Ψαροκόκαλο...

Χθες το βράδυ, ολοκληρώνοντας την 4η σεζόν του καταπληκτικού  "Peaky Blinders"  σκεφτόμουν το πόσο πολύ έχει στοιχειώσει τον κόσμο του θεάματος η ερμηνεία του Marlon Brando στον "Νονό" που τόσα χρόνια μετά πολλοί ηθοποιοί αναπαράγουν είτε ολόκληρη είτε τμήματα της μανιέρας που δημιουργήθηκε το 1972 για να απεικονίσει τον Vito Corleone ... Χωρίς να είναι κακός στον ρόλο του αν το δεις συνολικά, είχε πλάκα να βλέπεις τον συμπαθέστατο Adrien Brody να μιμείται τη βραχνιασμένη φωνή του  Marlon Brando  /  Vito Corleone  για να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα του Ιταλού μαφιόζου σε βαθμό πολλές φορές που έμοιαζε με σάτιρα... Θεωρείται safe να περπατάς την πεπατημένη αλλά μερικές φορές δεν είναι και τόσο, ειδικά όταν αυτός που έχει ανοίξει ένα δρόμο θεωρείται αξεπέραστος και εμβληματικός, μερικές φορές καλύτερα να δοκιμάζεις νέους δρόμους κι όπου σε βγάλει...

Αν ξεκινούσα να μιλάω/γράφω για την παιδική μου ηλικία και τα γεγονότα που με έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα δεν θα τελείωνα ποτέ, φαίνεται αυτό άλλωστε στο γεγονός ότι επιστρέφω διαρκώς από καιρού εις καιρό σε αυτό το θέμα... Πάντα κάτι περισσεύει , πάντα κάτι μένει να ειπωθεί, πάντα η διήγηση είναι λειψή...  Αυτό συμβαίνει γιατί κάποια πράγματα δεν μπορείς, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ, να τα μοιραστείς με τον άλλον αν δεν τα έχει ζήσει, αν δεν έχει περπατήσει ο άλλος στους ίδιους δρόμους, δεν έχει μυρίσει τις ίδιες μυρωδιές, δεν έχει δει καταπρόσωπο τα ίδια πρόσωπα, αυτά που ζούνε στις αναμνήσεις σου...  Κάποιες φορές, πολλές φορές, η αλήθεια δεν κρύβεται σε τραγικές ιστορίες κακοποίησης, βίας και απώλειας, κρύβεται στις αμήχανες σιωπές, στα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, στις ήττες της καθημερινότητας που σμιλεύουν χαρακτήρες και ζωές και ενίοτε τις οδηγούν στον κάλαθο των αχρήστων...  Για πάρα πολλά χρόνια πίστεψα ότι η φυγή θα τακτοποιούσε τα όποια ανοιχτά ζητήματα υπήρχ

Χθες το βράδυ γύρω στις 8, βρίσκομαι στης αφίξεις του Ελ. Βενιζέλος για να παραλάβω την Μ. και τα παιδιά που επιστρέφουν από Ολλανδία... Αφού κάνω πως δεν βλέπω ένα πρώην συνάδελφο στον οποίο βαριόμουνα να μιλήσω, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου... Οι αίθουσες αφίξεων των αεροδρομίων έχουν ένα θετικό ισοζύγιο συναισθήματος... Η προσμονή για τον ερχομό του αγαπημένου, για τις κοινές μέρες ζωής που απλώνονται μπροστά στο μέλλον, έστω κι αν είναι μόνο για τις γιορτές, χρωματίζει με χαμόγελα τα πρόσωπα των ανθρώπων... Χθες το βράδυ στην πύλη Β Intra Shengen επέστρεφαν πολλοί φοιτητές για Χριστούγεννα... Μια κυρία δίπλα μου υποδέχτηκε την κόρη της με πράσινη ταμπέλα με την επιγραφή "Welcome Back" ... Μια άλλη άρχισε να χοροπηδάει όταν είδε το γιο της στο βάθος της αίθουσας όταν ανοιγόκλεισε η συρόμενη πόρτα, ο άντρας της με χαμόγελο της κατέβαζε τα χέρια κάτω, "ρεντίκολο γίναμε" ... Τον κοίταξα χαμογελαστά και με την επόμενη ματιά που έριξα προς την πόρτα των Αφίξεων είδα

