Ψαροκόκαλο...

Από αύριο, Θεού θέλοντος, η οικογένειά μας γίνεται τετραμελής... Έχουμε ραντεβού πρωί πρωί στο μαιευτήριο, καισαρική όπως και στον Σ... Η εγκυμοσύνη της Μ. μου φτάνει στο τέλος της, μια εγκυμοσύνη πιο δύσκολη και κουραστική από την πρώτη αφού σε αυτούς τους 9 μήνες έγιναν τόσα πολλά, μέχρι και στο χειρουργείο μπήκα, αφήνοντας την Μ. με την κοιλιά στο στόμα να τρέχει μέσα στο σπίτι να φροντίσει και μένα και τον Σ. ...  Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης" όπως τον λέει η Μ. γιατί δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο Σ. όταν γεννήθηκε... Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης"κι εγώ είμαι άρρωστος, βήχω, τρέχει η μύτη μου, τα αυτιά μου είναι βουλωμένα κι έχω πονοκέφαλο, θα πάρω χειρουργική μάσκα για να φοράω όταν τον δω...

Χθες το απόγευμα είχε έρθει ο αδερφός από το σπίτι και συζητούσαμε διάφορα οικογενειακά μας, άλυτα και αιώνια, που ευτυχώς πλέον κι εγώ κι αυτός καταφέρνουμε να τα παρακολουθούμε αρκετά αποστασιοποιημένοι...  Μέσα από αυτή την κουβέντα, σκέφτηκα κάποια πράγματα για μένα... Οι γονείς μου και κυρίως η μάνα μου, με μεγάλωσαν προσπαθώντας να τονώνουν διαρκώς την αυτοπεποίθησή μου... Ήμουν πάντα ο καλύτερος, ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός... Αντικειμενικά, δεν χρειαζόμουν αυτό το "ντοπάρισμα", είχα όλα τα φόντα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Ήμουν ένα παιδάκι εσωστρεφές και ντροπαλό και ίσως γι' αυτό να θεώρησε ότι έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο, αλλά φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ακόμα και στα παιδικά μου μάτια ότι ήμουν πάνω από τον μέσο όρο σε αρκετούς τομείς... Λέγε, λέγε το πίστεψα ότι όντως ήμουν ο καλύτερος σε όλα, ο γιος του ανέμου... Το περίεργο στην περίπτωσή μου ήταν ότι αντί να γίνω ένα αυτάρεσκο κωλόπαιδο, αυτή η αντίληψη της υποτιθέμενης υ

Μια συνάδελφος μου έλεγε ότι διάβασε κάπου μια μελέτη που έλεγε ότι οι σύγχρονοι ρυθμοί της ζωής "ευνοούν" την εργένικη ζωή, τους ανθρώπους να ζουν χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς να κάνουν οικογένεια...  Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι όντως έτσι είναι...  Αν κοιτάξω ένα γύρω τον κοινωνικό μου περίγυρο, τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, όλο και περισσότεροι καθυστερούν την απόφαση του "νοικοκυρέματος" ή την αναβάλλουν επ' αόριστον... Είναι ατομιστική η εποχή μας, οι άνθρωποι νοιάζονται κυρίως για το τομάρι τους αλλά εδώ που τα λέμε έχουν επιχειρήματα όσοι "φοβούνται" να κάνουν οικογένεια...  Σε μια χώρα που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, αν θα έχεις αύριο δουλειά και μέλλον, σε μια χώρα που θεωρεί τα παιδιά τεκμήριο φορολόγησης και σε εκδικείται που τα έχεις κάνει, σε μια χώρα που τα εισοδήματα άνω των 30.000 Ευρώ τον χρόνο (σιγά τα λεφτά...) έχει προταθεί να φορολογούνται με 45%, σε αυτή την χώρα είναι αρκετά λογικό να το διπλοσκ

