Ψαροκόκαλο...

Είμαι ένας μοναχικός λύκος... Δεν τα πάω καλά με τους ανθρώπους, τους αφήνω δύσκολα να έρθουν κοντά κι όταν έρθουν τους διώχνω εύκολα από κοντά μου, με την πρώτη ευκαιρία... Ζητάω τα πάντα από τους άλλους και φυσικά με απογοητεύουν εύκολα, κάνω όμως το ίδιο και στον εαυτό μου, τουλάχιστον είμαι δίκαιος... Τους περνάω όλους από κόσκινο, ψάχνω σχεδόν με πάθος την ευκαιρία να τους απορρίψω... Καταλαβαίνω ότι δεν είναι νορμάλ αυτό και προσπαθώ να μην υπερβάλλω αλλά έτσι τα πράγματα μπερδεύονται χειρότερα... Αμφισβητώ την κρίση μου συχνά, αναρωτιέμαι αν η άποψη που έχω για κάποιον είναι πραγματικά αποτέλεσμα μιας δεδομένης ασυμφωνίας χαρακτήρων μεταξύ δυο ανθρώπων ή του ανθρωποδιώχτη που κουβαλάω μέσα μου...  Κυνηγάω διαρκώς το πιο πολύ, το καλύτερο, ζω σε διαρκή ένταση...  Λέω ότι θα φρενάρω αλλά δεν τα καταφέρνω...  Νιώθω ότι όλοι περιμένουν από μένα πάντα κάτι επιπλέον, ότι ποτέ δεν είναι αρκετή η αγάπη, τα λεφτά, η δουλειά, τα ρούχα, τα αυτοκίνητα, πάντα χρωσ

Στην Αγία Παρασκευή, στην παιδική χαρά στην πλατεία, χθες το πρωί, εμφανίζονται μια παρέα τσιγγανάκια...  Ένα από αυτά είναι ένα αγοράκι που πρέπει να είναι από 6 ως 8 ετών...  Φοράει ένα βρώμικο παντελόνι μακριάς πυτζάμας, φανελάκι με τιράντα και είναι ξυπόλυτο...  Στο λαιμό του έχει περασμένη μια πιπίλα με πλαστική αλυσίδα που έχει στο στόμα την οποία βγάζει για να πιει ... φραπέ από ένα μπουκαλάκι του νερού  που κουβαλάει μαζί του...  Η συμπεριφορά όλης της παρέας είναι συμπεριφορά αγριμιών, σε μια παιδική χαρά γεμάτη παιδάκια και γονείς/παππούδες, κάνουν ότι μπορούν για να ενοχλήσουν...  Την προσοχή μου έχει κερδίσει ο ξυπόλυτος πιτσιρικάς με την πιπίλα στο στόμα και το φραπέ στο χέρι...  Σκέφτομαι ότι πρέπει να ειδοποιήσω τις κοινωνικές υπηρεσίες, το Χαμόγελο του Παιδιού, την αστυνομία, αυτά τα παιδιά κι αυτός ο πιτσιρικάς συγκεκριμένα φωνάζουν την παραμέληση που υφίστανται... Δεν έχει να κάνει με την φυλή, το χρώμα του δέρματος, την θρησκεία, τα χρήματα που

Τώρα που οι διακοπές τελείωσαν, τα σχολεία σιγά σιγά ανοίγουν και η καθημερινότητα γίνεται ξανά απαιτητική αποφάσισα να κάνω ένα βήμα πίσω, να κατεβάσω ταχύτητα, να πάω όπου με πάει το κύμα... Το ασταμάτητο άγχος, η ένταση που ποτέ δεν αποκλιμακώνεται, το κυνήγι του περισσότερου δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί σε πολύ συγκεκριμένα μέρη, σκιερά και χλοερά... Καλά τα φράγκα κι οι δουλειές αλλά τα σημαντικά είναι άλλα... Κυνήγησα πολύ τα φράγκα, την εξέλιξη, την προσωπική επιβράβευση και επιβεβαίωση τα τελευταία τρία χρόνια και ευτυχώς για μένα πέτυχα πολλά αυτό το διάστημα, τώρα όμως νιώθω ότι θέλω να ηρεμήσω λίγο, να πατήσω λίγο φρένο... Ο έντονος ρυθμός έχει αρχίσει να με εξαντλεί, τα λεφτά μου είναι ok, τις αυτοεπιβεβαιώσεις μου τις πήρα, δεν έχω να αποδείξω κάτι ούτε σε εμένα ούτε σε κανέναν άλλο... Τώρα, όσα έρθουν κι όσα πάνε, άλλωστε αν πασχίζεις πάρα πολύ για κάτι στο τέλος το γκαντεμιάζεις, ίσως μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων να οδηγήσει σε ακόμα καλύτερα α

