Ψαροκόκαλο...

Πίσω στην Αθήνα και πάλι... Διακοπές τέλος όχι όμως και άδεια, επιστροφή στη δουλειά στις 16... Και φέτος όπως και πέρυσι οι διακοπές ήταν εξαιρετικές... Η επιστροφή στην Αίγινα και στις Fistikies για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με είχε προβληματίσει λίγο διότι πίστευα ότι δεν θα μπορούσαμε με τίποτε να περάσουμε τόσο καλά όσο την πρώτη χρονιά αλλά ευτυχώς για μένα διαψεύστηκα... Η επιστροφή στο νησί και στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν σαν να πήγαινα στο εξοχικό μου, στο χωριό μου όπως έλεγα στην Μ. ... Είδα πάλι ανθρώπους από πέρυσι, πελάτες του ξενοδοχείου και προσωπικό, την μανάβισσα που ψωνίζαμε φρούτα και λαχανικά, τα γκαρσόνια στο ουζερί που τρώγαμε που φωνάζανε τον Σ. από το απέναντι πεζοδρόμιο... Ένιωσα πολύ ωραία, like home που λένε και στο χωριό μου...  Οι διακοπές μας ήταν πολύ easy going (που λένε πάλι στο χωριό μου) ... Μπάνιο στην θάλασσα ή την πισίνα πρωί και απόγευμα, σουλάτσο στην πόλη, πολύ φαΐ (αλλά πολύ λέμε), ύπνος, διάβασμα και ωραία χαλαρωτικά βράδια στο

Ο Θοδωρής είναι ένα σοκολατένιο, στρουμπουλό αγοράκι από την Νιγηρία που χθες το απόγευμα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ , στο πάρκο Γουδή, όλοι ήθελαν να το πάρουν αγκαλιά και να βγουν φωτογραφία μαζί του... Πήγαμε οι τρεις μας κατά τις 7, ο ήλιος ακόμα έκαιγε, ο αδερφός μου ήταν εκεί από τις 5:30 για το στήσιμο... Ο κόσμος ήταν λίγος στην αρχή αλλά όσο έπεφτε η νύχτα, πλήθαινε και στις 10:00 που φύγαμε εμείς για να πάμε να βάλουμε τον Σ. για ύπνο, υπήρχαν παντού ουρές από τα μπαρ και τα φαγάδικα, μέχρι την είσοδο και τις τουαλέτες... Πολλοί άνθρωποι, πολλά χρώματα, πολλές γεύσεις (ωραιότατες γεύσεις!!!), πολλές γλώσσες, μουσική, θέατρο, ωραίο σουλάτσο μέσα στον κόσμο... Ο Σ. έπαιξε και έτρεξε (πάρα πολλά παιδάκια στο φεστιβάλ) μέχρι που ξεθεώθηκε... Δεν πιστεύω ότι λύνεται το πρόβλημα της μετανάστευσης όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα μόνο με φεστιβάλ, είναι όμως ένα θετικό βήμα... Είναι καλό να γνωρίζεις τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο, να βλέπεις ότι δεν έχει κέρατα

Όπως και πέρυσι τέτοια εποχή, έτσι και φέτος βρίσκομαι σε mode κατεβασμένου διακόπτη... Δεν πάει να καίγεται ο κόσμος, και η φετινή χρονιά ήταν extra ζόρικη και εγώ αυτό που χρειάζομαι είναι να αποδράσω από την καθημερινότητα και... χρόνο!!! Χρόνο με την Μ., με τον γιο μου, με τους φίλους μου, χρόνο με τον εαυτό μου, για τον εαυτό μου...  Ξυπνάω το πρωί, πάω στο γραφείο, δουλεύω, τρέχω να πληρώσω λογαριασμούς, super market, μανάβη, χασάπη αλλά το μυαλό μου ταξιδεύει... Ταξιδεύει στις διακοπές, στην θάλασσα, σε μέρη και τόπους όπου επιτέλους μπορώ να κοιμάμαι ικανοποιητικά...  Το έχω πάρει απόφαση να πάω κόντρα όσο μπορώ σε όλο αυτό που συμβαίνει σε όλη την χώρα, δεν θα αφήσω να με πάρει από κάτω, δόγμα του σοκ αυτοί, σταρχιδίνη εγώ, αν είναι να ψοφήσουμε ας ψοφήσουμε χαμογελαστοί... Το είχα δει το αγγούρι που ερχόταν οπότε είχα κάνει τις οικονομίες μου εδώ και καιρό... Η αλλαγή σπιτιού μου εξοικονόμησε λεφτά και τα τρελά ωράρια και Σαββατοκύριακα που δούλεψα μέχρι και τον Μάι