Τα πόδια μου πονάνε και η μέση μου έχει "ανοίξει"... Τα Σαββατοκύριακα όταν δεν δουλεύω 18-άωρες βάρδιες κάνω συναρμολογήσεις επίπλων και μετακομίσεις... Έρχεται βλέπεις κι άλλο μπεμπάκι και ετοιμάζουμε το σπίτι... Νέο δωμάτιο στον μεγάλο, ετοιμασίες για τον/την μικρό/ή... Έπιπλα που μεταφέρονται, ρούχα και παιχνιδάκια που πλένονται και ετοιμάζονται... Πόσο τυχερό είναι το πρώτο παιδί... Όλα αυτά όταν γίνονται την πρώτη φορά έχουν μια διαφορετική αίγλη, αποκτούν ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις του γονιού... Στα επόμενα παιδιά όλα αυτά γίνονται λίγο μηχανικά, been there done that φάση... Έχω να ποστάρω πάνω από 10 μέρες... Συμβαίνουν διάφορα γύρω μας, στην κοινωνία, τόσα πολλά που δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω... γι' αυτό λέω να μην σχολιάσω τίποτα... Περνάω την κάθε μέρα όπως έρχεται και δεν πολυ κάνω σχέδια διότι ότι σχέδια έκανα τελευταία δεν μου βγήκαν... Ξέρεις τι λένε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά.... Ενίοτε κάνει και κωλοδάχτυλα θα πρόσθετα εγώ...

Είναι πολλές οι φορές που έχω γκρινιάξει για πράγματα που δεν έκανα ή που τα έκανα με διαφορετικό τρόπο απ' ότι θα ήθελα, που έβαλα νερό στο κρασί μου ή που το έχυσα στο πάτωμα... Έκανα πολλά λάθη και πήρα και λάθος δρόμους και υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να είχα κάνει και δεν έκανα... Όλα αυτά που έκανα όμως και όλα αυτά που δεν έκανα, είναι τα συστατικά που δημιούργησαν εμένα, αυτόν που είμαι τώρα, αισίως 34, ποιος να μου το λεγε...  Αν δεν είχα επιλέξει να σπουδάσω Πληροφορική δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ τον Σ. και αυτός δεν θα μου είχε γνωρίσει ποτέ την Μ. και τώρα δεν θα υπήρχε ο γιόκας μου... Δεν θα είχα γνωρίσει τους φίλους μου, δεν θα είχα ζήσει την ζωή που έζησα και δόξα τον Θεό ήταν και είναι μια καλή ζωή...  Ναι, θα μπορούσα να έχω ακολουθήσει άλλους δρόμους, να έχω ακολουθήσει την καρδιά μου, αυτό που αγαπούσα... Ναι, θα μπορούσα αλλά αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα είχα αυτή την ζωή που έζησα, δεν θα είχα την Μ. μου, τον Σ. μου, τους φίλους μου, δεν θα ήμουν εγώ

Μετά από τις γιορτές και τα γενέθλια της προηγούμενης εβδομάδας, καινούργια βιβλία μπήκαν στο σπίτι μας και είτε διαβάστηκαν ήδη είτε πήραν την θέση τους στα κομοδίνα και περιμένουν να διαβαστούν... Πήρα στην Μ. το "Χαστούκι" του Χρήστου Τσιόλκα (το διάβασε ήδη και ενθουσιάστηκε), ο αδερφός μου πήρε σε εμένα το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Leonardo Padura και στην Μ. το "Ο Σικελός" του Mario Puzo και ο κουνιάδος μου μού πήρε το "Σύγκρουση Βασιλέων" του George R.R. Martin, το δεύτερο μέρος της saga του "A song of Ice and Fire" ...

Πίσω στην Αθήνα και πάλι... Διακοπές τέλος όχι όμως και άδεια, επιστροφή στη δουλειά στις 16... Και φέτος όπως και πέρυσι οι διακοπές ήταν εξαιρετικές... Η επιστροφή στην Αίγινα και στις Fistikies για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με είχε προβληματίσει λίγο διότι πίστευα ότι δεν θα μπορούσαμε με τίποτε να περάσουμε τόσο καλά όσο την πρώτη χρονιά αλλά ευτυχώς για μένα διαψεύστηκα... Η επιστροφή στο νησί και στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν σαν να πήγαινα στο εξοχικό μου, στο χωριό μου όπως έλεγα στην Μ. ... Είδα πάλι ανθρώπους από πέρυσι, πελάτες του ξενοδοχείου και προσωπικό, την μανάβισσα που ψωνίζαμε φρούτα και λαχανικά, τα γκαρσόνια στο ουζερί που τρώγαμε που φωνάζανε τον Σ. από το απέναντι πεζοδρόμιο... Ένιωσα πολύ ωραία, like home που λένε και στο χωριό μου...  Οι διακοπές μας ήταν πολύ easy going (που λένε πάλι στο χωριό μου) ... Μπάνιο στην θάλασσα ή την πισίνα πρωί και απόγευμα, σουλάτσο στην πόλη, πολύ φαΐ (αλλά πολύ λέμε), ύπνος, διάβασμα και ωραία χαλαρωτικά βράδια στο

