Ψαροκόκαλο...

Μου στείλανε με email το link του Dismal World  όπου φιλοξενούνται φωτογραφίες που έχουν τη δική τους ιστορία και απεικονίζουν την καταστροφή, την θλίψη και τη δυστυχία που κουβαλάει αυτός ο πλανήτης... Όλες είναι σοκαριστικές αλλά η τελευταία στην κατηγορία Must See/Unforgettable Photos με συγκλόνισε... Χωρίς πολλά λόγια... 2003. An Iraqi prisoner of war tries to calm down his child. Photo credit: Jean-Marc Bouju, France

Ο θεματοφύλακας των ιερών και οσίων, ο στυλοβάτης του έθνους, ο άγγελος προστάτης του τρισχιλιετούς DNA μας...Στηριγμένη περισσότερο στην εξουσία και την επιβολή παρά στην αγάπη και την στοργή, διαιωνίζει αγκυλώσεις και απωθημένα γενεών... Η ασφυκτική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των μελών της και κυρίως μεταξύ γονέων και παιδιών, είναι σχέση εξάρτησης, αδυναμίας να νιώσει καλά ο γονιός εκτός της σχέσης με το παιδί λόγω των συναισθηματικών ελλειμμάτων που έχει με αποτέλεσμα να αγκιστρώνεται πάνω στο παιδί και να το πλάθει όχι όπως θα ήταν καλό για αυτό αλλά με γνώμονα τι ο γονιός πιστεύει ότι είναι καλό, προβάλλοντας πάνω στο παιδί τα δικά του απωθημένα και όνειρα... "Κανένας δεν θα σε αγαπήσει σαν το γονιό σου", "Μάνα είναι μόνο μία" ... Αυτός είναι ο εκβιασμός που γίνεται στα παιδιά για να υποταχθούν στην εξουσία του γονιού τους, στην αλάνθαστη γνώμη του, στην αυθεντία του...  Η σχέση δεν αναπτύσσεται σε μια βάση αμοιβαίου σεβασμού και κατανόησης αλλά με λογικές

Χθες το μεσημέρι ο κύριος Σ., το μικρό αφεντικό, βγήκε για πρώτη φορά για φαγητό σε εστιατόριο... Δεν είναι ακριβώς η πρώτη φορά, έχει ξαναβγεί για φαγητό, αλλά χθες έκατσε για πρώτη φορά στο τραπέζι μαζί μας, χάρη στο νέο καθισματάκι-γκατζετάκι  (όχι ακριβώς αυτό αλλά δεν το έβρισκα το δικό μας)... Είχαμε μαζί μας και το δικό του φαΐ, αλλά λίγο έφαγε από αυτό καθώς προτίμησε να φάει ψωμί, πατάτες τηγανητές, ελιές (!!!) και κολοκυθάκια τηγανητά... Όταν χόρτασε δε, άρχισε να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι: Να πιάνει το φαγητό (πατάτα και κολοκυθάκι στην προκειμένη περίπτωση) να το λιώνει στο χέρι του και να ακούει τον ήχο... Προκαλέσαμε ένα μικρό χαμό αλλά δεν ενοχλήσαμε και όταν τελειώσαμε το φαγητό μαζέψαμε μόνοι μας την ακαταστασία μας... Στο τέλος βγάλαμε και φωτογραφίες με το κινητό (γιατί ξεχάσαμε την φωτογραφική μας στο σπίτι) και ρίξαμε και κάτι γελάκια πονηρά!!!