Μη και μη, όχι το ένα όχι το άλλο κι αυτός σε κοιτάζει με απορία ή με πονηριά αναλόγως αν είναι αποφασισμένος να πειθαρχήσει ή όχι στην απαγόρευση...  Δεν μπορεί να καταλάβει ότι προσπαθείς να τον προστατέψεις από τη ζωντάνια και την περιέργειά του που όλα τα αναποδογυρίζει, όλα τα γκρεμίζει, που τον κάνει να ματώνει τα γόνατά τα του και να χτυπάει το κεφάλι του...  Δεν μπορεί να καταλάβει ότι προσπαθείς να προστατέψεις τον εαυτό σου από το άγχος μην σου πάθει κάτι ο μονάκριβος, να ξεφύγεις από τις δυσοίωνες εικόνες της φαντασία σου όπου πάντα αυτός είναι το θύμα και εσύ ο σωτήρας... Ταυτόχρονα να παλέψεις και με τις τύψεις σου, "μήπως τον κάνω μαλθακό;" , "μήπως τον κακομάθω;" ...   Κατά βάθος πιστεύεις όμως ότι τίποτε από αυτά δεν θα συμβεί διότι ο δικός σου γιος είναι αστέρι και δεν έχει γίνει άλλο παιδάκι σαν και αυτόν και όλα θα τα καταφέρει και τα λάθη τα δικά σου θα τα υπερπηδήσει και θα γίνει μεγάλος και δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό του,

Μου το πρότεινε η Κατερίνα , ο Σ. το ενέκρινε και πλέον είναι από τα αγαπημένα μας... τραβούδια ...

Ο γιος μου λατρεύει τα τραγούδια... Εγώ και η μάνα του του τραγουδάμε συνέχεια από τότε που ήταν βρέφος, το ίδιο και οι παππούδες του... Μέχρι εδώ όλα είναι απόλυτα συνηθισμένα, καμιά πρωτοτυπία, το βλαστάρι μου κάνει ότι και χιλιάδες άλλα παιδάκια της ηλικίας του και όχι μόνο... Η πρωτοτυπία βρίσκεται στο γεγονός ότι το αγαπημένο τραγούδι του γιου μου αυτή την εποχή είναι το "Αστέρι μου, φεγγάρι μου" σε στίχους Γιάννη Θεοδωράκη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη που το ερμήνευσε πρώτη φορά η Μελίνα Μερκούρη στην ταινία "Φαίδρα"   και  που ο Σ. άκουσε από τη γιαγιά του... Και όχι μόνο αυτό... Από όλες τις εκτελέσεις του κομματιού προτιμά αυτή της Χαρούλας Αλεξίου τόσο πολύ που όταν καθόμαστε να δούμε...  τραβούδια  (όπως τα λέει) στο YouTube και φτάνει η ώρα να ακούσουμε το   "Αστέρι μου, φεγγάρι μου", αν του βάλω να ακούσει άλλη εκτέλεση δυσανασχετεί!!!

Η μετακόμιση τελείωσε... Το σπίτι είναι απόλυτα λειτουργικό πλέον και η σύνδεση του τηλεφώνου την Τετάρτη θα ολοκληρώσει τις βασικές εκκρεμότητες, από εκεί και πέρα θα μείνουν ψιλοπράγματα... Η μετακόμιση ήταν από τις πιο κουραστικές εμπειρίες που έχω ζήσει από πάσης απόψεος... Όπως χαρακτηριστικά είπε και η Μ., δεν θέλω να ξανακάνω μετακόμιση πριν τα 55 μου... Το νέο μας σπίτι είναι πιο όμορφο από ότι το φανταζόμουν, το μόνο που μένει τώρα είναι να βρούμε τα ίσα μας στο νέο μας χώρο και να τον γεμίσουμε κι αυτόν με τη ζωή μας και να φτιάξουμε κι εδώ την καθημερινότητά μας... Ο Σ. μου έχει βγει από τα νερά του κι είναι νευρικός, η μετακόμιση τον έχει επηρρεάσει... Εδώ ταραζόμαστε εμείς οι μεγάλοι, δεν θα ταραχτεί το μωρό; Άσχετα αν η αλλαγή σπιτιού ήταν για το καλύτερο από κάθε άποψη, η επί της ουσίας εκδίωξή μας από το προηγούμενό μας σπίτι πραγματικά με σόκαρε, είναι ένα συναίσθημα που ακόμα δεν το έχω κουμαντάρει...