Στο καράβι της επιστροφής από Αίγινα, καθόμαστε στο σαλόνι... Έχω βάλει μια ταινία στα παιδιά στο laptop γιατί δεν έχω κουράγιο να τους κυνηγάω, πονάει η μέση μου, κάθομαι δίπλα τους και απαντάω σε ευχετήρια μηνύματα στο Facebook από το κινητό μου, είναι τα γενέθλιά μου... Παραδίπλα κάθεται μια παρέα από δύο οικογένειες που μιλούν αγγλικά... Έχουν, κι οι δυο μαζί, αρκετά παιδάκια που κάνουν την σχετική φασαρία αλλά τίποτα το ιδιαίτερο... Το ένα παιδάκι από όλα έχει μια δυσμορφία στο πρόσωπο πολύ έντονη που του αλλοιώνει εντελώς το δεξί μισό του προσώπου του... Δεν φαίνεται να έχει κάποιο άλλο πρόβλημα, νοητικό ή κάτι άλλο ας πούμε αλλά το πρόσωπό του είναι μαγνήτης για το βλέμμα... Ο Σ. το προσέχει και μου τον δείχνει ρωτώντας με τι έχει αυτό το παιδάκι και είναι έτσι... Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι κάτι έπαθε και δεν είναι ωραίο να το δείχνουμε με το δάχτυλο διότι θα αισθανθεί άσχημα... Σκέφτομαι πόσες φορές θα έχει ήδη και πόσες ακόμα θα αντιμετωπίσει αυτό το αγοράκι και οι γονε

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που πολεμάει το άγχος και την κατάθλιψη , συνειδητά, είναι ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του... Όχι ως προς τον τομέα της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού αλλά ως προς το ότι δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τις αντιδράσεις του...  Δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν μια συγκεκριμένη αντίδραση, μια έκρηξη οργής, μια κακή διάθεση είναι αποτέλεσμα μιας αντίδρασης του οργανισμού στις δυσκολίες, τις στενοχώριες, τις απογοητεύσεις που όλοι λίγο πολύ βιώνουν ή οφείλονται στην "πάθησή" του... Μπαίνει στη διαδικασία να ζυγίζει αίτια, αφορμές και αντιδράσεις, αν υπήρχε λογική ποσόστωση συναισθήματος στην αντίδραση ή αν η αδρεναλίνη έρευσε παραπάνω από το κανονικό...  Ακόμα δυσκολότερο να αποφανθεί για το τις πταίει είναι η περίοδος που για ακόμα μια φορά προσπαθεί να ελαττώσει και να κόψει τελικά την όποια φαρμακευτική αγωγή λαμβάνει, εφόσον έχει δώσει ο γιατρός το ok...  Γνωρίζει ότι η διαδικασία οφείλει να είναι αργή κ

Χθες ήταν ο  Chester Bennigton , πριν λίγο καιρό ο Chris Cornell , το 2016 ήταν ο Bowie ... Πολλοί από τους μουσικούς που συνδέθηκαν με την νιότη μου, που θαύμαζα, που αγαπούσα, που αδιαφορούσα για αυτούς, φαίνονται να στριμώχνονται στην έξοδο για μια τελευταία και οριστική έφοδο στον ουρανό... Αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο επόμενος, αν θα είναι αυτοκτονία, ατύχημα ή θάνατος από φυσικά αίτια, αν θα είναι νέος ή πλήρης ημερών... Κάθε φορά που μαθαίνω μια τέτοια είδηση κοιτάζω να μάθω την ηλικία του νεκρού, αν είμαστε συνομήλικοι ή όχι... Φοβάμαι τον χρόνο που περνάει, το βάρος που στοιβάζει στο σώμα και την ψυχή, κάθε τέτοια είδηση με κάνει να αισθάνομαι λίγο περισσότερο άβολα, σαν η γενιά μου να σβήνει σιγά σιγά...