Η ζωή συντίθεται από μια αλληλουχία αποφάσεων που παίρνουμε από την στιγμή που ξεκινάμε να ορίζουμε τον εαυτό μας και το μέλλον μας μέχρι την στιγμή που πεθαίνουμε... Κάθε απόφαση έχει συνέπειες θετικές και αρνητικές, κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις... Πολλές φορές στην ζωή μου αμφισβήτησα την ορθότητα των αποφάσεων που πήρα και καταράστηκα την μοίρα μου την μαύρη και την στερνή μου γνώση αλλά μια οποιαδήποτε διαφορετική απόφαση σε οποιοδήποτε σημείο της ζωής μου θα είχε ανατρέψει πλήρως την πραγματικότητά μου... Αρκετές φορές σκέφτομαι τι θα γινόταν αν κάποια απόφαση ήταν διαφορετική... Δεν μπορώ να φανταστώ... Το μόνο που ξέρω είναι πιθανότατα να μην υπήρχαν στην ζωή μου πρόσωπα απαραίτητα για την επιβίωσή μου, όπως η Μ. και ο Σ. μου... Σήμερα ο αδερφός της Μ. πετάει για Ολλανδία,  φεύγει για μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης... Θα λείψει 2 χρόνια... Το αντικείμενο του μεταπτυχιακού είναι πολύ sophisticated  και το γεγονός αυτό καθιστά "δύσκολη" την επιστροφή στη

Ο καιρός δεν λέει να μας θυμίσει Χριστούγεννα, χθες έπινα καφέ στο Θησείο καθισμένος έξω... Η διάθεση δεν είναι η καλύτερη αλλά και τι σκατά να φας, πρέπει να σταθείς όρθιος, "tomorrow will be another day" , που έλεγε και η Scarlett, όχι η Johansson, η άλλη η προπολεμική... Καλά Χριστούγεννα να έχουμε, να περάσουμε όλοι όσο καλύτερα μπορούμε, υγεία, ευτυχία και κανένα φράγκο δεν θα ήταν άσχημο... Ακολουθεί η φωτογραφία του πακέτου που έφερε ο πατέρας μου στον εγγονό του (έχει λαλήσει, ο παππούς όχι ο εγγονός) ο οποίος ψάχνει διαρκώς τρόπους να του κάνει δώρα...

Μετά από τις λαχτάρες με τον μπέμπη και τον απροσδόκητο θάνατο του νονού μου (δείτε εδώ , εδώ κι εδώ ) το κακό φαίνεται ότι τρίτωσε πια και σήμερα κηδεύεται η γιαγιά της Μ. ... Ελπίζω και θέλω η αλυσίδα των δυσάρεστων γεγονότων που μας συμβαίνουν από την αρχή αυτού του καλοκαιριού να πάρει ένα τέλος εδώ...

Οι φίλοι μου είναι εργένηδες... Άλλοι έχουν σχέσεις κι άλλοι όχι, άλλοι είναι "snippers" και άλλοι "αγκαλίτσες" ... Είναι πετυχημένοι στη δουλειά τους, δουλεύουν πολύ και βγαίνουν πολύ, κινούνται σε ρυθμούς γρήγορους... Εγώ πλέον δεν μπορώ να κινηθώ σε αυτούς τους ρυθμούς... Κινούμαι στους ρυθμούς του γιου μου, ιλιγγιώδεις και αυτοί αλλά διαφορετικοί... Δεν βαρυγκωμώ, πως θα μπορούσα, θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά μου λείπουν καμιά φορά... Δεν μπορώ να τους ακολουθήσω στην ζωή που κάνουνε, να βγούμε να τα πιούμε, να αλητέψουμε, είτε γιατί δεν έχω τις αντοχές, είτε γιατί δεν θέλω να αφήσω την Μ. μόνη με το παιδί... Δεν έχω κανένα παράπονο από αυτούς, είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι, συχνά με μεγαλύτερη συνέπεια και επιμονή απ' ότι εγώ που χάνω συχνά τον μπούσουλα και ξεχνάω και τηλέφωνο να πάρω (καλή ώρα...) αλλά μερικές φορές νιώθω ότι εγώ έχω ανέβει σε άλλο τρένο και αυτοί σε άλλο και αυτά τα τρένα πάνε αντίθετα....  Σκέφτομαι καμιά φορά τι ωραία που

Αντίο, μάστορα...

Δεν πήγα διακοπές στην Άκουιλα... Αυτό είναι απλά το αστείο του φετινού καλοκαιριού... Το "πέταξε" η πεθερά μου σε μια φίλη της όταν την ρώτησε πού θα πάμε διακοπές και αυτή όχι μόνο απάντησε Άκουιλα μπερδεύοντας την σεισμοχτυπημένη ιταλική πόλη με την Άκολη, το χωριό του Αιγίου όπου κάναμε τις διακοπές μας, αλλά επέμενε κιόλας όταν η φιλενάδα της της επεσήμανε ότι η Άκουιλα είναι στην Ιταλία... Anyway, οι διακοπές στην Άκολη ή στην Άκουιλα, όπως αγαπάτε, άρχισαν και τέλειωσαν και διήρκεσαν 6 μέρες και 5 νύχτες... Το γιατί δεν υπήρξε 6η νύχτα θα το πούμε παρακάτω... Η Άκολη είναι ένα συμπαθέστατο χωριουδάκι 5 λεπτά από την πόλη του Αιγίου... Έχει μια ωραία βοτσαλάτη παραλία με νερά βαθιά και καθαρά... Έχει αρκετά καλές υποδομές, δημοτικά πάρκινγκ και πάρκα, ένα ωραίο παραλιακό πεζόδρομο κλειστό για τα αυτοκίνητα και πάρα πολλά ποδήλατα!!! Δεν έχει πολύ τουρισμό, δουλεύει κυρίως με ντόπιους, και από ότι μας λέγανε και οι μαγαζάτορες τα πράγματα φέτος είναι εντελώς ψόφι

Αύριο το πρωί, ταΐζει τον μπέμπη, φορτώνει τα τσουμπλέκια του στο Polo, κάνει τον σταυρό του και ξεκινάει για την εξωτική κι ανεξερεύνητη Άκολη (aka Άβυθο) Αιγίου... Εκεί θα κάνει τα μπάνια του, θα προσπαθήσει να ξεκουραστεί, φτάνει να του το επιτρέψει ο μπέμπης, και θα πιει κανένα ουζάκι στην παραλία, φτάνει να του το επιτρέψει ο μπέμπης (πάλι)... Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος θα λείψει τουλάχιστον μια εβδομάδα και ελπίζει να γυρίσει με τις μπαταρίες γεμάτες για τον χειμώνα που έρχεται...  Καλά να περάσουμε, καλά να περάσετε, με το καλό να τα ξαναπούμε...

Γράφω, γράφεις, γράφει το τι γράφουμε είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...Βαριέμαι σαν σκύλος το μεσημέρι, δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να γράψω... Δίπλα μου ο κόσμος καίγεται, δολοφονίες δημοσιογράφων, ΔΝΤ, ασφαλιστικό, φτώχεια, δίψα, πείνα, τρύπα του όζοντος, ο Σχορτσιανίτης στον ΠΑΟ κι όμως εγώ παρακολουθώ απαθής μέσα από την νιρβάνα μου σαν άλλος Σιντάρτα... Όχι δυστυχώς δεν πέρασα σε άλλες σφαίρες συνειδητότητας απλά άδειασε η μπαταρία, είμαι σαν εκείνο το αρκουδάκι στην διαφήμιση της duracell που ΔΕΝ φοράει duracell και σε κάποια φάση κλατάρει... Έτσι κι εγώ, πάω με την ρεζέρβα και κινούμαι μηχανικά, δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά και ύπνος σαν κούτσουρο ενδιάμεσα...  Δεν γκρινιάζω αγαπητέ μου αναγνώστη, απλά επεξηγώ την πραγματικότητά μου... Ίσα ίσα είμαι καλόκεφος και αισιόδοξος αυτές τις μέρες... Μου έχουν ξεμείνει ακόμα κάτι δουλίτσες, όπως να πάω να αγοράσω μια σχάρα για να φορτώσω τα τσουμπλέκια του μπέμπη για την μετακόμιση....εεεεεεε για τις διακοπές εννοούσα, να πάω να κάνω έ

Δύσκολες εποχές για όλους και για κάποιους ακόμα πιο δύσκολες... Ένα επιπόλαιο, κατά πως φαίνεται, πρόβλημα υγείας του μικρού, μας ταλαιπωρεί εδώ και μια εβδομάδα και μας έχει γεμίσει άγχος και σαν να μην έφτανε αυτό, χθες ήρθαν τα άσχημα νέα ότι πολύ δικό μου συγγενικό πρόσωπο, ο νονός μου, υπέστη ισχυρό εγκεφαλικό και βρίσκεται στην εντατική διασωληνωμένος... Σήμερα περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων του μικρού και είμαστε σε ανοιχτή τηλεφωνική επικοινωνία για να μαθαίνουμε νέα του νονού μου... Ελπίζω κι εύχομαι όλα να πάνε καλά και να μην τριτώσει το κακό...

Αφού το πήραμε απόφαση να πάμε διακοπές και κάναμε τις κρατήσεις μας και τα πάντα όλα, έπρεπε να πάμε να πάρουμε κι εξοπλισμό για την παραλία οπότε βάλαμε τον μπέμπη στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τo Makro για να κάνουμε τα ψώνια μας και να τσιμπήσω και κάτι πραγματάκια που ήθελα για εμάς... Εκεί βέβαια "φάγαμε πόρτα" διότι μου ανακοίνωσαν ότι απαγορεύεται η είσοδος στο μαγαζί σε παιδιά κάτω των 12 ετών για λόγους ασφαλείας οπότε πήραμε τα μούτρα μας και πήγαμε στο Carrefour στο Γέρακα απ' όπου ψωνίσαμε τα εξής: Σετ κουβαδάκι , φτυαράκι , τσουγκρανάκι κτλ, με σχέδια από το Cars ... Cars είναι και η πετσέτα του μπάνιου που μας πήρε ο παππούς... Μπαλίτσα Cars ...να παίζει το παιδί! Τέντα παραλίας... Φαινόταν πολύ ωραία στημένη, είναι σαν αντίσκηνο ανοιχτό από μπροστά, φαίνεται εύκολο στο στήσιμο κι έχει και πάτο, θα την κάνω ένα test drive (θα την στήσω στο σαλόνι) πριν εκδράμουμε ... Καπέλο έχουμε, μαγιό έχουμε (δεν θα μπούμε στο νερό αλλά έχουμε), πισινάκι έ

Ψάχνουμε τις τελευταίες μέρες να βρούμε που θα πάμε διακοπές... Τώρα με τον μπέμπη η απόφαση έχει γίνει πιο σύνθετη... Δεν θέλουμε να είναι πολύ μακρυά από την Αθήνα, να πάμε οδικώς, να είναι πάνω στην θάλασσα, το δωμάτιο να είναι πλήρως εξοπλισμένο με κουζίνες, ψυγεία, πλυντήρια, air-condition,... Μετά πρέπει να κανονίσουμε πώς θα μεταφέρουμε όλη την προίκα του μικρού... Αποστειρωτές, βραστήρες, μπιμπερό, γάλατα, πάνες, καρότσια, relax, παρκοκρέβατο, σεντόνια, ρούχα, παιχνίδια,.... Στα τέλη Ιουλίου που λέμε να πάμε ο μικρός μάλλον θα έχει αρχίσει τις κρέμες, οπότε θα πρέπει να κουβαλάμε και κανένα μπλέντερ να του λιώνουμε τα φρούτα... Σημειωτέον το αυτοκίνητο μας είναι ένα VW Polo και όχι ημιφορτηγό... Επιπροσθέτως, ο μπέμπης πρέπει να κάνει εμβόλιο στις 30 Ιουλίου... Κάτσαμε χθες με την Μ. και τα βάλαμε κάτω... Μήπως πάμε να κάνουμε μαλακία; Μήπως θα ταλαιπωρηθούμε κι εμείς κι ο μικρός; Μήπως να κάτσουμε σπίτι και να κανονίσουμε ένα πρόγραμμα μικρών εκδρομών να πηγαίνουμε καμιά

Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα καταγγελτικά posts αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν συμβαίνουν κάποια σημαντικά γεγονότα στην ζωή σου, όπως η γέννηση του παιδιού σου, αλλάζει η οπτική που έχεις πάνω σε κάποια πράγματα και κάποιες καταστάσεις... Μία από αυτές είναι η κατάσταση των πεζοδρομίων της πόλης και η οδηγική συμπεριφορά πολλών από εμάς... Ομολογώ ότι δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στις φωνές που μιλούσαν για αυτά τα θέματα... Ok, τα πεζοδρόμια της πόλης δεν είναι τα καλύτερα αλλά και τι έγινε, γιατί μας παίρνουν τα αυτιά όλοι αυτοί...; Όλα αυτά μέχρι χθες οπότε και βγήκαμε πρώτη φορά με την Μ. και τον μπέμπη, βόλτα με το καρότσι... Η κατάσταση είναι επιεικώς απαράδεκτη... Ζούμε σε ένα, και καλά, καλό προάστιο της Αθήνας, κάτω από τον Υμηττό, σε ένα δήμο όπου διαφημίστηκε στην τηλεόραση για το μεγαλεπήβολο σχέδιο της πεζοδρόμησης του κεντρικού του δρόμου, με βιοκλιματικά πεζοδρόμια και δεν συμμαζεύεται... Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική... Τα πεζοδρόμια στους δρόμους της π

Τρέχω, τρέχω, τρέχω... Δεν προλαβαίνω να φάω, να δω την Μ. λίγο μετά τη δουλειά, να δω τα mail μου... Ο μπέμπης είναι 24άωρη απασχόληση, η μάνα του τα έχει παίξει από την αϋπνία κι εγώ την παλεύω δεν τη παλεύω... Έχουν ξεκινήσει και τα πονάκια στην κοιλιά και κάθε απόγευμα ξεκινάνε τα όργανα που κρατάνε τουλάχιστον μέχρι τις 10 με 11... Από εκεί και πέρα, για κάποιο περίεργο λόγο κι ενώ όλη την ημέρα μπορεί να κοιμάται μόνος του μια χαρά, δεν κλείνει μάτι αν δεν τον κρατάς αγκαλιά... Όταν βγει ο ήλιος ανεξαρτητοποιείται και πάλι... Μέσα σ' όλα αυτά πλάκωσε και πολύ δουλειά κι έχει δέσει το γλυκό... Σίγουρα έχω χάσει κιλά και έχω την υποψία ότι χάνω μαλλιά... Γαμώτο...

Το πιο εύκολο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου, όταν πρέπει να πάρει σημαντικές αποφάσεις για την ζωή του, είναι να κάνει αυτό που έχει μάθει από μικρός, αυτό που είναι συνηθισμένος να κάνει ή να ζει... Όταν αποφασίζεις να κάνεις δική σου οικογένεια έχεις δύο επιλογές, είτε να φτιάξεις μια οικογένεια καθ' εικόνα και ομοίωση της οικογένειας που μεγάλωσες, αυτής που έφτιαξε ο πατέρας και η μητέρα σου, είτε να προσπαθήσεις να φτιάξεις κάτι από την αρχή, εντελώς δικό σου... Η πρώτη επιλογή είναι εύκολη, ζεις με manual, ακολουθείς τα βήματα που κάνανε κάποιοι άλλοι πριν από εσένα και πορεύεσαι, με όλες τις σωστές και λάθος επιλογές που κάνανε κάποιοι άλλοι πριν από εσένα, για σένα... Η δεύτερη επιλογή είναι πολύ δυσκολότερη... Πρέπει να μπορείς να δεις όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορείς, το μοντέλο οικογένειας που έζησες σαν παιδί και να το κρίνεις ψύχραιμα, να δεις τα λάθη και τα σωστά και να τα αξιολογήσεις, πώς και γιατί έγιναν και πού οδήγησαν... Μετά να πάρεις τα θετικά στοιχεία αυτο