Τα ψέματα τελείωσαν, η φούσκα της αυταπάτης ότι "δεν θα συμβεί σε εμάς" έσκασε και η πραγματικότητα μας έδειξε την μούρη της... Στην αρχή υπήρχαν συνάδελφοι που αρνούνταν να δεχτούν το γεγονός, έψαχναν να βρουν αιτίες για να δικαιολογήσουν (στους εαυτούς τους) ότι η διεύθυνση είχε κάποιο λόγο να προχωρήσει στις απολύσεις... Όσο περνούν οι μέρες φαίνονται να το χωνεύουν...Τώρα πρέπει να πειστούν ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, να σταθούμε όλοι μαζί απέναντι σε κάθε προσπάθεια να υπονομευτεί η ζωή μας... Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο...  Γράφω αυτές τις γραμμές αλλά ακόμα και τώρα η πρώτη αντανακλαστική σκέψη μου είναι το πως θα επιβιώσω εγώ και η οικογένειά μου, ας πάει να κουρεύεται η κοινωνία... Τη διώχνω όσο πιο γρήγορα μπορώ, εκπαιδεύω τον εαυτό μου να το κάνει... Η γενιά μου, η γενιά των ανθρώπων που είναι υποτίθεται ο παραγωγικός ανθός της χώρας, μεγάλωσε σε μια κοινωνία όπου ο ατομισμός και ο φιλοτομαρισμός ήταν προσόντα... Μάθαμε να μην συμμετέχουμε πουθενά, να τα έχο

Σήμερα έχεις τα γεννέθλιά σου κι εγώ κλείνω δυο χρόνια μπαμπάς σου... Πέρυσι, σου έγραψα τι έγινε την ημέρα που γεννήθηκες καθώς και την προηγούμενη... Φέτος θέλω απλά να σου πω ότι είμαι πολύ ευτυχισμένος που υπάρχεις στη ζωή μου όσο και αν δεν τα καταφέρνω να σου το δείχνω πάντα με τον σωστό τρόπο... Είναι κάτι βράδια που πριν πέσω για ύπνο έρχομαι να σε σκεπάσω και κάθομαι και σε κοιτάζω για κανένα πεντάλεπτο κι εκεί καταλαβαίνω ποιο είναι το πραγματικό νόημα στη ζωή και για ποιους λόγους αξίζει να θες να γίνει ο κόσμος καλύτερος.... Χρόνια σου πολλά, σε αγαπώ πολύ...

Μου αρέσουν οι φούρνοι... τα αρτοποιεία εννοώ... Πρέπει να παίζει ρόλο το γεγονός ότι το πατρικό μου είναι πάνω από φούρνο, τα παλιά τα χρόνια ήταν του μπάρμπα μου...  Θυμάμαι διάφορες σκηνές από όταν ήμουν μικρός, τα καλάθια που έμπαινε το ψωμί καυτό όπως έβγαινε από τον φούρνο, τον κοφτό ήχο του ξύλινου φτυαριού όπως ξεφόρτωνε τις λαμαρίνες, τα ταψιά με το φαΐ που φέρνανε τις Κυριακές για ψήσιμο... Η μυρωδιά του ψωμιού τι ωραία που είναι, να φανταστείς ότι για χρόνια, δεν το έτρωγα, σπάνια το έβαζα στο στόμα μου και μόνο όταν το τράβαγε το φαΐ, σάλτσες και τέτοια...  Τα παλιά τα χρόνια που η Μαραθώνος ήταν κατσικόδρομος και το να πας για μπάνιο στην Νέα Μάκρη, ταξίδι κανονικό, όταν πηγαίναμε με την Μ. για μπάνιο σταματάγαμε σε ένα μεγάλο Βενέτη που έχει στη διαδρομή για να πάρουμε εφόδια, καφέ και κάτι σαντουιτσάρες που έκανε με όλου του κόσμου τα καλά...  Ωραίος φούρνος, από τους πρώτους "μοντέρνους" που θυμάμαι εγώ, αυτός και ο Βενέτης στην Κηφισιά, με αμέτρητα