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να στείλει ένα  sms ή ένα email στο κινητό που θα αποκτήσετε κάποια στιγμή και μάλλον θα σας το έχω πληρώσει εγώ... Αυτό το sms ή το mail θα ήθελα να το λάβετε όταν θα είστε εκεί γύρω στα 15 με 16 και θα έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τι σημαίνει να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς...  Θα σας έλεγα σε αυτό το sms ή το mail ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κυνηγάς πάντα αυτό που αγαπάς,να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω, να σηκώνεσαι ακόμα κι όταν η μούρη σου τρώει χώμα... Θα σας έλεγα ότι όταν θα έρθει η ώρα της επιλογής πρέπει να ακούσετε μόνο την καρδιά σας, κανέναν άλλο, ούτε εμένα, οι μεγάλοι επειδή έχουν στερηθεί την φλόγα της νεότητας πιστεύουν ότι είναι έτσι και τα παιδιά τους και ελπίζουν για αυτά ζωές "εξασφαλισμένες"...  Θα διαφωνήσουμε και δεν είναι κακό, μην φοβηθείτε να το κάνετε, όποια απόφαση κι αν πάρετε, όπου κι αν σας βγάλει θα είναι για καλό γιατί αν πι

Ανέκαθεν αγαπούσα πολύ αυτό το κομμάτι, είναι ίσως το αγαπημένο μου της δισκογραφίας των πολυαγαπημένων Placebo ... Τόσο η μουσική του όσο και οι στίχοι του με έκαναν από την πρώτη φορά που το άκουσα να κολλήσω μαζί του... Σήμερα το πρωί είδα ένα βίντεο στο προφίλ ενός φίλου στο Facebook από την χθεσινή εμφάνιση των Placebo στο Rockwave όταν έπαιξαν αυτό το κομμάτι... Είπαμε ότι το αγαπώ πολύ αλλά κάτι  το γεγονός ότι πλέον κοντεύω τα 40, κάτι τα σημεία που επέλεξε ο Molko να τονίσει με χειρονομίες κάποιους στίχους και η γενικότερη εικόνα του, κάτι το γεγονός ότι είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, οι Placebo κλείνουν φέτος 20 χρόνια, το τραγούδι μίλησε πραγματικά μέσα μου... 20 years to go χωρίς να είναι ποιητική αδεία πλέον και you 're the truth not i... Twenty Years Placebo There are twenty years to go and twenty ways to know who will wear who will wear the hat There are twenty years to go the best of all i hope enjoy the ride the medicine show

...και ενέργεια και αναμνήσεις και εμπειρίες και συναισθήματα και πολλά άλλα... Με άλλα λόγια είναι πολύτιμος και δεν αξίζει να σπαταλιέται σε ανθρώπους ή καταστάσεις που δεν τον διαχειρίζονται με σεβασμό, δεν του δίνουν νόημα και περιεχόμενο... Κάθε στιγμή που σπαταλιέται σε αδιέξοδα και τετριμμένες κοινωνικότητες είναι μια απώλεια για τον εαυτό σου και τους οικείους σου, αυτούς που πραγματικά αγαπάς, χρειάζεσαι και σε χρειάζονται, δεν αξίζει καμιά να πηγαίνει χαμένη... Οι ομφάλιοι λώροι είναι για να κόβονται...

How can you frighten a man whose hunger is not only in his own cramped stomach but in the wretched bellies of his children? You can't scare him – he has known a fear beyond every other... (Πώς μπορείς να φοβίσεις έναν άντρα του οποίου η πείνα δεν βρίσκεται μόνο στο σπασμένο από κράμπες στομάχι του αλλά και στις άθλιες κοιλιές των παιδιών του; Δεν μπορείς να τον φοβίσεις, έχει γνωρίσει ένα φόβο μεγαλύτερο και πέρα από κάθε άλλο...) Απόσπασμα από το βιβλίο "Τα σταφύλια της οργής" του John Steinbeck , για το οποίο είχα γράψει παλιότερα αυτό το post... Η μετάφραση είναι δική μου...