Έχετε σκεφτεί πόσες χιλιάδες πλαστικά ποτήρια μιας χρήσεως καταναλώνονται καθημερινά, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες; Πόσες χιλιάδες φραπέ/φρέντο/αναψυκτικά έχουν σερβιριστεί μέσα σε πλαστικά ποτήρια και μετά έχουν καταλήξει στις χωματερές στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη στους δρόμους ή σε κάποια παραλία/εξοχή; Το πλαστικό δεν είναι βιοδιασπώμενο, θα παραμείνει για χρόνια και χρόνια εκεί να μας θυμίζει την ύπαρξή του...  Ok, δεν είναι βολικό να χρησιμοποιούμε επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια όταν βρισκόμαστε στο δρόμο και θέλουμε να πιούμε ένα καφέ στο πόδι, ούτε είναι βολικό να κουβαλάς το δικός σου ποτήρι, μήπως όμως θα ήταν καλύτερο αν τα ποτήρια που μας σερβίριζαν τον καφέ/αναψυκτικό μας ήταν χάρτινα; Το χαρτί είναι βιοδιασπώμενο υλικό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί παραπάνω από μια φορές αφού ανακυκλώνεται... Επίσης αν ο μη γένοιτο βρεθεί πεταμένο σε μια παραλία ή εξοχή, τα φυσικά φαινόμενα θα το εξαφανίσουν σύντομα, πολύ συντομότερα από ένα αντίστοιχο πλαστικό... Las

Διάβασα στο Facebook την ερώτηση που τέθηκε σε ένα community για προγραμματιστές το οποίο παρακολουθώ, τι είναι αυτό που σε τράβηξε στην πληροφορική και τον προγραμματισμό;  Για μένα η απάντηση είναι η τύχη...  Μέχρι τα 18 δεν ήξερα να κάνω τίποτε άλλο να κάνω στον υπολογιστή από το να παίζω παιχνίδια και αυτά εξαιρετικά σπάνια καθώς δεν είχα δικό μου υπολογιστή... Η επιλογή μου έγινε σε μια εποχή που η Πληροφορική σαν κλάδος φαινόταν να ανεβαίνει πολύ κι εγώ ήμουν παντελώς αναποφάσιστος για το μέλλον μου, οπότε ήταν μια λογική/συμφεροντολογική επιλογή... Η προσαρμογή μου στον χώρο και ο εγκλιματισμός μου ήταν μακρύς και δύσκολος, ειδικά τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια αλλά τελικά έγινε με αρκετά μεγάλη επιτυχία θα τολμήσω να πω...  Μετά από τόσο χρόνια στον χώρο της Πληροφορικής, όντας όχι μόνος επαγγελματίας της Πληροφορικής αλλά και χομπίστας πιστεύω ότι αυτό που μου έδωσε πέρα από τα όποια skills και τα λεφτά που έχω κερδίσει είναι η μεθοδικότητα στην αντιμετώπιση προβλ

Το 2017 τελειώνει κι εγώ παρατηρώ το συρρικνωμένο σε σχέση με πέρσι post rate του Ψαροκόκαλου... Κι αν συνέβησαν διάφορα μέσα σε αυτή την χρονιά, το post rate του blog, όπως όλα δείχνουν, θα καταγράψει ιστορικό χαμηλό, παρά το γεγονός ότι το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά από την ίδρυση του που εμφάνισε αύξηση στον αριθμό των posts συγκριτικά με την προηγούμενη χρονιά... Αφενός δεν μπορώ να εξηγήσω την μείωση στην ποσότητα, αφετέρου προσωπικά είμαι ικανοποιημένος από την ποιότητα του υλικού που εμφανίστηκε στο blog την χρονιά που μας πέρασε... Πολύ ενθαρρυντικό είναι κατά την άποψή μου και δεν είναι μόνο δική μου αίσθηση, μια δειλή αλλά εμφανής αναβίωση του blogging τους τελευταίους μήνες σε πείσμα του ανεμοστρόβιλου των social media που σαρώνει χρόνια τώρα το ελληνικό (κι όχι μόνο) internet... Ας υπάρχει να διαβάζουμε και κάτι πιο ουσιαστικό από την επόμενη φοβερή ατάκα ή το επόμενο ξεκαρδιστικό meme... Πολλά posts ή λίγα, το Ψαροκόκαλο μεγαλώνει μαζί με μένα, σε 1,5 μήνα κλείνει τα 8 και