Αν υπάρχει μια κατηγορία γονέων που με εκνευρίζει εξίσου με αυτή εκείνων των γονέων που δεν λένε να πάρουν απόφαση ότι έχουν γίνει γονείς και ότι το παιδί έχει ανάγκες και συνήθειες διαφορετικές από αυτές ενός ενήλικα, είναι οι πολιτικά ορθοί γονείς... Είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι σε συζητήσεις με άλλους γονείς θεωρούν χρέος τους να υποκριθούν τους απόλυτα αφοσιωμένους στην ευτυχία των παιδιών τους τόσο που καμιά κατάσταση και καμιά κούραση δεν τους κάνει να βαρυγκομήσουν... μέχρι να αντιληφθούν ότι και ο απέναντι έχει παιδιά και κουράζεται και βαρυγκομάει καμιά φορά οπότε ξεσπαθώνουν, δειλά στην αρχή αλλά με ανακούφιση στην συνέχεια...  Είναι οι γονείς εκείνοι που "ντρέπονται" να πουν ότι κουράζονται, ότι ίσως θα ήθελαν να έχουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους και χτίζουν μια περσόνα γονιού/Δαλάι - Λάμα/οσιομάρτυρα ο οποίος υπομένει/κάνει τα πάντα για το παιδί του αγόγγυστα... Η περσόνα αυτή καλύπτει όλα τα στερεότυπα του γονιού-θυσία με τα οποία μεγαλώσαμε οι περισ

Την Κυριακή το απόγευμα κάνουμε βόλτα στο κέντρο οι τρεις μας... Στην πλατεία στο Μοναστηράκι, μερικοί πιτσιρικάδες b-boys  έχουν στήσει ένα ghetto blaster με ένα ενισχυτή και μικρόφωνο και χορεύουν breakdance... Ο κόσμος μαζεύεται γύρω τους και τους χαζεύει... Ο κύριος Σ. δεν αρκείται σε αυτό... Εισβάλλει στο κέντρο της νοητής πίστας δίπλα στον κάθε χορευτή και προσπαθεί να τους μιμηθεί... Ο κόσμος ξεκαρδίζεται στα γέλια, εμείς καμαρώνουμε, ο κύριος Σ. χειροκροτεί ενθουσιασμένος για το κατόρθωμά του και όταν τελειώνει η μουσική ένα από τα παιδιά λέει στο μικρόφωνο:  "Όπως βλέπετε, ο χορός αρέσει σε όλες τις ηλικίες..."

Αναδημοσιεύω το σχόλιο που άφησα στο blog της mama 35+ που περιμένει το πρώτο της παιδάκι... Είναι κάποιες σκέψεις που ίσως τις έχω ξανακαταγράψει αλλά ήθελα να τις έχω κι εδώ: Όταν κάνεις παιδί για πρώτη φορά ο κόσμος θα έρθει τούμπα... Η προσαρμογή δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, όχι λόγω του ότι δεν αγαπάς το παιδί σου ή συνειδητοποίησες ότι κουράζεσαι περισσότερο από όσο πίστευες αλλά γιατί είσαι υποχρεωμένος να ξαναστήσεις τη ζωή σου, την καθημερινότητα δηλαδή, από την αρχή... Όταν το καταφέρεις αυτό όμως θα ανοίξουν μπροστά στα μάτια σου και την καρδιά σου εικόνες και συναισθήματα που δεν θα μπορούσες ποτέ να τα φανταστείς ότι υπήρχαν... Από τότε που έγινα πατέρας, ο γιος μου μου έχει χαρίσει απίστευτη ευτυχία, που δεν φανταζόμουν ότι θα έβρισκα ποτέ, μου έδωσε την μεγαλύτερη στενοχώρια και απελπισία της ζωής μου όταν πέρσυ το καλοκαίρι αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας και ήταν ο καταλύτης για μια μεγάλη αλλαγή που έκανα στη ζωή μου και την αντίληψη των σχέ