Η μετακόμιση τελείωσε... Το σπίτι είναι απόλυτα λειτουργικό πλέον και η σύνδεση του τηλεφώνου την Τετάρτη θα ολοκληρώσει τις βασικές εκκρεμότητες, από εκεί και πέρα θα μείνουν ψιλοπράγματα... Η μετακόμιση ήταν από τις πιο κουραστικές εμπειρίες που έχω ζήσει από πάσης απόψεος... Όπως χαρακτηριστικά είπε και η Μ., δεν θέλω να ξανακάνω μετακόμιση πριν τα 55 μου... Το νέο μας σπίτι είναι πιο όμορφο από ότι το φανταζόμουν, το μόνο που μένει τώρα είναι να βρούμε τα ίσα μας στο νέο μας χώρο και να τον γεμίσουμε κι αυτόν με τη ζωή μας και να φτιάξουμε κι εδώ την καθημερινότητά μας... Ο Σ. μου έχει βγει από τα νερά του κι είναι νευρικός, η μετακόμιση τον έχει επηρρεάσει... Εδώ ταραζόμαστε εμείς οι μεγάλοι, δεν θα ταραχτεί το μωρό; Άσχετα αν η αλλαγή σπιτιού ήταν για το καλύτερο από κάθε άποψη, η επί της ουσίας εκδίωξή μας από το προηγούμενό μας σπίτι πραγματικά με σόκαρε, είναι ένα συναίσθημα που ακόμα δεν το έχω κουμαντάρει...

Αν υπάρχει μια κατηγορία γονέων που με εκνευρίζει εξίσου με αυτή εκείνων των γονέων που δεν λένε να πάρουν απόφαση ότι έχουν γίνει γονείς και ότι το παιδί έχει ανάγκες και συνήθειες διαφορετικές από αυτές ενός ενήλικα, είναι οι πολιτικά ορθοί γονείς... Είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι σε συζητήσεις με άλλους γονείς θεωρούν χρέος τους να υποκριθούν τους απόλυτα αφοσιωμένους στην ευτυχία των παιδιών τους τόσο που καμιά κατάσταση και καμιά κούραση δεν τους κάνει να βαρυγκομήσουν... μέχρι να αντιληφθούν ότι και ο απέναντι έχει παιδιά και κουράζεται και βαρυγκομάει καμιά φορά οπότε ξεσπαθώνουν, δειλά στην αρχή αλλά με ανακούφιση στην συνέχεια...  Είναι οι γονείς εκείνοι που "ντρέπονται" να πουν ότι κουράζονται, ότι ίσως θα ήθελαν να έχουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους και χτίζουν μια περσόνα γονιού/Δαλάι - Λάμα/οσιομάρτυρα ο οποίος υπομένει/κάνει τα πάντα για το παιδί του αγόγγυστα... Η περσόνα αυτή καλύπτει όλα τα στερεότυπα του γονιού-θυσία με τα οποία μεγαλώσαμε οι περισ

Γέννησε σήμερα η ξαδέρφη μου ένα γλύκα μπέμπη και όταν με πήρανε τηλέφωνο να μου το πούνε γιατί εγώ ήμουνα στη δουλειά, μου ήρθε φλασιά όταν πριν από 20 χρόνια και βάλε, μας έπαιρναν οι γονείς μου εμένα, τον αδερφό μου, την ξαδέρφη μου και τον ξάδερφο μου και πηγαίναμε διακοπές στη Ζάκυνθο, τότε ακόμα που δεν είχε γίνει προάστιο του Μπράιτον... Τότε λοιπόν είχαμε ένα τεράστιο φουσκωτό που ήταν λέει νησί με φοίνικα και μπανάνες κανονικά, όλα κομπλέ, που ήταν τόσο μεγάλο που ανεβαίναμε και οι τέσσερις επάνω και γινόταν τεράστιο σόου στην παραλία... Όταν φεύγαμε, επειδή μέναμε κοντά στην θάλασσα κι επειδή βαριόμασταν το φούσκωνε-ξεφούσκωνε το μεταφέραμε όπως ήταν φουσκωμένο κι αν μας έβλεπε κάποιος από μακρυά έβλεπε ένα φουσκωτό φοίνικα να μετακινείται στην άκρη του δρόμου... Κοίτα τώρα που πέρασαν τα χρόνια και κάναμε δικά μας παιδιά...