Πριν παντρευτούμε λέγαμε με την Μ. ότι θα κάνουμε τρία παιδιά... Είμαστε και οι δύο παιδιά οικογενειών που είχαν από δύο παιδιά αλλά ο αριθμός τρία μας φάνταζε ιδανικός όσον αφορά τα παιδιά που θα κάναμε...  Η γέννηση του Σ. είχε σαν αποτέλεσμα ένα ανεπανάληπτο κυκλώνα συναισθημάτων που υπήρξε καταλύτης για πάρα πολλά πράγματα... Η γέννηση του Θ,. ήταν απλά θέμα χρόνου... Η εγκυμοσύνη στον Θ. αλλά και αρκετό διάστημα μετά ήταν μια δύσκολη περίοδος για μένα επαγγελματικά καθώς η κατάσταση εναλλασσόταν από εξοντωτική πίεση και εξαντλητικά ωράρια σε ένα εντελώς χειροπιαστό φόβο και ανασφάλεια για το αύριο...  Συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες στην ανατροφή των παιδιών μας ήταν οι γονείς μου και ο πεθερός μου που μας στήριξαν με πολλούς τρόπους παρά την κούρασή τους, τα δικά τους προβλήματα και τα χρόνια που βάραιναν στις πλάτες τους... Με την Μ. καταλήξαμε ότι δεν είναι ρεαλιστικό να σκεφτόμαστε το τρίτο παιδί για διάφορους λόγους, όλους απόλυτα λογικούς και γι' αυτό φτιάξαμε κ

Κάπου είχα διαβάσει κάποτε ότι ο λόγος που κάνουμε παιδιά συνδέεται άμεσα με τον φόβο του θανάτου, θέλουμε να ξορκίσουμε αυτό τον φόβο προσπαθώντας να διαιωνίσουμε την ύπαρξή μας μέσω ενός ζωντανού παρακλαδιού μας... Ανέκαθεν φοβόμουν τον θάνατο, το μετά, την ιδέα της ανυπαρξίας και του αγνώστου... Βλέποντας τα παιδιά μου να μεγαλώνουν νιώθω με τον καιρό αυτόν τον φόβο να φεύγει... Θα ζήσω μέσα τους, στο DNA και τις αναμνήσεις τους... Στο πρώτο άκουσμα μπορεί να ακούγεται πολύ εγωιστικό αυτό που λέω και σε ένα βαθμό είναι κιόλας αλλά όχι και τόσο αφού πλέον η δική τους η ζωή έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία κι αξία από τη δική μου την οποία θα χάριζα χωρίς δεύτερη σκέψη γι' αυτούς... Όχι δεν είμαι τόσο αλτρουιστής, είμαι απλά πατέρας... 

Όταν πηγαίνω για προπόνηση τα πρωινά της Κυριακής στο γήπεδο Σπυρούδη συναντώ συχνά έναν τύπο γύρω στα 40 με 45, μετρίου αναστήματος,αρκετά νευρώδη, με προχωρημένη φαλάκρα... Φοράει επιγονατίδες, κατάλληλα παπούτσια τύπου Vans και κάνει προπόνηση στην ράμπα του skateboard που βρίσκεται σε μια γωνιά του γηπέδου...  Οι φιγούρες του είναι λίγες, τις πρώτες φορές φαινόταν απλά να προσπαθεί να θυμηθεί το σώμα του πώς να είναι πάνω στη σανίδα... Τις τελευταίες Κυριακές μοιάζει πιο σίγουρος, τολμάει περισσότερα πράγματα... Σήμερα είχε φέρει μια σκούπα μαζί του για να καθαρίσει την ράμπα από τα νερά που είχε αφήσει η χθεσινή βροχή... Πριν 2 ή 3 Κυριακές μαζί του ήταν ένας πιτσιρικάς γύρω στα 10 ή 12 με το bmx ποδήλατό του...  Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ αλλά τον συμπαθώ πολύ... Μου αρέσει πολύ που αρνείται να υποταχθεί στα κλισέ της ηλικίας του και τα όσα η σοβαροφάνεια υπαγορεύει... Θέλω να πιστεύω ότι έχω κι εγώ ένα πνεύμα ζωντανό και "άναρχο" όπως πιστεύω ότι έχει κι αυτός..

Υπάρχουν κάποιες αναμνήσεις, όπως αυτή ή αυτή , που μένουν ανεξίτηλες μέσα σου... Κάποιες μυρωδιές και κάποιες γεύσεις όπως η ντοματοσαλάτα από το μποστάνι της γιαγιάς μου στο χωριό, που δεν σβήνουν ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν, που δεν τις νικάει ο χρόνος... Όταν φτάνεις στο τέλος της ζωής κι έχεις πολλές τέτοιες αναμνήσεις/μυρωδιές/γεύσεις να θυμάσαι πάει να πει ότι έζησες μια καλή ζωή...

Χαζεύοντας την λίστα με τα πιθανά νέα connections στο LinkedIn πρόσεξα το profile pic ενός κυρίου γύρω στα 50 που εργαζόταν σε μεγάλη εταιρεία... Ήταν γραβατωμένος και με τσιγάρο στο χέρι, για την ακρίβεια η φωτογραφία τραβήχτηκε ακριβώς την στιγμή της τζούρας... Η θέση του δεν ανήκε στο C level management, ούτε στο B level και φυσικά δεν ήταν owner της επιχείρησης που εργαζόταν... Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή η φωτογραφία, αρνητική εντύπωση, ήταν κατά την άποψή μου παντελώς ακατάλληλη για το LinkedIn, για τον συγκεκριμένο άνθρωπο και αυτό που ενδεχομένως θέλει να επιτύχει... Για να εξηγηθώ δεν είμαι σοβαροφανής, ούτε τόσο φανατικός εναντίον του τσιγάρου... Το δικό μου προφίλ έχει μια φωτογραφία κάθε άλλο παρά professional στα μάτια πολλών, είμαι σίγουρος... Εγώ όμως είμαι 38 χρονών, είμαι Developer κι έχω ενα πολύ συγκεκριμένο στυλ το οποίο συνειδητά το στηρίζω... Ο εν λόγω κύριος είναι στα 50, οικονομικός και η εμφάνιση του προφανώς θέλει να στείλει συγκεκριμένα μηνύματα τα ο

Δεν ασχολούμαι με την μελέτη του Σ. ...  Η Κ., η κοπέλα που προσλάβαμε φέτος για να παίρνει τα παιδιά από το ολοήμερο και να τους φροντίζει μέχρι εγώ κι η Μ. να γυρίσουμε στο σπίτι, είναι παιδαγωγός και τον διαβάζει αυτή... Εμείς, η Μ. δηλαδή, απλά ρωτάει την Κ. τι είχε για διάβασμα ο Σ. και ελέγχει τα τετράδια του, κι αυτό είναι... Έτσι κι αλλιώς το παιδί είναι επιμελές και τακτικό στις υποχρεώσεις του δεν δημιουργεί ζητήματα σχετικά με την μελέτη του... Σήμερα εγώ, η Μ. κι ο Θ. μείναμε στο σπίτι, όλοι με γαστρεντερίτιδα, ο μόνος που πήγε στη δουλειά του ήταν ο μόνος που φαίνεται να είναι υγιής, ο Σ. ... Του κακοφάνηκε που όλοι οι υπόλοιποι θα ήμασταν στο σπίτι κι αυτός όχι και για να του γλυκάνουμε λίγο το χάπι δεν τον αφήσαμε σήμερα στο ολοήμερο, πήγα και τον πήρα εγώ στη μία και δώσαμε στην Κ. ρεπό... Μετά το φαγητό κάτσαμε να διαβάσει στο γραφείο του κι εγώ δίπλα του, πρώτη φορά οι δυο μας... Έτσι όπως τον έβλεπα να κάνει τις ασκήσεις, να πιέζει το μολύβι πάνω στο χα

Χθες, Παρασκευή, έκλεισα 10 μέρες στην καινούργια δουλειά... Ήταν αρκετά περίεργες αυτές οι 10 μέρες... Κατά κύριο λόγο ήταν ένα συναισθηματικό roller coaster, μια έτσι και μια αλλιώς... Υπήρχαν μέρες που γυρνούσα στο σπίτι με κέφι, υπήρχαν κι άλλες που γυρνούσα με τα μούτρα κατεβασμένα... Δεν κρύβω ότι σε κάποιες από τις μέρες της δεύτερης περίπτωσης περάσαν από το μυαλό μου σκέψεις ως προς την ορθότητα της απόφασης που πήρα να αλλάξω δουλειά...  Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος στην όποια κριτική κάνω, τόσο στον εαυτό μου όσο και στους άλλους και στο περιβάλλον... Βασικά προσπαθώ να μην κάνω κριτική, είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο και δεν είναι δίκαιο για κανέναν... Πιστεύω ότι επί της ουσίας μόνο σε ένα χρόνο από τώρα θα μπορώ να εξάγω κάποια ασφαλή συμπεράσματα... Το πως έχει η κατάσταση είναι αρκετά σαφές, ως προς τα δεδομένα τουλάχιστον...  Η αλλαγή του industry απαιτεί από εμένα να κάνω μια πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αλλάξω τον τρόπο που σκεφτόμουν τη δουλειά τα τελευτ