Είναι πολύ ωραίο πράγμα να εκπλήσσεσαι θετικά, όταν κάτι, κάποιος ή μια κατάσταση, ξεπερνούν τις προσδοκίες σου και σου δίνουν πολλά περισσότερα από ότι περίμενες... Κάτι τέτοιο συνέβη με τις φετινές διακοπές στην Αίγινα από τις οποίες γυρίσαμε χθες το μεσημέρι με τις καλύτερες εντυπώσεις και μια μελαγχολία... Η Αίγινα επελέγη διότι θέλαμε ένα μέρος που δεν είχαμε πάει εγώ και η Μ., που θα είχε κάποια αξιοθέατα να δούμε, που θα ήταν "parent friendly", δεν θα μας ταλαιπωρούσε δηλαδή τόσο το ταξίδι όσο και η μετακίνηση εκεί... Επίσης η χαμηλή τιμή των εισιτηρίων από και προς το νησί έπαιξε και αυτή τον ρόλο της... Η επιλογή του ξενοδοχείου έγινε με το ίδιο σκεπτικό και με τη διάθεση να κακομάθουμε λίγο τον εαυτό μας... Επιλέξαμε το καλύτερο... Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι κάνω διαφήμιση... Έχουν δίκιο... Κάνω διαφήμιση γιατί οι Φιστικιές είναι το πιο όμορφο, πιο καθαρό, πιο βολικό ως προς το σημείο που βρίσκεται, με τους πιο συμπαθητικούς εργαζομένους και διεύθυνσ

Χθες το βράδυ, για πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκε ο κύριος Σ., εγώ και η Μ. βγήκαμε οι δύο μας και πήγαμε στο Γκάζι στη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου και άλλων καλλιτεχνών για το το "Χαμόγελο του Παιδιού"  ... Πήραμε το αυτοκίνητο, το αφήσαμε στην Άμυνα και κατεβήκαμε με το μετρό... Στο Γκάζι ο κόσμος πολύς, χιλιάδες, και ο Νίκος Πορτοκάλογλου στα κέφια του με άξιους συμπαραστάτες τον Νίκο Ζιώγαλα, τον Μανώλη Φάμελο και άλλους καλλιτέχνες... Περάσαμε πολύ ωραία, τραγουδήσαμε, ήπιαμε μπύρες, φάγαμε βρώμικο στα όρθια, ανακατευτήκαμε με τον κόσμο... Θυμήθηκα τα παλιά όταν ήμασταν μόνο οι δυο μας και κάτι τέτοια ή μια βραδινή βόλτα στην πόλη χωρίς πρόγραμμα ήταν κάτι συνηθισμένο... Όταν γυρνούσαμε το βράδυ με το μετρό προς την Άμυνα για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να γυρίσουμε στο σπίτι, νυσταγμένοι και κουρασμένοι, ασυνήθιστοι γαρ πλέον σε νυχτερινές εξόδους, καθισμένοι με τους αγκώνες μας να αγγίζουν και να έχει γύρει ο ένας πάνω στον άλλον, σκεφτόμουν τον κύριο Σ.

Χθες ( 10 χρόνια από τον θάνατο του Joey Ramone ) το απόγευμα είχαμε πάει οικογενειακώς βόλτα στο Χαλάνδρι... Πήγαμε στο H&M που έχει βγάλει μια σειρά t-shirts για μωρά και παιδάκια με στάμπες συγκροτημάτων και αγοράσαμε μια μπλούζα Ramones στον κύριο Σ. για να είναι το πιο punk μωρό της παιδικής χαράς... Θα πάρω μια και για μένα  για να τις φοράμε μαζί και να είμαστε ασορτί!!! :)