Αναδημοσιεύω το σχόλιο που άφησα στο blog της mama 35+ που περιμένει το πρώτο της παιδάκι... Είναι κάποιες σκέψεις που ίσως τις έχω ξανακαταγράψει αλλά ήθελα να τις έχω κι εδώ: Όταν κάνεις παιδί για πρώτη φορά ο κόσμος θα έρθει τούμπα... Η προσαρμογή δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, όχι λόγω του ότι δεν αγαπάς το παιδί σου ή συνειδητοποίησες ότι κουράζεσαι περισσότερο από όσο πίστευες αλλά γιατί είσαι υποχρεωμένος να ξαναστήσεις τη ζωή σου, την καθημερινότητα δηλαδή, από την αρχή... Όταν το καταφέρεις αυτό όμως θα ανοίξουν μπροστά στα μάτια σου και την καρδιά σου εικόνες και συναισθήματα που δεν θα μπορούσες ποτέ να τα φανταστείς ότι υπήρχαν... Από τότε που έγινα πατέρας, ο γιος μου μου έχει χαρίσει απίστευτη ευτυχία, που δεν φανταζόμουν ότι θα έβρισκα ποτέ, μου έδωσε την μεγαλύτερη στενοχώρια και απελπισία της ζωής μου όταν πέρσυ το καλοκαίρι αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας και ήταν ο καταλύτης για μια μεγάλη αλλαγή που έκανα στη ζωή μου και την αντίληψη των σχέ

Είναι πολύ ωραίο πράγμα να εκπλήσσεσαι θετικά, όταν κάτι, κάποιος ή μια κατάσταση, ξεπερνούν τις προσδοκίες σου και σου δίνουν πολλά περισσότερα από ότι περίμενες... Κάτι τέτοιο συνέβη με τις φετινές διακοπές στην Αίγινα από τις οποίες γυρίσαμε χθες το μεσημέρι με τις καλύτερες εντυπώσεις και μια μελαγχολία... Η Αίγινα επελέγη διότι θέλαμε ένα μέρος που δεν είχαμε πάει εγώ και η Μ., που θα είχε κάποια αξιοθέατα να δούμε, που θα ήταν "parent friendly", δεν θα μας ταλαιπωρούσε δηλαδή τόσο το ταξίδι όσο και η μετακίνηση εκεί... Επίσης η χαμηλή τιμή των εισιτηρίων από και προς το νησί έπαιξε και αυτή τον ρόλο της... Η επιλογή του ξενοδοχείου έγινε με το ίδιο σκεπτικό και με τη διάθεση να κακομάθουμε λίγο τον εαυτό μας... Επιλέξαμε το καλύτερο... Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι κάνω διαφήμιση... Έχουν δίκιο... Κάνω διαφήμιση γιατί οι Φιστικιές είναι το πιο όμορφο, πιο καθαρό, πιο βολικό ως προς το σημείο που βρίσκεται, με τους πιο συμπαθητικούς εργαζομένους και διεύθυνσ