Άλλη μια ιστορία καθημερινής τρέλας, τόσο γελοία και τραγική ταυτόχρονα, χαρακτηριστική όμως της χώρας/κράτους ανέκδοτου στο οποίο ζούμε... Αν εργάζεσαι σε τράπεζα η ασφάλιση υγείας σου είναι στο ΤΑΥΤΕΚΩ...  Αν πάψεις να εργάζεσαι σε τράπεζα για να έχεις βιβλιάριο υγείας από το ΙΚΑ πρέπει πρώτα να προχωρήσεις σε διαγραφή από το ΤΑΥΤΕΚΩ... Το γιατί χρειάζεται μια τέτοια διαδικασία από την στιγμή που παύεις να έχεις ένσημα από τράπεζα και πλέον τα ένσημα σου είναι από άλλου τύπου εταιρεία, το αφήνω ασχολίαστο... Τα γραφεία του ΤΑΥΤΕΚΩ που πας να κάνεις την αίτηση διαγραφής βρίσκονται στην Χαρίλαου Τρικούπη... Πας εκεί με το βιβλιάριο υγείας, την ταυτότητα σου, κάνεις την αίτηση και σου δίνουν τη βεβαίωση διαγραφής... η οποία ΟΜΩΣ δεν έχει καμία ισχύ αν δεν πας από τα ΑΛΛΑ γραφεία του ΤΑΥΤΕΚΩ ( Upd : Είναι γραφεία του ΕΦΚΑ τελικά ) που βρίσκονται στην Πατησίων για να σου βάλουν μια σφραγίδα στη βεβαίωσή σου ... Είναι περιττό να πω το πόσο παράλογο είναι όλο αυτό, το τι κού

Δεν είναι φρέσκο θέμα αλλά με απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, η (κακή) χρήση των smartphones και το πως αυτή ενισχύει την αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων κι ενδεχομένως επηρεάζει αρνητικά σε καταστάσεις όπως το stress, η κατάθλιψη και άλλα... Τα παρακάτω δύο τραγούδια ασχολούνται με αυτό τον προβληματισμό και είναι αγαπημένα...  

Είμαι ένας μοναχικός λύκος... Δεν τα πάω καλά με τους ανθρώπους, τους αφήνω δύσκολα να έρθουν κοντά κι όταν έρθουν τους διώχνω εύκολα από κοντά μου, με την πρώτη ευκαιρία... Ζητάω τα πάντα από τους άλλους και φυσικά με απογοητεύουν εύκολα, κάνω όμως το ίδιο και στον εαυτό μου, τουλάχιστον είμαι δίκαιος... Τους περνάω όλους από κόσκινο, ψάχνω σχεδόν με πάθος την ευκαιρία να τους απορρίψω... Καταλαβαίνω ότι δεν είναι νορμάλ αυτό και προσπαθώ να μην υπερβάλλω αλλά έτσι τα πράγματα μπερδεύονται χειρότερα... Αμφισβητώ την κρίση μου συχνά, αναρωτιέμαι αν η άποψη που έχω για κάποιον είναι πραγματικά αποτέλεσμα μιας δεδομένης ασυμφωνίας χαρακτήρων μεταξύ δυο ανθρώπων ή του ανθρωποδιώχτη που κουβαλάω μέσα μου...  Κυνηγάω διαρκώς το πιο πολύ, το καλύτερο, ζω σε διαρκή ένταση...  Λέω ότι θα φρενάρω αλλά δεν τα καταφέρνω...  Νιώθω ότι όλοι περιμένουν από μένα πάντα κάτι επιπλέον, ότι ποτέ δεν είναι αρκετή η αγάπη, τα λεφτά, η δουλειά, τα ρούχα, τα αυτοκίνητα, πάντα χρωσ

