι στη δουλειά τους, δουλεύουν πολύ και βγαίνουν πολύ, κινούνται σε ρυθμούς γρήγορους... Εγώ πλέον δεν μπορώ να κινηθώ σε αυτούς τους ρυθμούς... Κινούμαι στους ρυθμούς του γιου μου, ιλιγγιώδεις και αυτοί αλλά διαφορετικοί... Δεν βαρυγκωμώ, πως θα μπορούσα, θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά μου λείπουν καμιά φορά... Δεν μπορώ να τους ακολουθήσω στην ζωή που κάνουνε, να βγούμε να τα πιούμε, να αλητέψουμε, είτε γιατί δεν έχω τις αντοχές, είτε γιατί δεν θέλω να αφήσω την Μ. μόνη με το παιδί... Δεν έχω κανένα παράπονο από αυτούς, είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι, συχνά με μεγαλύτερη συνέπεια και επιμονή απ' ότι εγώ που χάνω συχνά τον μπούσουλα και ξεχνάω και τηλέφωνο να πάρω (καλή ώρα...) αλλά μερικές φορές νιώθω ότι εγώ έχω ανέβει σε άλλο τρένο και αυτοί σε άλλο και αυτά τα τρένα πάνε αντίθετα....  Σκέφτομαι καμιά φορά τι ωραία που

Δεν πήγα διακοπές στην Άκουιλα... Αυτό είναι απλά το αστείο του φετινού καλοκαιριού... Το "πέταξε" η πεθερά μου σε μια φίλη της όταν την ρώτησε πού θα πάμε διακοπές και αυτή όχι μόνο απάντησε Άκουιλα μπερδεύοντας την σεισμοχτυπημένη ιταλική πόλη με την Άκολη, το χωριό του Αιγίου όπου κάναμε τις διακοπές μας, αλλά επέμενε κιόλας όταν η φιλενάδα της της επεσήμανε ότι η Άκουιλα είναι στην Ιταλία... Anyway, οι διακοπές στην Άκολη ή στην Άκουιλα, όπως αγαπάτε, άρχισαν και τέλειωσαν και διήρκεσαν 6 μέρες και 5 νύχτες... Το γιατί δεν υπήρξε 6η νύχτα θα το πούμε παρακάτω... Η Άκολη είναι ένα συμπαθέστατο χωριουδάκι 5 λεπτά από την πόλη του Αιγίου... Έχει μια ωραία βοτσαλάτη παραλία με νερά βαθιά και καθαρά... Έχει αρκετά καλές υποδομές, δημοτικά πάρκινγκ και πάρκα, ένα ωραίο παραλιακό πεζόδρομο κλειστό για τα αυτοκίνητα και πάρα πολλά ποδήλατα!!! Δεν έχει πολύ τουρισμό, δουλεύει κυρίως με ντόπιους, και από ότι μας λέγανε και οι μαγαζάτορες τα πράγματα φέτος είναι εντελώς ψόφι

Αύριο το πρωί, ταΐζει τον μπέμπη, φορτώνει τα τσουμπλέκια του στο Polo, κάνει τον σταυρό του και ξεκινάει για την εξωτική κι ανεξερεύνητη Άκολη (aka Άβυθο) Αιγίου... Εκεί θα κάνει τα μπάνια του, θα προσπαθήσει να ξεκουραστεί, φτάνει να του το επιτρέψει ο μπέμπης, και θα πιει κανένα ουζάκι στην παραλία, φτάνει να του το επιτρέψει ο μπέμπης (πάλι)... Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος θα λείψει τουλάχιστον μια εβδομάδα και ελπίζει να γυρίσει με τις μπαταρίες γεμάτες για τον χειμώνα που έρχεται...  Καλά να περάσουμε, καλά να περάσετε, με το καλό να τα ξαναπούμε...

Γράφω, γράφεις, γράφει το τι γράφουμε είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...Βαριέμαι σαν σκύλος το μεσημέρι, δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να γράψω... Δίπλα μου ο κόσμος καίγεται, δολοφονίες δημοσιογράφων, ΔΝΤ, ασφαλιστικό, φτώχεια, δίψα, πείνα, τρύπα του όζοντος, ο Σχορτσιανίτης στον ΠΑΟ κι όμως εγώ παρακολουθώ απαθής μέσα από την νιρβάνα μου σαν άλλος Σιντάρτα... Όχι δυστυχώς δεν πέρασα σε άλλες σφαίρες συνειδητότητας απλά άδειασε η μπαταρία, είμαι σαν εκείνο το αρκουδάκι στην διαφήμιση της duracell που ΔΕΝ φοράει duracell και σε κάποια φάση κλατάρει... Έτσι κι εγώ, πάω με την ρεζέρβα και κινούμαι μηχανικά, δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά και ύπνος σαν κούτσουρο ενδιάμεσα...  Δεν γκρινιάζω αγαπητέ μου αναγνώστη, απλά επεξηγώ την πραγματικότητά μου... Ίσα ίσα είμαι καλόκεφος και αισιόδοξος αυτές τις μέρες... Μου έχουν ξεμείνει ακόμα κάτι δουλίτσες, όπως να πάω να αγοράσω μια σχάρα για να φορτώσω τα τσουμπλέκια του μπέμπη για την μετακόμιση....εεεεεεε για τις διακοπές εννοούσα, να πάω να κάνω έ

Χθες το απόγευμα καθόμαστε στο μπαλκόνι εγώ, η Μ., ο πατέρας μου και ο μπέμπης στο relax... Κατά τις 8, σηκώνεται η Μ. να ανάψει κάποια κεράκια σιτρονέλας που έχουμε για να διώχνουν τα κουνούπια... Φοράει ένα φόρεμα με κάτι κορδόνια που κρέμονται μπροστά και όπως τοποθετεί ένα αναμμένο κεράκι σε ένα τραπεζάκι, δίπλα σε ένα άλλο αναμμένο κεράκι, το κορδόνι που κρέμεται από το φόρεμα μπροστά στο στήθος της αρπάζει φωτιά... Εγώ δεν το έχω καταλάβει, όχι πριν την δω να χοροπηδάει και να φωνάζει: Άρπαξα, καλέ, άρπαξα!!! Ο μπέμπης θεώρησε το όλο σκηνικό εξαιρετικά αστείο και ξεκαρδίστηκε στα γέλια κάτι που έκανε και η Μ. όταν έσβησε την... φωτιά όταν σκεφτόταν το: "Άρπαξα, καλέ, άρπαξα!!!"

Δύσκολες εποχές για όλους και για κάποιους ακόμα πιο δύσκολες... Ένα επιπόλαιο, κατά πως φαίνεται, πρόβλημα υγείας του μικρού, μας ταλαιπωρεί εδώ και μια εβδομάδα και μας έχει γεμίσει άγχος και σαν να μην έφτανε αυτό, χθες ήρθαν τα άσχημα νέα ότι πολύ δικό μου συγγενικό πρόσωπο, ο νονός μου, υπέστη ισχυρό εγκεφαλικό και βρίσκεται στην εντατική διασωληνωμένος... Σήμερα περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων του μικρού και είμαστε σε ανοιχτή τηλεφωνική επικοινωνία για να μαθαίνουμε νέα του νονού μου... Ελπίζω κι εύχομαι όλα να πάνε καλά και να μην τριτώσει το κακό...