Χθες το μεσημέρι ο κύριος Σ., το μικρό αφεντικό, βγήκε για πρώτη φορά για φαγητό σε εστιατόριο... Δεν είναι ακριβώς η πρώτη φορά, έχει ξαναβγεί για φαγητό, αλλά χθες έκατσε για πρώτη φορά στο τραπέζι μαζί μας, χάρη στο νέο καθισματάκι-γκατζετάκι  (όχι ακριβώς αυτό αλλά δεν το έβρισκα το δικό μας)... Είχαμε μαζί μας και το δικό του φαΐ, αλλά λίγο έφαγε από αυτό καθώς προτίμησε να φάει ψωμί, πατάτες τηγανητές, ελιές (!!!) και κολοκυθάκια τηγανητά... Όταν χόρτασε δε, άρχισε να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι: Να πιάνει το φαγητό (πατάτα και κολοκυθάκι στην προκειμένη περίπτωση) να το λιώνει στο χέρι του και να ακούει τον ήχο... Προκαλέσαμε ένα μικρό χαμό αλλά δεν ενοχλήσαμε και όταν τελειώσαμε το φαγητό μαζέψαμε μόνοι μας την ακαταστασία μας... Στο τέλος βγάλαμε και φωτογραφίες με το κινητό (γιατί ξεχάσαμε την φωτογραφική μας στο σπίτι) και ρίξαμε και κάτι γελάκια πονηρά!!!

Η πρώτη μας συνάντηση είχε κανονιστεί με ραντεβού... Θα γεννιόσουν Δευτέρα 1η Μαρτίου με καισαρική... Τα υπερβολικά πολλά αμνιακά υγρά στην κοιλιά της μαμάς σου σε έκαναν να επιπλέεις κανονικότατα και να μην παίρνεις θέση "εξόδου", ενώ κανά δυο περιστροφές του ομφάλιου λώρου γύρω από τον λαιμό σου συνιστούσαν όχι ακριβώς ανησυχία αλλά προσοχή...  Εκείνο το τελευταίο Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου, πριν τη γέννηση σου είχαμε περάσει μια χαλαρή και ξεκούραστη μέρα... Το βραδάκι βάλαμε στο dvd να δούμε το "Agora" ... Είδαμε καμιά ώρα, νυστάξαμε και το κλείσαμε για να το δούμε την επομένη... Δεν ξέραμε ότι θα αξιωθούμε να ολοκληρώσουμε την ταινία κάποιους μήνες μετά... Κατά τις 5 το πρωί της Κυριακής, 28 Φεβρουαρίου, ακούω μέσα στον ύπνο μου την μαμά σου να με φωνάζει από το μπάνιο... Πετάχτηκα πάνω και την ρώτησα τι έγινε...  "Μάλλον σπάσανε τα νερά" , μου είπε... Κάτσαμε λίγο στο κρεβάτι ξαπλωμένοι και οι δύο και αφήσαμε την ώρα να περάσει για να

Δεν έχω κάνει ποδαρικό ακόμα στο "Ψαροκόκαλο" , φταίει που ασχολούμαι πολύ με τις "Ιστορίες από τη βιβλιοθήκη" , θέλω να τις κάνω να λάμψουν... Περνάω μια περίοδο φορτισμένη συναισθηματικά, όχι αρνητικά όμως... Έχω καταλάβει πλέον πόσα πολλά έχει αλλάξει ο ερχομός του παιδιού στη ζωή μου και στη ζωή της Μ. ... Οι ζωές μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες και δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό... Άλλαξαν πια οι προτεραιότητες και τα θέλω μας και πράγματα που στερούμαστε, ούτε που τα σκεφτόμαστε... Έχει αλλάξει και ο τρόπος που βλέπω την Μ.... Πάντοτε την αγαπούσα και την αγαπώ, είναι η καλύτερή μου φίλη, το άλλο μου μισό... Τώρα όμως όταν τη βλέπω με το παιδί, πως το μεγαλώνει, πως το αγαπάει, πως θλίβεται που θα ξαναγυρίσει στη δουλειά (αυτή, μια πάλαι ποτέ workaholic), τη σέβομαι, την θαυμάζω και την ευχαριστώ που είναι αυτή που είναι, που μου χάρισε το καλύτερο και μεγαλύτερο δώρο... Τώρα θα σταματήσω εδώ... Η Μ. διαβάζει το  "Ψαροκόκαλο&q

Επιστροφή στη δουλειά μετά από 10 μέρες, επίπονη και βαρετή... Η δουλειά με περιμένει κι εγώ δεν θέλω να την βλέπω... Ο Σ. απλά και μόνο για να μου βγάλει τη γλώσσα αποφάσισε να ξυπνήσει σήμερα στις 7:30 ενώ όλες τις υπόλοιπες μέρες της άδειας τα εγερτήρια ξεκινούσαν από τις 5:30... Μακάρι να ήμουν στο σπίτι και ας με είχε ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα...