Ψαροκόκαλο...

Από Enet

Ο θεματοφύλακας των ιερών και οσίων, ο στυλοβάτης του έθνους, ο άγγελος προστάτης του τρισχιλιετούς DNA μας...Στηριγμένη περισσότερο στην εξουσία και την επιβολή παρά στην αγάπη και την στοργή, διαιωνίζει αγκυλώσεις και απωθημένα γενεών... Η ασφυκτική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των μελών της και κυρίως μεταξύ γονέων και παιδιών, είναι σχέση εξάρτησης, αδυναμίας να νιώσει καλά ο γονιός εκτός της σχέσης με το παιδί λόγω των συναισθηματικών ελλειμμάτων που έχει με αποτέλεσμα να αγκιστρώνεται πάνω στο παιδί και να το πλάθει όχι όπως θα ήταν καλό για αυτό αλλά με γνώμονα τι ο γονιός πιστεύει ότι είναι καλό, προβάλλοντας πάνω στο παιδί τα δικά του απωθημένα και όνειρα... "Κανένας δεν θα σε αγαπήσει σαν το γονιό σου", "Μάνα είναι μόνο μία" ... Αυτός είναι ο εκβιασμός που γίνεται στα παιδιά για να υποταχθούν στην εξουσία του γονιού τους, στην αλάνθαστη γνώμη του, στην αυθεντία του...  Η σχέση δεν αναπτύσσεται σε μια βάση αμοιβαίου σεβασμού και κατανόησης αλλά με λογικές

Τα μέτρα ανακοινώθηκαν κι εγώ δεν έχω διάθεση ούτε να σχολιάσω ούτε τίποτα... Τι να πω που δεν το έχω ξαναπεί εγώ ή κάποιος άλλος;  Η δουλειά έχει αυξηθεί πολύ και έχει γίνει πολύ πιεστική... Δουλεύω περισσότερο από ποτέ, βγάζω περισσότερα από ποτέ αλλά είμαι ίσα βάρκα ίσα γιαλό... Τώρα με την μείωση του αφορολόγητου και τους νέους φόρους φοβάμαι ότι η βάρκα θα βάλει νερά...  Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τα όνειρά σου να καταρρέουν... Όταν παντρεύτηκα, σχεδίαζα να αγοράσω ένα δικό μου σπίτι, τώρα κάτι τέτοιο μοιάζει πια πολύ δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο... Υπάρχει και η καβάντζα μιας μικρής οικογενειακής περιουσίας αλλά δεν θέλω να βάλω τη ζωή μου στα καλούπια που έφτιαξαν άλλοι για τη δική τους... Νιώθω συνυπεύθυνος για ότι γίνεται... Όχι γιατί "μαζί τα φάγαμε" , αλίμονο ούτε κοκαλάκι δεν γλείψαμε, αλλά γιατί επαναπαύτηκα και δεν αντέδρασα όταν οι μύγες ήταν πιο παχιές... Τώρα ψάχνω το σθένος να σηκωθώ από την καρέκλα μου... εγώ και μια κοινωνία ολόκληρη... Μακρύ, καυτό κ

Χθες ( 10 χρόνια από τον θάνατο του Joey Ramone ) το απόγευμα είχαμε πάει οικογενειακώς βόλτα στο Χαλάνδρι... Πήγαμε στο H&M που έχει βγάλει μια σειρά t-shirts για μωρά και παιδάκια με στάμπες συγκροτημάτων και αγοράσαμε μια μπλούζα Ramones στον κύριο Σ. για να είναι το πιο punk μωρό της παιδικής χαράς... Θα πάρω μια και για μένα  για να τις φοράμε μαζί και να είμαστε ασορτί!!! :)

Να δω πως θα ξεμπλέξω με το μπαλάκι που μου ήρθε... Δεν είναι report αυτό μανούλα μου, κόλαση είναι... :(

Κοίτα τι μου φέρνει στο μυαλό η επικαιρότητα... Λυντσάρισμα ή κατ' ευφημισμό Νόμος του Λυντς ή Λύντσειος νόμος ονομάζεται η συνοπτική διαδικασία που αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ, κατά την οποία ο όχλος προβαίνει αμέσως και χωρίς καμία νομική διατύπωση στην εκδίκαση εγκληματία, καθώς και στην άμεση και "επί τόπου" (χώρου του εγκλήματος) εκτέλεση του ενόχου. Πρόκειται για μια μορφή αυτοδικίας και είναι παράνομη. Το όνομα της παράνομης αυτής τιμωρίας πιθανολογείται ότι προέρχεται από κάποιον γαιοκτήμονα (W. Lynch: 1742-1820) με το όνομα Λυντς, κάτοικο της πολιτείας Βιρτζίνια των ΗΠΑ, ο οποίος και είχε οργανώσει παράνομες ομάδες με σκοπό την άμεση τιμωρία με εκτέλεση των εγκληματιών και ιδιαίτερα των συμπαθούντων (loyalists) τους Άγγλους, κατά την Αμερικανική επανάσταση. Αρχική εφαρμογή του Νόμου του Λυντς έγινε στις ΗΠΑ σε περίοδο έλλειψης τακτικών δικαστηρίων. Έτσι κατά το 1889 συνέβησαν περίπου 4000 λυντσαρίσματα στις νότιες πολιτείες και μία μόνο στην περιοχή τη

... Έλληνα οδηγέ...  Ναι, σε εσένα μιλάω άξεστο γομάρι...  Δεν θα πάθεις τίποτα αν μια φορά στο τόσο σταματήσεις και παραχωρήσεις προτεραιότητα στον γονιό με το καροτσάκι ή στον παππού που προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο... Δεν θα χάσεις το αντριλίκι σου ή την θηλυκότητα σου, δεν θα συρρικνωθεί το θλιβερό τσουτσουνάκι σου προέκταση του οποίου νομίζεις ότι είναι το σαράβαλο που καβαλάς...  Σκέψου ηλίθιε ότι μπορεί να είναι ο γέρος πατέρας σου ή η γυναίκα σου και το παιδί σου που προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο με κίνδυνο να τσαλαπατηθούν από αυτοκίνητα που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα που τα οδηγούν Νεάτερνταλ που νομίζουν ότι παίζουν video game...  Δεν με ενδιαφέρει αν βιάζεσαι, δεν με ενδιαφέρει αν έχεις άγχος... Απαιτώ από εσένα στοιχειώδη ευγένεια και στοιχειώδη σεβασμό των κανόνων του Κ.Ο.Κ....  Και όχι καριόλη, επειδή ξέρω τι θα σκεφτείς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι...  Εγώ δεν κάνω τέτοιες μαλακίες όταν οδηγώ...

Σπρώχνω το καρότσι του Σ. στον ανήφορο της Αγίου Ιωάννου... Σε αντίθετη κατεύθυνση με εμένα κινείται χαριτόβρυτος δεσποινίς μεταξύ 25 και 30 που μιλάει στο hands-free και δείχνει πολύ σοβαρή... Κρυφακούω την συνομιλία: Κοίτα, έχει γίνει κάτι... ... Εεεε...βασικά μου τελείωσε το... make up (!!!) Σκέφτομαι: "Αχ, δύσμοιρη τι σε βρήκε..."

Ανοίγω και κλείνω τα βιβλία και άκρη δεν βρίσκω... Βάζω το κεφάλι κάτω, μελετώ, απογοητεύομαι και φτου και από την αρχή... Δουλεύω το ρημάδι το Visual Studio εδώ και τρία χρόνια και δεν έχω καταφέρει ακόμα να το αγαπήσω... Ψάχνω να βρω κάτι άλλο να για να διοχετεύσω την ηλεκτρονική μου δημιουργικότητα αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ψάχνω σωστά... Λέω να ξαναπιάσω την Python που άφησα στην μέση πριν μερικούς μήνες κι ελπίζω να μην με φάει το φιδάκι...

Πίνω ήδη την τρίτη κούπα/τσανάκα καφέ και ακόμα δεν έχω ανοίξει τα μάτια μου... Στο μεταξύ, παλεύω με το ADO ...

Την προηγούμενη Παρασκευή είχα σχεδιάσει να πάω για βιβλιοψώνια στο Mall το οποίο διαθέτει δύο πολύ μεγάλα και καλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία... Τα σχέδια μου άλλαξαν όμως και τελικά βγήκα στην αναζήτηση του κάλλιστου βιβλίου στη γειτονιά μου, την Αγία Παρασκευή, το αποτέλεσμα όμως με απογοήτευσε... Τρία βιβλιοπωλεία επισκέφτηκα αλλά πουθενά δεν βρήκα τα βιβλία που έψαχνα... Σήμερα που θα ξαναεξορμήσω, αυτή την φορά θα πάω στο Mall, ελπίζω να είμαι πιο τυχερός... Η λίστα μου περιλαμβάνει τα παρακάτω: "Ρόουζ Μάντερ" του Stephen King "Η θεραπεία" του David Lodge Κάτι καλό από το σύμπαν του "Warcraft" Καλή μου τύχη!

Ωραίος ηθοποιός και ωραίος άνθρωπος... Οι ρόλοι που ερμήνευε, ειδικά από ένα χρονικό σημείο και μετά, βαθιά τραγικοί παρά το χιούμορ... Δεν θα ξεχάσω όταν πριν από καμιά 10αριά χρόνια είχε ένα ατύχημα σε μια σιδηδρομική διάβαση, το πρώτο πράγμα που είπε στους δημοσιογράφους ήταν ότι δεν φταίει ο οδηγός του τρένου αλλά ο ίδιος... Καλό ταξίδι, καλέ μου άνθρωπε...

Περιμένοντας τους Βαρβάρους -Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι; Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα. -Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία; Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε; -Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν. -Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη, και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα; -Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα. -Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες· γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους, και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια· γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα; Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· και τέτοια πράγματα θαμπόνουν του

... Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις. «Νεκρός ο Μπιν Λάντεν» ανακοίνωσαν οι ΗΠΑ

... να σου την πέσουν τίποτα Τσέτνικς εκεί που θα πας και να σε αρχίσουν πάνω χέρι κάτω χέρι που είσαι σκούρος μετανάστης από το νότο και τους τρως τις δουλειές... Αν κι είσαι αδερφός, ομόδοξος οπότε μάλλον δεν παίζει κάτι τέτοιο... Στην τελική αν σε ζορίσει και κανένας, φτάνει να είναι κάτω από 30, μην είναι κανένα βετεράνος του πολέμου, πέτα του ένα πίτσκου μάτερι, του Έλληνα ο τράχηλος ζοριλίκια δεν υπομένει ρε μουνιά!!! Καλό ταξίδι, μωρή γίδα, όλα καλά να πάνε και είμαι σίγουρος ότι θα πάνε... Κοίτα να περάσεις καλά και να γουστάρεις και βρες και μια γυναίκα πάνω από 1.80 να νοικοκυρευτείς, να κάνεις ψηλά, ξανθά παιδιά που θα σε γηροκομήσουν κι εσένα αφού κανά μπασκετάκι ή πόλο θα το παίζουν!!!  Στο επανιδείν!

Όπως έλεγα σε παλαιότερο post  ήταν ένα από τα βιβλία που ήθελα να αγοράσω... Τελικά το αγόρασε η Μ. και το είχαμε στην βιβλιοθήκη μας αρκετούς μήνες μέχρι να το πιάσω στα χέρια μου... Ήμουν δύσπιστος απέναντι σε βιβλία παρόμοιας θεματολογίας αλλά κάποιοι προβληματισμοί που έχουν προκύψει μετά τη γέννηση του παιδιού μου με έκαναν να αλλάξω γνώμη και σε ότι αφορά αυτό το βιβλίο έκανα πολύ καλά... Το  "Ποιος εκπαιδεύει συναισθηματικά ποιον"  επιχειρεί να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ γεννητόρων και παιδιών όπως διαμορφώνονται από την στιγμή της σύλληψης του παιδιού μέχρι και τον θάνατο των γονιών... Εξετάζει την σχέση μεταξύ παιδιών και γονιών από κάθε σκοπιά συμπεριλαμβανομένων και των κοινωνικών προτύπων αλλά και των οικογενειακών παραδόσεων όπως μεταφέρονται από γενιά σε γενιά... Νοηματοδοτεί και αποδομεί διάφορες κλισέ έννοιες όπως αυτές του "καλού παιδιού" και της "δεμένης οικογένειας" τοποθετώντας τις στην πραγματική

Συζητούσα σήμερα με ένα συνάδελφο για τον Stephen King και μου είπε ότι, κατά την άποψή του, τα βιβλία του είναι ή αριστουργήματα ή μάπα, δεν υπάρχει μέση οδός... Εγώ δεν συμφωνώ, ότι έχω διαβάσει μέχρι τώρα από τον King δεν με έχει απογοητεύσει,σε κανένα του βιβλίο δεν θρήνησα τον χαμένο μου χρόνο, δεν υπάρχουν κακά βιβλία του King απλά κάποια είναι καλύτερα από τα άλλα... Το  "Duma Key" χωρίς να είναι κακό, δεν είναι αριστούργημα... Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα... Ο Έντγκαρ Φριμάντλ καταφθάνει σε ένα νησάκι στην Φλόριδα, το Duma Key, για να αναρρώσει και να επανέλθει ψυχολογικά από το ατύχημα που του συνέβη στην Μινεάπολη, όπου ζούσε, στο οποίο τραυματίστηκε σοβαρά κι έχασε το δεξί του χέρι... Στο νησί, αρχίζει να ζωγραφίζει για να περάσει την ώρα του και για να ξεπεράσει την μελαγχολία που του έχει προκαλέσει ο ακρωτηριασμός του και ο συνακόλουθος χωρισμός με τη γυναίκα του, όταν σιγά σιγά αντιλαμβάνεται ότι το ζωγραφικό του ταλέντο έχει πολλαπλές προεκτάσεις καθώς φαίν

Από Antista/Chef ...

Αλληλεγγύη στον συλληφθέντα στον κήπο της Γεσθημανής Ιησού Ναζωραίο!!! Παράσταση διαμαρτυρίας για την απελευθέρωση του Ιησού που συνελήφθη μετά από ανώνυμη καταγγελία!!! Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους!!! Λευτεριά στον Ιησού!!! Καλό Πάσχα... :)

Η σχέση μου με τον Θεό είχε πάντα τις ιδιαιτερότητές της... Προέρχομαι από μια οικογένεια που η μητέρα πιστεύει αλλά η σχέση της με το χριστιανικό τελετουργικό είναι περιορισμένη, δεν πάει συχνά στην εκκλησία, και ο πατέρας είναι επί της ουσίας άθεος αλλά δεν το παραδέχτηκε ποτέ, ούτε καν στον εαυτό του... Δεν πήγα ποτέ κατηχητικό και οι παππούδες γκρινιάζανε που δεν πηγαίναμε εγώ και ο αδελφός μου εκκλησία... Ειδικά αν πηγαίναμε το Πάσχα στο χωριό και δεν πηγαίναμε εκκλησία ήταν σίγουρο ότι θα μούτρωναν... Μεγαλώνοντας η σχέση μου με την θρησκεία ήταν μάλλον εθιμοτυπική αλλά στηριζόταν στον φόβο που είχα (και έχω) για τον θάνατο και το "μετά"... Όντας μάλλον ορθολογιστής, δεν μπορούσα να δώσω λογική εξήγηση σε κάποια πράγματα τα οποία περιέχονται στην χριστιανική πίστη γι' αυτό και είχα αποφασίσει να απομονώσω τα θετικά, κατ' εμέ, κομμάτια της χριστιανικής διδασκαλίας και να τα χρησιμοποιήσω για να δομήσω το δικό μου προσωπικό δόγμα... Η πίστη μου στην ύπαρξη του θε

...αλλά φαίνεται δεν αποτελεί κανόνα για όλους... Χθες το βράδυ στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ προβλήθηκε ρεπορτάζ το οποίο με αφορμή την  επίθεση σε ελεγκτή λεωφορείου έκανε αναφορά στη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού προβάλλοντας εικόνες από τα επεισόδια που συμβαίνουν εδώ και 4 μήνες στην Κερατέα αλλά και από τις κινητοποιήσεις του κινήματος "Δεν Πληρώνω" ...  Προφανώς για τον κύριο Αλαφούζο και τον ΣΚΑΙ η επίθεση με πυροβόλο όπλο εναντίον ελεγκτή των αστικών συγκοινωνιών που μπορεί να έγινε για χίλιους διαφορετικούς λόγους, ταυτίζονται, είναι ίδιας σπουδαιότητας και σημασίας με τις λαϊκές κινητοποιήσεις που αφορούν αιτήματα του απλού ανθρώπου απέναντι σε μια ανάλγητη κυβέρνηση...  Προφανώς για τον κύριο Αλαφούζο και τον ΣΚΑΙ η μη δουλική υποταγή στις εντολές μιας απαξιωμένης κυβέρνησης μαριονέτας αποτελεί σημείο κοινωνικής παθογένειας και απόδειξη διάρρηξης του κοινωνικού ιστού...  Ντροπή... Τίποτε άλλο...

Συμβαίνει κάτι περίεργο κι ενδιαφέρον... Ενώ το post rate μου έχει πέσει κατά κόρον, η επισκεψιμότητα του blog γνωρίζει πρωτόγνωρη αύξηση... Συμβαίνουν δύο τινά... Είτε η ποιότητα των posts μου είναι αντιστρόφως ανάλογη του post rate, είτε έχει γίνει (ακούσια) καλύτερη επιλογή στα keywords του κάθε post με αποτέλεσμα το "ανέβασμα" στα αποτελέσματα των μηχανών αναζήτησης... Σε κάθε περίπτωση, χαίρομαι που περισσότεροι άνθρωποι διαβάζουν αυτά που έχω να πω και να μοιραστώ μαζί τους, τι είναι άλλωστε το blogging αν όχι να μοιράζεσαι σκέψεις, γνώσεις, νέα και συναισθήματα;  Μπορεί το post rate μου να έχει μειωθεί είμαι όμως πάντα εδώ, δεν σκοπεύω να "αποσυρθώ", διαβάζω, ενημερώνομαι και συμμετέχω όπου και όπως μπορώ... Η απουσία μου έχει να κάνει είτε με έλλειψη χρόνου, είτε με το γεγονός ότι πλέον προτιμώ να γράφω κάτι όταν έχω κάτι να πω, πολλά πράγματα τα λένε καλύτερα και νωρίτερα άλλοι πριν από μένα... "Ουκ εν τω πολλώ το ευ αλλά εν το ευ το πολύ" , που

Δεν αγαπώ ιδιαίτερα το διήγημα... Η μικρή του φόρμα και η σύντομη διάρκειά του δεν μου επιτρέπει να "μπω" στον κόσμο που πλάθει ο συγγραφέας, πάνω εκεί που βυθίζομαι μέσα στη διήγηση αυτό τελειώνει κι εγώ πρέπει να προετοιμαστώ για μια καινούργια γνωριμία με το επόμενο διήγημα... Παρ' όλα αυτά δεν μπορούσα να αγνοήσω την πρόσκληση που μου έγινε από τον Θοδωρή Καραγεωργίου να πάρω μια γεύση από τα  "e-Drugs" του, την συλλογή διηγημάτων που έγραψε και κυκλοφορεί από τον Κέδρο ... Αιστάνθηκα μεγάλη τιμή που κάποιος άνθρωπος μου ζήτησε τη γνώμη μου για το πνευματικό του παιδί και δεν μπορούσα να πω όχι, έτσι διάβασα online τη δέκατη ιστορία του  "e-Drugs" η οποία διατίθεται δωρεάν στο scribd  ... Η ιστορία της Φρίντα είναι μια ιστορία διαδικτυακής "τρέλας"... Ο Καραγεωργίου περιγράφει με αδρές πινελιές μέσα στις λίγες σελίδες του διηγήματος τα προσωπικά και άλλα αδιέξοδα μιας φαινομενικά επιτυχημένης σαραντάρας την οποία οι ανασφάλειες, τα συνα

Αγαπώ πολύ το ιστορικό μυθιστόρημα γιατί συνδυάζει δυο μεγάλες μου αγάπες, την ιστορική μελέτη και τη μαγεία του παραμυθιού/μυθιστορήματος... Όταν ένα τέτοιο μυθιστόρημα είναι καλό μπορεί ο αναγνώστης να "μάθει" χωρίς κόπο, διασκεδάζοντας, όταν είναι κακό χάνει τον χρόνο του και ίσως παραπληροφορείται... Γνωρίζω την  Mary Renault  από παλιότερα όταν είχα διαβάσει το καταπληκτικό βιβλίο της  "Ο βασιλιάς πρέπει να πεθάνει" , για το οποίο θα μιλήσω κάποια στιγμή στο μέλλον... Παρά το γεγονός ότι "Ο μικρός Πέρσης" αναπαυόταν για χρόνια στη βιβλιοθήκη μου, δεν τον είχα διαβάσει και εκ του αποτελέσματος, είχα κάνει λάθος... Το βιβλίο αυτό έχει την μορφή της αυτοβιογραφίας... Παρακολουθούμε την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο της ζωής του Βαγώα, του Πέρση ευνούχου ο οποίος έγινε υπηρέτης και σύντροφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την μάχη στα Γαυγάμηλα μέχρι και το τέλος της ζωής του... Ο Βαγώας, γέρος πλέον στην αυλή του Πτολεμαίου στην Αλεξάνδρεια, αφηγείται τη ζωή το

Το τελευταίο χρονικό διάστημα περνάω μια φάση που έχω στρέψει το βλέμμα μου προς τα μέσα, προς εμένα και με εξετάζω εξονυχιστικά... Αυτά που εντοπίζω και παρατηρώ δεν είναι πάντα ευχάριστα, ούτε τα αντιμετωπίζω χωρίς κόπο αλλά είναι ωραίο να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου χωρίς αυταπάτες...  Συνειδητοποίησα ότι για πολύ καιρό καταπίεζα την προσωπική μου άποψη, τη γνώμη μου γιατί κάποιες φορές μπορεί να μην ταίριαζε με τον εκάστοτε ρόλο που έχω αναλάβει να υποδυθώ, εκούσια ή ακούσια, και που είχε να κάνει με όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε αυτός ο ρόλος λέγεται, πατέρας, φίλος, γιος, εργαζόμενος, οπαδός του Ολυμπιακού, πολιτικό ον κ.ο.κ... Οχυρωνόμουν και προέβαλλα την "γραμμή" και την άποψη που ορίζει η συνήθεια, ο καθωσπρεπισμός, η καθεστηκυία άποψη του κάθε ρόλου και υπέκυπτα στον να υιοθετώ και να υπερασπίζομαι ως  "άποψή μου" κάποιους μαλακισμένους δογματισμούς...  Γιατί το έκανα; Μάλλον πήρα υπερβολικά σοβαρά κάποιους ρόλους που υποδύομαι ή

Υπάρχουν βιβλία που σε κάνουν να βλέπεις εφιάλτες ή να φοβάσαι να τα διαβάσεις όταν η νύχτα πέφτει και όλοι οι υπόλοιποι στο σπίτι κοιμούνται... Αν διαβάζεις βιβλίο τρόμου έχεις κάνει jack pot, αν όχι πέτα το και μην το ξαναπιάσεις στα χέρια σου... To  "Desperation"  μπορεί να μην είναι το καλύτερο βιβλίο του  Stephen King  είναι όμως ένα βιβλίο που κατάφερε να με τρομάξει... Στην έρημο της Νεβάδα, σε μια πόλη που το όνομά της τα λέει όλα (Desperation=Απελπισία) διασταυρώνονται οι ζωές διάφορων ετερόκλητων ανθρώπων εξαιτίας του τοπικού σερίφη, ενός θηριώδη και αλλόκοτου τύπου που παραληρεί ακατάληπτα... Πολύ σύντομα ο τρόμος θα ξεχυθεί σε όλο του το μεγαλείο, θα καταλάβουν ότι ο σερίφης δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται και ότι ο θάνατος περιμένει στη γωνιά να τους αρπάξει... Στο  "Desperation"  ο τρόμος ουσιαστικά δεν έχει πρόσωπο, εκτός από την τρομακτική καρικατούρα του σερίφη Collie Entragian , καθώς δεν βλέπουμε ποτέ την πραγματική μορφή της οντότητας που λ

Αντίθετα με όσα μπορεί να πιστεύουν οι περισσότεροι, οι Άγγλοι δεν είναι ένας λαός ο οποίος μόλις πρόσφατα ανακάλυψε την διαμαρτυρία και την σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής ... Η ιστορία του αγγλικού εργατικού κινήματος έχει να επιδείξει μια σειρά από γεγονότα κατά τα οποία στάθηκε απέναντι και συγκρούστηκε τόσο με τις δυνάμεις της αστυνομίας όσο και με φασίστες και νεοναζί... Ένα τέτοιο γεγονός είναι και η μάχη της οδού Cable που συνέβη στις 4 Οκτωβρίου του 1936... Στις αρχές της δεκαετίας του '30 ο φασισμός και ο ναζισμός, λόγω και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, γνωρίζουν τεράστια ανάπτυξη και καταφέρνουν όχι μόνο να καταλάβουν την εξουσία, όπως στην Ιταλία και τη Γερμανία, αλλά και να "εμπνεύσουν" μιμητές σε πολλές χώρες της Ευρώπης... Η Αγγλία δεν μπορούσε να διαφέρει κι έτσι οι φασιστικές ιδέες γνώρισαν άνθηση κι εκεί και είχαν κύριο εκφραστή  το κόμμα του Oswald Mosley  , τη Βρετανική Ένωση Φασιστών (British Union of Fascists) ... Η συνθηματολογία και η πρ

...που λένε και οι Αμερικάνοι... Τριήμερο χαλαρό, με βόλτες, φίλους και συγγενείς, καλό καιρό και καλή διάθεση... Έχω κλειδώσει τον κόσμο απ' έξω και ασχολούμαι με πράγματα που με ευχαριστούν και το πολύ καλό βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες... Αύριο η εβδομάδα ξεκινάει και θα (ξανα)μπούμε όλοι στην κουραστική καθημερινή ρουτίνα αλλά μέχρι αύριο έχουμε χρόνο και η μέρα είναι και σήμερα ωραία... Καλημέρα!!!

Έχω διαβάσει δύο βιβλία του Dennis Lehane , το "Σκοτεινό Ποτάμι" και το " Νησί των Καταραμένων" ... Και στις δύο περιπτώσεις είδα πρώτα την ομώνυμη ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο... Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για εξαιρετικές κινηματογραφικές μεταφορές... Το " Νησί των Καταραμένων" ξεκινάει πάνω σε ένα φέρι που μεταφέρει σε ένα νησί/άσυλο φρενοβλαβών  εγκληματιών δυο μάρσαλς που θα ερευνήσουν μια εξαφάνιση... Ο Τέντι, ο ένας εκ των δύο μάρσαλς, έχει πολλούς δαίμονες που τον κυνηγούν ενώ ο Τσακ φαίνεται να είναι ένας πρόσχαρος άνθρωπος... Η άφιξη και η παραμονή τους στο νησί θα πυροδοτήσει μια αλυσίδα γεγονότων και ανατροπών που διαδραματίζονται εν μέσω μιας τρομερής καταιγίδας και όλα αυτά θα συνθέσουν τη δραματική κορύφωση του φινάλε... Ο  Lehane  πλέκει μια υπέροχη,  noir ατμόσφαιρα όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η καχυποψία... Όλα σε αυτό το νησί φαίνονται να είναι διαφορετικά από αυτό που δείχνουν αλλά η ανεύρεση της αλήθειας μοιάζει εξαιρε

Χθες το μεσημέρι ο κύριος Σ., το μικρό αφεντικό, βγήκε για πρώτη φορά για φαγητό σε εστιατόριο... Δεν είναι ακριβώς η πρώτη φορά, έχει ξαναβγεί για φαγητό, αλλά χθες έκατσε για πρώτη φορά στο τραπέζι μαζί μας, χάρη στο νέο καθισματάκι-γκατζετάκι  (όχι ακριβώς αυτό αλλά δεν το έβρισκα το δικό μας)... Είχαμε μαζί μας και το δικό του φαΐ, αλλά λίγο έφαγε από αυτό καθώς προτίμησε να φάει ψωμί, πατάτες τηγανητές, ελιές (!!!) και κολοκυθάκια τηγανητά... Όταν χόρτασε δε, άρχισε να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι: Να πιάνει το φαγητό (πατάτα και κολοκυθάκι στην προκειμένη περίπτωση) να το λιώνει στο χέρι του και να ακούει τον ήχο... Προκαλέσαμε ένα μικρό χαμό αλλά δεν ενοχλήσαμε και όταν τελειώσαμε το φαγητό μαζέψαμε μόνοι μας την ακαταστασία μας... Στο τέλος βγάλαμε και φωτογραφίες με το κινητό (γιατί ξεχάσαμε την φωτογραφική μας στο σπίτι) και ρίξαμε και κάτι γελάκια πονηρά!!!

Εν τω μεταξύ τα φαρμακεία αρνούνται να εξυπηρετήσουν συνταγές από τα ταμεία του Δημοσίου ενώ πολλοί συμβεβλημένοι γιατροί αρνούνται να δεχτούν βιβλιάρια Δημοσίου... Η πεθερά μου, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, αναγκάζεται να πληρώσει από την τσέπη της τα φάρμακα και τους γιατρούς που μέχρι χθες καλύπτονταν από το βιβλιάριό της... Το ίδιο μου είπε συνάδελφος ότι συνέβη στον πατέρα του, συνταξιούχο δημοτικό υπάλληλο, όταν πήγε χθες σε συμβεβλημένο, υποτίθεται, οφθαλμίατρο... Ουσιαστικά μιλάμε για στάση πληρωμών των ασφαλιστικών ταμείων του Δημοσίου... Παρ' όλα αυτά συνεχίζονται κανονικά οι κρατήσεις σε συντάξεις...  Τα ΜΜΕ τι κάνουν; Μα φυσικά σφυρίζουν κλέφτικα... Το θέμα φαίνεται δεν είναι αρκετά σοβαρό για να τα απασχολεί άσε που η επικαιρότητα (Ιαπωνία, Λιβύη, εμμονή Πάγκαλου με ΣΥΡΙΖΑ) προσφέρει πλούσιο ειδησεογραφικό υλικό, λιγότερο "δυσάρεστο" από την πραγματικότητα των ασφαλιστικών ταμείων...

... τα γιαουρτάκια σου πάντως τα έφαγες μόνος σου ... και γουστάραμε πολύ... Υ.Γ. Τι μανία καταδίωξης με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή ρε Θόδωρα, παντού βλέπεις φαύλους ΣΥΡΙΖΑίους που σε καταδιώκουν... Να το κοιτάξεις γιατί δεν σε βλέπω καλά, σου έχει γίνει εμμονή...

Πιθανότατα οι ορκισμένοι οπαδοί του King θα φρίξουν με αυτό που θα πω αλλά αν έχω αναπτύξει μια σχέση αγάπης με τον συγγραφέα από το Maine αυτό οφείλεται στο "Κινητό". .. Μέχρι τότε είχα διαβάσει μόνο το "Πράσινο Μίλι" και τίποτε άλλο, το "Κινητό" όμως έκανε αυτό το κλικ μέσα στο μυαλό μου και με "ανάγκασε" να το διαβάσω μέσα σε δύο μέρες και κλείνοντας το, όταν είχα διαβάσει και την τελευταία σελίδα, να νιώσω μια θλίψη επειδή το είχα τελειώσει... Αν αυτό δεν σημαίνει ότι ένα βιβλίο τα "σπάει" πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς... Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στις 3, αρχίζει να εκπέμπεται ο Παλμός μέσα από τα κινητά τηλέφωνα και όποιος τον ακούει μετατρέπεται σε ένα αιμοδιψές, άμυαλο κτήνος... Υπάρχουν και αυτοί που δεν άκουσαν τον Παλμό, οι επιζώντες οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν και να σωθούν... Ένας από αυτούς είναι ο Clayton ο οποίος θα προσπαθήσει μέσα στο χάος και την καταστροφή να γυρίσει στην πόλη το

Το είχα γράψει παλιότερα ότι αλίμονο σε αυτούς που περιμένουν το εντυπωσιακό και το μεγάλο για να χαρούν γιατί η ευτυχία βρίσκεται στις στιγμές και στις λεπτομέρειες τις καθημερινότητας... Τότε το έγραφα έχοντας στο μυαλό μου κάποιους άλλους αλλά τελικά εγώ ο ίδιος έπρεπε να πιστέψω περισσότερο αυτά που έγραφα... Μετά από μια περίοδο έντονης ενδοσκόπησης που δεν έχει τελειώσει ακόμα νομίζω ότι έχω καταφέρει να εντοπίζω ξανά αυτές τις στιγμές ευτυχίας στα απλά πράγματα όπως μια βόλτα στην παραλία ή την εικόνα της χιονισμένης Πεντέλης μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου...

Είναι κρίμα όταν ένα καλό βιβλίο χαντακώνεται από την κακή μετάφραση... Αυτό συνέβη στην πολύ ωραία έρευνα που έκανε η Lauren Carter στο βιβλίο της  "Οι 15 πιο αδίστακτοι μαφιόζοι όλων των εποχών" που όμως δεν ευτύχησε στην ελληνική του έκδοση από την Intro Books ... Το βιβλίο αποπειράται να παρουσιάσει τον βίο και την πολιτεία 15 από τις μεγαλύτερες εγκληματικές προσωπικότητες του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική... Προσπαθεί να παρουσιάσει το έγκλημα και την ιστορία αυτών των ανθρώπων απογυμνωμένη από τη γοητεία που του χάρισαν οι παραγωγές του Χόλιγουντ, εστιάζοντας στο γεγονός ότι το έγκλημα παρά τις όποιες κοινωνικές αιτίες που το προκαλούν δεν έχει γοητεία, είναι ένας κόσμος γεμάτος βία, πλεονεξία και βαναυσότητα... Η συγγραφέας έχει κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να συγκεντρώσει στοιχεία από μια πλούσια βιβλιογραφία, το φωτογραφικό υλικό είναι πολύ και ενδιαφέρον... Είμαι σίγουρος ότι αν είχα διαβάσει το βιβλίο στο πρωτότυπο θα ήμουν πολύ ικανοποιημένος, αυτό όμως

Είχα σκοπό να γράψω κάτι και για το δεύτερο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου αλλά με πρόλαβε ο ΝΟ14ΜΕ που τα λέει μια χαρά... Εγώ απλά θα συμπληρώσω δυο πραγματάκια... Όπως και στο "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" , ο συγγραφέας αφηγείται σε κάποιον την ζωή του... Ο αναγνώστης μπορεί να υποθέσει ότι είναι κάποιος σύντροφος που χάθηκε στο πεδίο της μάχης αλλά εγώ είμαι πεπεισμένος, όπως υποπτεύεται και ο ΝΟ14ΜΕ, ότι τα βιβλία του δεν είναι αφηγήσεις αλλά προσωπικοί μονόλογοι, ο τρόπος που βρήκε ο Μίσσιος  να εκλογικεύσει και να ξορκίσει τους δαίμονες που τον βασανίζουν είτε αυτοί είναι με την μορφή του μπάτσου που τον βασανίζει και του πρωινού που περιμένει την εκτέλεση του είτε με την μορφή του σαρακιού της απογοήτευσης για τη ζωή που ξόδεψε για ένα όνειρο που δεν επαληθεύτηκε ... Ο τίτλος του βιβλίου "Χαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;" προέρχεται από το διάλογο του συγγραφέα με ένα αστυνομικό όταν κατά τη διάρκεια της ανάκρισης κι ενώ προσπαθούν να τον πείσουν για κάτ

Αναδημοσιεύω δύο κείμενα που διάβασα σήμερα σε δύο διαφορετικά blogs και αφορούν και τα δύο τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας... Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι... Ανεξαρτήτως των απόψεων του καθενός για την μετανάστευση είναι και ηθικό και δίκαιο να ζητάς την νομιμοποίησή σου σε μια χώρα που έζησες κι εργάστηκες για χρόνια... ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ Από τις 25 Ιανουαρίου τριακόσιοι μετανάστες, που ζουν και εργάζονται για χρόνια στη χώρα μας, θύματα οικονομικής εκμετάλλευσης και κοινωνικού αποκλεισμού, ξεκίνησαν απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμα σε μια ανθρώπινη ζωή. Αγωνίζονται με το μόνο όπλο που τους έχει απομείνει, με το ίδιο τους το σώμα, για τη νομιμοποίησή τους. Την εποχή αυτή της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, οι τριακόσιοι δείχνουν με τη στάση τους ότι υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι έτοιμοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμη για ηθικές αξίες. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο συγκλονιστικό

Μια φίλη με την οποία συζητάμε πολύ και ουσιαστικά τον τελευταίο καιρό μου είπε ότι μπορεί σε κάποιους να φαίνεται εγωιστικό αλλά το να φροντίζεις τον εαυτό σου πρώτα απ' όλα, την σωματική και την ψυχική σου υγεία, είναι η μέγιστη πράξη αλτρουισμού, διότι αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι καλά τότε δεν μπορείς να προσφέρεις και στους γύρω σου, στους ανθρώπους που αγαπάς, αυτά  που χρειάζονται από εσένα...  Πιστεύω ακράδαντα ότι έχει απόλυτο δίκιο, ότι αυτό πρέπει να κάνω και αυτό κάνω ήδη... Αφαιρώ από την ζωή μου ανθρώπους και καταστάσεις "τοξικές" για την ηρεμία μου και την καλή μου διάθεση και επικεντρώνομαι σε μένα και σε αυτούς που αγαπώ και νοιάζομαι, οικογένεια, φίλους και συγγενείς... Η ζωή είναι πολύ σύντομη και δύσκολη για να την κάνουμε δυσκολότερη και πιο δυσάρεστη απ' όσο μπορεί να γίνει... Όσοι εννοούν να ζουν στην μιζέρια, με το καλό... απλά εγώ δεν σκοπεύω να παίξω άλλο το παιχνίδι, τελικά με αγαπάω πολύ περισσότερο απ' όσο πίστευα...  :)

Η πρώτη μας συνάντηση είχε κανονιστεί με ραντεβού... Θα γεννιόσουν Δευτέρα 1η Μαρτίου με καισαρική... Τα υπερβολικά πολλά αμνιακά υγρά στην κοιλιά της μαμάς σου σε έκαναν να επιπλέεις κανονικότατα και να μην παίρνεις θέση "εξόδου", ενώ κανά δυο περιστροφές του ομφάλιου λώρου γύρω από τον λαιμό σου συνιστούσαν όχι ακριβώς ανησυχία αλλά προσοχή...  Εκείνο το τελευταίο Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου, πριν τη γέννηση σου είχαμε περάσει μια χαλαρή και ξεκούραστη μέρα... Το βραδάκι βάλαμε στο dvd να δούμε το "Agora" ... Είδαμε καμιά ώρα, νυστάξαμε και το κλείσαμε για να το δούμε την επομένη... Δεν ξέραμε ότι θα αξιωθούμε να ολοκληρώσουμε την ταινία κάποιους μήνες μετά... Κατά τις 5 το πρωί της Κυριακής, 28 Φεβρουαρίου, ακούω μέσα στον ύπνο μου την μαμά σου να με φωνάζει από το μπάνιο... Πετάχτηκα πάνω και την ρώτησα τι έγινε...  "Μάλλον σπάσανε τα νερά" , μου είπε... Κάτσαμε λίγο στο κρεβάτι ξαπλωμένοι και οι δύο και αφήσαμε την ώρα να περάσει για να

Θέλω καιρό τώρα να γράψω κάτι για την Πηνελόπη Δέλτα αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς... Σκέφτηκα να παρουσιάσω κάποια από τα βιβλία της αλλά τα χρόνια έχουν περάσει από τότε που τα διάβασα και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες... Αποφάσισα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω είναι να γράψω για τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν τα βιβλία της τα οποία όσα χρόνια και αν περάσουν δεν σβήνουν... Η  Πηνελόπη Δέλτα  είναι η συγγραφέας που συντρόφευε με τα βιβλία της τα παιδικά μου χρόνια... Δεν υπήρχε κάτι άλλο να με συναρπάζει περισσότερο από τις ιστορίες που διηγείται μέσα από τις σελίδες τους... Κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές διάβασα τα "Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου" και "Τα μυστικά του Βάλτου" , πάνω από 10 φορές το καθένα ολόκληρα!!! Πόσο παθιαζόμουν με τις ιστορίες ηρωισμού και αυτοθυσίας των πρωταγωνιστών, πόσο με έθλιβε το λυπηρό φινάλε τους, η θυσία για μια ιδέα... Πρωτοήρθα σε επαφή μαζί της... τηλεοπτικά!!! Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου της

Το 1981 κυκλοφόρησε η συλλογή "Strength thru Oi!" η οποία περιελάμβανε μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της Oi! μουσικής... Στο εξώφυλλό της εμφανιζόταν μια φιγούρα εμβληματική για τους Βρετανούς νεοναζί skinheads, o Nicky Crane... Ο Crane, ο οποίος όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος ήταν φυλακισμένος για ρατσιστική επίθεση, ήταν διακεκριμένο στέλεχος του British Movement , οργανωτής της περιοχής του Kent... Είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ρατσιστικές επιθέσεις καθώς και σε επεισόδια σε αντιρατσιστική συναυλία... Όταν αποφυλακίστηκε άρχισε να δουλεύει σαν security στα live των Screwdriver , συνδέθηκε φιλικά κι επαγγελματικά με τον Ian Stuart και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο στήσιμο και τη δημιουργία του νεοναζιστικού δικτύου Blood and Honour το 1987... Ο Crane όμως επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη για τους θαυμαστές και τους συντρόφους του... Το 1992 εμφανίστηκε στην εκπομπή Out του Channel 4 και παραδέχθηκε ότι είναι ομοφυλόφιλος και ότι ζει διπλή ζωή! Εξήγησε μάλιστα τους λόγους π

... όσο και αν δεν μας αρέσει, έχουν απόλυτο δίκιο ...

Έχω πάρει την απόφαση εδώ και λίγο καιρό να απαλλαγώ από κάποιους ψυχαναγκασμούς και εμμονές που επέβαλα ηλιθιωδώς στον εαυτό μου κάνοντας τη ζωή μου πιο δύσκολη... Μία από αυτές ήταν ότι δεν μπορούσα να σταματήσω την ανάγνωση ενός βιβλίου, όσο βαρετό ή αδιάφορο και αν το θεωρούσα, έπρεπε να το τελειώσω... Όχι πια... Το   "Ιστορίες μαγείας & φαντασίας" , συλλογή διηγημάτων μαγείας και φαντασίας, όπως προδίδει και ο τίτλος, από τις αγαπημένες εκδόσεις Anubis , δεν το τελείωσα ποτέ... Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια συλλογή 20 διηγημάτων από συγγραφείς που έχουν γράψει ιστορία στον χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας όπως ο Ray Bradbury , η Ursula Le Guin , ο Roger Zelazny και άλλοι... Εδώ ξεκινάει το πρόβλημα... Δεν μου αρέσουν τα διηγήματα...  Δεν μπορώ ενώ βυθίζομαι σιγά σιγά στον κόσμο που πλάθει ο συγγραφέας, η ιστορία να τελειώνει και εγώ να πρέπει να επαναλάβω τη διαδικασία από την αρχή... Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα, "Γιατί το αγόρασες αφού δεν σου αρέσουν τα διηγήματ

Είδα προχτές το βράδυ το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ "Antifa: Chasseurs de Skins" το οποίο αναφέρεται στον τρόπο που αντέδρασε ένα κομμάτι της παρισινής νεολαίας στην άνοδο του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν και στην επιθετικότητα και τη βία που είχαν εξαπολύσει στους δρόμους του Παρισιού οι πολυάριθμες ομάδες skinhead νεοναζί, στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του '80, σχηματίζοντας ομάδες κρούσης που κυνηγούσαν τους αντιπάλους τους στους δρόμους.... Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται μέλη των ομάδων εκείνων και περιγράφουν με λεπτομέρειες ιστορίες από τις μάχες στους δρόμους και δίνουν μια εικόνα από εκείνες τις μέρες και την υποκουλτούρα που είχε αναπτυχθεί σχετικά με τους κώδικες συμπεριφοράς, το ντύσιμο, το κούρεμα, τον "οπλισμό" που χρησιμοποιούνταν στις συγκρούσεις... Πολλά από αυτά που περιγράφουν, flight jackets, αρβύλες Doc Martens, άσπρα κορδόνια οι φασίστες, κόκκινα οι αντιφασίστες, πεσίματα, ψειρίσματα των μπουφάν και των αρβύλων τα θυμάμαι να γίνονται και στη