Χθες το βράδυ, για πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκε ο κύριος Σ., εγώ και η Μ. βγήκαμε οι δύο μας και πήγαμε στο Γκάζι στη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου και άλλων καλλιτεχνών για το το "Χαμόγελο του Παιδιού"  ... Πήραμε το αυτοκίνητο, το αφήσαμε στην Άμυνα και κατεβήκαμε με το μετρό... Στο Γκάζι ο κόσμος πολύς, χιλιάδες, και ο Νίκος Πορτοκάλογλου στα κέφια του με άξιους συμπαραστάτες τον Νίκο Ζιώγαλα, τον Μανώλη Φάμελο και άλλους καλλιτέχνες... Περάσαμε πολύ ωραία, τραγουδήσαμε, ήπιαμε μπύρες, φάγαμε βρώμικο στα όρθια, ανακατευτήκαμε με τον κόσμο... Θυμήθηκα τα παλιά όταν ήμασταν μόνο οι δυο μας και κάτι τέτοια ή μια βραδινή βόλτα στην πόλη χωρίς πρόγραμμα ήταν κάτι συνηθισμένο... Όταν γυρνούσαμε το βράδυ με το μετρό προς την Άμυνα για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να γυρίσουμε στο σπίτι, νυσταγμένοι και κουρασμένοι, ασυνήθιστοι γαρ πλέον σε νυχτερινές εξόδους, καθισμένοι με τους αγκώνες μας να αγγίζουν και να έχει γύρει ο ένας πάνω στον άλλον, σκεφτόμουν τον κύριο Σ.

Μου στείλανε με email το link του Dismal World  όπου φιλοξενούνται φωτογραφίες που έχουν τη δική τους ιστορία και απεικονίζουν την καταστροφή, την θλίψη και τη δυστυχία που κουβαλάει αυτός ο πλανήτης... Όλες είναι σοκαριστικές αλλά η τελευταία στην κατηγορία Must See/Unforgettable Photos με συγκλόνισε... Χωρίς πολλά λόγια... 2003. An Iraqi prisoner of war tries to calm down his child. Photo credit: Jean-Marc Bouju, France

Ο θεματοφύλακας των ιερών και οσίων, ο στυλοβάτης του έθνους, ο άγγελος προστάτης του τρισχιλιετούς DNA μας...Στηριγμένη περισσότερο στην εξουσία και την επιβολή παρά στην αγάπη και την στοργή, διαιωνίζει αγκυλώσεις και απωθημένα γενεών... Η ασφυκτική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των μελών της και κυρίως μεταξύ γονέων και παιδιών, είναι σχέση εξάρτησης, αδυναμίας να νιώσει καλά ο γονιός εκτός της σχέσης με το παιδί λόγω των συναισθηματικών ελλειμμάτων που έχει με αποτέλεσμα να αγκιστρώνεται πάνω στο παιδί και να το πλάθει όχι όπως θα ήταν καλό για αυτό αλλά με γνώμονα τι ο γονιός πιστεύει ότι είναι καλό, προβάλλοντας πάνω στο παιδί τα δικά του απωθημένα και όνειρα... "Κανένας δεν θα σε αγαπήσει σαν το γονιό σου", "Μάνα είναι μόνο μία" ... Αυτός είναι ο εκβιασμός που γίνεται στα παιδιά για να υποταχθούν στην εξουσία του γονιού τους, στην αλάνθαστη γνώμη του, στην αυθεντία του...  Η σχέση δεν αναπτύσσεται σε μια βάση αμοιβαίου σεβασμού και κατανόησης αλλά με λογικές

Χθες το μεσημέρι ο κύριος Σ., το μικρό αφεντικό, βγήκε για πρώτη φορά για φαγητό σε εστιατόριο... Δεν είναι ακριβώς η πρώτη φορά, έχει ξαναβγεί για φαγητό, αλλά χθες έκατσε για πρώτη φορά στο τραπέζι μαζί μας, χάρη στο νέο καθισματάκι-γκατζετάκι  (όχι ακριβώς αυτό αλλά δεν το έβρισκα το δικό μας)... Είχαμε μαζί μας και το δικό του φαΐ, αλλά λίγο έφαγε από αυτό καθώς προτίμησε να φάει ψωμί, πατάτες τηγανητές, ελιές (!!!) και κολοκυθάκια τηγανητά... Όταν χόρτασε δε, άρχισε να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι: Να πιάνει το φαγητό (πατάτα και κολοκυθάκι στην προκειμένη περίπτωση) να το λιώνει στο χέρι του και να ακούει τον ήχο... Προκαλέσαμε ένα μικρό χαμό αλλά δεν ενοχλήσαμε και όταν τελειώσαμε το φαγητό μαζέψαμε μόνοι μας την ακαταστασία μας... Στο τέλος βγάλαμε και φωτογραφίες με το κινητό (γιατί ξεχάσαμε την φωτογραφική μας στο σπίτι) και ρίξαμε και κάτι γελάκια πονηρά!!!

Η ζωή συντίθεται από μια αλληλουχία αποφάσεων που παίρνουμε από την στιγμή που ξεκινάμε να ορίζουμε τον εαυτό μας και το μέλλον μας μέχρι την στιγμή που πεθαίνουμε... Κάθε απόφαση έχει συνέπειες θετικές και αρνητικές, κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις... Πολλές φορές στην ζωή μου αμφισβήτησα την ορθότητα των αποφάσεων που πήρα και καταράστηκα την μοίρα μου την μαύρη και την στερνή μου γνώση αλλά μια οποιαδήποτε διαφορετική απόφαση σε οποιοδήποτε σημείο της ζωής μου θα είχε ανατρέψει πλήρως την πραγματικότητά μου... Αρκετές φορές σκέφτομαι τι θα γινόταν αν κάποια απόφαση ήταν διαφορετική... Δεν μπορώ να φανταστώ... Το μόνο που ξέρω είναι πιθανότατα να μην υπήρχαν στην ζωή μου πρόσωπα απαραίτητα για την επιβίωσή μου, όπως η Μ. και ο Σ. μου... Σήμερα ο αδερφός της Μ. πετάει για Ολλανδία,  φεύγει για μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης... Θα λείψει 2 χρόνια... Το αντικείμενο του μεταπτυχιακού είναι πολύ sophisticated  και το γεγονός αυτό καθιστά "δύσκολη" την επιστροφή στη

Ο καιρός δεν λέει να μας θυμίσει Χριστούγεννα, χθες έπινα καφέ στο Θησείο καθισμένος έξω... Η διάθεση δεν είναι η καλύτερη αλλά και τι σκατά να φας, πρέπει να σταθείς όρθιος, "tomorrow will be another day" , που έλεγε και η Scarlett, όχι η Johansson, η άλλη η προπολεμική... Καλά Χριστούγεννα να έχουμε, να περάσουμε όλοι όσο καλύτερα μπορούμε, υγεία, ευτυχία και κανένα φράγκο δεν θα ήταν άσχημο... Ακολουθεί η φωτογραφία του πακέτου που έφερε ο πατέρας μου στον εγγονό του (έχει λαλήσει, ο παππούς όχι ο εγγονός) ο οποίος ψάχνει διαρκώς τρόπους να του κάνει δώρα...

Μετά από τις λαχτάρες με τον μπέμπη και τον απροσδόκητο θάνατο του νονού μου (δείτε εδώ , εδώ κι εδώ ) το κακό φαίνεται ότι τρίτωσε πια και σήμερα κηδεύεται η γιαγιά της Μ. ... Ελπίζω και θέλω η αλυσίδα των δυσάρεστων γεγονότων που μας συμβαίνουν από την αρχή αυτού του καλοκαιριού να πάρει ένα τέλος εδώ...

Οι φίλοι μου είναι εργένηδες... Άλλοι έχουν σχέσεις κι άλλοι όχι, άλλοι είναι "snippers" και άλλοι "αγκαλίτσες" ... Είναι πετυχημένοι στη δουλειά τους, δουλεύουν πολύ και βγαίνουν πολύ, κινούνται σε ρυθμούς γρήγορους... Εγώ πλέον δεν μπορώ να κινηθώ σε αυτούς τους ρυθμούς... Κινούμαι στους ρυθμούς του γιου μου, ιλιγγιώδεις και αυτοί αλλά διαφορετικοί... Δεν βαρυγκωμώ, πως θα μπορούσα, θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά μου λείπουν καμιά φορά... Δεν μπορώ να τους ακολουθήσω στην ζωή που κάνουνε, να βγούμε να τα πιούμε, να αλητέψουμε, είτε γιατί δεν έχω τις αντοχές, είτε γιατί δεν θέλω να αφήσω την Μ. μόνη με το παιδί... Δεν έχω κανένα παράπονο από αυτούς, είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι, συχνά με μεγαλύτερη συνέπεια και επιμονή απ' ότι εγώ που χάνω συχνά τον μπούσουλα και ξεχνάω και τηλέφωνο να πάρω (καλή ώρα...) αλλά μερικές φορές νιώθω ότι εγώ έχω ανέβει σε άλλο τρένο και αυτοί σε άλλο και αυτά τα τρένα πάνε αντίθετα....  Σκέφτομαι καμιά φορά τι ωραία που