Στα 12 χρόνια της επαγγελματικής μου εμπειρίας έχω συμμετάσχει σε διάφορα projects, άλλα πολύ σημαντικά και άλλα μηδαμινής σημασίας και έχω συνεργαστεί με business users όλων των πιθανών levels, από τον τελευταίο υπάλληλο μέχρι τον CFO... Ποτέ, κανένας από αυτούς τους χρήστες δεν έφερε αντίρρηση όταν τους απάντησα ότι το αίτημα τους δεν μπορεί να υλοποιηθεί όπως το θέλουν, τους εξήγησα απλά και κατανοητά τους λόγους και τους εξήγησα ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις... Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε, κανένας δεν δυσανασχέτησε, ίσα ίσα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι όταν παραλάμβαναν το προϊόν που είχαμε συμφωνήσει...  Η πλειονότητα του ελληνικού management δεν συμφωνεί με την λογική μου... Θεωρεί απόλυτα λογικό να "χτυπάει προσοχή" και να αποδέχεται ασυζητητί οποιοδήποτε λογικό ή παράλογο αίτημα φτάνει σε αυτούς (συνήθως από τα υψηλά κλιμάκια των εταιρειών) για να επιβαρύνουν με την σειρά τους τους developers με την ευθύνη να υλοποιήσουν τα αδύνατα, γεγονός που οδηγεί πολύ σ

Σήμερα είναι μια μεγάλη και περίεργη μέρα για μένα...  Σήμερα έκλεισα ένα κύκλο 12 σχεδόν χρόνων, μεγάλο και σημαντικό για τη ζωή μου και αυτό που είμαι...  Πριν από μισή ώρα υπέβαλα την παραίτηση μου, η τελευταία μου μέρα στην Τράπεζα θα είναι η 16/12...  Μου έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνω ένα νέο ξεκίνημα, σε μια εντελώς διαφορετική εταιρεία, με αμοιβή κατά πολύ καλύτερη από αυτή που παίρνω τώρα...  Νιώθω ένα κατακλυσμό συναισθημάτων αυτή την στιγμή που δεν μπορώ να περιγράψω...  Είμαι ενθουσιασμένος και ανυπόμονος για όσα πρόκειται να έρθουν, για όσα μπορώ να επιτύχω στην νέα μου δουλειά αλλά και αρκετά σαστισμένος καθώς θα βγω από την τόσο οικεία καθημερινότητά μου, με τα καλά και τα κακά της, για να ξεκινήσω να χτίσω μια καινούργια καθημερινότητα με νέους ανθρώπους και νέες προκλήσεις αλλά νιώθω σίγουρα έτοιμος...

Όταν ήτανε μωρό ο Σ. παίζαμε το εξής παιχνιδάκι όταν ήταν γκρινιάρης... Λέγαμε ότι όλη αυτή η γκρίνια και το κλάμα δεν είναι του Σ. γιατί ο Σ. είναι το καλύτερο παιδάκι κι ότι για όλα αυτά φταίει ο "μοχθηρός μουσαφίρης" που παίρνει την θέση του Σ. ... Ψάχναμε τον μοχθηρό μουσαφίρη μέσα στο σπίτι μέχρι που φτάναμε στον καθρέφτη και τον βρίσκαμε στην αντανάκλαση του Σ. οπότε αυτός ξεκαρδιζόταν και του πέρναγαν (συνήθως) οι γκρίνιες... Όταν μεγάλωσε σιγά σιγά και άρχισε να μιλάει, το παιχνίδι άλλαξε και ο Σ. αποφάσισε ότι δεν είναι αυτός ο μοχθηρός μουσαφίρης αλλά εγώ οπότε κυνηγιόμασταν μέσα στο σπίτι απαντώντας στο ερώτημα "Ποιος είναι ο μοχθηρός μουσαφίρης;" ... Το παιχνίδι αυτό δεν το παίξαμε με τον Θ. παρά πολύ λίγο διότι δεν τον ενθουσίασε ποτέ, για την ακρίβεια τον άφηνε αδιάφορο...  Θυμήθηκα τον  μοχθηρό μουσαφίρη χθες το πρωί κάνοντας την προπόνηση μου στο τρέξιμο, τον τελευταίο μήνα ακολουθώ ένα πολύ συνεπές πρόγραμμα προπονήσεων... Πολλές φορές η προπό