Στην Αγία Παρασκευή, στην παιδική χαρά στην πλατεία, χθες το πρωί, εμφανίζονται μια παρέα τσιγγανάκια...  Ένα από αυτά είναι ένα αγοράκι που πρέπει να είναι από 6 ως 8 ετών...  Φοράει ένα βρώμικο παντελόνι μακριάς πυτζάμας, φανελάκι με τιράντα και είναι ξυπόλυτο...  Στο λαιμό του έχει περασμένη μια πιπίλα με πλαστική αλυσίδα που έχει στο στόμα την οποία βγάζει για να πιει ... φραπέ από ένα μπουκαλάκι του νερού  που κουβαλάει μαζί του...  Η συμπεριφορά όλης της παρέας είναι συμπεριφορά αγριμιών, σε μια παιδική χαρά γεμάτη παιδάκια και γονείς/παππούδες, κάνουν ότι μπορούν για να ενοχλήσουν...  Την προσοχή μου έχει κερδίσει ο ξυπόλυτος πιτσιρικάς με την πιπίλα στο στόμα και το φραπέ στο χέρι...  Σκέφτομαι ότι πρέπει να ειδοποιήσω τις κοινωνικές υπηρεσίες, το Χαμόγελο του Παιδιού, την αστυνομία, αυτά τα παιδιά κι αυτός ο πιτσιρικάς συγκεκριμένα φωνάζουν την παραμέληση που υφίστανται... Δεν έχει να κάνει με την φυλή, το χρώμα του δέρματος, την θρησκεία, τα χρήματα που

Τώρα που οι διακοπές τελείωσαν, τα σχολεία σιγά σιγά ανοίγουν και η καθημερινότητα γίνεται ξανά απαιτητική αποφάσισα να κάνω ένα βήμα πίσω, να κατεβάσω ταχύτητα, να πάω όπου με πάει το κύμα... Το ασταμάτητο άγχος, η ένταση που ποτέ δεν αποκλιμακώνεται, το κυνήγι του περισσότερου δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί σε πολύ συγκεκριμένα μέρη, σκιερά και χλοερά... Καλά τα φράγκα κι οι δουλειές αλλά τα σημαντικά είναι άλλα... Κυνήγησα πολύ τα φράγκα, την εξέλιξη, την προσωπική επιβράβευση και επιβεβαίωση τα τελευταία τρία χρόνια και ευτυχώς για μένα πέτυχα πολλά αυτό το διάστημα, τώρα όμως νιώθω ότι θέλω να ηρεμήσω λίγο, να πατήσω λίγο φρένο... Ο έντονος ρυθμός έχει αρχίσει να με εξαντλεί, τα λεφτά μου είναι ok, τις αυτοεπιβεβαιώσεις μου τις πήρα, δεν έχω να αποδείξω κάτι ούτε σε εμένα ούτε σε κανέναν άλλο... Τώρα, όσα έρθουν κι όσα πάνε, άλλωστε αν πασχίζεις πάρα πολύ για κάτι στο τέλος το γκαντεμιάζεις, ίσως μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων να οδηγήσει σε ακόμα καλύτερα α

Στο καράβι της επιστροφής από Αίγινα, καθόμαστε στο σαλόνι... Έχω βάλει μια ταινία στα παιδιά στο laptop γιατί δεν έχω κουράγιο να τους κυνηγάω, πονάει η μέση μου, κάθομαι δίπλα τους και απαντάω σε ευχετήρια μηνύματα στο Facebook από το κινητό μου, είναι τα γενέθλιά μου... Παραδίπλα κάθεται μια παρέα από δύο οικογένειες που μιλούν αγγλικά... Έχουν, κι οι δυο μαζί, αρκετά παιδάκια που κάνουν την σχετική φασαρία αλλά τίποτα το ιδιαίτερο... Το ένα παιδάκι από όλα έχει μια δυσμορφία στο πρόσωπο πολύ έντονη που του αλλοιώνει εντελώς το δεξί μισό του προσώπου του... Δεν φαίνεται να έχει κάποιο άλλο πρόβλημα, νοητικό ή κάτι άλλο ας πούμε αλλά το πρόσωπό του είναι μαγνήτης για το βλέμμα... Ο Σ. το προσέχει και μου τον δείχνει ρωτώντας με τι έχει αυτό το παιδάκι και είναι έτσι... Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι κάτι έπαθε και δεν είναι ωραίο να το δείχνουμε με το δάχτυλο διότι θα αισθανθεί άσχημα... Σκέφτομαι πόσες φορές θα έχει ήδη και πόσες ακόμα θα αντιμετωπίσει αυτό το αγοράκι και οι γονε

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που πολεμάει το άγχος και την κατάθλιψη , συνειδητά, είναι ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του... Όχι ως προς τον τομέα της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού αλλά ως προς το ότι δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τις αντιδράσεις του...  Δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν μια συγκεκριμένη αντίδραση, μια έκρηξη οργής, μια κακή διάθεση είναι αποτέλεσμα μιας αντίδρασης του οργανισμού στις δυσκολίες, τις στενοχώριες, τις απογοητεύσεις που όλοι λίγο πολύ βιώνουν ή οφείλονται στην "πάθησή" του... Μπαίνει στη διαδικασία να ζυγίζει αίτια, αφορμές και αντιδράσεις, αν υπήρχε λογική ποσόστωση συναισθήματος στην αντίδραση ή αν η αδρεναλίνη έρευσε παραπάνω από το κανονικό...  Ακόμα δυσκολότερο να αποφανθεί για το τις πταίει είναι η περίοδος που για ακόμα μια φορά προσπαθεί να ελαττώσει και να κόψει τελικά την όποια φαρμακευτική αγωγή λαμβάνει, εφόσον έχει δώσει ο γιατρός το ok...  Γνωρίζει ότι η διαδικασία οφείλει να είναι αργή κ

Χθες ήταν ο  Chester Bennigton , πριν λίγο καιρό ο Chris Cornell , το 2016 ήταν ο Bowie ... Πολλοί από τους μουσικούς που συνδέθηκαν με την νιότη μου, που θαύμαζα, που αγαπούσα, που αδιαφορούσα για αυτούς, φαίνονται να στριμώχνονται στην έξοδο για μια τελευταία και οριστική έφοδο στον ουρανό... Αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο επόμενος, αν θα είναι αυτοκτονία, ατύχημα ή θάνατος από φυσικά αίτια, αν θα είναι νέος ή πλήρης ημερών... Κάθε φορά που μαθαίνω μια τέτοια είδηση κοιτάζω να μάθω την ηλικία του νεκρού, αν είμαστε συνομήλικοι ή όχι... Φοβάμαι τον χρόνο που περνάει, το βάρος που στοιβάζει στο σώμα και την ψυχή, κάθε τέτοια είδηση με κάνει να αισθάνομαι λίγο περισσότερο άβολα, σαν η γενιά μου να σβήνει σιγά σιγά...

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να στείλει ένα  sms ή ένα email στο κινητό που θα αποκτήσετε κάποια στιγμή και μάλλον θα σας το έχω πληρώσει εγώ... Αυτό το sms ή το mail θα ήθελα να το λάβετε όταν θα είστε εκεί γύρω στα 15 με 16 και θα έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τι σημαίνει να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς...  Θα σας έλεγα σε αυτό το sms ή το mail ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κυνηγάς πάντα αυτό που αγαπάς,να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω, να σηκώνεσαι ακόμα κι όταν η μούρη σου τρώει χώμα... Θα σας έλεγα ότι όταν θα έρθει η ώρα της επιλογής πρέπει να ακούσετε μόνο την καρδιά σας, κανέναν άλλο, ούτε εμένα, οι μεγάλοι επειδή έχουν στερηθεί την φλόγα της νεότητας πιστεύουν ότι είναι έτσι και τα παιδιά τους και ελπίζουν για αυτά ζωές "εξασφαλισμένες"...  Θα διαφωνήσουμε και δεν είναι κακό, μην φοβηθείτε να το κάνετε, όποια απόφαση κι αν πάρετε, όπου κι αν σας βγάλει θα είναι για καλό γιατί αν πι

Ανέκαθεν αγαπούσα πολύ αυτό το κομμάτι, είναι ίσως το αγαπημένο μου της δισκογραφίας των πολυαγαπημένων Placebo ... Τόσο η μουσική του όσο και οι στίχοι του με έκαναν από την πρώτη φορά που το άκουσα να κολλήσω μαζί του... Σήμερα το πρωί είδα ένα βίντεο στο προφίλ ενός φίλου στο Facebook από την χθεσινή εμφάνιση των Placebo στο Rockwave όταν έπαιξαν αυτό το κομμάτι... Είπαμε ότι το αγαπώ πολύ αλλά κάτι  το γεγονός ότι πλέον κοντεύω τα 40, κάτι τα σημεία που επέλεξε ο Molko να τονίσει με χειρονομίες κάποιους στίχους και η γενικότερη εικόνα του, κάτι το γεγονός ότι είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, οι Placebo κλείνουν φέτος 20 χρόνια, το τραγούδι μίλησε πραγματικά μέσα μου... 20 years to go χωρίς να είναι ποιητική αδεία πλέον και you 're the truth not i... Twenty Years Placebo There are twenty years to go and twenty ways to know who will wear who will wear the hat There are twenty years to go the best of all i hope enjoy the ride the medicine show

...και ενέργεια και αναμνήσεις και εμπειρίες και συναισθήματα και πολλά άλλα... Με άλλα λόγια είναι πολύτιμος και δεν αξίζει να σπαταλιέται σε ανθρώπους ή καταστάσεις που δεν τον διαχειρίζονται με σεβασμό, δεν του δίνουν νόημα και περιεχόμενο... Κάθε στιγμή που σπαταλιέται σε αδιέξοδα και τετριμμένες κοινωνικότητες είναι μια απώλεια για τον εαυτό σου και τους οικείους σου, αυτούς που πραγματικά αγαπάς, χρειάζεσαι και σε χρειάζονται, δεν αξίζει καμιά να πηγαίνει χαμένη... Οι ομφάλιοι λώροι είναι για να κόβονται...

How can you frighten a man whose hunger is not only in his own cramped stomach but in the wretched bellies of his children? You can't scare him – he has known a fear beyond every other... (Πώς μπορείς να φοβίσεις έναν άντρα του οποίου η πείνα δεν βρίσκεται μόνο στο σπασμένο από κράμπες στομάχι του αλλά και στις άθλιες κοιλιές των παιδιών του; Δεν μπορείς να τον φοβίσεις, έχει γνωρίσει ένα φόβο μεγαλύτερο και πέρα από κάθε άλλο...) Απόσπασμα από το βιβλίο "Τα σταφύλια της οργής" του John Steinbeck , για το οποίο είχα γράψει παλιότερα αυτό το post... Η μετάφραση είναι δική μου...

Πριν παντρευτούμε λέγαμε με την Μ. ότι θα κάνουμε τρία παιδιά... Είμαστε και οι δύο παιδιά οικογενειών που είχαν από δύο παιδιά αλλά ο αριθμός τρία μας φάνταζε ιδανικός όσον αφορά τα παιδιά που θα κάναμε...  Η γέννηση του Σ. είχε σαν αποτέλεσμα ένα ανεπανάληπτο κυκλώνα συναισθημάτων που υπήρξε καταλύτης για πάρα πολλά πράγματα... Η γέννηση του Θ,. ήταν απλά θέμα χρόνου... Η εγκυμοσύνη στον Θ. αλλά και αρκετό διάστημα μετά ήταν μια δύσκολη περίοδος για μένα επαγγελματικά καθώς η κατάσταση εναλλασσόταν από εξοντωτική πίεση και εξαντλητικά ωράρια σε ένα εντελώς χειροπιαστό φόβο και ανασφάλεια για το αύριο...  Συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες στην ανατροφή των παιδιών μας ήταν οι γονείς μου και ο πεθερός μου που μας στήριξαν με πολλούς τρόπους παρά την κούρασή τους, τα δικά τους προβλήματα και τα χρόνια που βάραιναν στις πλάτες τους... Με την Μ. καταλήξαμε ότι δεν είναι ρεαλιστικό να σκεφτόμαστε το τρίτο παιδί για διάφορους λόγους, όλους απόλυτα λογικούς και γι' αυτό φτιάξαμε κ

Κάπου είχα διαβάσει κάποτε ότι ο λόγος που κάνουμε παιδιά συνδέεται άμεσα με τον φόβο του θανάτου, θέλουμε να ξορκίσουμε αυτό τον φόβο προσπαθώντας να διαιωνίσουμε την ύπαρξή μας μέσω ενός ζωντανού παρακλαδιού μας... Ανέκαθεν φοβόμουν τον θάνατο, το μετά, την ιδέα της ανυπαρξίας και του αγνώστου... Βλέποντας τα παιδιά μου να μεγαλώνουν νιώθω με τον καιρό αυτόν τον φόβο να φεύγει... Θα ζήσω μέσα τους, στο DNA και τις αναμνήσεις τους... Στο πρώτο άκουσμα μπορεί να ακούγεται πολύ εγωιστικό αυτό που λέω και σε ένα βαθμό είναι κιόλας αλλά όχι και τόσο αφού πλέον η δική τους η ζωή έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία κι αξία από τη δική μου την οποία θα χάριζα χωρίς δεύτερη σκέψη γι' αυτούς... Όχι δεν είμαι τόσο αλτρουιστής, είμαι απλά πατέρας...